Ξεπέρασαν κάθε όριο, η μανία τους δεν περιγράφεται με λέξεις… Με το να μιλούν δε αυτά τα άτομα για «επανάσταση» και «ελευθερία» απλά προσβάλλουν τις λέξεις… Η αναφορά βέβαια στους «μπαχαλάκηδες» της πλατείας Συντάγματος που χτες Πέμπτη, μετά το μεσημέρι, ξεπέρασαν κάθε όριο επιτιθέμενοι με πέτρες, σπασμένα μάρμαρα και μολότοφ ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ! Καθόλου δεν συμφωνούμε με τις τακτικές επιλογές και τις πολιτικές του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Αλλά οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες δεν αντιμετωπίζονται με δολοφονικές επιθέσεις!
Είναι γνωστή η κριτική που γίνεται στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε. από πολλές οργανώσεις της αριστεράς, μια από τις οποίες είναι και το Ξεκίνημα. Κριτική που αφορά τον «απομονωτισμό» του, την περιχαράκωση των δυνάμεων του, την υποτίμηση και απαξίωση του υπόλοιπου εργατικού κινήματος και της υπόλοιπης αριστεράς. Με αυτή την έννοια δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε για μια ακόμη φορά την έντονη κριτική μας στο είδος της περιφρούρησης που ανάλαβαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στη διάρκεια της χτεσινής μεγαλειώδους συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Από τη μια, δηλαδή, το γεγονός ότι ασχολήθηκαν μόνο με την περιφρούρηση των δικών τους κομματικών μπλοκ, αρνούμενοι την κοινή συγκέντρωση και περιφρούρηση με τα μπλοκ των υπολοίπων εργαζομένων και της υπόλοιπης Αριστεράς. Κι από την άλλη αρνούμενοι να αφήσουν άλλες δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς να προσεγγίσουν το χώρο και να παραταχθούν μπροστά στη βουλή.
Από αυτή την κριτική όμως μέχρι αυτό που έγινε χτες το Σύνταγμα, όπου έξαλλες ομάδες αναρχικών ή προβοκατόρων-ασφαλιτών ή και τα δύο, επετέθησαν στα μπλοκ του ΠΑΜΕ/Κ.Κ.Ε. με πέτρες, σπασμένα μάρμαρα και μολότοφ, υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
Γι’ αυτές τις ομάδες δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό και αυτό που έχουν αποδείξει για μια ακόμη φορά είναι ότι είναι αδίστακτοι, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ζωές αγωνιστών εργατών, επειδή διαφωνούν μαζί τους πολιτικά και ιδεολογικά.
Η χτεσινή στάση των ομάδων αυτών δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Έχουν ξανά, ξανά και ξανά προσφέρει την ιδανική αφορμή που τα ΜΑΤ εναγωνίως αποζητούν για να χτυπήσουν «στο ψαχνό» τις πορείες και να διαλύσουν εξαιρετικά μαζικές συγκεντρώσεις των εργαζομένων ή της νεολαίας.
Έχουν ξανά, ξανά και ξανά αποδείξει ότι δεν σέβονται τίποτα, κι ότι όσο μαζικές όσο μεγαλειώδεις όσο συγκλονιστικές και αν είναι οι πορείες των εργαζομένων, «αυτοί ξέρουν», αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί «αγωνιστές» και «επαναστάτες» κι επομένως θα κάνουν το δικό τους. Την υπεροψία του ΚΚΕ απέναντι στο υπόλοιπο κίνημα ξεπερνά κατά πολύ η αλαζονεία των (αναρχικών ή άλλων) μπαχαλάκηδων οι οποίοι σαν αυτόκλητοι Ζορό επιχειρούν να τα βάλουν «με τα τέρατα» της κρατικής καταστολής για να απελευθερώσουν, υποτίθεται, την κοινωνία… Οι 200 Ζορό του Συντάγματος γράφουν στα παπούτσια τους όλους τους υπόλοιπους στο Σύνταγμα, είτε είναι 10.000 είτε 50.000 είτε 200.000 – στο όνομα της… ελευθερίας! Φοβερό!
Και έχουν ξανά, ξανά και ξανά προπηλακίσει και επιτεθεί βίαια σε οποιοδήποτε κομμάτι της αριστεράς ή των εργατικών μπλοκ επιχειρήσει να τους εμποδίσει. Το Ξεκίνημα έχει επανειλημμένα δεχτεί την επίθεση τέτοιων ομάδων και στελέχη του έχουν προπηλακιστεί και γρονθοκοπηθεί.
Αν στη θέση του ΠΑΜΕ/Κ.Κ.Ε. υπήρχαν μπλοκ της υπόλοιπης αριστεράς ή μπλοκ της εργατικής τάξης, των συνδικάτων, των πρωτοβάθμιων σωματείων ή οποιονδήποτε άλλων σωματείων, τα οποία επιχειρούσαν να προστατέψουν τους εαυτούς τους από τη μανία των προβοκατόρων και αναρχικών θα είχαν την ίδια αντιμετώπιση που είχαν οι δυνάμεις του ΚΚΕ: δολοφονική επίθεση με σπασμένα μάρμαρα και μολότοφ! Αυτό ας το σημειώσει το κομμάτι εκείνο της Αριστεράς που δεν τολμά να πάρει καθαρή θέση απέναντι σ’ αυτές τις ομάδες! Αύριο θα το βρει μπροστά της!
Με βάση τα πιο πάνω εμείς θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε σε σχέση με τα χτεσινά γεγονότα:
– Τιμή στον αγωνιστή οικοδόμο Δημήτρη Κοτσαρίδη που έφυγε όρθιος, στη μάχη για την πτώση της πιο μισητής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, στον αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα και δίκαια. Οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μέσα στις γραμμές της Αριστεράς δεν πρέπει να θολώνουν καθόλου την εικόνα αυτή και το χρέος απέναντι στους νεκρούς αγωνιστές.
– Η συνεργασία όλων των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς μαζί με όλα τα αγωνιζόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος, οι κοινές απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της Τρόικας, είναι περισσότερο απαραίτητες παρά ποτέ, για να αντιμετωπιστεί η χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί το εργατικό κίνημα από τον εμφύλιο.
– Η περιφρούρηση των πορειών του κινήματος, από όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και των μαχητικών συνδικάτων, μαζί, είναι επίσης απαραίτητη. Η περιφρούρηση αυτή αφορά πρώτα κύρια και κατ’ εξοχήν τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΑΤ, που με περισσή βαρβαρότητα και δολοφονικό μίσος κτυπούν τις πορείες και «ότι κινείται». Αφορά τους ακροδεξιούς τραμπούκους που έχουν ήδη χτυπήσει συγκεντρώσεις και που θα εντείνουν τη δράση τους στο μέλλον και οι οποίοι, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, έχουν ενεργό ρόλο στα μπάχαλα. Αφορά και τις δυνάμεις του «αναρχικού» χώρου και των υπόλοιπων «μπαχαλάκηδων» που λειτουργούν σαν η άλλη όψη του νομίσματος, το ιδανικό άλλοθι για τη βία που ασκούν τα ΜΑΤ ενάντια στις πορείες.
