Εργαζόμενοι με μεγάλη προϋπηρεσία στον ΟΤΕ διώκονται και εκβιάζονται ώστε να αποχωρήσουν από την εταιρεία. Η διοίκηση χρησιμοποιεί κατασκευασμένα πειθαρχικά και ωθεί τους εργαζόμενους με κάθε τρόπο προς την έξοδο. Το «Ξ» ήρθε σε επικοινωνία με το Μάκη Κοντογεώργο, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΜΕ-ΟΤΕ, επικεφαλής της παράταξης Αγωνιστική Συνεργασία – Ενωτική και δημοσιεύουμε συνέντευξη που πήρε ο σ. Βαγγέλης Κολτσίδης.
- Μάκη ποια είναι η κατάσταση στον όμιλο ΟΤΕ την τελευταία περίοδο της πανδημίας σε σχέση με τις εργασιακές συνθήκες;
Την πανδημία εκμεταλλεύτηκε με τον «καλύτερο» τρόπο η διοίκηση ΟΤΕ/Deutsche Telekom μεταφέροντας 5.000 περίπου εργαζόμενους από μία υπερ-κερδοφόρα μητρική, με μικτά κέρδη σταθερά τα τελευταία χρόνια στα 1,3-1,4 δισεκατομμύρια ευρώ, προς τρεις «φτωχές» θυγατρικές, για τις οποίες δεν ενδιαφέρεται αν θα υπάρχουν στο μέλλον και με ποιο τρόπο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, προτού πάνε στις θυγατρικές, η μητρική αφαίρεσε από αυτούς τους εργαζόμενους εργασιακά κεκτημένα και δικαιώματα, όπως παροχές που δίδονταν επί χρόνια στους εργαζομένους όταν αντιμετώπιζαν έκτακτες ανάγκες υγείας ή παροχές προς τα παιδιά τους.
Επιπρόσθετα, μειώθηκαν οι αποζημιώσεις για τις ασθένειες, αφαιρέθηκαν επιδόματα και εργασιακές εξειδικεύσεις. Με αυτό τον τρόπο αποδείχθηκε έμπρακτα ότι οι «μετασχηματισμοί» και οι «μεταρρυθμίσεις» το μόνο στόχο που έχουν είναι να μειώσουν τα εργατικά εισοδήματα και εργασιακά δικαιώματα.
- Τι συμβαίνει με τις συνεχόμενες εθελούσιες και δημιουργίες θυγατρικών εντός του ομίλου;
Το 2020 αποδείχθηκε το δραματικότερο έτος σε πιέσεις από τη διοίκηση προς τους εργαζόμενους για έξοδο από την εταιρεία. Σε διάστημα περίπου 1,5 μήνα, το καλοκαίρι, είχαμε τρεις θανάτους (ένας στην Καβάλα και δύο στο Μέγαρο), ως αποτέλεσμα του εξαναγκασμού των συναδέλφων να αποχωρήσουν από την εταιρεία με το πρόσχημα του «μετασχηματισμού» και των «θυγατρικών».
Επιπλέον, στο τέλος του έτους συνάδελφος στην Αμοργό έθεσε τέλος στη ζωή του μέσα σε κτήριο του ΟΤΕ, δίχως ωστόσο να μιλήσει σε συνάδελφο ή συγγενικό του πρόσωπο για πιέσεις, αλλά προσδίδοντας προφανώς ένα συμβολισμό με την πράξη του αυτή.
Συνολικά το 2020 αποχώρησαν πιεζόμενοι από τον Όμιλο ΟΤΕ περίπου 1.400 εργαζόμενοι αριθμός εντυπωσιακός, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ο συνολικός αριθμός ανέρχεται σε 13.000 εργαζομένους περίπου.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι δυστυχώς έχουμε ήδη γίνει France Telecom*, αλλά δεν θα το δείτε και δεν θα το διαβάσετε σε κανένα συστημικό μέσο μαζικής παραπληροφόρησης, μιας και ο Όμιλος ΟΤΕ/Deutsche Telekom ταΐζει συστηματικά τα διαφημιστικά τους έσοδα.
Οι συνάδελφοι, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, αποχωρούν με θιγμένη την αξιοπρέπεια τους ως αποτέλεσμα του φόβου, της ανασφάλειας και της πίεσης που βίωσαν από μια πολύχρονη αβεβαιότητα.
- Για ποιο λόγο διώκονται πειθαρχικά παλιοί εργαζόμενοι και ποια είναι η εξέλιξη μέχρι στιγμής;
Η πειθαρχική δίωξη είναι ένα μέσο φθηνής απόλυσης για τη διοίκηση ΟΤΕ/Deutsche Telekom. Με αυτό τον τρόπο «ξεφορτώνεται» εύκολα εργαζόμενους χωρίς να τους δώσει καν κάποιο πρόγραμμα «εθελούσιας» εξόδου. Είναι – επίσης – ένα εργαλείο φόβου, που συστηματικά χρησιμοποιεί προκειμένου να το έχουν οι εργαζόμενοι ως «κίνητρο» για να εργαστούν αλλά και να σιωπούν.
Οι παλιοί εργαζόμενοι διώκονται πειθαρχικά, διότι είναι πιο ακριβοί και παρέμειναν στην εταιρεία ενώ είχαν την δυνατότητα να αποχωρήσουν με πρόγραμμα «εθελουσίας».
Έτσι, η Deutsche Telekom ενισχύει τη λογική του «ρίσκου» στους παλιούς εργαζόμενους και στην ουσία τους τιμωρεί, γιατί παραμένουν στην εργασία ενώ είχαν την επιλογή να αποχωρήσουν.
Το τραγικό είναι ότι επειδή η διοίκηση ελέγχει τόσο το πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο πειθαρχικό, όσο και τη διαδικασία απόλυσης με διευθυντικό δικαίωμα (άρθρο 13 ΟΤΕ και άρθρο 16 Cosmote), πολλοί από αυτούς τους συναδέλφους απολύονται έχοντας στιγματιστεί ως «κλέφτες», αν και στην πραγματικότητα ήταν εντελώς αθώοι.
- Ποια είναι η στάση των εργαζόμενων απέναντι στις επιθέσεις της διοίκησης;
Οι εργαζόμενοι θεωρώ ότι βρίσκονται σε μία κατάσταση έντονου προβληματισμού, δίχως να έχουν λάβει οριστικές αποφάσεις για την αντίδρασή τους. Οι επιθέσεις που δέχονται είναι πρωτόγνωρες τόσο από άποψη σφοδρότητας, όσο και από άποψη τακτικής. Οι μέχρι τώρα στρατηγικές αντίδρασης δεν αποδίδουν ιδιαίτερα γιατί:
- Οι κυβερνήσεις εξυπηρετούν συντεταγμένα τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του ΣΕΒ και των ξένων δημοσίων τομέων που έρχονται να απομυζήσουν τους αναπτυξιακούς μας πόρους με «επενδυτικό» μανδύα.
- Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός έχει ακυρώσει τον ρόλο που θα έπρεπε να παίζουν τα σωματεία και προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις υποτέλειας με την εργοδοσία.
- Οι κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι στάσεις εργασίας κλπ. έχουν γίνει σαφώς πιο αναποτελεσματικές στις συνθήκες τηλεργασίας, που έχει επιβάλλει σε μεγάλο βαθμό η πανδημία.
Οφείλουμε να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς των γραφειοκρατών συνδικαλιστών μέσα στις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα και τα πρωτοβάθμια σωματεία. Να σταματήσουμε τον ευτελισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και το ξεπούλημα των συμφερόντων των εργαζομένων. Να χτίσουμε πραγματικά, αγωνιστικά σωματεία τα οποία είναι τα μόνα συλλογικά όργανα που μπορούν να μας βοηθήσουν ώστε να βελτιώσουμε τους όρους εργασίας και διαβίωσής μας.
