Δημοσιεύουμε κάλεσμα για το 5ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki PRIDE που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 26/6 στο Άγαλμα Βενιζέλου στις 18:00.
- 18:00 Συγκέντρωση με body painting και τραπεζάκια συλλογικοτήτων
- 19:00 Πολύχρωμη πορεία Ελεύθερης Έκφρασης
Όταν μας τσαλαπατούν την περηφάνεια, δεν μας απομένει τίποτα άλλο παρά να παλέψουμε και να τη διεκδικήσουμε. Ξανά. Όταν αμφισβητούν ακόμα και αυτό το δικαίωμά μας να υπάρχουμε, να ερωτευόμαστε, να εκφραζόμαστε καταπώς επιθυμούμε, ξέρουμε ότι η διεκδίκηση του αυτονόητου είναι μονόδρομος για μας. Ξανά. Όταν μας στερούν το δικαίωμα να ορίζουμε και να διαθέτουμε όπως εμείς θέλουμε το σώμα μας, το δικό ΜΑΣ σώμα, με τις ολότελα δικές του ξεχωριστές ανάγκες και επιθυμίες, παλεύουμε και το διεκδικούμε. Ξανά. Όταν παρενοχλούν, κακοποιούν ή βιάζουν τα σώματά μας, ενώνουμε τις φωνές μας σε ένα ξεκάθαρο «Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας». Ξανά. Όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να πάψει να υπάρχει η ανάγκη να το ουρλιάζουμε. Όταν μουντζουρώνουν τους νεκρούς μας, όταν χλευάζουν τις νεκρές αδελφές μας, διεκδικούμε να δικαιωθεί η μνήμη τους. Ξανά και ξανά. Όταν μας παίρνουν τους δρόμους, όταν μας αποκλείουν από τους δημόσιους χώρους, όταν μας απαγορεύουν ακόμα και αυτό το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε, ξέρουμε ότι έχει έρθει η ώρα να παλέψουμε και να τα διεκδικήσουμε. Ξανά. Όταν όργανα κρατικής καταστολής μελανιάζουν –με τα γκλοπ τους- τα σώματά μας σε πλατείες, πανεπιστήμια και κινητοποιήσεις στους δρόμους, ξέρουμε ότι έχει έρθει η ώρα να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη και να διεκδικήσουμε να μπει ένα τέλος στην αστυνομική βία. Ξανά. Όταν γκρεμίζουν με νόμους τα δικαιώματά μας, βγαίνουμε στους δρόμους όπου και τα κερδίσαμε, και τα διεκδικούμε. Ξανά. Όταν μας διαιρούν ανάλογα με το πόσο λευκό ή σκούρο είναι το δέρμα μας, πώς είναι το σώμα μας, ποια η ανατομία μας, ποιος είναι ο θεός στον οποίο κάποια πλάσματα προσεύχονται, σε ποιο σημείο της γης είναι θαμμένοι οι γονείς και οι παππούδες μας ή ποια γλώσσα μιλάνε τα παιδιά μας, παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς διαιρέσεις, σύνορα και διακρίσεις. Και τα διεκδικούμε όλα αυτά. Ξανά. Όταν κλείνουν προσφυγ(ισσ)ες σε στρατόπεδα γύρω μας αποκόπτοντάς τους/τες από οτιδήποτε ανθρώπινο ή τους/τις επαναπροωθούν μέσα σε λαστιχένια βαρκάκια, εμείς θα τους αντιγυρίζουμε ξανά και ξανά ότι «οι μετανάστ(ρι)ες είναι αδέλφια ταξικά». Θα τους υπενθυμίζουμε με κάθε ευκαιρία και θα διεκδικούμε για προσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες συνθήκες ζωής, στέγασης και εργασίας ανθρώπινες. Ξανά. Όταν καταπιέζουν άλλα πλάσματα γύρω μας, δεν μπορούμε να μείνουμε αδρανείς, γιατί έχουμε μετρήσει την καταπίεση με κάθε ουλή στο σώμα και στην ψυχή μας. Και διεκδικούμε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Ξανά.
Και φέτος λοιπόν βγαίνουμε στους δρόμους διεκδικώντας όλα όσα μας έχουν αμφισβητήσει ή στερήσει. Και δεν είναι λίγα.
Η αθέατη βία της πανδημίας
Εδώ και έναν χρόνο, η πανδημία και η δολοφονική κρατική διαχείρισή της δημιούργησε το «Μένουμε Σπίτι», ένα μέτρο για την προπαγάνδιση του οποίου δόθηκαν εκατομμύρια σε ΜΜΕ, την ίδια στιγμή που το ΕΣΥ δεν είχε ενισχυθεί στο ελάχιστο. Ένα μέτρο που ανάγκασε γυναίκες να μένουν στο σπίτι με τον κακοποιητή τους, παιδιά και λοατκια+ άτομα στο συντηρητικό και πατριαρχικό περιβάλλον χωρίς να έχουν διαφυγή. Ένα μέτρο εγκλεισμού, που σίγουρα δεν το βίωσαν όλοι, όλα και όλες με τον ίδιο τρόπο. Η πανδημία, όπως και κάθε κρίση του καπιταλισμού, όξυνε τις διάφορες πτυχές εκμετάλλευσης και καταπίεσης: από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις και τα αντι-εκπαιδευτικά νομοσχέδια μέχρι το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια. Η βία ενάντια σε γυναίκες και θηλυκότητες εντάθηκε σε όλα τα επίπεδα: στην εργασία, στο οικογενειακό περιβάλλον και σε κοινωνικό επίπεδο. Στην εργασία, εν μέσω πανδημίας, είδαμε σειρά απολύσεων και μείωση μισθών αλλά και την περιστολή των δικαιωμάτων ιδιαίτερα των επισφαλώς εργαζομένων, που αποτελεί εδώ και χρόνια μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας. Στο πατριαρχικό οικογενειακό περιβάλλον η πανδημία -και οι πατριαρχικές σχέσεις- έριξαν ένα επιπλέον βάρος στις γυναίκες που, χωρίς τις απαραίτητες κοινωνικές υποδομές, βρέθηκαν αντιμέτωπες με πολλαπλασιασμένες υποχρεώσεις φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων/νοσούντων. Ειδικότερα μέσα στο διάστημα της καραντίνας στο πρώτο κύμα του Covid-19 στην Ελλάδα, τα στατιστικά έδειξαν ότι γυναίκες και λοατκια+ άτομα δεν μπορούν να είναι ασφαλή ούτε μέσα στα σπίτια τους. Ενδοοικογενειακή βία, διωγμοί λόγω σεξουαλικότητας, υπερβολικά βάρη στους ώμους των γυναικών για τη φροντίδα της οικογένειας, ήταν κεντρικά στοιχεία για τις ζωές των καταπιεσμένων από πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, ειδικά όσων ανήκουν στα κατώτερα στρώματα. Οι κλήσεις στη γραμμή SOS 15900 για την ενδοοικογενειακή βία, που τον Φεβρουάριο του περασμένου χρόνου ανέρχονταν σε 390 και τον Μάρτη σε 454, εκτοξεύτηκαν τον μήνα Απρίλη στις 1.769. Κι αυτό αποτελεί μια εντελώς μερική και κατά προσέγγιση καταγραφή της πραγματικής έκτασης του φαινομένου, καθώς δεν υπάρχει συγκεντρωτική βάση καταγραφής δεδομένων έμφυλης βίας. Σε κοινωνικό επίπεδο, όλες οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις έρχονται μαζί με ακραία καταστολή, ενώ κάθε φωνή αντίστασης, κάθε φωνή που παρεκκλίνει από το «κανονικό» πρέπει να φιμωθεί. Η καταστολή οποιασδήποτε εναντίωσης και αντίστασης στις κυβερνητικές πολιτικές, ειδικά κατά την περίοδο της πανδημίας, παίρνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σεξιστικής βίας, τοξικότητας και εξευτελισμού των λοατκια+ ατόμων, που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Απέναντι σε όλα αυτά και παρά τη δυσμενή συνθήκη της πανδημίας σε όλο τον κόσμο, το φεμινιστικό κίνημα κατάφερε νίκες! Από την Πολωνία, που πάγωσε το νομοσχέδιο ενάντια στις εκτρώσεις, τη φεμινιστική απεργία στην Ισπανία, το ηχηρό «Καμία Λιγότερη» της Χιλής μέχρι την Ελλάδα και την καταδίκη των δολοφόνων και βιαστών στη δίκη της γυναικοκτονίας της Ελένης Τ.
Η μωβ παλίρροια του #metoo
Το 2021 ήταν η χρονιά που είδαμε να εκδηλώνεται σε μεγάλη κλίμακα το #metoo. Μια διευρυμένη, δηλαδή, δημοσιοποίηση καταγγελιών για περιστατικά έμφυλης βίας και σεξουαλικής κακοποίησης, ένα κίνημα που εκτυλίσσεται σε διάφορες χώρες την τελευταία δεκαετία. Στην Ελλάδα πρωταρχικός χώρος έκφρασης των καταγγελιών υπήρξαν τα ΜΜΕ και τα social media, ενώ οι καταγγελίες αφορούσαν μια σειρά από εργασιακούς κλάδους, όπως αυτούς του αθλητισμού και των τεχνών, καθώς επίσης και τον χώρο του πανεπιστημίου. Παράλληλα, μέσα στους ανθρώπους που δέχτηκαν καταγγελίες για έμφυλη βία βρίσκονταν και άνθρωποι με άμεση ή έμμεση σχέση με την κυβέρνηση της ΝΔ. Κι ενώ εκπρόσωποι της κυβέρνησης, μεγαλοστελέχη, πρυτάνεις και εταιρείες έσπευσαν να αποστασιοποιηθούν από τους θύτες και να καταδικάσουν τα περιστατικά, γνωρίζουμε καλά πως πρόκειται για προσχηματικές δηλώσεις. Πρόκειται για δηλώσεις που δεν συνοδεύονται από καμιά αντίστοιχη πολιτική –το αντίθετο μάλιστα– και εκφράστηκαν μόνο και μόνο λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν από την πίεση που άσκησε το φεμινιστικό κίνημα στη χώρα. Η έμφυλη βία και η εκμετάλλευση δεν πατάσσονται με δηλώσεις ούτε είναι δική μας ευθύνη να «σπάσουμε τη σιωπή». Η ευθύνη είναι των κακοποιητών και του συστήματος που τους υποθάλπει και αναπαράγει την έμφυλη βία. Τέλος, παρόλο που η πλειονότητα των καταγγελιών που πήραν μεγάλη έκταση προέρχονταν από γνωστά άτομα, από τον χώρο των τεχνών ή από αλλού, πρέπει να τονίζουμε πως για κάθε μία τέτοια καταγγελία υπάρχουν χιλιάδες αφανείς, γεγονός που προβάλλει και την ταξικότητα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Γι’ αυτό στεκόμαστε στο πλάι των πιο καταπιεσμένων από πατριαρχία και καπιταλισμό. Μέχρι να γκρεμίσουμε κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Πίσω ολοταχώς: Η απορρύθμιση του οικογενειακού δικαίου
Πριν από έναν μήνα ψηφίστηκε στην Ελλάδα το ν/σ Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που ήρθε να επιβάλλει τη συνεπιμέλεια και την εναλλασσόμενη κατοικία απευθείας από το δικαστήριο, κρίνοντας με οριζόντιο και καθολικό τρόπο την κάθε περίπτωση. Ένα ν/σ που δεν λαμβάνει υπόψιν τις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας που διαπερνούν το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας, την ενδοοικογενειακή βία και εγκλωβίζει τις μητέρες σε κακοποιητικούς γάμους, αφού το διαζύγιο σημαίνει αυτομάτως συνεπιμέλεια με τον κακοποιητικό πατέρα. Έτσι, αυτό το νομοσχέδιο βάζει στο στόχαστρο την ευάλωτη γονεϊκότητα, τις μητέρες των πιο φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, μετανάστριες, ανάπηρες, λοατκια+ άτομα, ενώ παράλληλα υπερτονίζει το μοντέλο της πυρηνικής, ετερόφυλης και πατριαρχικής οικογένειας και αποκλείει τη μονογονεϊκή, ομογονεϊκή οικογένεια και την τρανς γονεϊκότητα. Το νομοσχέδιο Τσιάρα σχηματίστηκε από την ΑΜΚΕ «Ενεργοί Μπαμπάδες», μέλη της οποίας είναι και υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ, με ακραία συντηρητικές απόψεις περί οικογενειακού δικαίου. Δηλαδή μια ομάδα ανδρών σε θέσεις εξουσίας, χωρίς καμία κίνηση για συζήτηση με γυναικείες και φεμινιστικές ομάδες και διαφωνούσες μεριές εν γένει.
Αν η κυβέρνηση ήθελε όντως να δράσει υπέρ της έμφυλης ισότητας στην οικογένεια και την ανατροφή του παιδιού, θα παρείχε υποστήριξη στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας (στην πλειονότητά τους μητέρες και παιδιά), θα παρείχε δωρεάν και δημόσιους παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, επιδόματα για τις φτωχές οικογένειες και άλλα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού πέρασε ένα νομοσχέδιο επικίνδυνο για τις ζωές των μητέρων και των παιδιών, που ενισχύει την έμφυλη βία και ξεπλένει τους κακοποιητές. Εμείς από τη μεριά μας συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή αυτού του νόμου και μετά την ψήφισή του και παλεύουμε για τη μη εφαρμογή του, εντός κι εκτός δικαστικής αίθουσας.
Κανένα «ροζ πλυντήριο» δεν θα σας ξεπλύνει
Ένα από τα στοιχεία που πολύ βολικά αποσιωπάται στις χώρες του αποκαλούμενου δυτικού κόσμου είναι η κρατική βία που ασκούν στις ζωές μας τα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα και ο καπιταλισμός εν γένει, την ίδια ακριβώς στιγμή που προτάσσουν μια βιτρίνα προόδου. Μια βιτρίνα που εμπεριέχει μια σειρά από -κυρίως θεσμικές- ελευθερίες στη λοατκια+ κοινότητα. Οι διακρίσεις, η ιμπεριαλιστική βία και οι πολιτικές λιτότητας που διέπουν τα κράτη σήμερα, αντιδιαστέλλονται με πολιτικές φαινομενικά προσφιλείς στα αιτήματα και τις ανάγκες των λοατκια+ υποκειμένων. Κατάσταση γνωστή και ως «ροζ ξέπλυμα» (pink washing). Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα πολιτικών pink washing αποτελεί η ατζέντα της κυβέρνησης του Ισραήλ, που εδώ και δεκαετίες έχει θεσπίσει φιλο-λοατκια+ νομοθεσίες (λ.χ. αναγνώριση ομόφυλου γάμου, παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια), οι οποίες βέβαια χαρακτηρίζονται από αρκετούς περιορισμούς. Επιπλέον, το Υπουργείο Τουρισμού διαφημίζει τη χώρα ως τον ιδανικό gay προορισμό για άτομα που βιώνουν καταπίεση στον τόπο καταγωγής τους, με αποτέλεσμα να αναδεικνύεται αυτή σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Πίσω, όμως, από αυτό το προσωπείο κρύβεται έντονος συντηρητισμός από σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, που μεταφράζεται σε θρησκευτικό φανατισμό και εθνικισμό. Ταυτόχρονα, το κράτος του Ισραήλ συνεχίζει την αποικιοκρατική πολιτική του απέναντι στο αραβικό στοιχείο της περιοχής, καταπιέζοντας τον παλαιστινιακό λαό με κάθε είδους βίαια μέσα, πράγμα που συμπεριλαμβάνει και λοατκια+ άτομα παλαιστινιακής καταγωγής. Προτάσσει, λοιπόν, ένα δυτικό-προοδευτικό χαρακτήρα, σε αντιδιαστολή με τους «συντηρητικούς» γειτονικούς λαούς, ενώ παράλληλα ασκεί συστηματική καταπίεση στον παλαιστινιακό λαό.
Αντίστοιχη είναι και η πραγματικότητα στον ελληνικό πολιτικό χώρο, με την κατά τα άλλα συντηρητική κυβέρνηση να προχωρά στη σύσταση ειδικής επιτροπής με σκοπό τη σύνταξη Εθνικής Στρατηγικής για την ισότητα των λοατκια+ ατόμων, παρά το γεγονός ότι δεν έχει δημοσιευθεί τίποτα συγκεκριμένο αναφορικά με τους στόχους και τις προθέσεις της. Την ίδια στιγμή εξακολουθούν να υπάρχουν νομικές ανισότητες απέναντι στα άτομα του λοατκια+ φάσματος, τα οποία στερούνται το δικαίωμα στον γάμο και την παιδοθεσία, ενώ μέλη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης προβαίνουν συχνά σε ομο/τρανσφοβικές δηλώσεις τασσόμενα ανοιχτά κατά της νομικής κατοχύρωσης ορισμένων λοατκια+ δικαιωμάτων. Παρ’ όλα αυτά, η πλειοψηφία εξ αυτών εντάσσει στην προεκλογική της ατζέντα μέτρα στήριξης στα λοατκια+ υποκείμενα, έχοντας καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Η καταδίκη της ΧΑ: ορόσημο για το λοατκια+ κίνημα και κάλεσμα για παραπέρα δράση
Στο τέλος του περασμένου έτους (7 Οκτώβρη 2020) ολοκληρώθηκε η δίκη της Χρυσής Αυγής, που οδήγησε στην καταδίκη των ηγετικών στελεχών της, συμπεριλαμβανόμενου του ιδρυτή της Νίκου Μιχαλολιάκου, για την εκτέλεση πληθώρας κακουργημάτων. Καίρια ήταν η δικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Παύλου Φύσα (Σεπτέμβριος 2013), σύμμαχου και καλλιτέχνη που ανοιχτά εξέφραζε το αντιφασιστικό του μήνυμα. Μία τέτοια ανοιχτή καταδίκη των ακροδεξιών, νεοναζιστικών ρητορικών μισαλλοδοξίας και κοινωνικού αποκλεισμού, που ανοιχτά εκφράζει η ΧΑ αναμενόταν εδώ και χρόνια από αντιφασιστικά κινήματα και συλλογικότητες.
Ιστορικά, τα λοατκια+ υποκείμενα πλήττονται άμεσα από τις φασιστικές ρητορικές και πρακτικές ομο/τρανσφοβικού μίσους. Η ακροδεξιά αναπαράγει και ενισχύει πατριαρχικές, ετεροκανονικές δομές, με αποτέλεσμα να δαιμονοποιούνται σχέσεις διαφορετικές του παραδοσιακού προτύπου συντροφικότητας και οικογένειας. Ταυτοχρόνως, δεν υφίσταται ελευθερία έκφρασης για όσ* δεν εντάσσονται στο αυστηρό πρότυπο «κανονικότητας» που προάγεται, ενώ συχνά, τα εμπόδια που τίθενται σε αυτές τις σχέσεις είναι και θεσμικά (στην ελληνική πραγματικότητα δεν υπάρχει νομική κάλυψη των ομόφυλων ζευγαριών όσον αφορά το δικαίωμά μας στον γάμο και την παιδοθεσία).
Πριν αναγνωριστεί ως εγκληματική οργάνωση, η ΧΑ, ως «έννομο» πολιτικό κόμμα, εκπροσωπούνταν τόσο στη Βουλή όσο και, κατά διαστήματα, και στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, παρά το γεγονός ότι ήταν ευρέως γνωστές οι αντιμεταναστευτικές επιθέσεις που είχαν πραγματοποιήσει τα οργανωμένα τάγματα εφόδου της. Όσο τέτοιες αντιλήψεις όχι απλώς παρέμεναν ατιμώρητες, αλλά πολύ περισσότερο εκφράζονταν σε επίσημους πολιτικούς σχηματισμούς, «νομιμοποιούνταν» -κατά κάποιο τρόπο- η απειλή σε όσα «περισσεύουμε». Σε όσα δεν χωράμε στα στενά εθνικά και γενικώς κοινωνικά πλαίσια, στα οποία θέλουν να μας κλείσουν οι νεοναζί και οι υπόλοιποι ακροδεξιοί. Η δίκη αυτή αδιαμφισβήτητα αποτελεί νίκη για κάθε φιλελεύθερο κίνημα διεκδίκησης, συμπεριλαμβανόμενου του λοατκια+ κινήματος. Ωστόσο, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι η μονή έκφανση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Μία τέτοια ομάδα αποτελείται από διακριτά μέλη. Από άτομα που είναι φορείς ομο/τρανσφοβικών, ρατσιστικών και σεξιστικών αντιλήψεων, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ενθαρρύνονται από το γενικό πλαίσιο που επικρατεί στην Ελλάδα. Οι συνθήκες που οδήγησαν στην ίδρυση και εξάπλωση της Χρυσής Αυγής δεν έχουν πάψει να υφίστανται. Πολύ περισσότερο, η καταστολή των δικαιωμάτων μας πραγματοποιείται καθημερινά από το κράτος και τα όργανα του. Το ίδιο κράτος που για χρόνια είχε στρέψει την πλάτη του στην απειλή της Χρυσής Αυγής. Τα ίδια κρατικά όργανα, που επανειλημμένα έχουν αποδείξει ότι δεν μας προστατεύουν, αλλά αναπαράγουν τις ίδιες μορφές βίας πάνω στα σώματα και τις υπάρξεις μας. Υπάρχει ανάγκη για αντιμετώπιση αυτών των αντιλήψεων σε επίπεδο πέραν του επιφανειακού. Η νίκη αυτή δεν γίνεται να αποτελέσει το τέλος της προσπάθειάς μας. Είναι ένα κάλεσμα για επιπλέον δράση.
Συνολική καταπίεση από το σύστημα // Συνολική αντεπίθεση από εμάς
Αναφερθήκαμε ήδη στην επιμονή της κυβέρνησης να αλλάξει το οικογενειακό δίκαιο εξυπηρετώντας την πατριαρχία. Η επιμονή αυτή, ωστόσο, δεν είναι μεμονωμένη. Ο νόμος Τσιάρα εντάσσεται σε ένα συνολικότερο σχέδιο τόσο της κυβέρνησης όσο και του συστήματος για την ανατροπή ολόκληρης της παλέτας δημοκρατικών δικαιωμάτων που θεσπίστηκαν ή εμπεδώθηκαν στη μεταπολίτευση. Το σύστημα εξαπολύει μια καλά συντονισμένη επίθεση στα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, αλλά και στο φυσικό περιβάλλον και τον πολιτισμό. Τον νόμο επιβολής δρακόντειων περιορισμών στις διαδηλώσεις, ακολούθησαν οι νόμοι ίδρυσης πανεπιστημιακής αστυνομίας και διάλυσης της δημόσιας παιδείας. Και τώρα το νομοσχέδιο κατάργησης του 8ώρου. Με πρόσχημα την πανδημία, το όργιο αστυνομικής καταστολής των πολιτών κορυφώθηκε τον περασμένο Μάρτιο με τον ξυλοδαρμό ανθρώπων που απλώς κάθονταν σε παγκάκι ή περπατούσαν στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Δεν ξεχνάμε και το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, που έγινε νόμος του κράτους πριν από έναν περίπου χρόνο, παραδίδοντας το περιβάλλον στις ορέξεις των καπιταλιστών. Δεν ξεχνάμε ούτε την ιδεολογική -και όχι μόνο- αγκύλωση της κυβέρνησης στο σχέδιο τεμαχισμού των αρχαίων του Μετρό στη Μέση Οδό στον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, κόντρα στην παγκόσμια αρχαιολογική κοινότητα, παρόλο που είχε αρχίσει να υλοποιείται ένα σχέδιο παραμονής τους στο σημείο όπου βρέθηκαν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η θέσπιση επιπλέον δικαιωμάτων για τα λοατκια+ άτομα φαντάζει κυριολεκτικά απίθανη. Εμείς, ωστόσο, δεν έχουμε άλλον δρόμο από το να πιέζουμε με τα μέσα του κινήματος για ίσα δικαιώματα για όλες, όλ@ και όλους. Όταν ορίζουν την κανονικότητα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά και μας λένε κατάμουτρα ότι κάποια δεν χωράμε μέσα σ’ αυτήν, ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή ακριβώς την κανονικότητα πρέπει να αναποδογυρίσουμε. Όταν μας καλούν να επιστρέψουμε στην κανονικότητά τους, είμαστε εδώ αμφισβητώντας προκατασκευασμένα και καταπιεστικά στερεότυπα και διεκδικώντας ό,τι είναι κανονικό για εμάς. Ξανά. Και ξέρουμε ότι θα νικήσουμε, γιατί έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας.
Το φετινό αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride το αφιερώνουμε στη Δήμητρα από τη Σκαμιά της Λέσβου. Σε ένα πλάσμα, από το οποίο στέρησαν την ελευθερία να εκφράζεται όπως η ίδια επιθυμούσε. Το αφιερώνουμε σε όλα τα πλάσματα, που φέρουν στο σώμα και την ψυχή τους τα σημάδια της καταπίεσης από τις νόρμες και τις «κανονικότητες» της πατριαρχίας.
Επαναδιεκδικούμετην υπερηφάνεια μας, τα σώματά μας, τους δρόμους.
Τις ίδιες τις ζωές μας.
REclaim PRIDE
