Της Σύνταξης του «Ξ» από το νέο τεύχος (#537, 25 Ιουνη – 9 Ιούλη 2021) που κυκλοφορεί.
Πέρασε με τις ψήφους της ΝΔ, όπως αναμενόταν, το νομοσχέδιο – οδοστρωτήρας για τα εργασιακά.
Η κατάργηση του 8ώρου με απλήρωτες υπερωρίες που θα ανταλλάσσονται (θεωρητικά) με ρεπό, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η αύξηση του ορίου των υπερωριών με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας για δεκάδες ακόμα κλάδους, η διευκόλυνση των απολύσεων για τους εργοδότες και μια σειρά χτυπήματα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, είναι τα βασικά σημεία που δείχνουν ότι ο νόμος Χατζηδάκη αποτελεί μια απ’ τις χειρότερες αντεργατικές επιθέσεις που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες.
Πρόκειται για έναν νόμο «δώρο» στους εργοδότες και το κεφάλαιο, καθώς οι διατάξεις του αποτελούσαν πάγια αιτήματα των εργοδοτικών ενώσεων προς τις κυβερνήσεις.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι με την αλλαγή του καθορισμού των υπερωριών, οι εργαζόμενοι που αμείβονταν με αυτό το καθεστώς θα δουν μείωση έως και 15-18% (σύμφωνα με υπολογισμούς) στις αποδοχές τους, που σημαίνει περίπου ανάλογη αύξηση κερδών για την εργοδοσία.
Επόμενη στάση: ασφαλιστικό
Η επόμενη πράξη των αντεργατικών σχεδιασμών έχει να κάνει με το Ασφαλιστικό, κατεβάζοντας στη Βουλή σχετικό νομοσχέδιο που βασικός του πυλώνας είναι η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης.
Σύμφωνα με τα όσα έχουν κυκλοφορήσει στον ημερήσιο τύπο, όλοι οι νέοι εργαζόμενοι που θα ασφαλίζονται για πρώτη φορά μετά την 1/1/22 θα υπάγονται υποχρεωτικά στο νέο σύστημα, το οποίο θα είναι κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα.
Ο «αναδιανεμητικός» χαρακτήρας των συστημάτων ασφάλισης – συνταξιοδότησης, που ισχύει μέχρι σήμερα, βασίζεται από τη μια στην κρατική ενίσχυση όποτε αυτό είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση αξιοπρεπών συντάξεων κι από την άλλη στην αλληλεγγύη των γενεών, καθώς οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν με τις εισφορές τους για τις συντάξεις των μεγαλύτερων.
Αντίθετα, ο κεφαλαιοποιητικός χαρακτήρας βασίζεται στις ατομικές εισφορές του καθενός εργαζόμενου οι οποίες επενδύονται με τη μορφή κεφαλαίων στις χρηματοπιστωτικές και άλλες αγορές και εξαρτώνται επομένως από την πορεία των εταιρικών μετοχών και της οικονομίας. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το επίπεδο των συντάξεων είτε στο άμεσο είτε στο μακροπρόθεσμο μέλλον.
Αυτή η μεταρρύθμιση έχει επιπτώσεις σε 2 επίπεδα. Το πρώτο αφορά τις ίδιες τις επικουρικές συντάξεις και το ποιος τις διαχειρίζεται. Πέρα απ’ το ότι δεν θα υπάρχει εγγύηση για την καταβολή τους στους συνταξιούχους λόγω του τζογαρίσματος, η διαχείρισή τους από ιδιωτικές ασφαλιστικές θα σημαίνει τεράστια κέρδη γι’ αυτές, ανεξάρτητα με το τι θα έχουν απογίνει οι συντάξεις.
Ταυτόχρονα, αυτό θα σημαίνει ανάλογη απώλεια εσόδων από τα κρατικά ταμεία για το ασφαλιστικό, καθώς διάφοροι υπολογισμοί κάνουν λόγο για ένα «κόστος μετάβασης» από το ένα σύστημα στο άλλο ύψους 60-70 δισ. ευρώ. Στο ερώτημα «ποιος θα πληρώσει αυτό το κόστος;», η απάντηση είναι προφανής: οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι…
Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις
Δεν είναι καθόλου τυχαία και η χρονική περίοδος που έρχεται το νέο νομοσχέδιο.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπως έγινε και πέρυσι με τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, κι όπως γίνεται πάντα κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες όταν κατατίθενται αντιλαϊκά νομοσχέδια, έτσι και φέτος, η κυβέρνηση στοχεύει να ψηφίσει ακόμα ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα.
Η 24ωρη Γενική Απεργία στις 10 Ιούνη στην οποία σύρθηκε η ΓΣΕΕ δεν είχε καμία συνέχεια, με αποτέλεσμα στις 16 του μήνα οι δυνάμεις που κατέβηκαν στον δρόμο να είναι πολύ πιο περιορισμένες. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι τέτοιες ολομέτωπες επιθέσεις δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με 24ωρες «τουφεκιές στον αέρα». Χρειάζεται προετοιμασία, σχέδιο, κλιμακούμενες κινητοποιήσεις και στόχευση. Τίποτα από τα παραπάνω δεν υπάρχει στα μυαλά των ξεπουλημένων γραφειοκρατών που βρίσκονται στην ηγεσία των μεγάλων σωματείων, ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών.
Αυτό που το συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται είναι την εκλογή αγωνιστών σε αυτές τις θέσεις που να ξεμπροστιάζουν τις κυβερνήσεις και να εξηγούν ότι η κακή κατάσταση των ασφαλιστικών μας ταμείων είναι αποτελέσματα των ληστρικών κυβερνητικών πολιτικών στα δημόσια οικονομικά και της προώθησης της νεοφιλελεύθερης ατζέντας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι επίσης αποτέλεσμα της μαζικής ανεργίας, η οποία υποσκάπτει τα ασφαλιστικά ταμεία αφού οι άνεργοι δεν πληρώνουν εισφορές. Και βέβαια και πάνω απ’ όλα να προετοιμάζουν νέους αγώνες, καθώς ο μόνος τρόπος να υπερασπίσουμε τις συντάξεις βρίσκεται στο δυνάμωμα του κινήματος.
Τα ΔΣ των μεγάλων συνδικάτων είναι όμως κατειλημμένα από ξεπουλημένους γραφειοκράτες! Κι αυτό κάνει τους αγώνες μας εξαιρετικά πιο δύσκολους. Είναι επομένως στα χέρια των αγωνιστών της βάσης να οργανώσουν κινητοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και αποτελεσματικότητα και ταυτόχρονα να έχουν στο μυαλό, σαν εντελώς απαραίτητο, τον στόχο του χτισίματος ενός μαχητικού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Σ’ αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται ενωτικές προτάσεις και πρωτοβουλίες, από τα πρωτοβάθμια σωματεία και την ανατρεπτική/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Στο θέμα του Ασφαλιστικού οι ταξικές – αριστερές – μαχητικές δυνάμεις πρέπει ενωτικά και μαχητικά να προβάλουμε το μόνο αίτημα που μπορεί να υπερασπίσει τα δικαιώματα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων: Να μείνουν μακριά τα αρπακτικά των ιδιωτικών εταιρειών από το ασφαλιστικό, να περάσουν τα ταμεία στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας!
