Του Παναγιώτη Βογιατζή
Είναι γνωστό σε όλους ότι η κυβέρνηση… εθνικής σωτηρίας της χώρας, που κατέχει την εξουσία εδώ και δυο χρόνια, βασικό της μέλημα είχε, έχει και θα έχει την αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας – και το καλό, βέβαια, όλων των Ελλήνων.
Είναι επίσης γνωστό ότι, με την εξαίρεση των 50 μελών του υπουργικού συμβουλίου και μερικών δεκάδων παρατρεχάμενων, κανείς δεν πιστεύει πια ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται θα πετύχουν αυτόν τον μεγαλεπήβολο στόχο. Αυτό όμως μικρή σημασία έχει. Βλέπετε, αυτοί οι παρατρεχάμενοι βρίσκονται όλοι σε θέσεις κλειδιά (μεγαλοδημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, «διακεκριμένοι» οικονομολόγοι κλπ) και μπορούσαν έτσι να θολώνουν τα νερά (με το αζημείωτο, προφανώς) τόσο όσο χρειαζόταν στην κυβέρνηση, ώστε να μπορεί να συνεχίζει το θεάρεστο έργο της.
Στη… "Δημοκρατία" δεν υπάρχουν (βέβαια) αδιέξοδα
Κι έρχεται ξαφνικά μια επιτροπή ακριβώς τέτοιων παρατρεχάμενων, το , να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα αυτών των πολιτικών. Ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θεώρησε ότι αυτό πάει πολύ και, καθώς στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, προχώρησε αμέσως στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις: Ανάγκασε την πρόεδρο του Γραφείου να παραιτηθεί!
Τι το φοβερό έλεγε αυτή η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού; Αυτά που ξέρει πλέον και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας: Ότι, μετά τον κυκεώνα νέων μέτρων, μνημονίων, μεσοπρόθεσμου και δε συμμαζεύεται, το έλλειμμα θα είναι φέτος μεγαλύτερο κι από πέρυσι. Ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, το χρέος δεν θα σταθεροποιηθεί ούτε μέσα στο 2012. Και ότι αυτές οι τεράστιες αποκλίσεις δεν οφείλονται στην αύξηση των δαπανών, άλλα κυρίως στη μείωση των εσόδων του κράτους, μείωση που προέρχεται από:
- Τη σημαντική μείωση των εισοδημάτων των φορολογουμένων
- Την ανεργία που συνεχώς αυξάνεται
- Την αύξηση της φοροδιαφυγής και
- Την πολύ μεγαλύτερη από την προϋπολογισμένη ύφεση.
Όλα αυτά βέβαια είναι σε γνώση και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και πολύ περισσότερο των υπαλλήλων της τρόικας. Δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι, τουλάχιστον οι υπάλληλοι – για το οικονομικό επιτελείο μπορούμε ίσως να κρατήσουμε μια μικρή επιφύλαξη.
Τότε γιατί επιμένουν σε μια τόσο στείρα και λαθεμένη οικονομική πολιτική;
Αν παρακολουθήσει κάποιος το ξετύλιγμα της επίθεσης εναντίον του συνόλου της κοινωνίας που εξελίσσεται τα τελευταία δυο χρόνια, μπορεί να πάρει την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα.
Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων έχουν μειωθεί τέσσερις φορές σ’ αυτό το διάστημα.
Η μονιμότητα ξεκίνησε να ξηλώνεται πρώτα από οργανισμούς φαντάσματα, πέρασε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ανακαλύφθηκε η περιβόητη «εργασιακή εφεδρεία», η οποία τώρα προκύπτει ότι είναι απαραίτητη «στις παρυφές» του στενού δημόσιου τομέα και αύριο βέβαια δεν θα έχει κανένα περιορισμό.
Τα νοσοκομεία αρχικά «συγχωνεύονταν» και όπου να ‘ναι θα αρχίσουν και να κλείνουν.
Το αφορολόγητο πρώτα συνδέθηκε με τις αποδείξεις που έπρεπε να μαζέψει κάποιος και τώρα καταργείται.
Οι εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών και των υπαλλήλων ξεκίνησαν στην αρχή σαν έκτακτες και τώρα φυσικά γίνονται μόνιμες.
Οι αποκρατικοποιήσεις και η εκποίηση δημόσιας περιουσίας, μια και σφίγγουν υποτίθεται τα χρονικά περιθώρια, μπορούν να γίνουν πλέον fast track (η αγγλική μετάφραση της μεστής νοημάτων ελληνικής λέξης «κοψοχρονιά»).
Ο κατάλογος είναι ανατριχιαστικός, αλλά σίγουρα είναι ελλιπής.
Με δυο λόγια: Κρατώντας την ελληνική κοινωνία σε μια κατάσταση διαρκούς πανικού, πέτυχαν σε δυο χρόνια την επιβολή μέτρων που με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν να πάρουν μια κι έξω. Βέβαια, ακολουθώντας αυτή την τακτική κατάφεραν να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο το αρχικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα να χρειάζονται τώρα ακόμα περισσότερα μέτρα, ακόμα μεγαλύτερο ξεπούλημα.
Και λοιπόν;
Δικά τους είναι;
