Οι αγώνες των εργαζομένων στα ναυπηγεία Fincantieri της Γένοβα ενέπνευσαν τους hip hop καλλιτέχνες Zero Plastica που κυκλοφόρησαν τραγούδι αφιερωμένο σε αυτούς τους αγώνες.
###YOUTUBEVIDEO###
Παραθέτουμε στην συνέχεια άρθρο από την εφημερίδα Resistenze της ControCorrente, ιταλικού τμήματος της CWI, γραμμένο από σύντροφο συνδικαλιστή στα ναυπηγεία.
Ο αγώνας των εργαζομένων στα ναυπηγεία Fincantieri ξεκίνησε το 2007, όταν η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι προσπάθησε να βάλει την εταιρεία στο χρηματιστήριο (σημ: τα ναυπηγεία είναι κρατικά). Οι εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν άμεσα και μετά από πολλές απεργίες και διαδηλώσεις, το σχέδιο αποσύρθηκε.
Το 2009, ο διευθύνων σύμβουλος των ναυπηγείων δήλωσε πως το μπόνους παραγωγικότητας δεν θα πληρωνόταν σε τρία από τα ναυπηγεία. Απαντήσαμε με κατάληψη των ναυπηγείων Sestri Ponente για 5 μέρες. Την πέμπτη μέρα αποφασίσαμε να μπούμε μέσα για να πραγματοποιήσουμε συγκέντρωση στον χώρο. Όμως οι πύλες ήταν κλειστές και έτσι λυγίσαμε τα κάγκελα για να μπούμε μέσα. Για αυτό τον λόγο, 19 από τους εργαζόμενους οδηγήθηκαν σε δίκη και το δικαστήριο αποφάσισε να πληρώσουν 1100 ευρώ ο καθένας.
Τον Μάιο του 2011, παρουσιάστηκε ένα σχέδιο που προέβλεπε το κλείσιμο τριών ναυπηγείων. Η απάντηση μας ήταν για άλλη μια φορά άμεση. Οργανώσαμε διαδηλώσεις, κλείσαμε δρόμους, μπλοκάραμε όλη την Γένοβα. Αλλά παρόλη την αναστάτωση είχαμε την στήριξη του όλου του τοπικού πληθυσμού. Στις 3 Ιουνίου πήγαμε μαζικά στην Ρώμη. Η διοίκηση των ναυπηγείων και η κυβέρνηση αναγκάστηκαν να αποσύρουν το σχέδιο.
Ο αγώνας των ναυπηγείων Fincantieri κινητοποίησε εργαζόμενους και από άλλα εργοστάσια, καθώς και οδηγούς ταξί, μικροεπιχειρηματίες και απλούς πολίτες που κατανοούν πως αν κλείσουν τα ναυπηγεία, δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα χαθούν που εξαρτούνται από τα ναυπηγεία.
Τώρα η κυβέρνηση δεν λέει πως θέλει να κλείσει τα ναυπηγεία, αλλά προτείνει στους εργαζόμενους, για δύο χρόνια να παίρνουν μειωμένο μισθό και να μην δουλεύουν. Για μας αυτό σημαίνει απλά αργό θάνατο. Έτσι για να γίνει δεκτό το αίτημα μας για εγγυημένη εργασία, καταλάβαμε για άλλη μια φορά τα ναυπηγεία και μπλοκάραμε δρόμους και σταθμούς τρένων. Καταλάβαμε επίσης το αεροδρόμιο της Γένοβας για 6 ώρες προκειμένου να συναντηθούμε με τον υπουργό Εργασίας, Πασσέρα. (σημ: το υπουργείο Εργασίας είναι ο μοναδικός μέτοχος των ναυπηγείων).
Χρειάστηκε να παλέψουμε ενάντια στην κεντροαριστερά (2007-8), την κεντροδεξιά (2009 και 2011) και τώρα ενάντια στην «τεχνοκρατική» κυβέρνηση του Μόντι. Ο αγώνας μας έχει δείξει ότι όταν υπάρχει μια ομάδα συντρόφων, έστω και μικρή, έτοιμη να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους και ένα μαχητικό συνδικάτο όπως η FIOM (το συνδικάτο των μεταλλεργατών) μπορούμε να δώσουμε την μάχη με αποφασιστικότητα και να έχουμε αποτελέσματα.
Ωστόσο, μέσα από τον αγώνα μας είδαμε πως υπάρχουν και συνδικαλιστικές ηγεσίες που αντί να μας βοηθήσουν, μας κατακρίνουν και υπογράφουν ξεχωριστές συμφωνίες που διασπούν τους εργαζόμενους.
Η κατάσταση στην Ιταλία θα ήταν διαφορετική αν μπορούσαμε να δώσουμε την μάχη όλοι μαζί: οι εργάτες στα εργοστάσια, τα τοπικά και κοινωνικά κινήματα, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, οι οδηγοί ταξί και οι φορτηγατζήδες, οι ψαράδες και όλα τα συνδικάτα. Θα μπορούσαμε να τους σταματήσουμε, θα μπορούσαμε να τους κάνουμε να πληρώσουν αυτοί για την κρίση που δημιούργησαν.
