Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια σύντομη ανασκόπηση των βασικών συζητήσεων του 9ου συνεδρίου της CWI που έγινε στο Βέλγιο ανάμεσα στις 14 και 20 Γενάρη. Τα τελικά κείμενα του συνεδρίου, με βάση τις τροποποιήσεις των τμημάτων από τις διάφορες χώρες, θα είναι έτοιμα αρχές Μάρτη και από τις αρχές Απρίλη θα διατίθενται και μεταφρασμένα στα ελληνικά.

Του Ανδρέα Παγιάτσου

Ι. Εισαγωγή

Το συνέδριο της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI, το οποίο διεξήχθη ανάμεσα στις 14 και 20 Γενάρη, ήταν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο που έχει οργανώσει μέχρι σήμερα η Διεθνής και από άποψη μεγέθους (αριθμού αντιπροσώπων από διαφορετικές χώρες) και από άποψη ποιότητας.

Στο συνέδριο συμμετείχαν πάνω από εκατόν πενήντα σύντροφοι αντιπροσωπεύοντας τη δουλειά σε περισσότερες από 40 χώρες. Υπήρχαν τμήματα (οργανώσεις που συμμετέχουν στην CWI) τα οποία δεν στάθηκε δυνατόν να αντιπροσωπευτούν, γιατί λόγω των συνθηκών στις χώρες τους (δικτατορίες, πόλεμοι κλπ) οι σύντροφοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν.

Πέρα από τα τμήματα που είναι ενταγμένα στην CWI υπήρχαν και παρατηρητές από κόμματα ή οργανώσεις τα οποία δεν ανήκουν στη Διεθνή, αλλά τα οποία παρακολουθούν στενά και συνεργάζονται με τη CWI. Από τις νέες οργανώσεις με τις οποίες βρίσκεται σε επαφή η διεθνής οργάνωση οι σημαντικότερες προέρχονται από την Μαλαισία και την Ιταλία.

Η συζήτηση ήταν πολύ πλούσια ζωντανή και ουσιαστική. Το κλίμα μέσα στο οποίο διεξήχθη ήταν εξαιρετικό, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων στα οποία υπήρχαν διαφορετικές απόψεις (πχ Κίνα, βλ. συνέχεια). Ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης αποτελεί βασική αξία στις γραμμές της CWI και πυλώνα της εσωτερικής δημοκρατίας που τη χαρακτηρίζει. Όλες οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται σαν μια δυνατότητα για εμβάθυνση στα σχετικά ζητήματα, κάτι από το οποίο όλοι έχουν να κερδίσουν.

Τα κείμενα για το συνέδριο είχαν ετοιμαστεί από το περασμένο φθινόπωρο στη βάση των οποίων ξεκίνησε η συζήτηση στα τμήματα των διαφόρων χωρών. Ο συνεδριακός διάλογος ανέδειξε πολλές δεκάδες παρεμβάσεων, συμπληρώσεων και τροποποιήσεων, οι οποίες κοινοποιήθηκαν σε όλα τα τμήματα. Του συνεδρίου προηγήθηκε σύσκεψη της Διεθνούς Επιτροπής, η οποία ασχολήθηκε ενδελεχώς με όλες αυτές τις τροποποιήσεις. Τα σχετικά συμπεράσματα της Διεθνούς Επιτροπής τέθηκαν στη συζήτηση στη διάρκεια του συνεδρίου όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις. Η ενσωμάτωση των τροποποιήσεων θα πάρει αρκετό χρόνο και υπολογίζεται ότι τα κείμενα θα είναι έτοιμα γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου.

Το συνέδριο της CWI γίνεται κάθε 3 με 4 χρόνια. Σ’ αυτό γίνεται μια συνολική ανασκόπηση της διεθνούς κατάστασης και ένας απολογισμός της δουλειάς των διαφόρων τμημάτων της CWI. Σ’ αυτό το συνέδριο οι συζητήσεις εστίασαν στις διεθνείς σχέσεις όπως διαμορφώνονται μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, στην Ευρώπη όπου είναι συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των δυνάμεων της CWI, στην Κίνα, όπου υπάρχει μια συζήτηση με διαφορετικές απόψεις για το χαρακτήρα του κινεζικού κράτους, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική, στη Σρι Λάνκα (λόγω της σημασίας που έχουν οι εξελίξεις εκεί, όχι μόνο για τη CWI αλλά και για τις γειτονικές χώρες στην Ασία) καθώς και στα νέα αριστερά κόμματα που δημιουργήθηκαν από το 1990 και μετά.

Σ’ αυτό το σημείωμα (σε συνέχειες στο Ξ) δεν είναι δυνατό ασφαλώς να μεταφερθούν στη λεπτομέρειά τους συζητήσεις που κράτησαν μια ολόκληρη βδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μπορούν να μεταφερθούν μόνο βασικοί άξονες. Μόλις όμως τα τελικά κείμενα μορφοποιηθούν θα εκδοθούν και θα τοποθετηθούν στο web site του Ξ (www.xekinima.org) μεταφρασμένα, για όσους ενδιαφέρονται για μια πιο πλήρη εικόνα.

ΙΙ. Κρίση αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Καταλύτης για συνειδήσεις.

Οι βασικές τάσεις που αναπτύσσονται σε διεθνές επίπεδο είναι, η αποκάλυψη της τεράστιας αδυναμίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η κρίση στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα παγκόσμια, οι μεγάλοι αγώνες οι οποίοι αναπτύσσονται σε μια σειρά χώρες, η ανάπτυξη της ριζοσπαστικοποίησης η οποία διαπερνά και τα εργατικά και τα νεολαιίστικα στρώματα σε διεθνές επίπεδο, και τέλος οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική οι οποίες έχουν ξεκάθαρα επαναστατικά στοιχεία.

Ιράκ

Η εισβολή στο Ιράκ, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, αποδείχθηκε μια καταστροφή για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτή τη στιγμή οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις είναι παγιδευμένες στο Ιράκ και με μια έννοια δεν μπορούν ούτε να μείνουν ούτε να φύγουν. Οι νεκροί Αμερικανοί στρατιώτες έχουν ξεπεράσει τις 3.000 και η συντριπτική πλειοψηφία της αμερικανικής κοινής γνώμης ζητά πια την αποχώρηση από το Ιράκ. Παρόλα αυτά ο Μπους όχι μόνο δεν αποφασίζει την αποχώρηση άλλα στέλνει νέα στρατεύματα. Ρίχνει στην ουσία λάδι στη φωτιά της κοινωνικής αγανάκτησης.

Πρόκειται για μια απελπισμένη προσπάθεια να καταστείλει την αντίσταση, ιδιαίτερα στην Βαγδάτη, η οποία όμως δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας.

Τα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ δεν μπορούν ούτε να ελέγξουν την κατάσταση ούτε να καταστείλουν την αντίσταση. Η έκθεση της επιτροπής Μπέηκερ που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη, αποτελεί στην ουσία καταγγελία της πολιτικής του Μπους από την αρχή της και προτείνει την σταδιακή αποχώρηση. Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι αδύνατη.

Αν αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα, ο εμφύλιος πόλεμος που ήδη μαίνεται στο Ιράκ θα οδηγήσει μέσα από μια ανεπανάληπτη αιματοχυσία σε τρεις ξεχωριστές οντότητες: των Σιιτών, των Κούρδων και των Σουνιτών. Αυτή η εξέλιξη αναπόφευκτα εμπλέκει μια σειρά άλλες χώρες σε πολεμική αναμέτρηση. Καταρχήν την Τουρκία, η οποία με τίποτα δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί την ύπαρξη κουρδικού κράτους. Και κατά δεύτερον του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας για να υπερασπίσουν τους Σιίτες και τους Σουνίτες του Ιράκ αντίστοιχα. Αυτή η προοπτική είναι ακόμα χειρότερη από την καταστροφική κατάσταση με την οποία αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπη η αμερικανική πολιτική στο Ιράκ.

Έτσι όσο παραμένουν τα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ η εξέγερση και το μίσος των αραβικών και μουσουλμανικών μαζών γενικεύεται και οι ίδιοι βρίσκονται μέσα σε κινούμενη άμμο. Αν αποχωρήσουν ο κίνδυνος μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης στην περιοχή είναι υπαρκτός. Πράγμα βέβαια που θα σημαίνει, εκτός των άλλων και τεράστια οικονομικά προβλήματα για τις ΗΠΑ και τις άλλες βιομηχανικές χώρες, καθώς αυτός ο πόλεμος θα γίνεται στην περιοχή των πετρελαίων.

Μεγαλύτερη χρεοκοπία της πολιτικής των ιμπεριαλιστών είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.

Το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική τους για το σύνολο της ανθρωπότητας αρχίζουν πια να το συνειδητοποιούν τεράστιες μάζες σε όλο τον πλανήτη.

Λίβανος

Στο Λίβανο οι Αμερικανοί μαζί με την άρχουσα τάξη του Ισραήλ επιχείρησαν έναν πόλεμο που πίστευαν πώς θα έθετε εκτός μάχης την Χεζμπολλάχ και θα ολοκλήρωνε την προσπάθειά τους να θέσουν τον Λίβανο κάτω από τον έλεγχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ισραηλινής άρχουσας τάξης. Πίστευαν ακόμα πως έτσι θα έστελναν ένα ηχηρό μήνυμα στο Ιράν και στη Συρία και ακόμα πως έτσι θα αντιστάθμιζαν την πανωλεθρία τους στο Ιράκ.

Έπεσαν εντελώς έξω! Το αποτέλεσμα ήταν η ήττα της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ, για πρώτη φορά από ένα ένοπλο αραβικό κίνημα.

Η συνέπεια αυτής της ήττας ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση της κυβέρνησης Μπους, κρίση της κυβέρνησης του Ισραήλ και κρίση στην φιλο-αμερικανική κυβέρνηση του Λιβάνου η οποία αυτή τη στιγμή απειλείται από κατάρρευση λόγω των κινητοποιήσεων που οργανώνει η Χεζμπολλάχ.

Καταλύτης για τις συνειδήσεις

Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς το γεγονός ότι στο Αφγανιστάν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ και η ντόπια κυβέρνηση δεν ελέγχουν παρά μόνο την πρωτεύουσα Καμπούλ (και αυτήν όχι ολόκληρη!), ενώ οι Ταλιμπάν όχι μόνο δεν αποδεκατίστηκαν αλλά έχουν στην ουσία δικό τους άτυπο κράτος στα σύνορα με το Πακιστάν και έχουν ανασυνταχθεί πλήρως.

Η καταστροφική για τους Αμερικανούς εισβολή στο Ιράκ λειτούργησε σαν ο καταλύτης για την αποκαθήλωση της απόλυτης εξουσίας της μοναδικής υπερδύναμης στη συνείδηση εκατοντάδων εκατομμυρίων στον πλανήτη. Μπροστά στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, οι θεωρίες που είχαν αναπτυχθεί στην Αμερική για την “Νέα Τάξη Πραγμάτων”, για την “Παξ Αμερικάνα”, για τον νέο “αμερικανικό αιώνα”, κλπ, στις αρχές της δεκαετίας του 90, ακούγονται σαν ένα κακόγουστο αστείο. Στην πραγματικότητα έχουν χάσει τον έλεγχο και δεν έχουν τρόπο να τον επανακτήσουν.

Στην Αμερική αναπτύσσεται το “σύνδρομο του Ιράκ”, όπως πιο παλιά το “σύνδρομο του Βιετνάμ”. Με μια έννοια όμως τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα ακόμα και από τότε, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Καθώς τότε στον πλανήτη υπήρχε μια σχετική σταθερότητα την οποία διασφάλιζε η συναίνεση των δύο μεγάλων δυνάμεων, ΗΠΑ από τη μια και Σοβιετικής Ένωσης από την άλλη. Σήμερα δεν υπάρχει κανένας σταθερός πόλος και καμιά ισορροπία δυνάμεων που να συγκρατεί τις εξελίξεις, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η Αμερική παραμένει, ασφαλώς, η μοναδική υπερδύναμη. Όμως η ταχύτητα της αποδυνάμωσης της είναι πρωτοφανής. Όσο χάνει τον έλεγχο τόσο εντείνονται οι αντιπαραθέσεις και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη – Αμερική, Ευρώπη, Ρωσία, Ιαπωνία, Κίνα. Τόσο εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη καταλαβαίνουν πως ο καπιταλισμός οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα εφιάλτη. Και πως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης, της οργάνωσης, και του αγώνα για μια εναλλακτική κοινωνία.

ΙΙΙ. Λατινική Αμερική

Η εικόνα που υπάρχει στην Λατινική Αμερική είναι αυτή μιας ηπείρου η οποία συγκλονίζεται από επαναστατικές εξελίξεις.

Το επίκεντρο αυτών των εξελίξεων είναι αναμφισβήτητα, σε αυτή την φάση, η Βενεζουέλα. Είναι πρωτοφανές ηγέτες όπως ο Τσάβεζ να συγκρούονται με τον πιο ευθύ και μετωπικό τρόπο με τις ΗΠΑ, να κατηγορεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ σαν “διάβολο”, “φασίστα”, “τρομοκράτη” κοκ, και η αμερικανική υπερδύναμη να μην μπορεί να κάνει τίποτα για να τον “βάλει στη θέση του”.

Βενεζουέλα

Ο Τσάβεζ μιλάει πια ανοιχτά υπέρ των εθνικοποιήσεων και υπέρ του σοσιαλισμού. Μιλάει για την ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος στην Βενεζουέλα. Έχει πάρει την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός άξονα ανάμεσα στην Βενεζουέλα, την Βολιβία και την Κούβα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Το γεγονός ότι ο Τσάβεζ επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα της κρατικοποίησης/ εθνικοποίησης μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων και της αναφοράς στον σοσιαλισμό έχει πολλαπλή σημασία για το διεθνές σκηνικό. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο στη διάρκεια των τελευταίων 20 – 25 χρόνων. Και όσο και αν η επιρροή του Τσάβεζ στην Ευρώπη και Αμερική είναι περιορισμένη (καθώς θεωρείται ‘τριτοκοσμικός’) στον τρίτο κόσμο και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική το κύρος του είναι πολύ μεγάλο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, και αποτελεί ευθεία πρόκληση στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Ιράν, Αχμεντανιζάντ, επισκέφθηκε την Βενεζουέλα και ο Τσάβεζ τον καλωσόρισε σαν “αδελφό και επαναστάτη”.

Οι πρωτοπόροι αγωνιστές του κινήματος, βέβαια, πρέπει να ξέρουν πως ο Τσάβεζ δεν είναι μαρξιστής και πως στην Κούβα δεν υπάρχει πραγματικός σοσιαλισμός (αφού δεν υπάρχει εργατική δημοκρατία – ελευθερία σκέψης, έκφρασης, οργάνωσης, στα πλαίσια ενός καθεστώτος που η εξουσία βρίσκεται στα χέρια Συμβουλίων εκλεγμένων από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα). Όταν ο Τσάβεζ μιλά για την ανάγκη ενός επαναστατικού κόμματος αυτό που μάλλον έχει στο μυαλό του είναι να φτιάξει ένα μονοκομματικό καθεστώς τύπου Κούβας, με τον εαυτό του βέβαια επικεφαλής – το αντίστοιχο του Κάστρο. Και όσο και αν ο Τσάβεζ μιλάει για σοσιαλισμό δεν έχει πάρει ούτε ένα σοσιαλιστικό μέτρο μέχρι στιγμής. Δεν έχει καν προχωρήσει στην κρατικοποίηση μερικών έστω από τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της χώρας!

Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι ο Τσάβεζ κάνει στροφή σε τέτοιες ιδέες, με τον Μοράλες στην γειτονική Βολιβία να ακολουθεί στενά, δείχνει την τεράστια πίεση την οποία δέχονται από το λαϊκό κίνημα. Σαν αριστεροί λαϊκιστές ηγέτες αντανακλούν την τεράστια αγανάκτηση και την αναζήτηση λύσεων, από τη μεριά των λαϊκών μαζών, σε ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές κατευθύνσεις.

Ο Τσάβεζ για τον Τρότσκι

Ο Τσάβεζ δεν περιορίστηκε να ονομάσει τον εαυτό τους σοσιαλιστή. Στις πιο πρόσφατες δηλώσεις του δήλωσε υποστηρικτής του Λέον Τρότσκι και της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης (του Τρότσκι).

Είναι αμφίβολο αν ο Τσάβεζ μελέτησε ποτέ σοβαρά τον Τρότσκι, και αν έχει την ελάχιστη ιδέα τι σημαίνει πραγματικά η Διαρκής Επανάσταση. Το γεγονός όμως ότι αναφέρεται σε αυτές τις ιδέες ανοίγει για την ήπειρο της Λατινικής Αμερικής μια νέα τεράστια αναζήτηση σε ό,τι αφορά τις πραγματικές επαναστατικές ιδέες.

Αντανακλά την μαζική αναζήτηση που αναπτύσσεται για τον επαναστατικό δρόμο που χρειάζεται ώστε να σπάσει η Λατινική ήπειρος τα δεσμά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σαν η μόνη απάντηση στη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

Και αυτό, με τη σειρά του, δεν είναι παρά προοίμιο του τι θα ακολουθήσει σε διεθνές επίπεδο στα χρόνια που έχουμε μπροστά μας.

Μεξικό και Βολιβία

Οι εξεγέρσεις που είχαμε στο Μεξικό και στην Βολιβία στο δεύτερο μισό του προηγούμενου χρόνου πήραν μεγάλες διαστάσεις ακόμα και στα αστικά ΜΜΕ διεθνώς.

Στην επαρχία Οαχάκα, του Μεξικού, μια απεργία που ξεκίνησε από τους δασκάλους των δημοτικών σχολείων οδήγησε σταδιακά στην εξέγερση ολόκληρης της επαρχίας με κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων. Τα αρχικά μισθολογικά αιτήματα μετεξελίχθηκαν σε αιτήματα για πτώση της τοπικής κυβέρνησης. Και οι αρχικές ειρηνικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν σε συγκρούσεις με οδοφράγματα από τη μεριά των διαδηλωτών και ένσφαιρα πυρά από τη μεριά των δυνάμεων καταστολής.

Το κίνημα της Οαχάκα τελικά νικήθηκε, παρά τον ηρωισμό του. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι η απουσία μιας επαναστατικής ηγεσίας στα συνδικάτα και στην Αριστερά που να επεκτείνει την εξέγερση από την επαρχία στο σύνολο του Μεξικό και έτσι να φέρει σε πέρας την ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και του συστήματος.

Κοτσαμπάμπα

Στην Βολιβία ο Μοράλες είναι ο πρώτος ιθαγενής που έχει εκλεγεί πρόεδρος χώρας της Λατινικής Αμερικής. Αυτό από μόνο του είναι ένα επαναστατικό γεγονός. Η νίκη του, πέρυσι, ήταν το επιστέγασμα μιας διαδικασίας επαναστατικών αγώνων του βολιβιανού λαού που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο Μοράλες κέρδισε τις εκλογές στη βάση των δεσμεύσεων του ότι θα προχωρήσει στην κρατικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, κύρια του φυσικού αερίου, ότι δεν θα επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση φυσικών αγαθών όπως το νερό και ότι θα ασχοληθεί με τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, δηλαδή τη φτώχεια τον αναλφαβητισμό και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Η άνοδος του στην κυβέρνηση έχει δώσει αέρα στις διεκδικήσεις των λαϊκών στρωμάτων που δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Μοράλες προχωρεί με τόσο “αργούς ρυθμούς”… Έτσι στην επαρχία Κοτσαμπάμπα, επίκεντρο των επαναστατικών εξελίξεων όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν ενάντια στην τοπική κυβέρνηση και την αντικατέστησαν με δική τους την οποία ονόμασαν “Επαναστατική κυβέρνηση”.

Αυτός ο επαναστατικός αναβρασμός έχει σχέση και με το γεγονός πως οι κύκλοι της αντίδρασης προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι. Οι άνθρωποι που ελέγχουν την οικονομία της Βολιβίας είναι συγκεντρωμένοι στην πλούσια επαρχία Σάντα Κρουζ, και μετά την άνοδο του Μοράλες στην διακυβέρνηση, σήκωσαν την παντιέρα της ανεξαρτησίας της Σάντα Κρουζ. Αν επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, είναι σίγουρο πως θα έχουμε γενικό ξεσηκωμό – τα λαϊκά στρώματα της Βολιβίας δεν είναι διατεθειμένα να αφήσουν τους καπιταλιστές να κλέψουν τους πόρους και τα πλούτη της χώρας, γιατί δεν τους αρέσει η κυβέρνηση που ψήφισαν οι φτωχοί εργάτες και αγρότες.

Στις μέρες που διαρκούσε το συνέδριο οι σύνεδροι είχαμε την ευκαιρία να λάβουμε τις τελευταίες ενημερώσεις από την παρέμβαση συντρόφων μας από το αμερικανικό τμήμα στην Βολιβία. Ο σύντροφος Α. μας ενημέρωνε για την πορεία των τεράστιων διαδηλώσεων στην Κοτσαμπάμπα καθώς και για την δική μας παρέμβαση. Εξηγούσε πως γύρω από τον ίδιο είχε μαζευτεί πλήθος για να πάρει το έντυπο υλικό (μπροσούρες) που διακινούσε. Όταν αυτό τελείωσε πήγε σε κοντινό φωτοτυπείο, έβγαλε αντίγραφα του εξώφυλλου (με τα βασικά συνθήματα) και όταν και αυτό τελείωσε και δεν είχε τι άλλο να δώσει, οι συγκεντρωμένοι του φώναξαν να πει δυνατά κάποιο αριθμό τηλεφώνου για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί του. Αυτό είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα του είδους της αναζήτησης που έχει αγκαλιάσει μαζικά τα λαϊκά στρώματα στη Βολιβία, και που είναι ιδιαίτερα δεκτική στις επαναστατικές, διεθνιστικές ιδέες.

IV. Αμερική και Ευρώπη

Οι εξελίξεις από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 έχουν καταλυτικό αντίκτυπο στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα της νέας γενιάς στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, κύρια την Αμερική και την Ευρώπη.

Υπάρχει μια μαζική αντιστροφή της κοινής γνώμης στην Αμερική ενάντια στον πόλεμο και η δημοτικότητα του Μπους έχει φθάσει στο ναδίρ. Υπάρχει αποκάλυψη της αδυναμίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από τη μια και του εντελώς αντιδραστικό του προσώπου από την άλλη. Αυτό σε συνδυασμό με τη φτώχεια και την ανισότητα που μεγαλώνουν και διαρκείς επιθέσεις ενάντια στα εργατικά δικαιώματα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μεγάλους αγώνες.

ΗΠΑ

Στην Αμερική το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο από τη δεκαετία του 1920. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ένας από τους συντρόφους από το αμερικανικό τμήμα, το “αμερικανικό όνειρο” έχει πια πεθάνει και για τους λευκούς εργαζόμενους.

Για τούς μετανάστες, βέβαια, το “αμερικανικό όνειρο” ήταν πάντα νεκρό. Σαν αποτέλεσμα είχαμε στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις μεταναστών, κύρια Λατίνων, στην ιστορία της Αμερικής, με ένα εκατομμύριο στην διαδήλωση στο Σικάγο και πάνω από ένα εκατομμύριο στο Λος Άντζελες.

Μέσα στους λευκούς αμερικανούς εργαζόμενους η τάση της απόρριψης του κατεστημένου αντανακλάται περισσότερο στην μαζική αποχή που χαρακτηρίζει τις εκλογικές αναμετρήσεις. Στις τελευταίες εκλογές για το αμερικανικό κογκρέσο το 60% απείχε, θεωρώντας προφανώς ότι δεν είχε καμιά ουσιαστική σημασία το να επιλέξουν ανάμεσα στους Ρεπουμπλικανούς και τους Δημοκρατικούς, κόμματα και τα δύο της αστικής τάξης

Ιδιαίτερη αναφορά έκαναν οι σύντροφοι από το αμερικανικό τμήμα στην αντιπολεμική διάθεση που αναπτύσσεται. Οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις δίνουν 75% του πληθυσμού να διαφωνούν με την απόφαση της κυβέρνησης Μπους να αποστείλει νέα στρατεύματα στο Ιράκ. Πάνω σε αυτή τη βάση οι Αμερικανοί σύντροφοι εξήγησαν πως περιμένουν νέα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα στην Αμερική.

Ευρώπη

H Ευρώπη είναι μια ήπειρος αντιμέτωπη με σημαντικές αναταράξεις. Από τη μια έχουμε μεγάλους εργατικούς αγώνες και από την άλλη σοβαρές πολιτικές διεργασίες.

Η επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα. Τα κέρδη αυξάνονται, οι μισθοί είναι καθηλωμένοι ή μειώνονται, η ανισότητα μεγαλώνει, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, η αυξανόμενη ανεργία αποκρύβεται πίσω από τις δουλειές του ποδαριού, ο δημόσιος τομέας, η δημόσια υγεία, η παιδεία, οι συντάξεις, κ.λπ. χτυπιούνται αλύπητα.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο στην οποία η διεθνής οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης, αναπτύσσεται με σχετικά ψηλούς ρυθμούς. Αυτή η ανάπτυξη όμως είναι εύθραυστη, και όπως πολλοί αστοί οικονομολόγοι – αναλυτές σημειώνουν κινδυνεύει πολύ σύντομα να μετατραπεί σε μια πολύ σοβαρή ύφεση, που να προκαλείται από την υπερχρέωση της αμερικανικής οικονομίας, και να παρασύρει στην πορεία της δυνάμεις όπως την Κίνα και την Ινδία που είναι από τις κινητήριες δυνάμεις της διεθνούς οικονομίας σ’ αυτή τη φάση. Η κατάσταση για τους εργαζόμενους διεθνώς, είτε στις λεγόμενες “αναπτυσσόμενες” είτε στις βιομηχανικές χώρες, θα γίνει πολύ χειρότερη με τον ερχομό της ύφεσης και οι επιθέσεις ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα θα ενταθούν.

Το “όραμα” της Ενωμένης Ευρώπης, από την άλλη, έχει αποκαλύψει όλη τη γύμνια του.

Σαν αποτέλεσμα, το 2005 οι Γάλλοι εργαζόμενοι και στη συνέχεια οι Ολλανδοί στείλανε το ευρω-σύνταγμα στα αζήτητα. Το πάγωμα των διαδικασιών για το ευρωσύνταγμα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πλήγματα που έχουν δεχθεί οι ευρωπαίοι καπιταλιστές και πολυεθνικές εδώ και πολλά χρόνια.

Γερμανία

Οι εξελίξεις στην πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης, τη Γερμανία, είναι ενδεικτικές. Όπως ανέφεραν οι γερμανοί σύντροφοι, το 1999 τα συνολικά κέρδη των Γερμανών καπιταλιστών ανήλθαν σε 250 δισ. €. Το 2005 είχαν υπερδιπλασιαστεί σε 520 δις ευρώ! Την ίδια στιγμή το ωρομίσθιο ήταν κάτω από το επίπεδο του 1990. Ακόμα και ένα κομμάτι της αστικής τάξης στην Γερμανία λέει πως το έχουν παρακάνει!

Όλα αυτά όμως δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την πιο μεγάλη εργατική αναταραχή που γνώρισε η Γερμανία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από το 2003 και μετά έχουμε διαρκείς εργατικές κινητοποιήσεις, μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις. Οι γερμανοί σύντροφοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη αυτού του κινήματος. Η πρώτη διαδήλωση που καλέστηκε το φθινόπωρο του 2003, ήταν αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας συνδικαλιστών της βάσης που ανήκουν στη SAV (το τμήμα της CWI στην Γερμανία). Η διαδήλωση αυτή, ενάντια στις διαθέσεις των ηγεσιών των επίσημων συνδικάτων, συγκέντρωσε 100.000 άτομα, και λειτούργησε σαν καταλύτης για την παραπέρα ανάπτυξη και κλιμάκωση του κινήματος.

Όλα αυτά αντανακλάστηκαν στο πολιτικό επίπεδο με τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος, του WASG (βλ. συνέχεια).

Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που έχουμε μεγάλους αγώνες, όπως είναι ο αγώνας της παιδείας που βλέπουμε στη διάρκεια της τελευταίας περιόδου. Και δεν είναι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι της Νότιας Ευρώπης, δηλαδή η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία κ.λπ. στις οποίες έχουμε μεγάλους απεργιακούς αγώνες ή γενικές απεργίες.

Βέλγιο

Ακόμη και χώρες όπως το Βέλγιο συγκλονίζονται από σκληρές απεργίες. Μέσα στο 2005 είχαμε δύο γενικές απεργίες στο Βέλγιο. Ενώ πρόσφατα, στη διάρκεια των τελευταίων μηνών είχαμε την απεργία στην VW η οποία κράτησε 7 ολόκληρες βδομάδες. Τελικά ηττήθηκε, αποκλειστικά και μόνο λόγω των ξεπουλημένων συνδικαλιστών ηγετών.

Σε αντίθεση με αυτή την απεργία η απεργία στην Bayer νίκησε παρότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έσπειραν από την πρώτη στιγμή την ηττοπάθεια και ήταν έτοιμες να αποδεχτούν όλες τις προτάσεις της διοίκησης για “αναδιάταξη” του εργοστασίου. Σε αυτό καταλυτικό ρόλο έπαιξε η παρουσία εκλεγμένου συνδικαλιστή του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος (τμήμα της CWI στο Βέλγιο) μέσα στο εργοστάσιο ο οποίος σε σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες έδωσε μια αγωνιστική προοπτικής τους εργαζόμενους.

Βέβαια η χώρα η οποία ξεχωρίζει για τους αγώνες και τα κινήματα της είναι η Γαλλία.

Γαλλία

Μετά την καταψήφιση του ευρώ-συντάγματος και την εξέγερση των νέων μεταναστών στα γκέτο των γαλλικών μεγαλουπόλεων είχαμε τον εκπληκτικό αγώνα ενάντια στην “Σύμβαση πρώτης πρόσληψης” (CPE) στις αρχές του 2006.

Ήταν ένας αγώνας ο οποίος έβγαλε μαζικά τη γαλλική νεολαία στους δρόμους, συνδύασε τον αγώνα της νεολαίας με τον αγώνα των εργαζομένων, και στέφθηκε με μια πολύ σημαντική νίκη. Ήταν ένα κίνημα το οποίο ξεκίνησε από τα κάτω και στο οποίο η βάση του κινήματος δεν άφησε ποτέ τον έλεγχο να ξεφύγει από τα χέρια της. Κάλεσε – στην πραγματικότητα υποχρέωσε – τα επίσημα συνδικάτα να στηρίξουν τον αγώνα της νεολαίας ,αλλά δεν τους επέτρεψε να πάρουν το πάνω χέρι και να προδώσουν τον αγώνα, όπως συνηθίζουν.

Ένας από τους καταλυτικούς παράγοντας σ’ αυτή την διαδρομή ήταν ο ρόλος των συντονιστικών επιτροπών κατάληψης – κάτι από το οποίο και το ελληνικό κίνημα έχει να μάθει (πραγματικά πολλά!). Τα συντονιστικά των φοιτητών και μαθητών ήταν αντιπροσωπευτικά, στη βάση 3 εκλεγμένων αντιπροσώπων από κάθε κατειλημμένη σχολή και 1 από κάθε μη κατειλημμένη σχολή. Οι αντιπρόσωποι ήταν ανακλητοί και οι διαδικασίες απόλυτα δημοκρατικές. Δεν μπορούσε κανένας, ή καμιά πολιτική δύναμη, να καπελώσει με κουβαλητούς τις διαδικασίες. Χωρίς αυτά τα συντονιστικά το κίνημα δεν θα μπορούσε να είχε νικήσει. (Ας συγκρίνει κανείς αυτή την εμπειρία με τα χαοτικά “συντονιστικά” της υποτιθέμενης άμεσης δημοκρατίας των ΕΑΑΚ, η με τα ψευτο-αντιπροσωπευτικά συντονιστικά των διορισμένων “αντιπροσώπων” που επιθυμεί το τελευταίο διάστημα η ΚΝΕ.)

Στη διάρκεια των προηγούμενων εβδομάδων η Γαλλία κρατάει καλά της παραδόσεις των μεγάλων εργατικών αγώνων με την απεργία στην General Motors, την απεργία στην Siemens και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι βρίσκονται αυτή την περίοδο σε κινητοποιήσεις.

Ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που προκύπτουν από όλους τους πιο πάνω αγώνες, είναι ότι μόνο με αγώνες διαρκείας μπορεί το μαζικό κίνημα, νεολαιίστικο ή εργατικό, να νικήσει. Και βέβαια με την προϋπόθεση ότι μπροστά βρίσκονται μαχητικοί αγωνιστές -κι όχι γραφειοκράτες συνδικαλιστές- και το κίνημα ελέγχει με δημοκρατικό τρόπο την πορεία του αγώνα.

χωρίς εξαίρεση

Δεν υπάρχει γωνιά της Ευρώπης και για να μην δέχεται την επίθεση του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση η οποία να υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο. Η κοινή γλώσσα όλων είναι η ανάγκη να “ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα” και να “γίνουν θυσίες” για να πάει, υποτίθεται, η οικονομία μπροστά.

Απ’ αυτή την εικόνα δεν εξαιρείται η Σουηδία, η οποία υποτίθεται πως αποτελεί τον καθρέφτη-πρότυπο του “καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο” ο οποίος μπορεί, υποτίθεται να προσφέρει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και ένα ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος.

Μετά τις σαρωτικές αντεργατικές πολιτικές που επιβλήθηκαν στη διάρκεια της δεκαετίας του 90 ένα νέο κύμα αντιμεταρρυθμίσεων σαρώνει τη χώρα. Η νέα κυβέρνηση των Συντηρητικών η οποία χρησιμοποίησε ένα φιλεργατικό προφίλ για να κερδίσει τις εκλογές έδειξε από την πρώτη στιγμή το πρόσωπο της, με επιθέσεις ενάντια στους άνεργους, τους μισθούς, τα επιδόματα και τις εργατικές κατακτήσεις, την ίδια στιγμή που προχωρά σε φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, όπως εξήγησαν οι Σουηδοί σύντροφοι (που αποτελούν τη μεγαλύτερη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στη χώρα) είναι το 75% των εργαζομένων να δηλώνει ότι υποστηρίζει το κάλεσμα μιας γενικής απεργίας από τα συνδικάτα – ένα πρωτοφανές ποσοστό!

Βέβαια για την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος της Σουηδίας αυτά αποτελούν εξτρεμισμούς. Η επίσημη απάντηση της ηγεσίας της σουηδικής γενικής συνομοσπονδίας (αντίστοιχη της ΓΣΕΕ) ήταν ότι τα συνδικάτα δεν μπορούν να προχωρήσουν σε γενική απεργία γιατί “αν το κάνουν τότε η κυβέρνηση θα απαγορεύσει τις νόμιμες γενικές απεργίες”!!

Αν οι Σουηδοί συνδικαλιστές ήταν μόνοι σ’ αυτό τον προδοτικό ρόλο, το πρόβλημα θα ήταν πολύ μικρό για το διεθνές εργατικό κίνημα. Αποτελούν όμως το χαρακτηριστικό παράδειγμα.

V. Παραδοσιακές ηγεσίες και νέοι σχηματισμοί

Ο προδοτικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών, διεθνώς, σε συνδυασμό με την μαζική απογοήτευση από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση νέων πολιτικών σχηματισμών σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Η συζήτηση για τα “νέα εργατικά κόμματα” ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες στο συνέδριο της CWI. Η εμφάνιση των νέων αυτών σχηματισμών ξεκίνησε αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 και συνεχίζεται με νέους σχηματισμούς ακόμα και σήμερα. Η πιο πρόσφατη είναι το CAP (Πρωτοβουλία για μια Εναλλακτική Πολιτική) στο Βέλγιο και το PLP (Εργατικό Κόμμα Πολωνίας) στην Πολωνία.

Από τη συζήτηση στο συνέδριο της CWI προέκυψαν μια σειρά από χαρακτηριστικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι αυτοί οι νέοι σχηματισμοί στην πρόσφατη περίοδο κινήθηκαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, προς τα δεξιά. Το δεύτερο είναι ότι ο ρόλος που παίζουν οι οργανώσεις της CWI στη σημερινή φάση είναι πολύ πιο σημαντικός σήμερα απ’ ό,τι πριν από λίγα χρόνια.

Πορεία προς τα δεξιά

Η Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία συμμετέχει αυτή την στιγμή στην κυβέρνηση του Πρόντι και συναινεί στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας (SSP) που λειτούργησε σαν “μοντέλο” στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, οδηγήθηκε στον εκφυλισμό και στην διάσπαση.

Μέσα από τις γραμμές του προέκυψε η ”Αλληλεγγύη” – ένα σχήμα με περισσότερο ταξική σύνθεση και πιο αριστερό πρόγραμμα από το SSP, και στο οποίο η οργάνωση της CWI παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας που στη δεκαετία του 70 ήταν ένα μαοϊκό κόμμα, και που στις τελευταίες εκλογές σχεδόν τριπλασίασε τα ποσοστά του παίρνοντας 1,6 εκατ. ψήφους, δηλώνει πρόθυμο να συμμετάσχει σε κοινή κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες…

Στη Γαλλία οι οργανώσεις της LCR (κομμουνιστική επαναστατική Λίγκα) και της LO (εργατική πάλη) παρότι και οι δύο μιλούν στο όνομα του τροτσκισμού και παρά το 11% που πήραν πριν από μερικά χρόνια στις προεδρικές εκλογές (2002) όταν κατέβασαν κοινό υποψήφιο, έχουν αποτύχει παταγωδώς να ανταποκριθούν στη μαζική διάθεση εκατομμυρίων Γάλλων εργαζομένων να εργασθούν από κοινού, ενωτικά, για τη δημιουργία ενός νέου εργατικού κόμματος της αριστεράς στη Γαλλία.

Ακόμη και στην Βραζιλία το P-SOL (Κόμμα για την Ελευθερία και το Σοσιαλισμό) αρχίζει να βάζει νερό στο κρασί του και παρότι στο επίσημο πρόγραμμα του υπάρχει σαφής αναφορά στο σοσιαλισμό η ηγεσία του κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να ξεχαστεί.

Στη δε Γερμανία η δημιουργία του WASG πριν από δύο περίπου χρόνια, ενώ έδωσε προοπτική και ελπίδα, όχι μόνο σε εργαζόμενους στη Γερμανία αλλά πανευρωπαϊκά, για κάτι καινούργιο, σήμερα απογοητεύει τους υποστηρικτές του καθώς προχωρά στην συνένωση με το πρώην κομμουνιστικό κόμμα της ανατολικής Γερμανίας, το PDS (κόμμα δημοκρατικού σοσιαλισμού) το οποίο ήδη σε τοπικό επίπεδο συμμετέχει σε κοινές κυβερνήσεις με τους Σοσιαλδημοκράτες.

Στην Βρετανία δε το Respect το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του SWP (αντίστοιχο του ελληνικού ΣΕΚ) δεν έχει καμία αναφορά στο σοσιαλισμό και είναι στην πραγματικότητα ένα κόμμα που στηρίζεται βασικά στην ψήφο των μουσουλμάνων της Βρετανίας λόγω της στάσης του ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Η στάση της CWI

Η πραγματικότητα είναι πως η δεξιά πορεία αυτών των σχηματισμών δεν προκάλεσε έκπληξη στην CWI γιατί όπως ξέρουν οι αναγνώστες του Ξ την είχαμε προβλέψει.

Από τη σκοπιά της μαρξιστικής ανάλυσης αν ένας πολιτικός φορέας δεν έχει μια ρητή και καθαρή αναφορά στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον σοσιαλισμό, και δεν επιδιώκει συνειδητά και μεθοδικά την επιτυχία αυτού του στόχου, τότε καμία δύναμη δεν μπορεί να το προστατέψει από τον διολίσθηση, σε κάποια φάση, σε πολιτικές που αποδέχονται και τελικά υποτάσσονται στον καπιταλισμό και στη λογική της αγοράς.

Αυτό όμως δεν εμποδίζει τις οργανώσεις της CWI να έχουν σοβαρή εμπλοκή μέσα στα κόμματα αυτά, και να παλεύουν υπέρ της υιοθέτησης ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Όσο και αν οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων έχουν την τάση να κινούνται προς τα δεξιά, η CWI έχει εμπιστοσύνη στα πιο ταξικά στρώματα που συσπειρώνονται γύρω από αυτούς το σχηματισμούς.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο αυτό που έγινε στο WASG στη Γερμανία. Το γερμανικό τμήμα της CWI , η SAV, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του WASG παλεύοντας από την πρώτη στιγμή και για το χτίσιμο του αλλά και για να αποκτήσει το κόμμα αυτό ταξικά χαρακτηριστικά, υπέρ των εργαζομένων, και για την υιοθέτηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Αυτό έφερε την οργάνωσή μας σε σύγκρουση με την ηγεσία του κόμματος αυτού. Το WASG στην περιφέρεια του Βερολίνου υιοθέτησε, στη συντριπτική του πλειοψηφία, τις θέσης της SAV ενάντια στην ηγεσία του WASG και παρά την προσωπική και δυναμική παρέμβαση του ηγέτη του, Όσκαρ Λαφοντέν. Πρόσφατα δε, στο συνέδριο του κόμματος ο Λαφοντέν εξαπέλυσε συγκεκριμένη επίθεση ενάντια στην οργάνωση μας και προσωπική ενάντια στην συντρόφισσα Λούσυ Ρέντλερ, που ήταν επικεφαλής της οργάνωσης του Βερολίνου. Παρόλα αυτά η Λούσυ εκλεγηκε στην Κεντρική Επιτροπή του WASG παίρνοντας πάνω από το 50% των ψήφων των συνέδρων.

Στη Βραζιλία το τμήμα της CWI έχει σύντροφο εκλεγμένο στην Εκτελεστική Επιτροπή του P-SOL. Στην Σκοτία παίζει κεντρικό ρόλο στο χτίσιμο της “Αλληλεγγύης”. Στο Βέλγιο το CAP είναι αποτέλεσμα πρωτοβουλίας που πήρε το τμήμα της CWI μαζί με αριστερούς συνδικαλιστές. Ενώ στην Πολωνία η προσπάθεια για ένα νέο εργατικό κόμμα στηρίζεται βασικά στην συνεργασία των συντρόφων της CWI με το συνδικάτο των ανθρακωρύχων από την περιοχή της Σιλεσίας και την συνδικαλιστική παράταξη “Αύγουστος 1980” ( παλιά διάσπαση από το ιστορικό συνδικάτων της “αλληλεγγύης”).

USFI και IST.

Η προσέγγιση των άλλων οργανώσεων που κινούνται στον χώρο του τροτσκισμού διαφέρει ολοκληρωτικά από αυτή της CWI.

Και η USFI (Ενιαία Γραμματεία της Τετάρτης διεθνούς) και η IST (Διεθνής Σοσιαλιστική Τάση – το ΣΕΚ στην Ελλάδα και το SWP στη Βρετανία) παλεύουν για τη δημιουργία μιας “νέας αριστεράς” και μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού και της επανάστασης.

Από τα λόγια μέχρι τα έργα όμως υπάρχει μια αρκετά μεγάλη απόσταση.

Στην περίπτωση της USFI, η διεθνής αυτή οργάνωση ανέχεται εθνικά τμήματα που ανήκουν στις γραμμές της να συμμετέχουν σε αστικές κυβερνήσεις οι οποίες εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές. Αυτό συμβαίνει συγκεκριμένα στην περίπτωση της Βραζιλίας και της Σενεγάλης. Κάποιοι σύντροφοι της USFI μιλούν για διαφορές σε επίπεδο τακτικής. Δεν συμφωνούμε! Πρόκειται για ολοκληρωτική εγκατάλειψη αρχών! Είναι αδιανόητο για πολιτικές οργανώσεις που μιλούν στο όνομα του μαρξισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης να συμμετέχουν σε κυβέρνησης των καπιταλιστών! Παρόλα αυτά η διεθνής οργάνωση της USFI ανέχεται στις γραμμές της το Βραζιλιάνιακο και το Σενεγαλέζικο τμήμα της!

Στην περίπτωση της IST, μπορεί να μην έχουμε τέτοια ανοιχτή προδοσία των σοσιαλιστικών ιδεών έχουμε όμως μια καθαρά καιροσκοπική προσαρμογή. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι οργανώσεις της IST έβγαιναν δημόσια και ευθαρσώς δήλωναν ότι είναι οι μόνοι καθαροί επαναστάτες (οι όποιοι συνειρμοί με την στάση που κρατά το Κ.Κ.Ε. είναι απόλυτα δικαιολογημένοι…). Όταν αυτή η γραμμή καταδικάστηκε από το μαζικό κίνημα η IST πήγε στο εντελώς αντίθετο άκρο, συνεργαζόμενη με οποιονδήποτε παρίστανε τον αριστερό, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει πολιτικά κόμματα που να έχουν κάποια μαζική απήχηση έστω και αν αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τον σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Respect στη Βρετανία στο οποίο το SWP έπαιξε ιδρυτικό ρόλο και το οποίο δεν έχει καμία αναφορά σε οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει σοσιαλισμό.

Όχι μόνο αυτό αλλά αν οποιοσδήποτε τολμήσει να προτείνει την υιοθέτηση σοσιαλιστικού προγράμματος, σε οποιοδήποτε από τους νέους σχηματισμούς που αναφέραμε πιο πάνω, έχει να αντιμετωπίσει όχι τους δεξιούς ρεφορμιστές, αλλά τις οργανώσεις της IST. Τελευταίο παράδειγμα είναι η Αλληλεγγύη στην Σκοτία, όπου το σκοτσέζικο τμήμα της IST πάλεψε λυσσαλέα ενάντια στην αναφορά του σοσιαλισμού από την Αλληλεγγύη – το μόνο που κατάφερε ήταν να απομονωθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία.

Προσπάθειες για ενότητα και συνεργασίες

Η USFI και η IST μαζί με την CWI αποτελούν τις τρεις μεγαλύτερες τροτσκιστικές οργάνωσεις διεθνώς. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90 η CWI έκανε μια πολύ σοβαρή προσπάθεια να διερευνήσει τις δυνατότητες ενοποίησης του τροτσκιστικού χώρου. Γιατί, πραγματικά, αν μπορούσαν οι βασικές τροτσκιστικές οργανώσεις να ενώσουν τις δυνάμεις τους στην προοπτική της κοινής πάλης για μια νέα αριστερά και για το χτίσιμο μαζικών επαναστατικών κομμάτων διεθνώς, οι εξελίξεις θα αναπτύσσονταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Αυτό δυστυχώς στάθηκε αδύνατο. Αν ήταν να εξηγούσαμε με δυο λόγια το γιατί, σήμερα, η απάντηση είναι ότι η CWI δεν είναι δυνατό να προχωρήσει σε ενότητα με οργανώσεις για τις οποίες οι ”αρχές” είναι ένα τόσο εύκαμπτο πράμα που τελικά καταλήγουν στον καιροσκοπισμό. Η ενότητα των δυνάμεων βέβαια είναι διαφορετικό πράγμα από τη συνεργασία. Οι οργανώσεις της CWI συνεργάζονται με κάθε κομμάτι της αριστεράς, στη βάση των κοινών στόχων του κινήματος, για το χτίσιμο μετώπων πάλης που να δίνουν την αίσθηση της δύναμης στο μαζικό κίνημα, και να το κινητοποιούν. Μέσα από τέτοιες εμπειρίες είναι που τελικά θα βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα για όλους τους συνεπείς και ανιδιοτελείς αγωνιστές.

VI. Από την δράση της CWI

Η CWI υπάρχει για να παρεμβαίνει στους αγώνες και για να χτίζει την ταξική, σοσιαλιστική συνείδηση μέσα στα εργατικά στρώματα και τα στρώματα της νεολαίας. Εδώ υπάρχει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της CWI το οποίο και πάλι την διαφοροποιεί από την μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα τμήματα της CWI παρεμβαίνουν σε αγώνες όχι μόνο για να δηλώσουν συμπαράσταση, αλλά κάνοντας προτάσεις για το πως μπορούν τα κινήματα αυτά να είναι νικηφόρα. Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που η παρέμβαση είναι από τα μέσα, δηλαδή σύντροφοι τη CWI είναι εκλεγμένοι συνδικαλιστές.

Οι σύντροφοι στη Βρετανία παίξανε καταλυτικό ρόλο για να μπορέσει η απεργία της αυτοκινητοβιομηχανίας FORD να νικήσει! (Με 24 συντρόφους μέλη σε ΔΣ Ομοσπονδιών, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, η παρουσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Βρετανία δεν είναι καθόλου αμελητέα).

Με τον ίδιο τρόπο, αν δεν υπήρχε η παρέμβαση των δικών μας συντρόφων στο εργοστάσιο της Bayer στο Βέλγιο, η μάχη δεν θα δινόταν καν.

Στη Βόρειο Ιρλανδία το Σοσιαλιστικό Κόμμα, της CWI, πήρε την πρωτοβουλία για να ξεκινήσει η εκστρατεία άρνησης πληρωμής (καθιέρωση για πρώτη φορά λογαριασμών) για την παροχή νερού!

Στη Σουηδία η CWI πήρε, ανάμεσα σε πολλά, άλλα, τις προηγούμενες βδομάδες, την πρωτοβουλία για την διενέργεια κοινής διαδήλωσης Σομαλών και Αιθιόπων μεταναστών και προσφύγων, τη στιγμή που η Αιθιοπία έχει εισβάλει στην Σομαλία, στέλνοντας έτσι το μήνυμα ότι η ταξική ενότητα είναι δυνατή ακόμα και ανάμεσα στους λαούς εμπόλεμων χωρών.

Σε όλους τους Έλληνες συντρόφους είναι βέβαια γνωστό ότι χωρίς την δράση του κυπριακού τμήματος της CWI οι Κούρδοι πρόσφυγες στην Κύπρο δεν θα μπορούσαν ποτέ να μιλήσουν για νίκη.

Ενώ, στη Νότια Ιρλανδία, χωρίς την παρουσία της CWI οι Τούρκοι εργάτες στην κατασκευαστική εταιρία GAMA, όχι μόνο δεν θα δίνανε ποτέ την μεγάλη μάχη για τα δικαιώματά τους η οποία στέφθηκε με εκπληκτική νίκη, αλλά δεν θα μαθαίνανε ποτέ ποια ήταν αυτά τα δικαιώματα, καν.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και ασφαλώς δεν υπάρχει χώρος για να αναφερθούν όλα

Το γενικό χαρακτηριστικό όμως είναι η πολύ πιο μεγάλη εμπλοκή πολλών περισσότερων τμημάτων της CWI στα μαζικά κινήματα σε σχέση με το παρελθόν.

Τοπική αυτοδιοίκηση

Και βέβαια τα λαϊκά στρώματα ξέρουν να αναγνωρίζουν και να στηρίζουν αυτούς που παλεύουν για τα δικαιώματα τους. Η CWI δεν έχει ακόμα στις γραμμές της μαζικά κόμματα. Όμως σε μια σειρά χώρες αρχίζει να αποκτά μαζική απήχηση.

Στην Αυστραλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατέβηκε στις τοπικές εκλογές της περιφέρειας της Βικτώριας και παίρνοντας 6% των ψήφων εξέλεξε τον πρώτο του δημοτικό σύμβουλο.

Στην Αγγλία και Ουαλία το εκεί Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει 6 δημοτικούς σύμβουλος σε σχέση με 4 στο προηγούμενο συνέδριο της CWI.

Στην Σρι Λάνκα εκλέξαμε στις περσινές εκλογές τον πρώτο δημοτικό σύμβουλο στην πρωτεύουσα Κολόμπο.

Στην Σουηδία από 5 δημοτικούς συμβούλους το 2002 αυτή τη στιγμή υπάρχουν 8.

Στη Γερμανία το 2002 δεν υπήρχε ούτε ένας δημοτικός σύμβουλος σήμερα υπάρχουν 9.

Στο Πακιστάν δεν υπήρχε κανένας σήμερα υπάρχουν 7.

Στη Νότια Ιρλανδία υπήρχαν 2 δημοτικοί σύμβουλοι και σήμερα υπάρχουν 4, ενώ στις γενικές εκλογές που θα γίνουν στους επόμενους μήνες δίνουμε τη μεγάλη και δύσκολη μάχη για να διατηρήσουμε τη μία βουλευτική έδρα που έχουμε στο Δουβλίνο και να τις αυξήσουμε σε δύο.

Συνολικά το 2002 τα τμήματα της CWI είχαν 11 εκλεγμένους σύμβουλος στην τοπική αυτοδιοίκηση σε 3 χώρες, ενώ σήμερα υπάρχουν 36 εκλεγμένοι σύμβουλοι σε 7 χώρες.

Δουλειά στον τρίτο κόσμο

Αν η δουλειά για το χτίσιμο μαζικών επαναστατικών κομμάτων στις ανεπτυγμένες χώρες θεωρείται δύσκολη, πώς να περιγράψει κανείς την δουλειά στις φτωχές χώρες του τρίτου κόσμου οι οποίες μαστίζονται από πολέμους, εθνικά προβλήματα, διαφθορά, ωμή καταστολή η και δικτατορίες.

Στη Νότια Αφρική, για παράδειγμα, το 57% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η διαφθορά είναι τόσο εκτεταμένη που πέρυσι έγιναν 5000 διαδηλώσεις ενάντια στη διαφθορά. Χίλιοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από το aids και σε μεγάλες πόλεις όπως το Τζοχάνεσμπουργκ δεν έχει απομείνει άλλη γη για να ταφούν.

Η Νιγηρία η οποία είναι μία από τις πρώτες 2 – 3 χώρες στη λίστα της διαφθοράς παγκόσμια με ένα τεράστιο πληθυσμό 140 εκατομμυρίων και με απίστευτους πλουτοπαραγωγικούς πόρους ζει μέσα στην βαρβαρότητα με 1000 νεκρούς από συγκρούσεις χριστιανών και μουσουλμάνων μόνο στον περασμένο χρόνο. Παρόλα αυτά η ηρωική δουλειά των συντρόφων της CWI (Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) έχει δημιουργήσει στην χώρα αυτή την μεγαλύτερη οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς που υπάρχει στην αφρικανική ήπειρο, με εκπροσώπηση (από τον σύντροφο Σεγκούν Σάνγκο, γραμματέα του τμήματος) στην κεντρική συντονιστική επιτροπή που οργάνωσε τις γενικές απεργίες των τελευταίων χρόνων στη Νιγηρία.

Στο Πακιστάν, μια χώρα όπου ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι παντού παρών, και όπου οι ηγετικοί σύντροφοι απειλούνται συχνά από δολοφονικές επιθέσεις, στο τελευταίο συνέδριο του “Κινήματος για Συνδικαλιστικά Δικαιώματα και Ελευθερίες”, για την δημιουργία του οποίου την πρωτοβουλία έχουν πάρει οι δικοί μας σύντροφοι, ήταν παρόντες 300 συνδικαλιστές εκπροσωπώντας 88 διαφορετικά συνδικάτα.

Καζακστάν

Σε χώρες ξεχασμένες από τους “θεούς” όπως είναι το Καζακστάν η CWI είναι παρούσα και δίνει την μάχη για τα εργατικά δικαιώματα και τον σοσιαλισμό. Ο σύντροφος Ιονούρ, ο πιο γνωστός και ηγετικός σύντροφος του τμήματος της διεθνούς οργάνωσης (Σοσιαλιστική Αντίσταση) ξέρει κάθε γωνιά των φυλακών του Καζακστάν. Στη διάρκεια του 2006, μόνο, συνελήφθη 9 φορές.

Οι αγώνες της Σοσιαλιστικής Αντίστασης την έχουν καθιερώσει πλατιά σαν τους βασικούς υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων. Στην κρατική τηλεόραση όποτε υπάρξει αναφορά σε απεργίες ή κινητοποιήσεις στην αριστερή γωνία είναι η φωτογραφία του συντρόφου Ιονούρ!! Τον προηγούμενο μήνα ένα από τα πιο γνωστά εβδομαδιαία περιοδικά της χώρας είχε 4σέλιδο αφιέρωμα στην οργάνωση της CWI. Όταν ρωτήθηκαν οι δημοσιογράφοι γιατί έκαναν ειδικό αφιέρωμα στην Σ.Α. απάντησαν ότι τους εμπνέει η μαχητικότητα και ο ηρωισμός τους.

Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η παρέμβασή των σ. μας στον περυσινό αγώνα των κατοίκων των παραγκουπόλεων της πρωτεύουσας Άλμα Άτα καθιέρωσε την Σ.Α. ακόμη περισσότερο. Η προσπάθεια των αρχών να ισοπεδώσουν τις παραγκο-γειτονιές για να “αξιοποιήσει” την γη το ιδιωτικό κεφάλαιο, σκόνταψε στην μαχητική αντίσταση των κατοίκων και την παρέμβαση της δικής μας οργάνωσης. Το αποτέλεσμα ήταν συγκρούσεις που έφτασαν και σε σκληρές μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις καταστολής. 10.000 αστυνομικοί στάλθηκαν για να καταστείλουν τους κατοίκους – χωρίς όμως επιτυχία. Το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη νίκη. Η κυβέρνηση εγκατέλειψε τα σχέδια της· και ένας στους τρεις αστυνομικούς που στάλθηκαν για να χτυπήσουν τους κατοίκους υπογράψανε ένα κείμενο το οποίο έλεγε πως αν τους ζητηθεί ξανά να κάνουν το ίδιο, δηλώνουν από τώρα παραίτηση!

Σρι Λάνκα

Αυτή την εποχή όμως ξεχωρίζει η δουλειά που κάνει η οργάνωση της CWI στην Σρι Λάνκα (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα – USP).

Η Σρι Λάνκα είναι αυτή τη στιγμή στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου. Η κυβέρνηση της πλειοψηφούσας εθνότητας, των Σινχάλα, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια “τελική” πολεμική αναμέτρηση με τους αντάρτες της μειονότητας των Ταμίλ, LTTE ( Τίγρεις των Ταμίλ) οι οποίοι παλεύουν για την αυτονομία των περιοχών τους.

Το USP είναι το πιο δυνατό κόμμα της αριστεράς, το τρίτο μεγαλύτερο μετά τα δύο αστικά κόμματα, παρότι με μεγάλη διαφορά από τα δύο πρώτα. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κατέβηκε σε ένα μικρό αριθμό εκλογικών περιφερειών (12) και πήρε 35.000 ψήφους, εκλέγοντας τον πρώτο δημοτικό του σύμβουλο (και τον πρώτο δημοτικό σύμβουλο της αριστεράς) στην πρωτεύουσα Κολόμπο.

Είναι το μόνο κόμμα το οποίο ενώνει στις γραμμές του και τις δύο εθνότητες Σινχάλα και Ταμίλ. Αυτό έχει βάλει τα στελέχη του USP στο στόχαστρο των εθνικιστών Σινχάλα. Ο σύντροφος Σίρι, γραμματέας του USP είναι πρόεδρος ενός κοινού μετώπου ενάντια στον εθνικισμό και τον πόλεμο και για την επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Πριν από δύο μήνες ο αντιπρόεδρος του κινήματος αυτού, βουλευτής, που ανήκε στην μειονότητα των Ταμίλ δολοφονήθηκε. Στα μέσα του Γενάρη, ενώ στηνόταν η εξέδρα για μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στις διακοινοτικές συγκρούσεις κι ενάντια στη φτώχεια, 100 ένοπλοι τραμπούκοι με επικεφαλής υφυπουργό της κυβέρνησης (!) εισέβαλαν στο χώρο της εκδηλώσεις επιδιώκοντας τη δολοφονία του Σίρι. Ο σύντροφος σώθηκε από καθαρή τύχη. Και ο κίνδυνος κάθε άλλο παρά πέρασε. Στη ιστοσελίδα των εθνικιστών της Σρι Λάνκα, που έχουν την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης, εμφανίζονται οι φωτογραφίες 22 ατόμων που “πρέπει να πεθάνουν πάραυτα”. Στο κέντρο είναι η φωτογραφία του σ. Σίρι…

Η εκστρατεία ενάντια στην κυβέρνηση της Σρι Λάνκα είναι από τις πιο σημαντικές που διεξάγει η CWI αυτή την περίοδο. Έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια να αναπτυχθεί μια διεθνής κατακραυγή ενάντια στις πρακτικές της κυβέρνησης για να περιοριστούν όσο γίνεται οι κίνδυνοι για τις ζωές των αγωνιστών της αριστεράς. Η πάλη αυτή δεν αφορά μόνο τις ζωές δικών μας συντρόφων. Αφορά την επιβίωση ή όχι του τμήματος της CWI στη Σρι Λάνκα αλλά και κάθε άλλης αριστερής φωνής, τελικά αφορά το μέλλον της ίδιας της χώρας γιατί στη βάση του καπιταλισμού υπάρχει μόνο ένα μέλλον: αυτό ενός παρανοϊκού, χωρίς όρια, λουτρού αίματος, μέσα από ένα χωρίς τέλος εμφύλιο πόλεμο.

Σκληρή δουλειά χτισίματος

Η δουλειά για το χτίσιμο των οργανώσεων που θα απαλλάξουν τον πλανήτη από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι πολύ δύσκολη, είναι πολύ σκληρή, και στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη είναι πραγματικά ηρωική. Όμως για τα στελέχη της CWI δεν υπάρχει επιλογή. Γιατί η άλλη “επιλογή” είναι η βαρβαρότητα.

Τα βήματα της CWI σ’ αυτό το δρόμο είναι αργά αλλά σταθερά. Πέρα από το αυξημένο κύρος και το χτίσιμο στελεχών μέσα στο μαζικό κίνημα ένας αριθμός τμημάτων σημείωσαν πολύ σημαντικά προχωρήματα.

Η πιο μεγάλη εξέλιξη αφορούσε το Πακιστάν. Από το περασμένο συνέδριο είχαμε την ένταξη στη CWI μιας ομάδας περίπου 150 μαρξιστών, μια ομάδα η οποία παρακολουθούσε την CWI για πολλά χρόνια, με πολύ σοβαρή παρέμβαση και βάσεις μέσα στους εργατικούς και συνδικαλιστικούς χώρους η οποία εντασσόμενη στην διεθνή μας οργάνωση μπόρεσε να ενισχύσει σημαντικά τις δυνάμεις της.

Από τις πιο σημαντικές εξελίξεις επίσης, ιδιαίτερα σε σχέση με τη δουλειά μας στην Ελλάδα, ήταν το χτίσιμο του κυπριακού τμήματος το οποίο από ένα μικρό αριθμό σκόρπιων ατόμων – υποστηριχτών της CWI (αλλά χωρίς να αποτελούν οργάνωση), έχει φτάσει μέσα από τη δουλειά των τελευταίων δύο χρόνων να αποτελεί την πιο μεγάλη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με πολύ σοβαρή παρέμβαση στους μαθητές και στα σχολεία και βέβαια με την εξαιρετική επιτυχία της ένταξης στις γραμμές μας αρκετών Κούρδων προσφύγων.

Το Βραζιλιάνο τμήμα, είχε σημαντική ανάπτυξη παρά τους μικρούς αριθμούς που έχουμε ακόμα στη Βραζιλία. Σημαντική ανάπτυξη είχαν επίσης οι οργανώσεις της CWI στο Βέλγιο (Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα) και βέβαια το Ξεκίνημα στην Ελλάδα.

Νέα ανοίγματα έχουν γίνουν σε διάρκεια των τελευταίων ένα – δύο χρόνων. Η διεθνής οργάνωση απέκτησε τις πρώτες της προσβάσεις στο Χονγκ Κονγκ και την Κίνα. Κερδήθηκε η πρώτη σημαντική ομάδα στην Βενεζουέλα. Ξεκίνησε η παρέμβαση στη Βολιβία. Από τους πιο σημαντικούς στόχους για το σύντομο μέλλον είναι ακόμα η ανάπτυξη πιο στενών σχέσεων με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Μαλαισίας (με το οποίο υπάρχει ήδη συνεργασία). Και να προχωρήσει το χτίσιμο της δουλειάς στην Ιταλία μέσα από την σταδιακή ένταξη στην CWI δύο σημαντικών ομάδων με τις οποίες βρίσκεται σε διαδικασία συζητήσεων η CWI. Και είναι βέβαια να ενισχυθούν οι δυνάμεις στις υπάρχουσες χώρες στην προοπτική και τον στόχο του κτισίματος μαζικών κομμάτων της επαναστατικής αριστεράς στο μέλλον, για να φέρουν σε πέρας το έργο της ανατροπής του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Της μόνης απάντησης στη βαρβαρότητα στην οποία οδηγεί την ανθρωπότητα ο καπιταλισμός.

Παράρτημα:

Η συζήτηση για την Κίνα

Το ζήτημα του χαρακτήρα του κινεζικού κράτους αποτέλεσε ειδικό θέμα στα πλαίσια της συζήτησης για τις Διεθνείς Σχέσεις.

Η συζήτηση για το χαρακτήρα του κινεζικού κράτους, στη CWI, ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια όταν έγινε ξεκάθαρο ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα επενδύει όλο και περισσότερο στον καπιταλιστικό τομέα της οικονομίας (στις ελεύθερες ζώνες των Νοτιο-ανατολικών περιοχών της). Σύντροφοι από την Σουηδία πρώτοι έθεσαν το ζήτημα κατά πόσον ο χαρακτήρας του κράτους είχε αλλάξει και από σταλινικό (ή καθεστώς “προλεταριακού βοναπαρτισμού”, σύμφωνα με την επιστημονική ορολογία που χρησιμοποίησε ο Τρότσκι) είχε μετατραπεί σε αστικό (καπιταλιστικό).

Η θέση την οποία υιοθέτησε τελικά η πλειοψηφία των συντρόφων της Διεθνούς, τότε, ήταν πως είναι πρόωρο να χαρακτηρίσουμε το κράτος αστικό, παρά το αυξανόμενο βάρος του καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας. Οι αντιθέσεις που το χαρακτήριζαν ήταν πολλές και πολύ μεγάλες. Επελέγη ο όρος “υβρίδιο” για να περιγράψει μια κατάσταση η οποία ήταν ασαφής.

Στα χρόνια που πέρασαν έγινε ξεκάθαρο πως όλη η δυναμική της ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας στηρίζεται στον καπιταλιστικό τομέα. Το κινεζικό κράτος και το ΚΚΚ κοιτάζουν πώς να διασφαλίσουν και να υποβοηθήσουν την ανάπτυξη, οικονομική και σε γενικότερη ισχύ, της χώρας, στηριζόμενοι όλο και περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα. Διασφαλίζουν για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, κινεζικές και πολυεθνικές, όχι μόνο την πλήρη ελευθερία (διάβαζε ασυδοσία) της καπιταλιστικής αγοράς αλλά και την πιο στυγνή εκμετάλλευση και καταπίεση για το κινεζικό προλεταριάτο, με ατελείωτες ώρες εργασίας μέχρι και 16 την ημέρα, χωρίς καμία συνδικαλιστική -πόσο μάλλον πολιτική- ελευθερία, και χωρίς κανένα δικαίωμα (όπως σταθερότητα στην εργασία, ασφάλιση, ανεργιακά και άλλα επιδόματα, κλπ).

Η κατάσταση βέβαια παραμένει αντιφατική. Την ίδια στιγμή που στις Νοτιοανατολικές επαρχίες κυριαρχεί ο άγριος καπιταλισμός στην υπόλοιπη ενδοχώρα κυριαρχεί η κρατική ιδιοκτησία και ο δημόσιος τομέας.

Επίσης, τα στοιχεία τα οποία βγαίνουν στη δημοσιότητα, και από τις διεθνείς αλλά και από τις κινεζικές στατιστικές υπηρεσίες, είναι πολύ αντιφατικά έτσι ώστε να μην μπορεί να πει κανείς με σιγουριά αν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας και της παραγωγής της χώρας βρίσκεται στα χέρια του κράτους ή των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η αντιφατικότητα των στοιχείων ισχύει ακόμη και για την καθαρά βιομηχανική παραγωγή.

Πάνω σε αυτή την βάση η πρόταση της Διεθνούς Γραμματείας ήταν πως είναι ακόμα πρόωρο να θεωρήσουμε ότι έχει κατασταλάξει ο χαρακτήρας του κράτους.

Με την αυτή την άποψη διαφώνησε σημαντικός αριθμός αντιπροσώπων. Το σκεπτικό αυτών των τοποθετήσεων, συνοπτικά, ήταν πως ο καπιταλιστικός τομέας έχει εδραιωθεί στην Κίνα, το κράτος στηρίζει την ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας στον ιδιωτικό, καπιταλιστικό τομέα και όχι τον κρατικό, κι επίσης ότι δεν υπάρχει περίπτωση το κινεζικό κράτος να κάνει στροφή 180 μοιρών για να καταστρέψει τις καπιταλιστικές βάσεις της οικονομίας και να επιστρέψει στην σταλινική κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Και ότι, τελικά, από τη στιγμή που το κράτος έχει μπει ανεπιστρεπτί σε αυτό τον δρόμο, παρά τα αντιφατικά και υβριδικά χαρακτηριστικά του, που όντως υπάρχουν, θα πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα, κατά βάση, αστικό κράτος, χωρίς βέβαια αυτή η διαδικασία να έχει ολοκληρωθεί συνολικά και πλήρως.

Η άποψη της διεθνούς γραμματείας ήταν πως παρόλα αυτά, σε συνθήκες μιας μεγάλης κρίσης της οικονομίας, αποτέλεσμα μιας σοβαρής διεθνούς ύφεσης, το κινεζικό κράτος θα μπορούσε να κάνει στροφή σε μαζικές εθνικοποιήσεις και ενίσχυση του κρατικού τομέα της οικονομίας στον αντίποδα του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα.

Οι σύντροφοι που διαφώνησαν με τη διεθνή γραμματεία, συμφωνούσαν με την πιο πάνω προοπτική αλλά ταυτόχρονα υποστήριζαν πως αυτό δεν αλλάζει το χαρακτήρα του κράτους, καθώς παρόμοια μέτρα μπορεί να πάρει οποιοδήποτε αστικό κράτος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.

Υπήρχε γενική συμφωνία, (ομοφωνία) ότι το κινεζικό καθεστώς είχε μπει ανεπιστρεπτί στον δρόμο του καπιταλισμού, (κι ότι έτσι ο σταλινισμός αποτελούσε παρελθόν για την κομματική γραφειοκρατία) και ότι η πολιτική της Κίνας σε διεθνές επίπεδο και χαρακτηριστικά στον “τρίτο κόσμο”, είναι ιμπεριαλιστική.

Πέρα από αυτά, υπήρχε κοινή κατανόηση στο επίπεδο των καθηκόντων και των προγραμματικών προτάσεων που η CWI προτείνει στην κινεζική εργατική τάξη (στην ενδοχώρα και στο Χονγκ Κονγκ).

Στις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις και τον κρατικό τομέα η πρόταση είναι για τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων που να ασκούν εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση, που να αντικαταστήσουν την εξουσία των κομματικών γραφειοκρατών και να δημιουργηθούν συνθήκες ελευθερίας έκφρασης και εργατικής δημοκρατίας. Στον ιδιωτικό – καπιταλιστικό βέβαια τομέα το πρόγραμμά της CWI προνοεί την εθνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από συνθήκες εργατικού ελέγχου, εργατικής διαχείρισης και εργατικής δημοκρατίας.

***

Η συζήτηση για την Κίνα και τα καθήκοντα των μαρξιστών σ’ αυτήν κάθε άλλο παρά αφηρημένη είναι, καθώς η CWI εκδίδει πια έντυπο υλικό στα κινεζικά και έχει κινεζική ιστοσελίδα (την πρόσβαση στην οποία οι 40.000 ειδικοί αστυνομικοί του Ίντερνετ στην Κίνα μπλοκάρουν αρκετά συχνά…).

Η συζήτηση για το θέμα της Κίνας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και διεξήχθη μέσα σε ένα άψογο συντροφικό κλίμα με πραγματικό ενδιαφέρον για τα αντεπιχειρήματα, με πολλούς συνέδρους προβληματισμένους.

Το συνέδριο δεν έκρινε ότι υπήρχε η ανάγκη για ψηφοφορία στο ζήτημα αυτό, πράγμα που με μια έννοια θα “έκλεινε” και τη συζήτηση, αλλά αποφάσισε τη δημοσιοποίηση και ελεύθερη συνέχιση της συζήτησης την επόμενη περίοδο.