Της Ελευθερίας Ψυχογιού
Ο αγώνας της Κερατέας είχε δύο βασικά ζητούμενα :
1. Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με την αποχώρηση των ΜΑΤ.
2. Να βρεθεί μία λύση περιβαλλοντικά ορθή και οικονομικά βιώσιμη για την διαχείριση των απορριμμάτων.
Η τετράμηνη μάχη των κατοίκων της Λαυρεωτικής κι όσων άλλων συμμετείχαμε στον αγώνα της Κερατέας, είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή στερεοτύπων, που ως τότε καθιστούσαν τα μέσα κρατικής καταστολής, ως όργανα επιβολής της τάξης. Αυτό βεβαίως και είναι μία νίκη!
Όλοι, ημεδαποί, αλλοδαποί, πρόσφυγες, ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, πολιτικών πεποιθήσεων, καταγωγής, ιθαγένειας, οικονομικής επιφάνειας, πείστηκαν κι εξακολουθούν να είναι πεπεισμένοι, ότι οι ΜΑΤατζήδες είναι οι μισθοφόροι, «γενίτσαροι», της εκάστοτε κρατικής εξουσίας, η οποία προκειμένου να επιβάλει τα οικονομικά συμφέροντα μεγαλοεργολάβων, με τους οποίους εξακολουθεί «να τα τρώει μαζί» αρνείται τον όποιο διάλογο με την κοινωνία, καταργώντας κάθε έννοια δικαίου και δημοκρατίας.
Τέσσερις μήνες στα χαρακώματα
Τέσσερις μήνες στα χαρακώματα της Κερατέας, οι μάχες σώμα με σώμα με τις αστυνομικές δυνάμεις, είχαν ως αίτημα την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την τήρηση του Συντάγματος, το οποίο με σαφήνεια νομιμοποιεί, τους πολίτες ν’ αντιστέκονται αναφέροντας ότι: «οι Έλληνες πολίτες δικαιούνται και υποχρεούνται, να αντιστέκονται, με κάθε μέσο, ενάντια οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει». Άρθρο 120 (παράγραφος 4) του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδας, ακροτελεύτια διάταξη.
ΟΛΟΙ, αλλά κυρίως οι νέοι έχουν μία κινηματική κληρονομιά μνήμης, ότι όταν είσαι μαχόμενος, ανυποχώρητος κι αδιαπραγμάτευτος με τo άδικο μπορείς να το νικήσεις. Ο κ. Λιακόπουλος, ο οποίος με δελτία τύπου απειλούσε ότι: «τα ΜΑΤ δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από την Κερατέα» νικήθηκε κατά κράτος και κατ’ επέκταση κι η κρατική αδιαλλαξία.
Ως προς αυτό, στην Ελλάδα του μνημονίου και του ΔΝΤ, ο αγώνας της Κερατέας αποτελεί δείγμα γραφής, επαναστατικότητας κι αντίστασης ενάντια στην υποδούλωση και τον ραγιαδισμό, ενάντια σ’ όλους όσους θεωρούν μονόδρομο την υποταγή και την εξαθλίωση. Έτσι ο αγώνας της Κερατέας ήταν, είναι και θα είναι αγώνας όλων μας, διότι αποδείξαμε ότι κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας συμπεριφέρεται λες κι είμαστε σκουπίδια. Σκουπίδια είναι αυτοί, που καταπατούν, την ελευθερία, την δημοκρατία, την καθημερινότητα μας, τις ζωές μας, το παρόν, το παρελθόν και τον μέλλον μας και περιφέρονται ως δήθεν σωτήρες, καταζητούμενοι από την σύνεση, την λογική και την δημοκρατία.
Δημοκρατία στο κίνημα
Ως προς το δεύτερο ζητούμενο της διαχείρισης των σκουπιδιών, η τελική νίκη θα κριθεί, από το εάν οι πολίτες της Κερατέας, θα σταματήσουν να εξουσιοδοτούν α πριόρι κάποιους, να διαχειριστούν την κατάσταση, ανοίγοντας τον δρόμο σε διαδικασίες συνελεύσεων που απαιτεί τόσο το κίνημα, όσο κι η δημοκρατία.
Οι συνελεύσεις των γυναικών του αγώνα στο μπλόκο του BIO.ΠΑ αποτέλεσαν, το μοναδικό δείγμα γραφής προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτός ήταν κι ο λόγος άλλωστε, που κάποιες από εμάς δεχτήκαμε απειλές, επιθέσεις, ακόμη και προβοκατόρικους χαρακτηρισμούς, προκειμένου ν’ αναχαιτιστεί η κινηματική δυναμική, που δημιουργούσαν οι θέσεις, καθώς και οι διαδικασίες που ακολουθούσαμε κι ακολουθούμε.
Τα ψηφίσματα των συνελεύσεων των γυναικών, όσο και του μπλόκου του Λαυρίου, ουδέποτε ενστερνίστηκαν την πρόταση της καύσης στον χώρο του ΒΙΟ.ΠΑ, η οποία προτείνεται από την Δημοτική Αρχή, χωρίς απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου.
Κανένας διάλογος χωρίς την αποποινικοποίηση του αγώνα!
Η θέση των συνελεύσεων, που κατέληξαν σε ψηφίσματα όπως: κανένας διάλογος χωρίς την αποποινικοποίηση του αγώνα – που προϋποθέτει την απόσυρση των κακουργηματικών κατηγοριών – καθώς και κάθε άλλης κατηγορίας που αφορούν περίπου σαράντα συντρόφους – συναγωνιστές η οποία ψηφίστηκε και στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Λαυρεωτικής, επί του παρόντος γίνεται «γαργάρα», προκειμένου να διαμορφωθεί ένα προφίλ συναινετικών διαβουλεύσεων, μεταξύ Δημοτικής Αρχής και κυβέρνησης, το οποίο αποσκοπεί στον εφησυχασμό των κατοίκων, στην αποκλιμάκωση του αγώνα και σε υποτιθέμενες λύσεις, που πολύ απέχουν από τις προσδοκίες πολλών εξ αυτών, που βρεθήκαμε στις «πρώτες γραμμές του πυρός» στον αγώνα της Κερατέας.
Πέραν τούτου, η ανυπαρξία ενημέρωσης για όλες τις θετικές κι αρνητικές πτυχές της πρότασης, που τίθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, προς τα θεσμικά όργανα του Δήμου, το Συντονιστικό του Αγώνα κατά του ΧΥΤΑ και εν κατακλείδι προς κάθε πολίτη της Λαυρεωτικής και των όμορων Δήμων και όχι μόνο, που συμμετείχε ενεργά στο αγώνα της Κερατέας, εγείρει το ερώτημα: ποιοι είστε εσείς και διαπραγματεύεστε, χωρίς εμάς, για μας, χωρίς καμία διαδικασία, την διαχείριση των απορριμμάτων;
Δεν εφησυχάζουμε
Δυστυχώς, οι φόβοι κι οι επιφυλάξεις μας, απέναντι στους χειρισμούς κάποιων παραγοντίσκων, οι οποίοι δημιουργώντας «παράγκα» στον αγώνα, έβγαζαν κόκκινη κάρτα σ’ όσους έθεταν θέμα διαδικασιών και συνέλευσης, επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω.
Ευτύχημα είναι το γεγονός, ότι πλέον είναι αρκετοί εκείνοι που προβληματίζονται και δεν εφησυχάζουν. Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν, ν’ ανατρέψουν με την συμμετοχή της φωνής τους την τάχα «ομοφωνία» – νεκροταφείου θα έλεγα – που κάποιοι σκοπίμως προσπάθησαν και για ένα χρονικό διάστημα κατάφεραν, να επιβάλλουν, αρνούμενοι να συμπεριλάβουν στις τελικές αποφάσεις την άποψη και την φωνή όλων των ανθρώπων, που στήριξαν και είναι έτοιμοι να ξαναστηρίξουν τα μπλόκα. (Η λέξη «φωνάζω» δεν εμπεριέχει τυχαία την λέξη ΖΩ.)
__________________
Υ.Γ.: 1. Η νυν Δημοτική Αρχή, η οποία διαχειρίζεται και διαπραγματεύεται με την κεντρική εξουσία αυτή την στιγμή τον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων, ήταν αυτή, που ως αντιπολίτευση καταψήφισε την ανακύκλωση, καθώς και το κλείσιμο του παλιού ΧΑΔΑ, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις αυτές να περάσουν πλειοψηφικά κι όχι ομόφωνα.
2. Έχω πολλούς περιβαλλοντικούς λόγους να είμαι κατά της καύσης, που
για οικονομία χώρου και χρόνου δεν αναφέρω. Ένας άλλος είναι ότι εγώ και πολλοί άλλοι, που χαλάγαμε την «σούπα» των παραγοντίσκων, που υποκαθιστούσαν ακόμα και την Δημοτική Αρχή και μάλιστα με την συναίνεση αυτής, πολύ θα ήθελαν να μας κάψουν σε κανένα από τα γνωστά φουρνάκια του Άουσβιτς.
3. Η ανιδιοτέλεια όλων όσων συμμετείχαμε στον Αγώνα της Κερατέας ήταν, είναι και θα είναι το ζητούμενο, κάθε κινηματικής κατάστασης, ανθρώπων που δεν αποσκοπούν σε οφίτσια και θα συνεχίσουν, να συγκρούονται με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα εργολάβων και παραγοντίσκων.
