Tης Σύνταξης του «Ξ»
Μετά το τέλος της μεγαλύτερης των τελευταίων χρόνων και ειρηνικής πορείας για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στα Εξάρχεια στήθηκε ένα σκηνικό τρομοκρατίας και καταστολής. Η αστυνομία έκανε δεκάδες συλλήψεις νεαρών περαστικών, ανάμεσα στις οποίες και αυτές του Ζήση Σούρλα και της Ειρήνης Εμινίδου, μελών του «Ξ». Η Ειρήνη και ο Ζήσης, όπως και 17 ακόμη παιδιά συνελήφθησαν «στο σωρό», χτυπήθηκαν από τους αστυνομικούς, μεταφέρθηκαν σε πάρκινγκ, όπου τους φωτογράφισαν με τα προσωπικά τους τηλέφωνα και στη συνέχεια επιχειρήθηκε να τους φορτώσουν σημαντικό αριθμό κατηγοριών, ανάμεσα στις οποίες πολλά κακουργήματα, τα οποία εντέλει δεν έγιναν δεκτά από τον εισαγγελέα, αφού δεν υπήρχε το παραμικρό στοιχείο που να τα στηρίζει. Δεν ήταν όμως το μοναδικό περιστατικό ακραίας αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.
Το ίδιο βράδυ στα Εξάρχεια, σημειώθηκαν τα εξής περιστατικά:
- Η αστυνομία κακοποίησε και στη συνέχεια συνέλαβε τον φοιτητή Θ.Μ. επειδή βιντεοσκοπούσε τις μανιασμένες επιθέσεις τους. Τα χτυπήματα που δέχτηκε ήταν τόσο άγρια ώστε έσπασαν τα δάχτυλα του ποδιού του.
- Ο δημοσιογράφος του newsit.gr Μάριος Αραβαντινός δέχτηκε επίσης επίθεση από τα ΜΑΤ επειδή βιντεοσκοπούσε με το κινητό του τα επεισόδια. Οι αστυνομικοί έπεσαν πάνω του, τον χτύπησαν και πέταξαν το τηλέφωνό του στο έδαφος. Σύμφωνα με όσα είπε τις επόμενες μέρες ο δημοσιογράφος, εκείνες τις ώρες στα Εξάρχεια, ούτε λίγο ούτε πολύ, όποιος περπατούσε κοντά στα ΜΑΤ έτρωγε ξύλο.
- Άλλη μια κοπέλα που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μιας από τις αμέτρητες διμοιρίες, υπέστη άγριο ξυλοδαρμό χωρίς τον παραμικρό λόγο.
Το πρωί της ίδιας μέρας (17/11) την ώρα που η δημοσιογράφος του omniatv Άννα Νίνη έβγαινε από το σπίτι της, τη σταμάτησαν τρεις αστυνομικοί της ασφάλειας για έλεγχο. Αφού δε βρήκαν τίποτα «ύποπτο» πέρα από τη φωτογραφική της μηχανή, «αρκέστηκαν» στις απειλές και τους χυδαίους χαρακτηρισμούς ενάντια στην ίδια και το μέσο ενημέρωσης στο οποίο εργάζεται.
Λίγες μέρες μετά, η «Εφημερίδα των Συντακτών» δημοσίευσε καταγγελίες με βάση τις οποίες οχήματα ανθρώπων που η αστυνομία θέλει να παρακολουθήσει πιο «στενά» παγιδεύονται εδώ και μήνες με συσκευές εντοπισμού. Πρόκειται για οχήματα ανθρώπων που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και στην Αριστερά.
Είναι απόλυτα καθαρό ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα τρομοκρατίας, να στείλει ένα μήνυμα με βασικό αποδέκτη τη νεολαία και τον κόσμο των κινημάτων. Το μήνυμα λέει πως από δω και στο εξής, όποιος αντιδρά, όποιος αμφισβητεί, όποιος κατεβαίνει στο δρόμο, θα κινδυνεύει να συλληφθεί, να βασανιστεί και να κατηγορηθεί με όποιο αδίκημα αποφασίσει ο αρχηγός της διμοιρίας που τον συνέλαβε. Η νεολαία πρέπει να μείνει κλεισμένη στο σπίτι της, αν δε θέλει να καταλήξει στο νοσοκομείο ή στη φυλακή.
Η ανακοίνωσή – τελεσίγραφο του Χρυσοχοΐδη για τη διορία εκκένωσης όλων των κατειλημμένων κτιρίων, η λήξη της οποίας συμπίπτει με την ημέρα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δείχνει καθαρά τις προθέσεις της κυβέρνησης. Στόχος της είναι να προκληθούν ακραίες αντιδράσεις, προκειμένου να μπορέσει να επιτεθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή βιαιότητα, αφενός για να τρομοκρατήσει ακόμη περισσότερο τη νεολαία και τα κινήματα, αφετέρου για να παρουσιαστεί στην κοινωνία σαν η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλειά της.
Αυτή η στρατηγική όμως είναι τεντωμένο σκοινί. Μπορεί για ένα διάστημα να πετυχαίνει το σκοπό της, καταφέρνοντας να τρομάξει κάποια στρώματα της κοινωνίας, να τα κρατήσει μακριά από τα κινήματα και τις συλλογικές διεκδικήσεις. Δε μπορεί όμως να συγκρατεί την αγανάκτηση της κοινωνίας για πάντα. Αντίθετα, κάποια στιγμή η αυθαιρεσία και η βία των δυνάμεων καταστολής προκαλούν οργή και μαζικές αντιδράσεις, σπρώχνουν τον κόσμο να βγει στο δρόμο αντί να μείνει στο σπίτι του.
Η διάθεση αυτή ήδη αναπτύσσεται στα πιο προχωρημένα στρώματα της νεολαίας και των ανθρώπων των κινημάτων, η ύπαρξή της όμως δεν αρκεί. Πρέπει να αξιοποιηθεί, να στραφεί στην κατεύθυνση της οργανωμένης μάχης ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης, όχι μόνο στο επίπεδο των ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά και σε αυτό του βιοτικού επιπέδου, των μισθών, των συντάξεων, της δημόσιας υγείας και παιδείας, των κοινωνικών παροχών.
Πρέπει να στραφεί στη διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς ζωής, όπως έγινε για παράδειγμα στη Χιλή, όπου με αφορμή την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό η κοινωνία βγήκε μαζικά στους δρόμους, πετυχαίνοντας σημαντικές νίκες. Όχι μόνο ανάγκασε την κυβέρνηση να πάρει πίσω το μέτρο, αλλά και να αυξήσει σημαντικά τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις και να ξεκινήσει τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Αυτά και πολλά ακόμη μπορούν να πετύχουν οι κοινωνίες, όταν μετατρέπουν την οργή τους σε οργανωμένη πάλη!
