Συνέντευξη με την Αρετή Δήμου, 8 χρόνια συμβασιούχο στην Διεύθυνση Αλλοδαπών του Δήμου Αθήνας, μέλος της συντονιστικής επιτροπής της κατάληψης του Δημαρχείου της Αθήνας. Τη συνέντευξη πήρε η Ελένη Μήτσου.
Γιατί προχωρήσατε σε κατάληψη;
Στο Δημοτικό Συμβούλιο της 21/3 θα περνούσε ο προγραμματισμός προσλήψεων νέων συμβασιούχων (400 στην καθαριότητα, 115 στην υπηρεσία πρασίνου, 55 στην διεύθυνση αλλοδαπών του Δήμου κ.α.) οι οποίοι θα αντικαθιστούσαν παλιούς. Αυτή η απόφαση θα αποτελούσε την αρχή της σταδιακής αντικατάστασης όλων μας από νέες στρατιές ομήρων με 8μηνες συμβάσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια ακούγαμε ευχολόγια και υποσχέσεις… μας εμπαίζανε… Γι’ αυτό οι συμβασιούχοι ήταν ένα καζάνι που έβραζε και που τώρα εκφράζεται με την κατάληψη στο Δημαρχείο. Το Δημοτικό Συμβούλιο της 21/3 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η αδιαλλαξία του Δημάρχου μέχρι σήμερα ήταν αυτή που μας οδήγησε να καταλάβουμε το Δημαρχιακό Μέγαρο!
Δεν αρκούν πια τα ευχολόγια και οι υποσχέσεις που έχουμε δεχτεί όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις εκάστοτε δημοτικές αρχές και τις κυβερνήσεις, τις οποίες θεωρούμε συνυπαίτιες και συνυπεύθυνες για τον εμπαιγμό.
Εμμένουμε στον αγώνα μας μέχρι την τελική δικαίωση. Είμαστε ανυποχώρητοι στα αιτήματά μας και ζητάμε την τελική επίλυση του μακροχρόνιου εργασιακού προβλήματός μας με νομοθετική ρύθμιση, με την οποία οι συμβάσεις μας να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου. Δεν δεχόμαστε άλλο εμπαιγμό! Η λύση είναι μια και μοναδική: μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου εδώ και τώρα!
Ποιο είναι το κλίμα στην κατάληψη; Πόσο πιστεύεις ότι θα κρατήσει;
Παρόλο που οι ιθύνοντες περίμεναν ότι θα γίνει σταδιακή αποκλιμάκωση του αγώνα, το κλίμα που επικρατεί στο χώρο της κατάληψης δείχνει την ολοένα και μεγαλύτερη ενδυνάμωσή του. Ευχή και ελπίδα όλων μας είναι ο αγώνας μας να γενικευτεί και να ακολουθήσουν και άλλοι συμβασιούχοι σε άλλους Δήμους και σε άλλους χώρους και με αυτή τη συστράτευση και το συντονισμό να επιτύχουμε την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
Ο κοινός μας στόχος και η κατάληψη σαν γεγονός ήταν επίσης η απαρχή της ενδυνάμωσης των μεταξύ μας σχέσεων σε ανθρώπινο επίπεδο. Δημιουργούνται δεσμοί – δεν ξέρω την τελική τους κατάληξη, αλλά δημιουργούνται φιλίες, αναπτύσσεται η συναδελφικότητα και η αλληλεγγύη και σε προσωπικό επίπεδο εγώ το νιώθω πολύ έντονα. Αγγίζονται οι άνθρωποι, έρχονται κοντά.
Κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, πίνουμε καφέ μαζί, τρέχουμε μαζί να συντονίσουμε … το ασυντόνιστο. Κανείς από εμάς δεν ήταν επαγγελματίας συνδικαλιστής. Υπήρξε όμως η ανάγκη να βγούμε μπροστά, να γίνει η ανατροπή και το κάναμε.
Άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους φτάνουν σε σημείο να γίνουν μια γροθιά. Είναι πολύ ενθαρρυντικό αυτό που γίνεται εδώ μέσα. Φτάνεις σε σημείο να ενώνεις τη φωνή σου και να εμπιστεύεσαι ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο σου ήταν άγνωστοι.
Γεννιέται κάτι νέο μέσα από την κατάληψη. Σε πολιτικό επίπεδο ξεκαθαρίζει το τοπίο, που ήταν ομιχλώδες για πολύ κόσμο… Υπήρχε πάντα μια παθογένεια στην ελληνική κοινωνία: Η οικογενειακή ψήφος που πήγαινε από γενιά σε γενιά. Τώρα βλέπεις ξεκάθαρα. Τώρα μπαίνει ο καθένας στη θέση του. Αλλάζει η συνείδηση του κόσμου μέσα από αυτή την κατάληψη!
Μαζί μας (στην κατάληψη) είναι και παιδιά που έχουν φύγει από τη δουλειά επειδή έληξαν οι συμβάσεις τους και χάσανε στα δικαστήρια τις προσωρινές διαταγές για παραμονή στην εργασία – Ο Δήμος κράτησε στα δικαστήρια απέναντί τους αρνητική στάση.
Όσον αφορά στον «έξω κόσμο» οι αντιδράσεις είναι θετικές. Ακόμα και ο περιπτεράς δίπλα στο Δημαρχείο μας ρωτά κάθε μέρα «τι γίνεται» και μας λέει «κρατήστε γερά!». Δεν υπάρχουν αρνητικές αντιδράσεις στον αγώνα μας εκτός από κάτι προβοκάτορες στα ΜΜΕ κλπ. Ο απλός κόσμος λέει: «Μπράβο! Συνεχίστε!». Ο κόσμος περιμένει μια σπίθα. Θέλει την αφορμή για να ξεσηκωθεί και αυτός και να συστρατευτεί βάζοντας το δικό του πρόβλημα στον αγώνα ο οποίος όμως είναι τελικά κοινός.
