Toυ Τάκη Γιαννόπουλου
Στον 2ο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών ο Φ. Ολάντ του Σοσιαλιστικού Κόμματος(ΣΚ) έλαβε το 51,67% των ψήφων (17.8 εκατομμύρια) και ο Νικολά Σαρκοζί του κεντροδεξιού UMP το 48,33% (16.7 εκατομμύρια). Η αποχή ήταν μικρή καθώς ανήλθε στο 18.97%.
Παρά τις ομοιότητες στις πολιτικές Σαρκοζί-Ολάντ, η ήττα Σαρκοζί στην 2η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, αποτελεί την 11η ανατροπή ηγέτη της Ευρωζώνης στη διάρκεια της κρίσης και σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα, δίνουν μια εικόνα ανατροπής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που ανεβάζει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση του κινήματος.
Η νίκη του Ολάντ ήταν αποτέλεσμα του τεράστιου μίσους που είχε συσσωρεύσει στο γαλλικό λαό η πολιτική Σαρκοζί στα 5 χρόνια της θητείας του.
Ο Σαρκοζί κέρδισε πριν 5 χρόνια την προεδρία με το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων που είχε Γάλλος πρόεδρος από το 1958 με τον Ντε Γκολ.
Πριν είχε κτίσει το προφίλ του «σκληρού» ως υπουργός Εσωτερικών από το 2002-2004 όταν αποκαλούσε «αποβράσματα» τους εξεγερμένους των προαστίων του Παρισιού.
Όμως έσπασε κάθε ρεκόρ στα χρονικά με την γρήγορη πτώση της δημοτικότητάς του εξαιτίας της πολιτικής του που ήταν πάντα προκλητικά υπέρ των πλουσίων, σε συνδυασμό με την συμπόρευσή του με τη Μέρκελ στην επιβολή πανευρωπαϊκών πολιτικών λιτότητας.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής Σαρκοζί ήταν το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού να φτάσει τα 90,8 δισ.(5.2% του ΑΕΠ) το δημόσιο χρέος στα 1,2 τρισ. ευρώ (86% του AEΠ), η ανεργία στο 12% και η φτώχεια –δηλ όσοι ζουν με λιγότερο από 954 € το μήνα – να ξεπερνάει τα 8 εκατομμύρια(!!) σε μια χώρα που ανήκει στις 8 ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη (G8). Επιπλέον προχώρησε σε φοροαπαλλαγές στα ψηλότερα εισοδήματα, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια, υιοθέτησε σχεδόν όλη την πολιτική της ακροδεξιάς στο μεταναστευτικό.
Στην πραγματικότητα ο γαλλικός λαός καταψήφισε τον Σαρκοζί παρά ψήφισε υπέρ του Ολάντ.
Τα αλλεπάλληλα λάθη ειδικά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη Γαλλία που ενώ είχε την ιστορική ευκαιρία του 2002, με το 10% που είχε συγκεντρώσει στις εκλογές, να κτίσει μια πραγματικά μαζική αριστερά με επαναστατικά χαρακτηριστικά, οδήγησαν σε αλλεπάλληλες διασπάσεις και στον πρόσφατο εκλογικό καταποντισμό του ΝΑΚ (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα) που μετέτρεψε τα 4 εκ.ψήφων του 2002 και το 1.5 εκ. του 2007 σε 411.000 ψήφους το 2012!
Από την άλλη μεριά το Αριστερό Μέτωπο του πρώην στελέχους του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζ. Μελανσόν με το 11% πήρε ένα καλό αποτέλεσμα χωρίς όμως να μπορέσει να αποτελέσει την εναλλακτική λύση ενάντια στο Σαρκοζί.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο Ολάντ, συνεπικουρούμενος και από μια ριζοσπαστική πινελιά που έβαλε στο πρόγραμμά του με τις υποσχέσεις για φορολογία 75% όσων έχουν εισοδήματα πάνω από 1 εκατ. ευρώ, για προσλήψεις χιλιάδων νέων δασκάλων και καθηγητών και για αύξηση του κατώτατου μισθού, να αποτελεί για εκατομμύρια Γάλλους τη μόνη δυνατότητα εκλογικής ήττας του Σαρκοζί. Πάνω σε αυτή τη βάση ήταν που κέρδισε στο δεύτερο γύρο και την δημόσια υποστήριξη όλης της γαλλικής αριστεράς και των οικολόγων.
Ο Ολάντ επανέλαβε τη θέλησή του να ζητήσει «την επαναδιαπραγμάτευση» του Δημοσιονομικού Σύμφωνου, ώστε «να ενταχθεί η διάσταση της ανάπτυξης» και αναφέρθηκε στα τέσσερα βασικά σημεία της πρότασής του με τα οποία ζητά: Τη δημιουργία ευρωομολόγων, μεγαλύτερες δυνατότητες στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ώστε να μπορεί να βοηθά κατευθείαν τις χώρες που έχουν ανάγκη, αξιοποίηση των Διαρθρωτικών Ταμείων και φορολογία στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.
Αυτές οι προτάσεις πλέον βρίσκουν ευήκοα ώτα ακόμα και στην γερμανική κυβέρνηση καθώς κινούνται στα πλαίσια του καπιταλισμού και της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ενδεικτικά αμέσως μετά τις εκλογές ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Βέστερβελε δήλωσε:
«Θέλουμε να συνεργαστούμε στενά με τον νέο πρόεδρο. Θέλουμε να εργαστούμε από κοινού για να ξεπεράσουμε την κρίση χρέους. Έχουμε ένα Δημοσιονομικό Σύμφωνο και τώρα θέλουμε να προσθέσουμε ένα Αναπτυξιακό Σύμφωνο για περισσότερη ανταγωνιστικότητα σε αυτό» προσθέτοντας πως «θα πρέπει να προσθέσουμε νέα κίνητρα για ανάπτυξη και αυτό περνά μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές».
Χαρακτηρίζοντας «ιστορικό γεγονός» την εκλογή του Ολάντ, ο Βέστερβελε δήλωσε πως όντας πεπεισμένος για τη «στενή εταιρική σχέση» με τη Γαλλία, «εμείς είμαστε χαρούμενοι για την συνεργασία μας».
Αν και ο Ολάντ άρχισε την εκστρατεία του διακηρύσσοντας ότι πραγματικός εχθρός είναι «ο χρηματοπιστωτικός κόσμος», οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, η Γαλλία είναι όμηρος αυτού του κόσμου. Οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ, το 59% του δημόσιου χρέους της Γαλλίας το κρατάνε επενδυτές και τράπεζες στο εξωτερικό. Η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να δανειστεί ένα κολοσσιαίο ποσό, της τάξεως του 18,2% του ΑΕΠ εφέτος, και 19,5% του χρόνου, για να χρηματοδοτήσει χρέος και έλλειμμα.
«Προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, κοινωνικές δαπάνες, κατάργηση της μεταρρύθμισης στο συνταξιοδοτικό… είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν και άλλο τα επιτόκια του δανεισμού.. Επομένως έχει ανάγκη από την καλή θέληση των ξένων επενδυτών. Αν τους κάνει πόλεμο; Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα αυξήσει υπέρογκα το κόστος δανεισμού και στη χειρότερη θα αναγκάσει τη Γαλλία να πάει με απλωμένη την παλάμη στα ταμεία σωτηρίας της ΕΕ και στο ΔΝΤ»
λέει ο λέει ο Ζιλ Μεκ, αναλυτής στην Deutsche Bank στο ΒΗΜΑ.
Η Γαλλία αποτελεί χώρα κλειδί για τις προοπτικές της επανάστασης και του σοσιαλισμού σε όλη την Ήπειρο λόγω του μεγέθους της, του ρόλου της στην παγκόσμια οικονομία, της ιστορίας της στα επαναστατικά κινήματα και της δύναμης της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Είναι αναντίστοιχο με την πολιτική ιστορία αυτής της χώρας το κίνημά της να υποχρεώνεται στα όρια της δικομματικής εναλλαγής Σαρκοζί-Ολάντ τώρα, Ζοσπέν-Σιράκ παλιότερα ή το χειρότερο να έφτανε στο σημείο να έχει για πρόεδρό της τον «σοσιαλιστή» Ντομινίκ Στρος Καν πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ και κατηγορούμενο για βιασμούς γυναικών.
Το κλίμα ευφορίας που δημιούργησε η ήττα του Σαρκοζί πρέπει να αξιοποιηθεί από τις δυνάμεις του Μετώπου της Αριστεράς και της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ώστε να ενισχυθούν οι αγώνες για την ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε όλη την Ευρώπη.
Παράλληλα να μπουν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας ενωτικής, μαζικής Αριστεράς στηριγμένης σε ένα πρόγραμμα ανατροπής της κυριαρχίας των τραπεζιτών και των πολυεθνικών και σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομίας που να αφορά τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης κι όχι μόνο της Γαλλίας.
