Του Πάρη Μακρίδη
Το Σαββατοκύριακο συνεχίστηκαν οι συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Λευκό Πύργο. Η συμμετοχή εξακολουθεί να είναι μαζική, ειδικά χθες Κυριακή όπου ήταν η πανευρωπαϊκή μέρα δράσης. Παρά τη βροχή που έπεφτε μέχρι τις 9 το βράδυ (και αργότερα σποραδικά) ο κόσμος παρέμεινε στο χώρο, εκφράζοντας μια πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα.
Η συζήτηση επίσης φαίνεται ότι προχωράει, καθώς αναπτύσσονται συνεχώς προβληματισμοί για το πώς προχωράμε και τι ζητάμε. Αρχικά, υπήρχε ένας προβληματισμός σε σχέση με το γιατί δεν έρχονται περισσότεροι, αλλά τονίστηκε ότι πρέπει να έχουμε υπομονή και να καλούμε συνεχώς τον κόσμο. Έχουν γίνει βήματα για την ενημέρωση και του κόσμου εκτός κέντρου, με παρεμβάσεις που οργανώνονται σε γειτονιές. Η ανταπόκριση που βρίσκουμε είναι πολύ ενθαρρυντική. Υπάρχουν και «θεματικές» επιτροπές, όπως αυτή της παιδείας, που οργανώνει παρεμβάσεις σε εκπαιδευτικούς χώρους και έχει καλή συμμετοχή. Για να γίνει δηλαδή η διεύρυνση χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο για απεύθυνση σε γειτονιές και χώρους, και όχι απλά η παραμονή στο Λευκό Πύργο.
Από ‘κει και πέρα, το γενικό αίσθημα είναι ότι πρέπει να ζητήσουμε να φύγουν όσοι κυβέρνησαν ή συναίνεσαν στις πολιτικές που μας έχουν φέρει ως εδώ, αλλά και το ΔΝΤ και το Μνημόνιο.
Επίσης, κερδίζει έδαφος και το αίτημα για διαγραφή του χρέους, καθώς αναγνωρίζεται ότι δεν είναι ένα χρέος που το δημιουργήσαμε εμείς αλλά εμείς καλούμαστε να το πληρώσουμε.
Άλλες προτάσεις που υπάρχουν είναι η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, το να υπάρχουν κληρωτοί βουλευτές και να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς να ξεκαθαρίζεται βέβαια το για ποιο λόγο και με ποιο σκοπό.
Θετικό είναι ότι έχουν έρθει και μιλήσει στη συνέλευση εργαζόμενοι από χώρους που πλήττονται άμεσα από τα κυβερνητικά μέτρα (πχ Λιμάνι, ΕΥΑΘ).
Με αφορμή όμως αυτή την εξέλιξη, φάνηκαν και οι αντιφάσεις του κινήματος. Το πανό των εργαζομένων της ΕΥΑΘ, που είχε την υπογραφή του Σωματείου τους, προκάλεσε την αντίδραση μερικών παρευρισκομένων, οι οποίοι τους ζήτησαν να σβήσουν την υπογραφή και να μείνει μόνο το σύνθημα, με το σκεπτικό ότι δεν θέλουμε ούτε συνδικάτα ούτε κόμματα. Αυτό το θέμα φαίνεται ότι για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που συμμετέχει δεν είναι λυμένο. Ενώ υπάρχει κατανόηση για την ανάγκη επέκτασης του κινήματος και σύνδεσης με τα αγωνιζόμενα κομμάτια των εργαζομένων, υπάρχει και ένας μεταφυσικός φόβος για κάθε τι οργανωμένο. Φυσικά, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η σύνδεση με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, θέλουμε όμως οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν με τις συλλογικότητες τους, που είναι όπλα στα χέρια τους. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση, χρειαζόμαστε όλες τις δυνάμεις που παλεύουν ενάντια της, και χρειαζόμαστε και τους απεργιακούς αγώνες προκειμένου να τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν.
Το κίνημα προχωράει και δείχνει ότι δεν ξεφουσκώνει. Χρειάζεται επέκταση και ενίσχυση. Γι’ αυτό πρέπει τις επόμενες μέρες όσο το δυνατόν περισσότεροι να κατέβουμε στο Λευκό Πύργο!
