Ο σ. Πολ Μέρφι, ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ιρλανδία, αντίστοιχης οργάνωσης του «Ξ» και ιρλανδικού τμήματος της CWI, ήταν στην Ελλάδα για τρεις μέρες, από την Τετάρτη 22 μέχρι το Σάββατο 25 Φλεβάρη. Η επίσκεψη έγινε στα πλαίσια αποστολής ομάδας Ευρωβουλευτών της Αριστεράς για συμπαράσταση στο ελληνικό εργατικό κίνημα. Το επίσημο πρόγραμμα της ομάδας των ευρωβουλευτών, αφορούσε την Πέμπτη, 23 Φλεβάρη και περιελάμβανε συνάντηση με συνδικαλιστές από τον υπό κατάληψη Οργανισμό Εργατικής Εστίας, συνάντηση με τους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας, και συνάντηση με αντιπροσωπείες από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ανήκουν στην ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE) και οργάνωσαν από κοινού την επίσκεψη των ευρωβουλευτών.
Πέρα από το επίσημο πρόγραμμα της GUE, το Ξεκίνημα οργάνωσε τη δική του περιοδεία μαζί με τον σ. Πολ, στο υπό κατάληψη υπουργείο Υγείας, στον ΟΕΚ, στην Ελευθεροτυπία κοκ.
Την Παρασκευή, 24/2, το απόγευμα, τελευταία μέρα της παρουσίας του στην Ελλάδα, ο σ. Πολ Μέρφι μίλησε με τον σ. Ανδρέα (Άνδρο) Παγιάτσο για τις εντυπώσεις του από την τριήμερη αυτή επίσκεψη.
Πολ, θα ήθελα να σε καλωσορίσω στην Ελλάδα. Είσαι στην Ελλάδα για τις τελευταίες 3 μέρες ως μέλος μιας αντιπροσωπείας Ευρωβουλευτών για να δείξετε την αλληλεγγύη σας στους αγωνιζόμενους Έλληνες εργαζόμενους. Τι σήμαινε αυτό πρακτικά; Τι κάνατε ακριβώς;
Χθες Ευρωβουλευτές της Αριστεράς συναντηθήκαμε με αντιπροσωπεία των εργαζομένων από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας ο οποίος κλείνει, τους εργαζομένους της Χαλυβουργίας καθώς και βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν το επίσημο πρόγραμμα.
Πέρα όμως απ’ αυτό, επισκεφτήκαμε μαζί με τους συντρόφους από το Ξεκίνημα, τους εργαζομένους που έχουν καταλάβει το Υπουργείο Υγείας, συναντηθήκαμε με εργαζομένους της Ελευθεροτυπίας που πλέον εκδίδεται από τους εργαζομένους της και είδαμε από κοντά, συνδικαλιστές και εργαζόμενους από το υπουργείο Εργασίας στον υπό κατάληψη Οργανισμό Εργατικής Εστίας. Μιλήσαμε με εργαζομένους από διάφορους χώρους για να μπορέσουμε να έχουμε μια γενική εικόνα για την κατάσταση στην Ελλάδα και για να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας.
Ποια είναι η εντύπωση σου γι’ αυτά που είδες;
Η άποψη μου είναι ότι όσοι λένε ότι η Τρόικα πραγματικά καταστρέφει την ελληνική κοινωνία με τις βάρβαρες πολιτικές της, δεν υπερβάλλουν καθόλου – κι αυτό γίνεται ολοφάνερο αν κάποιος δει την κατάσταση από κοντά.
Από την άλλη είδα την αντίσταση των Ελλήνων εργαζομένων, το γεγονός ότι δεν τα βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Είδα πως μετά από δύο χρόνια αγώνων οι εργαζόμενοι εμφανίζουν και σημάδια κούρασης, όμως κυριαρχεί η οργή και μίσος για την κυβέρνηση και την Τρόικα και μια αναγνώριση της αναγκαιότητας να γενικευτούν οι αγώνες.
Κανένας δεν πιστεύει ότι ο αγώνας αφορά μόνο τον δικό του εργασιακό χώρο, βλέπει την ανάγκη ενός γενικότερου αγώνα. Επίσης υπάρχει το αίσθημα της αναγκαίας αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης, ειδικά όσον αφορά την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Υπάρχει γενικευμένα η αντίληψη ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και τα προβλήματα των εργαζομένων κοινά.
Υπάρχει η προπαγάνδα, τόσο από την Τρόικα όσο και από την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, ότι οι Ιρλανδοί τα «πάνε καλά» αλλά οι Έλληνες δεν πετυχαίνουν τους στόχους και γι’ αυτό θα πρέπει να πληρώσουν, αφού είναι «τεμπέληδες» κλπ. Ποια είναι η πραγματική κατάσταση στην Ιρλανδία;
Είναι ξεκάθαρο ότι η ιρλανδική κυβέρνηση και η Τρόικα μαγειρεύουν τα στοιχεία, λένε ψέματα για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι όλα λειτουργούν καλά στην Ιρλανδία, και ότι δεν θα χρειαστεί 2ο πακέτο διάσωσης. Αυτό κάνει την Ιρλανδική κυβέρνηση να φαίνεται «πετυχημένη», και επιτρέπει στην Τρόικα να χρησιμοποιεί την Ιρλανδία σαν «παράδειγμα» ώστε να επιβάλλει στους Έλληνες και τους Πορτογάλους τις ίδιες πολιτικές.
Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η οικονομία είναι σε κατάρρευση. Συνεχίζει να βρίσκεται σε ύφεση παρά τα στοιχεία που παρουσιάζουν και βασίζονται στις εξαγωγές των πολυεθνικών, οι οποίες έχουν λίγη επίδραση στην υπόλοιπη οικονομία. Η κατανάλωση πέφτει, οι δημόσιες δαπάνες πέφτουν οι επενδύσεις είναι σε ελεύθερη πτώση και η λιτότητα κάνει την κρίση όλο και πιο βαθιά. Το επίπεδο ζωής των εργαζομένων είναι πολύ χαμηλό, όχι όσο το επίπεδο των Ελλήνων, αλλά δέχονται μια μεγάλη επίθεση. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται 20%. Υπάρχει πολύ μεγάλη ανεργία, μισό εκατομμύριο άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να επιβιώνουν στηριγμένοι σε κάποιας μορφής κοινωνικών επιδομάτων. Πάνω από 1.000 νέοι άνθρωποι κάθε βδομάδα φεύγουν από την χώρα για την Αυστραλία ή τον Καναδά για να βρουν δουλειά. Υπάρχει μεγάλος θυμός μέσα στην κοινωνία!
Δεν έχουν υπάρξει μεγάλοι απεργιακοί αγώνες ή διαμαρτυρίες τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αλλά η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει τις ξεπουλημένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι δημιουργείται μια αίσθηση αδυναμίας στο κίνημα. Αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να αλλάζει. Υπάρχει καινούργια κυβέρνηση και οι όποιες αυταπάτες μπορεί να είχε ο ιρλανδικός λαός καταρρέουν καθώς βλέπουν ότι και αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη.
Η τάση για αντίσταση επικεντρώνεται αυτή την περίοδο κύρια γύρω από το ζήτημα του νέου φόρου ιδιοκτησίας. Κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου πρέπει να πληρώσει 100 ευρώ ανεξάρτητα από τα εισοδήματά του, ανεξάρτητα από το μέγεθος του σπιτιού, κάτι σαν κεφαλικός φόρος.
Ξεκινήσαμε μια μαζική εκστρατεία άρνησης πληρωμής από την 1η Γενάρη και ενώ οι ιδιοκτήτες πρέπει να «δηλωθούν» ώστε να πληρώσουν το φόρο μέχρι την 31η Μάρτη μέχρι στιγμής μόνο ένα 7% του κόσμου έχει ανταποκριθεί στην καταγραφή ¬– άρα υπάρχει μαζική συμμετοχή του κόσμου στην εκστρατεία μη πληρωμής. Αυτή η εκστρατεία έχει μεγάλη απήχηση, γίνονται μαζικές συνελεύσεις, χιλιάδων ατόμων, ακόμα και σε μικρές πόλεις.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω για τον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη γενικά και πιο ειδικά στην Ιρλανδία βλέπουν την κατάσταση στην Ελλάδα και τους αγώνες των εργαζομένων.
Νομίζω ότι πως είναι σωστό να πούμε πως την πρώτη περίοδο η προπαγάνδα, η ρατσιστική εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων εργαζομένων, είχε κάποιο αντίκτυπο στην κοινωνία στην Ευρώπη και διεθνώς. Όχι γενικευμένα, όχι ότι όλοι οι Ευρωπαίοι μισούν τους Έλληνες, αλλά δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι πιθανά υπάρχει ένα υπερμέγεθες κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα ή ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν εργάζονται όσο πρέπει. Αυτό βέβαια δεν ήταν ποτέ αλήθεια. Όμως πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η κοινή γνώμη κινείται σε διαφορετικό επίπεδο. Γιατί βλέπουν πραγματικά τη βαρβαρότητα των μέτρων. Ακόμα και τα ΜΜΕ αναγκάζονται να μεταδώσουν ιστορίες ανθρώπων που αναγκάζονται να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα επειδή δεν έχουν χρήματα για να τα μεγαλώσουν, γεγονός που δείχνει την κοινωνική καταστροφή που έχουν επιφέρει οι πολιτικές τους στην Ελλάδα.
Υπάρχει ένα αίσθημα τρόμου γι’ αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αυτό το συναίσθημα έχει δύο όψεις: από τη μια κινητοποιεί κάποια στρώματα για να αγωνιστούν, από την άλλη όμως φοβίζει άλλους που δεν κινητοποιούνται από τον φόβο «μην γίνουν Ελλάδα».
Η γνώμη μου είναι ότι πέρα απ’ αυτά, όλο και μεγαλύτερα στρώματα εργαζομένων στην Ευρώπη και κυρίως στις χώρες που έχουν αποκαλεστεί «PIGS» κοιτούν προς την Ελλάδα. Το ενδιαφέρον στρέφεται προς τους αγώνες των εργαζομένων οι οποίοι εμπνέουν πολλούς εργαζόμενους στην Ευρώπη και δίνουν απαντήσεις στην επίθεση που δέχονται οι λαοί όλης της Ευρώπης. Έτσι, για παράδειγμα, στο θέμα του φόρου ιδιοκτησίας στην Ιρλανδία, αυτό που έντονα προβάλλουμε σαν σύνθημα είναι πως «πρέπει να κάνουμε ότι κάνουν και οι Έλληνες». Πρέπει να βγούμε στους δρόμους, να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις, σε γενική απεργία. Για πολλούς εργαζομένους αυτές οι προτάσεις προσφέρουν διέξοδο, προοπτική και έμπνευση.
Η Τρόικα, η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική αστική τάξη, φυσικά, λένε πως δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική από αυτή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Ποια είναι η απάντηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ιρλανδία;
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει άλλη πολιτική από αυτή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα αν αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να προστατεύσεις τα συμφέροντα των κερδοσκόπων, των τραπεζιτών, των κατόχων ομολόγων, δηλαδή των ανθρώπων που δημιούργησαν αυτή την κρίση.
Υπάρχει όμως μια ριζικά διαφορετική πολιτική που θέτει σε πρώτο πλάνο τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Πρόκειται για μια πραγματικά εναλλακτική πολιτική, που σημαίνει να αρνηθείς να πληρώσεις το χρέος – αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας, δεν το πληρώνουμε. Σημαίνει να εθνικοποιήσεις τους βασικούς τομείς της οικονομίας κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Σημαίνει να εθνικοποιήσεις το τραπεζικό σύστημα. Σημαίνει να εφαρμόζεις σοσιαλιστικές πολιτικές που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Αυτό ασφαλώς δεν είναι κάτι που μπορεί να εφαρμοστεί σε μια μόνο χώρα, μπορεί να ξεκινήσει από μια χώρα αλλά είναι κρίσιμο να εξαπλωθεί σε ένα πανευρωπαϊκό αγώνα εναντίον της λιτότητας, εναντίον της Τρόικας, για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις και για να προχωρήσει η πάλη για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Σε όλη την Ευρώπη έχουμε ένα καθήκον: αν επιτρέψουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στην ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη να μας απομονώσει και να μας κτυπήσει έναν προς έναν, πρώτα του Έλληνες, μετά τους Πορτογάλους, μετά τους Ιρλανδούς, κοκ, τότε είμαστε τελειωμένοι. Πρέπει να οικοδομήσουμε μια πραγματική και ενεργή αλληλεγγύη και δυναμικούς αγώνες σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να κινηθούμε, ανάμεσα σ’ άλλα, προς τη κατεύθυνση μιας 24ωρης πανευρωπαϊκής απεργίας εναντίον της λιτότητας.
* το πλήρες κείμενο της συνέντευξης και βίντεο στο www.xekinima.org
