Μετά από 4 μήνες διακυβέρνησης, γίνεται ξεκάθαρο ποιο είναι το στίγμα που θέλει να δώσει η κυβέρνηση Σαρκοζί: δώρα και φοροαπαλλαγές στις τάξεις που υπηρετεί, δηλαδή το κεφάλαιο, και από την άλλη αφαίρεση δικαιωμάτων και πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους.
Ο Σαρκοζί χαίρει ακόμα αποδοχής μεγάλου μέρους των Γάλλων, κάτι το οποίο έχει να κάνει με το ότι βρίσκεται σε περίοδο χάριτος αλλά και το ότι προβάλλεται υπερβολικά από τα ΜΜΕ. Έχουμε να κάνουμε πλέον με έναν εικονικό «υπερ-ήρωα» που υποδύεται ένα αυτοδημιούργητο και σκληρά εργαζόμενο στέλεχος επιχείρησης. Και κατ εικόνα αυτού του «υπερδραστήριου «εργαζόμενου» καλούνται όλοι οι εργαζόμενοι «να δουλεύουν περισσότερο για να κερδίζουν περισσότερα».
«Προνομιούχοι» εργαζόμενοι
Η πρώτη μεγάλη «μεταρρύθμιση» που ανακοινώθηκε ήταν το Ασφαλιστικό και συγκεκριμένα οι συντάξεις των «ειδικών καθεστώτων», δηλαδή κάποιων επαγγελματικών κατηγοριών που βγαίνουν πιο νωρίς σε σύνταξη, γύρω στα 50-55 (πρόκειται για 15 κατηγορίες που στην πλειοψηφία τους εργάζονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες, όπως για παράδειγμα οι εργαζόμενοι στους Σιδηροδρόμους, στο Μετρό και στις Δημόσιες Υπηρεσίες Ενέργειας).
Η λεγόμενη «κοινή γνώμη» (ένα μέρος του πληθυσμού, κάτω από την επίδραση και των ΜΜΕ) φαίνεται να πείθεται από το επιχείρημα της «ισότητας μεταξύ των εργαζομένων» και να τάσσεται υπέρ της αφαίρεσης των «προνομίων» αυτών των εργασιακών ομάδων. Κάτι βέβαια που δεν ακούγεται είναι ότι οι εισφορές των «ειδικών κατηγοριών» στα ταμεία τους είναι κατά μέσο όρο 11% πιο υψηλές από αυτές του ιδιωτικού τομέα. Επίσης, την ίδια ώρα που προβάλλεται σαν ανοιχτός στο διάλογο, ο Σαρκοζί αποφασίζει να μην περάσει το μέτρο μέσω νόμου αλλά μέσω διατάγματος. Το επιχείρημα περί «ισότητας» στοχεύει επίσης και τις «προνομιακές συνθήκες» των δημοσίων υπαλλήλων. Σα να μη γινόταν η ισότητα να γύρει προς την άλλη πλευρά, παραχωρώντας περισσότερα δικαιώματα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Χρέη κι ελλείμματα
Η κρατική προπαγάνδα προωθεί επιχειρήματα όπως αυτό του μεγάλου δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων. Έτσι, σύμφωνα με την κρατική προπαγάνδα, θα πρέπει να συμβάλουμε όλοι στην προσπάθεια ενδυνάμωσης των ασφαλιστικών ταμείων. Κάτι που πρακτικά σημαίνει να δεχτούμε να χάσουμε κεκτημένα δικαιώματα και να επιβαρυνθεί ο καθένας ατομικά για… το γενικό καλό!
Κι όλες αυτές οι θυσίες απαιτούνται την ίδια στιγμή που ο Σαρκοζί υπόσχεται στο Medef (ο Σύνδεσμος των Γάλλων Βιομηχάνων) αυτό που πάντα ονειρευόταν, δηλαδή την αποποινικοποίηση κάποιων οικονομικών αδικημάτων (κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη «ανοχή μηδέν» που θέλει να επιδείξει για τα μικροαδικήματα)!
Αντι-απεργιακές ρυθμίσεις
Η έμφαση στη «μεταρρύθμιση» για τις ειδικές συντάξεις στοχεύει για άλλη μια φορά να διχάσει τους εργαζομένους (σε προνομιούχους /τεμπέληδες και μη) αλλά και στην αφαίρεση του δικαιώματος στην απεργία (αξιοποιώντας το γεγονός πως έχει δημιουργηθεί ένα αρνητικό κλίμα απέναντι στους απεργούς εργαζόμενους στο μετρό).
Και καθώς προσπαθούν να περάσουν γρήγορα μεγάλο αριθμό «μεταρρυθμίσεων» δημιουργώντας γενική σύγχυση, την ώρα που μιλάγανε για τις απεργίες στα μέσα μεταφοράς, θυμηθήκανε τις απεργίες στα σχολεία και την ανάγκη για μια «μίνιμουμ λειτουργία» και σ αυτό τον τομέα.
Σ αυτή την περίπτωση τα δημοτικά σχολεία ακόμα κι όταν απεργούν θα υποχρεούνται να υποδεχτούν τα παιδιά (όπως ήδη συμβαίνει με τα γυμνάσια και τα λύκεια). Μόνο που στα δημοτικά το προσωπικό που είναι αρμόδιο για την επίβλεψη των παιδιών είναι οι εκπαιδευτικοί.
Επίθεση στη δημόσια Παιδεία…
Προς το παρόν η κυβέρνηση δεν έχει μιλήσει επίσημα για σχετικό νόμο. Έχει όμως μιλήσει για τη αφαίρεση 11.200 θέσεων στη Δημόσια Εκπαίδευση το 2008, «ενθαρρύνοντας» τους εκπαιδευτικούς (μέσω μιας επιστολής που ο ίδιος ο Πρόεδρος έστειλε σε όλους τους εκπαιδευτικούς) να μάθουν να δουλεύουν «πιο αποτελεσματικά και με λιγότερα μέσα»! Ο κίνδυνος είναι βέβαια η μείωση των σχολικών ωρών και το κλείσιμο τάξεων την ίδια στιγμή που ο αριθμός των μαθητών στο δημοτικό αυξάνεται. Η αφαίρεση μίας σχολικής ώρας σε κάθε τάξη του γυμνασίου επιτρέπει την εξοικονόμηση 6.000 θέσεων εργασίας. Ήδη ανακοινώθηκε η κατάργηση των μαθημάτων το Σάββατο. Επίσης έχει αναφερθεί η κατάργηση του «σχολικού χάρτη» (σύστημα που ευνοεί την κοινωνική ανάμειξη και προστατεύει από τον άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ των σχολείων). Αυτό το μέτρο θα επιτρέπει την ελεύθερη επιλογή σχολείου και όχι ανάλογα με τον τόπο διαμονή.
Η λογική της κυβέρνησης είναι κυρίως λογιστική και η προσφορά δημόσιας εκπαίδευσης μειώνεται σημαντικά. Όλα τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών ετοιμάζουν μεγάλες κινητοποιήσεις μέσα στο φθινόπωρο (ακόμα και το δεξιό συνδικάτο Snalc-Csen εξετάζει το ενδεχόμενο ν ακολουθήσει).
…και Υγεία
Ο τομέας της Υγείας δε θα μπορούσε να μείνει απ έξω. Η κυβέρνηση προβλέπει να ενσωματώσει στο σχέδιο νόμου για τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα ψηφιστεί αρχές Νοεμβρίου, «τα ιατρικά τέλη», που συνεπάγονται την καταβολή ενός «πάγιου» ποσού για φάρμακα και τις υπηρεσίες υγείας. Το συγκεκριμένο μέτρο προκαλεί ήδη αντιδράσεις – μια πρώτη κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε στις 29/09 και προβλέπονται κι άλλες πριν την ψήφιση του νόμου.
Ο CPE επιστρέφει
Στον εργασιακό τομέα, η κυβέρνηση δεν το βάζει κάτω ύστερα από την απόσυρση του νόμου για το CPE (ο νόμος για την πρώτη πρόσληψη που αποσύρθηκε ύστερα από τους μεγάλους αγώνες της γαλλικής νεολαίας τον περασμένο χρόνο) και ετοιμάζει την καθιέρωση της «ενιαίας σύμβασης» και την κατάργηση του CDI (Σύμβαση Αορίστου Χρόνου) που θα είναι ένα καθοριστικό βήμα υπέρ της επισφαλούς εργασίας.
Αυτή η σύμβαση, που ικανοποιεί απόλυτα το Medef, υποθέτει ότι εργοδότης και εργαζόμενος έχουν σχέση ισότητας κι έτσι μπορούν «να χωρίσουν κοινή συναινέσει». Αυτή η «σχέση ισότητας» στοχεύει σε ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία κυρίως στο θέμα των απολύσεων.
Χρειάζεται μαζική και ενιαία απάντηση
Η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει τις «μεταρρυθμίσεις» της που θίγουν σε βάθος κάθε έννοια κοινωνικής προστασίας, όσο βρίσκεται σε περίοδο χάριτος.
Η απάντηση πρέπει να είναι μαζική και ενιαία, κάτι που ακόμα δεν έχει εκφραστεί.
Όσον αφορά το Σοσιαλιστικό κόμμα, προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από την ήττα στις προεδρικές και είναι ανίκανο να κάνει οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Εξάλλου δεν διαφωνεί ουσιαστικά με τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις. (Σχετικά με τις «ειδικές συντάξεις», πχ, αποδέχεται την ίδια την αρχή του νόμου και πιστεύει σε μια «εξέλιξη» που θα προϋποθέτει «συνολικότερη διαπραγμάτευση των συντάξεων»).
Από την άλλη πλευρά, η ριζοσπαστική αριστερά κάνει λόγο για δημιουργία κοινού μετώπου. Η LCR, μόνη οργάνωση που βγήκε ενδυναμωμένη από τις εκλογές, ανέφερε το καλοκαίρι τη δημιουργία ενιαίου αντικαπιταλιστικού κόμματος, τα χαρακτηριστικά και η ταυτότητα του οποίου μένουν να προσδιοριστούν. Προς το παρόν φαίνεται ότι ο σχηματισμός του αναβάλλεται για μετά τις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου.
Η πρώτη κινητοποίηση που έχει ανακοινωθεί είναι για τις 18/10 αλλά αφορά μόνο τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς. Τα συνδικάτα του Δημοσίου επέλεξαν να διαφοροποιηθούν και να οργανώσουν κινητοποιήσεις μέσα στο Νοέμβριο. Δυστυχώς, τα συνδικάτα στο σύνολό τους δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν προς το παρόν κοινό μέτωπο.
Η δημοτικότητα του υπερ-προέδρου έχει αρχίσει να πέφτει αλλά ακόμα δεν έχει εκφραστεί με μαζικό τρόπο η αγανάκτηση το κόσμου. Βέβαια, οι εργαζόμενοι στη Γαλλία έχουν δείξει στο παρελθόν ότι ξέρουν να αντιδρούν όταν θίγονται τα δικαιώματα τους, κάτι που επιβεβαιώνουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του 1995 και του 2005. Στο σημερινό πλαίσιο, η γενικευμένη επίθεση στα κοινωνικά κεκτημένα πρέπει να βρει την απάντηση που της αναλογεί.
Κορίνα Καπετανάκη
