Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα υποχωρήσει μόνο αν νοιώσει την καυτή ανάσα ενός κινήματος που είναι διατεθειμένο, οργανωμένο και έτοιμο για να την ρίξει. Αυτό είναι το καθήκον για κάθε ανιδιοτελή αγωνιστή στην περίοδο που διανύουμε.
Όταν οι Πρετεντέρηδες χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία «βομβαρδισμένο» τοπίο, όταν το μνημόνιο του περασμένου Μάη θα ήταν «μία κι έξω» αλλά στην πράξη χρειάστηκαν 4 «επικαιροποιήσεις, όταν παρόλα όσα έχουν περάσει οι Έλληνες εργαζόμενοι η τρόικα ετοιμάζεται να αρνηθεί την επόμενη δόση του δανείου, όταν γίνονται όλα αυτά τότε, είναι απόδειξη πως η πολιτική που ακολουθούν είναι όχι μόνο ανείπωτα καταστροφική αλλά και χωρίς διέξοδο, χωρίς καμία προοπτική!
«Γιατί;» θα ρωτήσει κανείς. Είναι τόσο «κακοί» οι κυβερνώντες, μήπως είναι ηλίθιοι, μήπως δεν βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, δεν έχουν περπατήσει ποτέ σε ένα δρόμο να δουν πόσα μαγαζιά έχουν κλείσει, για να πάρουν μια γεύση για το τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο;
Δεν είναι αυτό το θέμα. Η πολιτική τους έχει εξήγηση και είναι απλή!
Πάνω από 100 δισ. € έχουν δώσει στους Έλληνες τραπεζίτες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από το 2008 – είτε με τη μορφή «ζεστού χρήματος» είτε με τη μορφή εγγυήσεων. Που βρίσκει αυτά τα λεφτά μια κυβέρνηση που είναι αντιμέτωπη με χρεοκοπία;
Τα παίρνει από εμάς, είναι η απάντηση, μας εξοντώνει μέχρι θανάτου για να στηρίξει τις ελληνικές τράπεζες ώστε αυτές να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδη και το 2010 και το 2009 και το 2008, τις χρονιές της μεγάλης αυτής κρίσης! Εξοντώνει το ελληνικό εργατικό κίνημα για να πληρώνει τους Έλληνες, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, και όλους τους άλλους τραπεζίτες.
Αυτή είναι η ουσία και όλα τα άλλα είναι ψέματα! Η άρχουσα τάξη και οι εκπρόσωποί της, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο έχουν ξεπεράσει τους εαυτούς τους σε χυδαιότητα και ψέματα! Σε όλες τις χώρες φταίνε οι προηγούμενοι… Στην Ελλάδα φταίει η δεξιά λέει το ΠΑΣΟΚ, στη Βρετανία φταίνε οι Εργατικοί λέει η νέα κυβέρνηση του Κάμερον, στην Ιρλανδία φταίει η Δεξιά λέει η κεντροδεξιά… και πάει λέγοντας.
Μήπως είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν όλος ο κόσμος είναι σε κρίση τότε δεν φταίει «η προηγούμενη κυβέρνηση» αλλά το σύστημα που γεννάει την κρίση κι επομένως όλες οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν, είτε Δεξιές είτε σοσια-ληστρικές; Όχι βέβαια δεν είναι δύσκολο, και οι κυβερνώντες, μαζί με τους σοφούς «οικονομικούς αναλυτές» τους απλά λένε ψέματα για να καλύψουν αυτούς που υπηρετούν: τους τραπεζίτες και τους εργολάβους.
Το σύνθημα «αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει» πρέπει να διαπεράσει την κοινωνία. Για εκατομμύρια Ελλήνων εργαζομένων, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτό το σύνθημα είναι σωστό. Το ερώτημα βέβαια είναι ποιος θα την ρίξει. Από τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες καμία δεν προτείνει την πτώση της. Ούτε οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ (βέβαια) ούτε οι συνδικαλιστές της ΝΔ (όσο κι αν ο πρόεδρός της φόρεσε τα ρούχα του «ασυμβίβαστου» φωνακλά λέγοντας όχι στο Μνημόνιο αλλά ψηφίζοντας όλα τα βασικά νομοσχέδια του Μνημονίου). Όμως ούτε η αριστερά, ΚΚΕ και ΣΥΝ, δεν προτείνουν ουσιαστικά κάτι τέτοιο, πολύ περισσότερο δεν προτείνουν κανένα συγκεκριμένο σχέδιο γι’ αυτό.
***
Όσο όμως και αν αρνούνται οι ηγεσίες, μέσα στην κοινωνία κυριαρχεί η οργή. Αναπτύσσονται αγώνες μαζικοί, μαχητικοί, αποφασιστικοί, έξω από τον έλεγχο των παραδοσιακών ηγεσιών! Το «δεν πληρώνω» είναι ένα τέτοιο κίνημα. Ο ηρωϊκός αγώνας των κατοίκων της Κερατέας επίσης. Οι αγώνες των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ στην ουσία επιβλήθηκαν σε μια ηγεσία που αποζητούσε από την πρώτη στιγμή τον συμβιβασμό. Η σημαντική για το κίνημα κατάληψη του δημαρχείου της Αθήνας έγινε αυθόρμητα από τους αγανακτισμένους συμβασιούχους που αντιμετωπίζουν την απόλυση. Είχε προηγηθεί η κατάληψη του υπ. Υγείας από τους γιατρούς. Λίγο καιρό πριν είχαμε την επίσχεση εργασίας των αναπληρωτών στην Παιδεία. Πιο πρόσφατα ξεκίνησε η κατάληψη του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Η λίστα θα συνεχίσει να μεγαλώνει την επόμενη περίοδο, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ αυτή του αγώνα, του αγώνα με κάθε μέσο!
***
Όλοι αυτοί οι αγώνες, κι όλα αυτά τα κινήματα όμως χρειάζεται για να πετύχουν το στόχο τους να συντονιστούν μεταξύ τους και να ξεκαθαρίσουν ποιος είναι ο κεντρικός τους στόχος. Αυτός πρέπει να είναι η πάλη για τη συνολική ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, του μνημονίου και της τρόικας, που στην πράξη μεταφράζεται στην πτώση της κυβέρνησης.
Το έχουμε γράψει ξανά και το επαναλαμβάνουμε: όποιος κλάδος νομίζει πως μπορεί να δώσει μόνος του τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και να κερδίσει, κάνει ένα τεράστιο λάθος. Κανένας κλάδος δεν μπορεί από μόνος του να νικήσει την κυβέρνηση, ιδιαίτερα καθώς ο εχθρός δεν είναι απλά η κυβέρνηση, αλλά είναι όλοι οι γκάγκστερ των διεθνών οργανισμών, μαζί!
Κάθε στενή «συντεχνιακή» αντίληψη στις μάχες που έχουμε μπροστά μας, επομένως πρέπει να εγκαταλειφθεί. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να εγκαταλειφθούν οι ανεύθυνες φωνές που ακούγονται από διάφορους «επαναστάτες» (του γλυκού νερού) που προτείνουν σε κάθε κλάδο, που πάει για κινητοποίηση, «απεργία διαρκείας»! Όποιος κλάδος προχωρήσει μόνος του και χωρίς καλή προετοιμασία σε απεργία διαρκείας, μπορεί να πετύχει μόνο ένα αποτέλεσμα: να ηττηθεί. Και δεν έχουμε την πολυτέλεια καμίας ήττας, κανενός κλάδου.
Η απεργία διαρκείας είναι πολύ σωστή και πολύτιμο όπλο στα χέρια του κινήματος, υπό μία προϋπόθεση: να προετοιμαστεί καλά. Καλή προετοιμασία σημαίνει συντονισμός με άλλους κλάδους, για να κατέβουν όλοι μαζί σε απεργία διαρκείας. Σημαίνει ακόμα σχέδιο, για σταδιακή κλιμάκωση έτσι ώστε να υπάρχει μαζική συμμετοχή. Με αυτές τις προϋποθέσεις η απεργία διαρκείας μπορεί να γίνει πραγματικότητα, να έχει νόημα και αποτέλεσμα.
***
Ένα τελικό ερώτημα είναι άμα πέσουν αυτοί, ποιος θα τους αντικαταστήσει; Η αλήθεια είναι ότι όλο και λιγότερος κόσμος απασχολείται μ’ αυτό, καθώς αυτό που κυριαρχεί είναι η διάθεση να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται γι’ αυτές τις πολιτικές.
Παρόλα αυτά, χρειάζεται να υπάρχει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ένα κίνημα που θα έχει καταφέρει να ρίξει μια κυβέρνηση θα έχει το ίδιο δημιουργήσει μέσα από την πάλη του, τα δικά του συντονιστικά όργανα, τις δικές του δομές και τους δικούς του αντιπροσωπευτικούς φορείς, θα έχει τους δικούς του εκπροσώπους για να βάλει στη θέση των σημερινών κλεφτών και ψευτών που κυκλοφορούν στους διαδρόμους του κοινοβουλίου.
Όποιες πολιτικές δυνάμεις μπούνε έγκαιρα και αποφασιστικά μπροστά σ’ ένα τέτοιο αγώνα, θα έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του μαζικού κινήματος σε βαθμό που δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν σήμερα. Αυτή δεν είναι τελικά η μεγάλη πρόκληση για την αριστερά;
