Προκήρυξη του «Ξ»
Μια από τις πιο κρίσιμες μάχες του πολέμου που έχουν κηρύξει οι εργοδότες στα δικαιώματα των εργαζομένων, βρίσκεται σε εξέλιξη στον χώρο του Τύπου. Oι εκδότες προχωρούν … επιβάλλοντας απολύσεις, μειώσεις μισθών, σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας κοκ
Είναι γεγονός ότι οι ισολογισμοί των μεγαλύτερων ομίλων εμφανίζουν βαθιά ελλείμματα. Ο όμιλος ΔΟΛ κατέγραψε το 2010 ζημίες 46,9 εκατ. ευρώ, στον Πήγασο οι ζημιές έφτασαν τα 31,1 εκατ. ευρώ, στον όμιλο Αλαφούζου τα 7,5 εκατ. ευρώ, στον όμιλο Τεγόπουλου τα 23,1 εκατ. ευρώ και στον Τηλέτυπο (το 49% των μετοχών της εταιρείας που ελέγχει το Mega ανήκουν σε ΔΟΛ και Μπόμπολα) τα 18,3 εκατ. ευρώ.
Είναι όμως επίσης γνωστό ότι πίσω από τους εκδοτικούς οίκους οι μεγάλες οικογένειες που ελέγχουν τα ΜΜΕ έχουν άλλα, πολύ μεγαλύτερα και πολύ σοβαρότερα συμφέροντα: συμφέροντα στον τομέα των κατασκευών, στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, στις τράπεζες, στο μεγάλο εμπόριο, κλπ. Και είναι επίσης δεδομένο ότι για τις όποιες απώλειες των εκδοτικών ομίλων οι εργαζόμενοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη.
***
Σ’ αυτές τις συνθήκες, που οι εργαζόμενοι δέχονται τη χειρότερη επίθεση εδώ και δεκαετίες το βασικό συνδικαλιστικό τους όργανο, η ΕΣΗΕΑ, είναι απούσα.
Μετά τις εκλογές του Μαΐου, το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που προέκυψε «δεν κατάφερε» να εκλέξει Προεδρείο παρότι υπάρχει (θεωρητικά) αριστερή πλειοψηφία (ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) σ’ αυτό. Οι αριστερές παρατάξεις με ευθύνη βασικά του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ δεν μπορούν να καταλήξουν σε πρόεδρο, γιατί το ΠΑΜΕ αρνείται την ψήφιση αριστερού προεδρείου κι επιμένει σε «οικουμενικό» προεδρείο. Ακόμα γιατί η περίπτωση πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ να είναι ο .. Τρίμης, επικεφαλής της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ανένταχτων, προκαλεί αναφυλαξία στο ΚΚΕ..
Σαν αποτέλεσμα, την πιο δύσκολη στιγμή του κλάδου, οι εργαζόμενοι δεν έχουν όργανα τα οποία όχι μόνο δεν μπορούν να καλέσουν κινητοποιήσεις αλλά δεν μπορούν καν να διαπραγματευτούν με την εργοδοσία! Η ισχύουσα Συλλογική Σύμβαση έχει λήξει από τα τέλη του 2009… Οι εκδότες «πατάνε» σε αυτό το επιχείρημα και ζητούν τις μειώσεις μισθών μέσω ατομικών συμβάσεων. Και ήδη αρκετές επιχειρήσεις του κλάδου τα έχουν καταφέρει (Σκάι, Star, Πρώτο Θέμα) και τώρα επιχειρείται να επιβληθούν οι ατομικές συμβάσεις στους μεγάλους ομίλους, με αιχμή του δόρατος τον Πήγασο.
Όμως υπάρχει μόνο ένας δρόμος να αντιμετωπιστεί η επίθεση των εργοδοτών. Κι αυτός είναι με σκληρή αντίσταση! Κάθε υποχώρηση στους εργοδότες ανοίγει την όρεξή τους για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση. Σκληρή αντίσταση σημαίνει πάνω απ’ όλα ένα απεργιακό κίνημα, μαζικό, αποφασιστικό, με σχέδιο σε βάθος χρόνου. Απαιτεί επαναλαμβανόμενες απεργίες, που να χτυπούν τους εργοδότες εκεί που πονούν, δηλαδή στα φύλλα του σβκ. Απαιτεί απάντηση στη βασική απειλή των εργοδοτών, ότι δηλαδή θα κλείσουν τις εφημερίδες – κι αυτή είναι, ότι, θα τις πάρουν οι εργαζόμενοι. Στο τέλος-τέλος με βάση ποια λογική ο τύπος και τα ΜΜΕ ανήκουν σε ιδιώτες; Ποιο δικαίωμα έχουν οι Αλαφούζοι, οι Λαμπράκηδες και οι Μπόμπολες να κάνουν μαζική πλύση εγκεφάλου στην κοινωνία προασπίζοντας αποκλειστικά και μόνο το «δικαίωμά» τους να ληστεύουν τον πλούτο που παράγουν οι Έλληνες εργαζόμενοι και να τον τσεπώνουν σε συνεργασία με τους «εταίρους» τους στην Ευρώπη και διεθνώς;
***
Γι’ αυτό, τα αιτήματα που θεωρούμε άμεσα για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ είναι:
- Καμία απόλυση, καμία μείωση μισθών, όχι στις ατομικές συμβάσεις.
- Οι ευθύνες που βαρύνουν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και κυρίως όσους δηλώνουν σ’ αυτό αριστεροί είναι τεράστιες. Οφείλουν άμεσα να πάψουν να οχυρώνονται πίσω από γραφειοκρατικά προσχήματα, να αναλάβουν την ηγεσία του συνδικαλιστικού οργάνου και να οργανώσουν έναν αγώνα στο σύνολο του Τύπου.
- Από τη μεριά των εργαζομένων χρειάζεται πίεση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένων κινητοποιήσεων έξω από τις συσκέψεις του ΔΣ, με βασικό αίτημα την άμεση συγκρότηση προεδρείου.
- Ένα σοβαρό σχέδιο απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, με βάθος χρόνου, που να απευθύνεται και στην κοινωνία εξηγώντας την αναγκαιότητα κοινής πάλης και να αναπτύσσει τη σημασία και το ρόλο των ΜΜΕ για όλη την κοινωνία
- Απαίτηση να ανοίξουν τα βιβλία των μεγάλων εκδοτικών ομίλων, αλλά και των συμφερόντων που βρίσκονται πίσω απ’ αυτά (κατασκευαστικών, εφοπλιστικών και άλλων). Να αποκαλυφθεί που ξοδεύονται τα λεφτά, αν όντως είναι ελλειμματικοί και γιατί, καθώς και το που βρίσκονται τα υπερκέρδη όλων των προηγούμενων δεκαετιών.
- Τα ΜΜΕ, που αποκαλούνται και 4η εξουσία δεν είναι δυνατό να ανήκουν σε μερικές οικογένειες που από τη θέση τους στην παραγωγή διάκεινται εχθρικά στους εργαζόμενους συνολικά καθώς υπηρετούν τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης όχι μόνο δεν είναι νοητό, αντίθετα είναι παντελώς απαράδεκτο, να βρίσκεται στα χέρια τέτοιων ανθρώπων.
- Τα ΜΜΕ πρέπει να ανήκουν στην κοινωνία. Μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί η αντικειμενικότητα στην ενημέρωση και η πραγματική δημοκρατία στη λειτουργία τους. Αυτό σημαίνει να διοικούνται από δημοκρατικά εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές των εργαζομένων, μαζί με άλλους κοινωνικούς φορείς (συνδικαλιστικούς, επιστημονικούς, δικαιωμάτων κλπ).
