Της Νατάσσας Αργυράκη, Πάντειος
Από τις 29 Αυγούστου οι φοιτητές έχουν ξεκινήσει δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια με καταλήψεις σχολών, συλλαλητήρια κλπ. Το Φοιτητικό Κίνημα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο τόσο στην ανάπτυξη πανεκπαιδευτικών κινητοποιήσεων όσο και στην ανάπτυξη ευρύτερων εργατικών αγώνων.
Όμως η στάση της ηγεσίας της ΚΝΕ (της πιο μαζικής αριστερής νεολαίας) και κατ’ επέκταση του ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, που ταυτίζεται με την ΚΝΕ όπως το ΠΑΜΕ με το ΚΚΕ) μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη του Φοιτητικού Κινήματος.
Στα λόγια καλεί τους φοιτητικούς συλλόγους σε ένα μαζικό κίνημα, όμως αυτό που εννοεί, και το κάνει ξεκάθαρο με τις διασπαστικές πρακτικές της, είναι ένα φοιτητικό κίνημα υπό τη σημαία και τον έλεγχο του ΜΑΣ.
Δεν νοείται να μιλάμε για μαζικό κίνημα, και μάλιστα υπό αυτές τις αντικειμενικές συνθήκες που κάνουν την ανάγκη του επιτακτική, και η ηγεσία της ΚΝΕ/ΜΑΣ να οργανώνει για άλλη μια φορά τις δικές ξεχωριστές πορείες, να αποφασίζει και να ανακοινώνει το δικό της ξεχωριστό πρόγραμμα κινητοποιήσεων και να καλεί τους φοιτητικούς συλλόγους να συμμετέχουν σε αυτό (!) αντί η ίδια να συμμετέχει και να στηρίζει τις κινητοποιήσεις των συλλόγων!
Στις γενικές συνελεύσεις η ΚΝΕ/ΜΑΣ δεν συμμετέχει στα κοινά πλαίσια ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ και άλλων αριστερών δυνάμεων που προτείνουν καταλήψεις των σχολών αλλά κατεβάζει το δικό της πλαίσιο, χωρίς να ανοίγει διάλογο με καμία άλλη αριστερή παράταξη για τη δημιουργία κοινού πλαισίου αγώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν σε πολλές σχολές (όπως στο Πάντειο) που δεν κατάφερε να «πάρει» τη συνέλευση, η ΚΝΕ/ΜΑΣ να δημιουργεί ένα ξεχωριστό «συντονιστικό κατάληψης» (!!) που ελέγχεται από το ΜΑΣ και καλεί σε κινητοποιήσεις πάντα μαζί με την ΚΝΕ/ΜΑΣ.
Τι προτείνει το ΜΑΣ
Προβληματικό, βέβαια, είναι και το τι πρότεινε το ΜΑΣ για τη συνέχιση και κλιμάκωση του κινήματος.
Συγκεκριμένα στις συνελεύσεις, αυτό που πρότειναν τα περισσότερα πλαίσια της ΚΝΕ/ΜΑΣ ήταν «κλειστές σχολές» και όχι καταλήψεις των σχολών.
Μόνο υπό πίεση η ΚΝΕ/ΜΑΣ πρότεινε καταλήψεις σχολών και αυτό για λιγότερες μέρες σε σχέση με τα άλλα πλαίσια αγώνα.
Οι καταλήψεις οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών που κατά κανόνα προτείνει η ΚΝΕ/ΜΑΣ (παράδειγμα η πρόσφατη κατάληψη της πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθήνας από δυνάμεις της ΚΝΕ) από μόνες τους δεν μπορούν να νικήσουν ούτε να βοηθήσουν το κίνημα να προχωρήσει.
Ποιος πρέπει να είναι ο τόχος του κινήματος;
Σύμφωνα με την ηγεσία της ΚΝΕ/ ΜΑΣ το κεντρικό αίτημα του κινήματος πρέπει να είναι η «μη εφαρμογή του νόμου»!
Αυτό το αίτημα προβάλει η ΚΝΕ/ΜΑΣ στα πλαίσια της (και ο Ριζοσπάστης στα άρθρα του) και όχι το αίτημα για την πλήρη κατάργησή του νόμου!
Στόχος όμως ενός κινήματος με τόση δυναμική δε μπορεί να είναι, απλά, η «μη εφαρμογή» του νόμου! Όταν ένας νόμος έχει ψηφιστεί, αργά ή γρήγορα θα εφαρμοστεί, είτε κομμάτι-κομμάτι είτε ολόκληρος, όση αντίσταση και αν κάνουν οι φοιτητές.
Δε μπορούμε, λοιπόν, να αποδεχθούμε το ότι ο νόμος ψηφίστηκε (και μάλιστα σε μία περίοδο όπου δεν θα μπορούσε να υπάρχει μαζική αντίδραση λόγω καλοκαιριού) και να παλεύουμε απλά για να μην τον εφαρμόσουμε!
Οφείλουμε να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί για την ανατροπή του!
Ανάγκη για αλλαγή της στάσης της ΚΝΕ/ΜΑΣ
Αν η ηγεσία της ΚΝΕ/ΜΑΣ θέλει πραγματικά να βοηθήσει το φοιτητικό κίνημα οφείλει να αλλάξει στάση! Διαφορετικά βοηθά αντικειμενικά την κυβέρνηση!
Το κίνημα χρειάζεται την ενότητα στη δράση, αυτή την περίοδο ακόμη περισσότερο, γι’ αυτό και δεν σταματάμε να απευθυνόμαστε στον κόσμο της ΚΝΕ/ΜΑΣ για κοινούς αγώνες.
Η διασπαστική πολιτική της ηγεσίας της, όμοια με τη διασπαστική στάση του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, δεν έχει καταφέρει έως τώρα να συσπειρώσει δυνάμεις ή να έχει κάποια συγκεκριμένη νίκη (αντίθετα οι μαζικοί-ενωτικοί αγώνες των φοιτητικών μέσα από τους Συλλόγους είχαν σταματήσει την αναθεώρηση του αρ.16 το Φλεβάρη του 2007).
Η περίοδος που έρχεται θα είναι γεμάτη αγώνες αλλά και επιθέσεις από πολλά μέτωπα και η απάντηση θα πρέπει να είναι ενωτική και δυναμική.
