Του Γιάννου Νικολάου, Βόλος
Την Κυριακή 13 Μάρτη δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη μια τετρασέλιδη ανακοίνωση της ΚΝΕ σχετικά με τις επιθέσεις της κυβέρνησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την κατάσταση στους φοιτητικούς συλλόγους και τις προτάσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Αναγκαζόμαστε να αναφερθούμε και εμείς σε αυτήν γιατί, δυστυχώς, πηγαίνει τα πράγματα ακόμα ένα βήμα πιο πίσω…
Τι λέει η ανακοίνωση
Ξεκινώντας, γίνεται αναφορά στις επιθέσεις που δέχεται η παιδεία και η κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες και συγκεκριμένα για το νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, ότι τα πανεπιστήμια θα γίνουν ΑΕ κλπ. Συνεχίζει λέγοντας ότι η νεολαία πρέπει να επιλέξει ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει, καταδικάζοντας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ για τις πολιτικές τους και τις παρατάξεις τους μέσα στις σχολές για το ρόλο που παίζουν και προτείνει το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα. Μέχρι εδώ συμφωνούμε απόλυτα!
Πριν περάσει στις προτάσεις, τσουβαλιάζει μαζί με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς (ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ κλπ) και ούτε λίγο ούτε πολύ τις κατηγορεί για «διάλυση του φοιτητικού κινήματος», ότι «βγάζουν λάδι την κυβέρνηση» και ότι συνδιαλέγονται με «μεγαλοκαθηγητάδες, που είναι οι ίδιοι στελέχη των επιχειρήσεων και στυλοβάτες της εξουσίας των μονοπωλίων».
Με τους τόνους λάσπης και ψεμάτων που πετάει η ΚΝΕ και το ΚΚΕ στην υπόλοιπη αριστερά έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές στο παρελθόν και δεν θα το κάνουμε κι εδώ. Αυτό όμως που αξίζει να ασχοληθούμε είναι οι προτάσεις που γίνονται και αυτές που δεν γίνονται!
Τι προτείνει η ΚΝΕ
Βασικό σημείο της πρότασης είναι ότι όλοι θα πρέπει «να χτίσουμε τη μεγάλη κοινωνική συμμαχία» με το ΠΑΜΕ, το ΜΑΣ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ κλπ. Δηλαδή τα «μέτωπα» που ελέγχει αποκλειστικά και μόνο το ΚΚΕ!
Και λόγω της άσχημης κατάστασης που επικρατεί στους συλλόγους η πρόταση της ΚΝΕ είναι:
– «διαζύγιο» με τις πλειοψηφίες των περισσότερων συλλόγων
– να αναλάβουν οι φοιτητές τη διεξαγωγή των εκλογών
– να γίνουν οι εκλογές σε 3 μήνες με στόχο ιδρυτικό συνέδριο ΕΦΕΕ-ΕΣΕΕ
Δηλαδή με απλά λόγια η ΚΝΕ μας λέει: σκληρή η επίθεση – όλοι οι άλλοι φταίνε για την κατάσταση – ελάτε στα μέτωπα που ελέγχω για να κάνουμε εκλογές και στο τέλος αγώνας-ρήξη-ανατροπή (για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας!).
Γιατί επικρατεί αυτή η «άσχημη κατάσταση»;
Τους τελευταίους μήνες, η κατάσταση στις σχολές είναι αντιφατική, όπως και στην υπόλοιπη κοινωνία. Η πλειοψηφία των φοιτητών αντιλαμβάνεται ότι όλα τα νέα μέτρα του μνημονίου ήδη έχουν φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο και ότι θα γίνουν ακόμη χειρότερα και στο μέλλον.
Παρ’ όλα αυτά το φοιτητικό κίνημα μοιάζει να μην έχει «αναρρώσει» ακόμα από το «σοκ» των μέτρων έτσι ώστε να βρει την αισιοδοξία να προχωρήσει σε νέους αγώνες. Ακόμα, η ήττα του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007, λόγω της ψήφισης του νόμου της Γιαννάκου, έχει αφήσει τα σημάδια της… Γι’ αυτό οι συνελεύσεις «βγαίνουν» δύσκολα, με μικρή μαζικότητα πολλές φορές, το ίδιο και οι κινητοποιήσεις.
Ο βασικός λόγος όμως είναι ότι όπως η κοινωνία, έτσι και το φοιτητικό κίνημα δεν βλέπει μια μαζική εναλλακτική πρόταση που να πειστεί ότι αξίζει να κάνει θυσίες έτσι ώστε να καταφέρει να ανατρέψει τις επιθέσεις της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία…
Οι ευθύνες της αριστεράς
Η ΚΝΕ καταγγέλλει, σωστά, τις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ για τις ευθύνες τους σχετικά με τη διάλυση των οργάνων του κινήματος, των συνελεύσεων κλπ. Όμως αυτό δεν αρκεί… Γιατί στο κάτω-κάτω, αυτές είναι οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και «κάνουν τη δουλειά» τους και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις πολύ καλά.
Η ευθύνη για την κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα πέφτει, λοιπόν, στη μαζική αριστερά, δηλαδή στην ΚΝΕ/ΠΚΣ/ΜΑΣ, τα ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ.
Σε αυτή την δύσκολη κατάσταση η ΚΝΕ/ΜΑΣ το μόνο που κάνει είναι είτε να αποχωρεί από τις γενικές συνελεύσεις με αποτέλεσμα να μην υπάρχει απαρτία και να αναβάλλονται, είτε όταν γίνονται να κατεβάζει χωριστά πλαίσια από την υπόλοιπη αριστερά διευκολύνοντας το να περνάνε τα πλαίσια των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.
Τώρα μάλιστα «θυμήθηκε» να καταγγείλει το διαπαραταξιακό που ορίζει την μέρα των φοιτητικών-σπουδαστικών εκλογών όταν μέχρι πέρυσι και για 15 χρόνια συμμετείχε ανελλιπώς σε αυτό. Η πρόταση της ΚΝΕ για εκλογές «από τους φοιτητές» -δηλαδή από τα μέλη του ΜΑΣ- σε 3 μήνες, σημαίνει στην πράξη διάσπαση του φοιτητικού κινήματος με 2 συλλόγους, 2 γενικές συνελεύσεις και 2 ΕΦΕΕ αν γίνουν πανσπουδαστικά συνέδρια. Σε 3 μήνες θά ‘χουμε Ιούνιο, δηλ. εξεταστική και καλοκαίρι. Μέχρι τότε τι; Καμία πρόταση αγώνα. ‘Η μάλλον ραντεβού το φθινόπωρο…
Αν η ΚΝΕ νοιάζεται πραγματικά για το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να σταματήσει να πετάει λάσπη στην υπόλοιπη αριστερά και να δει πως θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να καταφέρουμε να πείσουμε την πλειοψηφία των φοιτητών και να προχωρήσουμε σε μαζικές κινητοποιήσεις διαρκείας.
Είναι προφανές ότι οι προτάσεις για συσπείρωση στα μέτωπα του ΚΚΕ και εκλογές, μόνο το φοιτητικό κίνημα δεν βοηθάνε…
Με ποιο πρόγραμμα και ποιες προτάσεις;
Η συνεργασία της αριστεράς πρέπει να γίνει πάνω σε ένα συγκεκριμένο, ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό πρόγραμμα που να συνοδεύεται από συγκεκριμένες προτάσεις δράσης, δηλαδή σχέδιο αγώνα με προοπτική νίκης.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει κατ’ αρχήν να ξεκινάει από την απόρριψη του νέου νόμου-πλαίσιο και συνολικά της πολιτικής του μνημονίου για την παιδεία και την υπόλοιπη κοινωνία. Να βάζει μπροστά τα αιτήματα της εκπαίδευσης, τα φοιτητικά, των πανεπιστημίων κλπ και ταυτόχρονα να εξηγεί ότι αν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ της αποπληρωμής του χρέους στους τραπεζίτες και το κεφάλαιο ή να δοθούν λεφτά στην παιδεία, την υγεία, για μισθούς, συντάξεις κλπ, εμείς θα πρέπει να επιλέξουμε το δεύτερο.
Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι οι φοιτητές μόνοι μας είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουμε νίκες, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και της ολομέτωπης επίθεσης. Γι’ αυτό χρειάζεται κατ’ αρχήν να συντονιστούμε σε επίπεδο πανεπιστημίων μαζί με τους καθηγητές μας (ήδη έχουν ξεκινήσει σημαντικές πρωτοβουλίες κόντρα στην συμβιβασμένη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ) αλλά και με τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης, δασκάλους, καθηγητές, μαθητές κλπ βάζοντας μπροστά τα εκπαιδευτικά αιτήματα (νόμος πλαίσιο, συγχωνεύσεις κλπ) αλλά συνδέοντάς τα ταυτόχρονα με το μνημόνιο και τη συνολική επίθεση. Και τέλος, επειδή η υπόθεση της παιδείας είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας, θα πρέπει το πανεκπαιδευτικό μέτωπο να συνδεθεί με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και τους εργαζόμενους έτσι ώστε να καταφέρουμε όλοι μαζί να ανατρέψουμε τις επιθέσεις που δεχόμαστε.
