Χρόνια τώρα, κάθε φορά που ακούμε η κυβέρνηση να ετοιμάζει νέο νόμο για τους μετανάστες έχουμε μάθει να βάζουμε το χέρι στην τσέπη και να προετοιμαζόμαστε για νέα προβλήματα. Οι υπουργοί αλλάζουν, πολλά λόγια ακούμε, αλλά στο τέλος τι μένει;
Η ελληνική κυβέρνηση μας θέλει «προσωρινούς», αβέβαιους, χωρίς δικαιώματα.
Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουμε χαρτιά, γιατί κάθε υποτιθέμενη νομιμοποίηση ήταν πιο ακριβή από την προηγούμενη. Παίρνουμε άδειες που είναι ληγμένες. Αν εμείς όμως αφήσουμε τις άδειες μας να λήξουν τότε μας περιμένουν πρόστιμα ή απέλαση. Πολύ πρόσφατα μετανάστες μήνυσαν την περιφέρεια Θεσσαλονίκης –και πολύ καλά έκαναν- γιατί το 97% που έκαναν αίτηση για νέα άδεια ή για ανανέωση περιμένουν 1 χρόνο τώρα!
Αδυνατούμε να συνενωθούμε με τις οικογένειες μας γιατί μας ζητούν να αποδείξουμε ένα τεράστιο εισόδημα.
Οι μισθοί μας είναι χαμηλότεροι, οι υπερωρίες μας απλήρωτες, ο φόβος της απόλυσης συνεχής, τα ένσημα λιγότερα ή ανύπαρκτα. Κι όμως οι εργοδότες μας ούτε ελέγχονται, ούτε τιμωρούνται.
Για να πάρουμε 5ετείς ή μεγαλύτερης διάρκειας άδειες, τώρα μας ζητάν πιστοποιητικό για την ελληνική γλώσσα-ιστορία και πολιτισμό. Μας ζητάν να πάμε σε ειδικά σχολεία και να δώσουμε πολύ δύσκολες εξετάσεις. Αλήθεια πότε θα το κάνουμε αυτό; Είμαστε οι πιο πολλοί σκληρά εργαζόμενοι γιατί δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε τα παράβολα, τους δικηγόρους, τους λογιστές, τα ένσημα και να στέλνουμε λεφτά και στις οικογένειες μας. Εκτός αν η κυβέρνηση θέλει να σταματήσουμε ακόμα και να κοιμόμαστε…
Κι όσο για τα παιδιά μας γεννιούνται εδώ, μορφώνονται εδώ, ζουν εδώ, κι αυτή η χώρα είναι το μόνο «σπίτι» που ξέρουν, αλλά παρόλα αυτά δεν αξίζουν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα
Πόσοι από μας θέλουν να μην έχουμε δικαιώματα; Κανείς! Όμως αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να παλέψουμε για τα χαρτιά μας, πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματα μας, πρέπει να παλέψουμε για τα παιδιά μας.
Τα προηγούμενα χρόνια κάναμε τις πρώτες μας πορείες. Όμως ακόμα δεν έχουμε δείξει πραγματικά τη δύναμη μας. Είμαστε σχεδόν 1 εκατομμύριο. Όσο είμαστε σκόρπιοι τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν όμως ενωθούμε μεταξύ μας, και παλέψουμε με τους έλληνες συναδέλφους μας, τότε η κυβέρνηση θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να μας κοροϊδεύει.
Μέσα στο 2006 είδαμε μια σειρά σημαντικούς αγώνες μεταναστών και προσφύγων διεθνώς: την γενική απεργία εκ. μεταναστών στις ΗΠΑ την Πρωτομαγιά, την εξέγερση της δεύτερης γενιάς μεταναστών στα προάστια του Παρισιού, τις απεργίες των Ασιατών μεταναστών στις κατασκευαστικές εταιρείες της Μ.Ανατολής την άνοιξη, τις καταλήψεις εκκλησιών και δημόσιων κτιρίων από πρόσφυγες στην Ιρλανδία, την Κύπρο, το Βέλγιο, την Γαλλία, την Δανία.
Πρόσφατα στην Ελλάδα είδαμε τον αγώνα των μεταναστών μικροπωλητών που ανάγκασαν το υπ. εμπορίου να αποσύρει την ρατσιστική προϋπόθεση της ελληνικής υπηκοότητας για να δουλέψει κάποιος στην λαϊκή. Και τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών οργανώσεων για το πιστοποιητικό γέννησης των παιδιών των μεταναστών.
Το Σάββατο 10 Φλεβάρη είναι η επόμενη συνάντηση μας. Η μέρα των μεταναστών, των μεταναστριών, της πρώτης και της δεύτερης γενιάς, καθώς και η μέρα της αλληλεγγύης και του συντονισμού με τους έλληνες συναγωνιστές μας.
Βγαίνουμε στο δρόμο και ζητάμε:
* ελληνική υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ.
* όχι στις ουρές, στα ακριβά παράβολα και τις ληγμένες άδειες.
* όχι στην ομηρία των ενσήμων. Η ασφάλιση είναι δικαίωμα του μετανάστη και παλεύει γι’ αυτό, όμως η άδεια παραμονής του δεν μπορεί να εξαρτάται από τα …κέφια του εργοδότη του. Παλεύουμε για την τελική αποσύνδεση και μέχρι τότε μεταβατικά προτείνουμε να μειωθούν δραστικά στον αριθμό των 80 που θεωρούνται τα μίνιμουμ για την ανανέωση του βιβλιαρίου υγείας
* χαρτιά σε όσους δεν έχουν, με μια διαδικασία ανοικτή χωρίς ημερομηνίες λήξης.
* όχι στη σύνδεση της γλώσσας με την άδεια παραμονής. Η μόρφωση πρέπει να είναι δικαίωμα και όχι διαβατήριο για λιγότερα δικαιώματα.
* ίσα δικαιώματα με τους έλληνες εργαζόμενους και νεολαία.
