Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Μάριου Κωνσταντινίδη που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών
Παρασκευή βράδυ, το κέντρο της Αθήνας έχει ερημώσει. Στον δρόμο συναντάς λίγους κατοίκους που έχουν βγει έξω για να ξεμουδιάσουν. Άλλοι έχουν βγει μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια παραμένουν κλειστά. Οι περισσότεροι δρόμοι είναι άδειοι. Λιγοστοί πιστοί κάθονται στα σκαλάκια της Μητρόπολης την ώρα των Χαιρετισμών. Οι είσοδοι των κλειστών εκκλησιών είναι το μέρος που θα κοιμηθούν αυτό το βράδυ οι άστεγοι των Αθηνών.
Με ενσυναίσθηση, οι περισσότεροι πολίτες έχουν αυτοπεριοριστεί, σηκώνοντας ο καθένας τα δικά του «κορονοϊκά» τείχη για να προστατεύει τον εαυτό του, τους οικείους του, τις ευπαθείς ομάδες, τους συμπολίτες του. Μένοντας στο σπίτι, έχουμε ξεχάσει αυτούς που δεν έχουν σπίτι. Από το «κάδρο προστασίας» απουσιάζουν οι άστεγοι, οι τοξικομανείς, οι φυλακισμένοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Το «Μένουμε σπίτι» είναι μια άγνωστη έκφραση για τους άστεγους. Οι περισσότερες δομές αστέγων δεν δέχονται πλέον νέους «ενοίκους» στους χώρους φιλοξενίας για να μην υπάρξει διασπορά του Covid-19.
Στην πλατεία Κλαυθμώνος ένας άστεγος μεταφέρει τα υπάρχοντά του ψάχνοντας ένα φιλόξενο μέρος για να κοιμηθεί. Τον ρωτώ αν έχει λάβει μέτρα προστασίας για τον κορονοϊό, η απάντηση είναι αφοπλιστική: «Τι μέτρα να λάβω, όλες αυτές τις ημέρες δεν έχει έρθει ούτε ένας άνθρωπος να μας ενημερώσει για το τι πρέπει να κάνουμε. Εσείς όλοι θα μείνετε σπίτια σας, εμείς πού να πάμε, δεν έχουμε σπίτι. Και να πεθάνουμε, δεν θα το καταλάβει κανείς, είμαστε μόνοι μας σε αυτή την ιστορία».
Στην πλατεία Συντάγματος με σταματάει ο κύριος Μιχάλης. Με βλέπει με τη φωτογραφική στο χέρι και με ρωτά αν δουλεύω σε κάποιο δημοσιογραφικό μέσο. Μοιράζεται μαζί μου την ιστορία του. Πριν από δύο μήνες έμεινε χωρίς σπίτι. Με τα μεροκάματα που έχει κάνει από τότε, έχει καταφέρει να νοικιάσει ένα δωμάτιο σε hostel. Το βράδυ της Κυριακής τού είπαν ότι πρέπει να το αδειάσει γιατί κλείνουν όλα τα ξενοδοχεία. «Δεν έχω σπίτι για να πάω, πού θα πάω να μείνω, στον δρόμο;». Προσπαθώ να τον φέρω σε επαφή με κάποιον ξενώνα αστέγων, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω όμως μία ξεκάθαρη απάντηση να του δώσω. Δυστυχώς δεν έχει κανείς να του δώσει μία σαφή απάντηση. Είπαμε, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι βρίσκονται… εκτός κάδρου.
Ανυπαρξία πλάνου
Η Αντα Αλαμάνου, υπεύθυνη υπηρεσιών στήριξης αστέγων της Κλίμακας, περιγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν στον δρόμο και την ανυπαρξία υπηρεσιακού πλάνου για τους συγκεκριμένους πληθυσμούς. «Αυτή τη στιγμή κανείς δεν γνωρίζει αν ένας άστεγος μπορεί να έχει τον ιό ή όχι. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο έχουν αφεθεί στη μοίρα τους αλλά άθελά τους μπορεί να διασπείρουν τον ιό. Στην περίπτωση που κάποιος υποψιάζεται ότι έχει τον ιό τι πρέπει να κάνει; Να μπει σε καραντίνα; Να κάτσει 14 ημέρες πού; Στον δρόμο;».
Σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκτυο για το Δικαίωμα στη Στέγη και την Κατοικία, «εάν άστεγοι μολυνθούν με τον Covid-19, είναι πολύ πιθανό να αρρωστήσουν σοβαρά και να πεθάνουν. Αντιμετωπίζουν πολλαπλά εμπόδια πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη και στη σχετική πληροφόρηση, με σοβαρή πιθανότητα μετάδοσης του ιού σε άλλους».
Η εικόνα αστέγων που κοιμούνται ο ένας δίπλα στον άλλον επιβεβαιώνει την ανησυχία τους. Η μόνη λύση είναι να δημιουργηθούν πρόσθετα καταλύματα, να αξιοποιηθούν κλειστά ξενοδοχεία, άδεια δημόσια κτίρια κ.λπ., αλλιώς το επόμενο χρονικό διάστημα φοβάμαι ότι θα δούμε δραματικές εικόνες με πρωταγωνιστές τους πιο ευάλωτους των ευάλωτων.
