Toυ Αλέξανδρου Πραντούνα
Οι δυνάμεις καταστολής, κατ’ εντολή της κυβέρνησης, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να διαλύσουν την συγκέντρωση της 15/6 στην πλ. Συντάγματος. Ήταν μόνο η μεγάλη μαζικότητα και η φοβερή επιμονή των συμμετεχόντων, που επέτρεψαν στην συγκέντρωση να συνεχιστεί, παρά τον καταιγισμό των δακρυγόνων και την βία των ΜΑΤ.
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, μερίδα του αναρχικού χώρου (οι γνωστοί «μπαχαλάκηδες»), και πολλοί ασφαλίτες ανάμεσα τους, επιδίωξαν να παίξουν το δικό τους παιγνίδι, στις πλάτες του κινήματος, δίνοντας την τέλεια αφορμή στις δυνάμεις καταστολής να επιχειρήσουν να διαλύσουν την συγκέντρωση.
Μόνο με πέτρες και μολότοφ;
Οι εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων αποδεικνύουν περίτρανα πως η αντίληψη σημαντικών κομματιών του αναρχικού χώρου πως «μόνο μέσα από τις βίαιες συγκρούσεις τρομοκρατείται το σύστημα», είναι πέρα για πέρα λαθεμένη.
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που έχει κινητοποιήσει εδώ και σχεδόν ένα μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα, κατάφερε να σπείρει τον πανικό στην κυβέρνηση που αυτή την στιγμή παραπαίει, χωρίς να χρειαστεί ούτε πέτρες, ούτε μολότοφ, ούτε «πεσίματα» στα ΜΑΤ. Αρκούσε η μαζική κινητοποίηση, η επιμονή και η διάρκεια. Φυσικά, οι ίδιοι άνθρωποι, μπορεί να φαντασιώνονται πως η κυβέρνηση έφτασε στο χείλος της κατάρρευσης, εξαιτίας των συγκρούσεων στις 15/6. Η πραγματικότητα όμως βοά για το αντίθετο. Καθόλου τυχαία άλλωστε, ανάμεσα στους «μπαχαλάκηδες» βρέθηκαν για άλλη μια φορά ασφαλίτες που παρίσταναν τους αναρχικούς, προσπαθώντας με προβοκάτσιες να διαλύσουν την συγκέντρωση. Στην πραγματικότητα, το σύστημα όχι μόνο δεν τρομάζει από τις τακτικές της ατομικής βίας και του «μπάχαλου» αλλά τις επιδιώκει ανοιχτά, γνωρίζοντας πως αποτελούν πλήγμα, όχι για το κεφάλαιο και τις πολιτικές του, αλλά για το ίδιο το κίνημα. Αυτό και μόνο το στοιχείο, αρκεί για να αποδείξει πόσο ανόητοι είναι όσοι ελπίζουν πως θα ανατρέψουν το σύστημα με τέτοιες μεθόδους.
Στην πραγματικότητα βέβαια, το κομμάτι του αναρχικού χώρου που θεωρεί σαν μόνη άξια μορφή αντίστασης τη «σύγκρουση» με τα ΜΑΤ, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μαζικό κίνημα αλλά το υποτιμά και το χλευάζει, κατηγορώντας συλλήβδην όσους δεν αποδέχονται τις μεθόδους τους ως «μικροαστούς» και «νοικοκυραίους». Γίναμε μάρτυρες, στη διάρκεια της μεγαλειώδους κινητοποίησης της 15ης αρκετών περιστατικών στα οποία «μπαχαλάκηδες» μιλούσαν υποτιμητικά και επιθετικά σε απλούς εργαζόμενους κι εργαζόμενες με σχόλια του είδους «εσείς τώρα ξυπνήσατε και σηκωθήκατε από τους καναπέδες σας, εμείς είμαστε 20 χρόνια στο δρόμο..». Με αντίστοιχο θράσος τα ίδια αυτά άτομα, στην δική τους συνάθροιση, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης και θα παριστάνουν τους μόνους αγνούς εκπροσώπους της…
«Άμεση δημοκρατία;»
Πέρα βέβαια από την αναποτελεσματικότητα των μεθόδων τους, έχει ενδιαφέρον το πώς οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως είναι ενάντια στα «καπελώματα» και υπέρ της δημοκρατίας και μάλιστα της «άμεσης», επιλέγουν να δρουν όχι καλώντας ανοιχτά και δημόσια για να γίνει μια συγκέντρωση με διακηρυγμένο στόχο την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής (θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε πόσος κόσμος θα ανταποκρινόταν σε ένα τέτοιο κάλεσμα) αλλά κινούμενοι μέσα σε μια μαζική συγκέντρωση αποτελούμενη στην συντριπτική της πλειοψηφία από ανθρώπους που δεν συμφωνούν με αυτές τις μεθόδους, στην ουσία επιβάλλοντας την δικιά τους θέληση στο μαζικό κίνημα.
Πολύ «αμεσοδημοκρατικό» πραγματικά…
Φετίχ
Η διαφορά μας με τους «μπαχαλάκηδες» δεν αφορά το κατά πόσο η βία είναι «γενικά» απαραίτητη ή όχι. Είναι αλήθεια, ότι κανένα μαζικό κίνημα στην ιστορία δεν επέλεξε κατ’ αρχήν, ως μέθοδο πάλης την βία. Αυτοί που κατά κανόνα επιλέγουν πρώτοι τον δρόμο της βίας είναι οι κρατικοί μηχανισμοί. Όμως, πολλές φορές στην ιστορία (και διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα, πιο πρόσφατο παράδειγμα η Κερατέα) το μαζικό κίνημα επέλεξε συλλογικά και οργανωμένα να αντεπιτεθεί βίαια απέναντι στις δυνάμεις καταστολής.
Και όταν το έκανε, το έκανε σοβαρά, οργανωμένα, με αποφασιστικότητα και κυρίως με συγκεκριμένο στόχο και με μαζική συμμετοχή. Σε αντίθεση με τους «μπαχαλάκηδες», όταν το μαζικό κίνημα επιλέγει την σύγκρουση, την επιλέγει για να κερδίσει και όχι για να χτυπήσει μια διμοιρία ΜΑΤ και μετά να φύγει τρέχοντας…
Συμπερασματικά
Η αποφασιστικότητα και η επιμονή των συγκεντρωμένων, εξασφάλισε την μη διάλυση της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Είναι φανερό όμως, πως δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους εφησυχασμός, ούτε και «συνεννόηση» με ανθρώπους που δεν έχουν κανένα σεβασμό απέναντι στο μαζικό κίνημα και τις αποφάσεις του (πόσο μάλλον με τους δεκάδες ασφαλίτες που έχουν διεισδύσει στις γραμμές των αναρχικών).
Το θέμα της περιφρούρησης των πορειών και των εκδηλώσεων του κινήματος πρέπει να τεθεί ξανά στο τραπέζι. Δεν είναι δυνατό 100 ή 200 άτομα να δίνουν το άλλοθι που αναζητά το κράτος για να διαλύσουν συγκεντρώσεις των 100.000 ή 200.000. Οι αγωνιστές της βάσης του κινήματος, τα σωματεία των εργαζομένων που αγωνιούν για την έκβαση των αγώνων τους, πρέπει να πάρουν όλα τα απαραίτητα μέτρα. Αυτό που έγινε στις 15, όταν πολύς κόσμος αυθόρμητα κινήθηκε ενάντια στους υποτιθέμενους «αντιεξουσιαστές», χρειάζεται να γίνει πιο μαζικά, πιο οργανωμένα, πιο αποφασιστικά.
