Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ κράτησε τρεις μήνες. Ο κλάδος φαινόταν αποφασισμένος να μην αφήσει το νέο νόμο για τις συγκοινωνίες να περάσει και συνέχισε τις κινητοποιήσεις ακόμα και μετά την ψήφιση του νόμου στη Βουλή.
Παρά την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, ο αγώνας αυτός είχε τη στήριξη του 60% της κοινωνίας. Όχι μόνο γιατί τα αιτήματα των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ ήταν δίκαια… Η κοινωνία σήμερα παρακολουθεί με αγωνία κάθε κλάδο ο οποίος αγωνίζεται, ελπίζει και ποντάρει στη νίκη του. Γιατί στη λαίλαπα των μέτρων που ήρθαν, έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται, η νίκη ενός κλάδου απέναντι στην κυβέρνηση και την Τρόϊκα θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν φωτεινό παράδειγμα, να γεμίσει τους εργαζόμενους αυτοπεποίθηση ότι αυτές οι πολιτικές μπορούν να ανατραπούν και να ανάψει τη σπίθα για την εξάπλωση και τη μαζικοποίηση των κινημάτων. Ωστόσο ο αγώνας της ΕΘΕΛ τελείωσε άδοξα και η εφαρμογή του νέου νόμου προχωρά με γοργούς ρυθμούς.
Ο τερματισμός των κινητοποιήσεων δεν ήταν απόφαση των εργαζομένων. Ο αγώνας πουλήθηκε «από τα μέσα» και συγκεκριμένα από την ηγεσία του σωματείου, το οποίο ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ.
Στις 16/2 η ΠΑΣΚΕ έχασε την πλειοψηφία στη γενική συνέλευση, στην οποία είχε προτείνει αναστολή των κινητοποιήσεων. Δεν ήταν η πρώτη αποτυχία της. Είχε προηγηθεί μια σειρά «χαμένων» γενικών συνελεύσεων, καθώς και μια αποτυχημένη προσπάθεια για στήσιμο απεργοσπαστικού μηχανισμού. Καταλαβαίνοντας ότι οι εργαζόμενοι έχουν ξεφύγει από τον έλεγχό της, η ΠΑΣΚΕ ξεκίνησε ένα πιο βρώμικο παιχνίδι: Παρέλυσε το σωματείο! Το προεδρείο του ΔΣ – πλήρως ελεγχόμενο από την ΠΑΣΚΕ – «κρύφτηκε» αρνούμενο για βδομάδες να συγκαλέσει ΔΣ και γενικές συνελεύσεις. Η λογική ήταν η εξής: εφόσον στα ΔΣ και στις συνελεύσεις δεν περνούσαν οι αποφάσεις της ΠΑΣΚΕ, δεν θα περνούσε καμία απόφαση! Η παράλυση του σωματείου αρχικά εξόργισε τους εργαζόμενους, ωστόσο μην βρίσκοντας τρόπο να αντιδράσουν, άρχισε να κυριαρχεί η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.
Αυτό το κλίμα επισφράγισε η ΠΑΣΚΕ με την επόμενη κίνησή της: την οργάνωση ενός δημοψηφίσματος, στο οποίο οι εργαζόμενοι καλούνταν να ψηφίσουν αν θέλουν τη συνέχιση ή τον τερματισμό των κινητοποιήσεων. Γιατί δημοψήφισμα; Διότι σε αντίθεση με τη γενική συνέλευση, το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος μπορεί να ελεγχθεί μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις και εκβιασμούς των εργαζομένων που προσέρχονται στις κάλπες*.
Σε σχέση με το δημοψήφισμα αξίζει να σημειώσουμε και τα εξής: Για να διεξαχθεί το δημοψήφισμα η ΠΑΣΚΕ παραβίασε το καταστατικό του Σωματείου (ψηφοφορία στα αμαξοστάσια μπορεί να διεξαχθεί μόνο μετά από απόφαση Γ.Σ. η οποία όμως δεν καλέστηκε ποτέ γι αυτό το σκοπό…) και προχώρησε σε πλαστογραφία των πρακτικών του ΔΣ. Παρουσίασε στο Πρωτοδικείο (απ’ το οποίο έπρεπε να πάρει έγκριση και να ζητήσει διορισμό δικαστικών αντιπροσώπων) πρακτικά, σύμφωνα με τα οποία η απόφαση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ήταν ομόφωνη απόφαση του ΔΣ. Κι’ όμως 9 από τα 17 μέλη του ΔΣ είχαν καταψηφίσει αυτή την πρόταση! Όσο για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος… βγήκε υπέρ της ΠΑΣΚΕ με ποσοστά που θυμίζουν καθεστώτα τύπου Μουμπάρακ και Μπεν Αλί.
Θα μπορούσε το σαμποτάζ της ΠΑΣΚΕ να αντιμετωπιστεί και ο κλάδος να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις; Στην ιστορία του εργατικού κινήματος όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μετατρέπονται σε εμπόδιο για τον αγώνα, οι εργαζόμενοι καταφέρνουν πολλές φορές να τις «ξεπερνούν», δημιουργώντας δικές τους επιτροπές αγώνα και συντονιστικά όργανα «από τα κάτω», τα οποία λαμβάνουν και υλοποιούν αγωνιστικές αποφάσεις. Στην περίπτωση της ΕΘΕΛ, μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση έγινε στις 28/2. Εργαζόμενοι και κάποιες παρατάξεις κάλεσαν γενική συνέλευση «από τα κάτω» στην οποία συμμετείχαν 1000 περίπου εργαζόμενοι και πήραν απόφαση για συνέχιση των κινητοποιήσεων. Ωστόσο η απόφαση δεν υλοποιήθηκε ποτέ καθώς δεν είχαν δημιουργηθεί οι επιτροπές αγώνα και τα συντονιστικά όργανα που θα μπορούσαν να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις από τη βάση.
Σήμερα, για μια σειρά εργαζόμενους οι αυταπάτες για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του δικομματισμού (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) έχουν τελειώσει, όπως έχουν τελειώσει και οι αυταπάτες για τη συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ, η οποία σε καμία φάση δεν πήρε πρωτοβουλίες για να ξεπεραστεί η παράλυση του σωματείου και να συνεχιστεί ο αγώνας. Την ίδια στιγμή πολλοί ανένταχτοι αγωνιστές και παρατάξεις της αριστεράς (κυρίως η Ανεξάρτητη Παρέμβαση – η μόνη με έδρα στο ΔΣ που σε όλη τη διάρκεια αυτής της μάχης πάλευε με συνέπεια και επιμονή ενάντια στο ξεπούλημα του αγώνα και υπέρ της κλιμάκωσής του) έχουν βγάλει το συμπέρασμα της τεράστιας ανάγκης να οργανωθούν οι εργαζόμενοι στη βάση έτσι ώστε να μπορούν να πάρουν τον επόμενο αγώνα στα χέρια τους. Και ο επόμενος αγώνας στην ΕΘΕΛ μπορεί να μην αργήσει πολύ, καθώς η επίθεση της κυβέρνησης και της Τρόϊκας προς τις ΔΕΚΟ έχει μόλις ξεκινήσει…
Ε.Μ.
__________________________
