Για τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων η κατάσταση δεν πάει άλλο!

Η επίθεση της κυβέρνησης είναι γενικευμένη και χωρίς προσχήματα. Το βιοτικό επίπεδο διαρκώς μειώνεται τη στιγμή που τα κέρδη αυξάνονται κατακόρυφα. Όλα βγαίνουν στο σφυρί – γιατί ο ιδιωτικός τομέας είναι “καλός” και ο δημόσιος “κακός”. Η φορολογία για τα λαϊκά στρώματα μεγαλώνει και για τις επιχειρήσεις μειώνεται. Η δημόσια Παιδεία και Υγεία υποσκάπτονται συνειδητά και σταθερά ώστε να πέσει ακόμη περισσότερο η ποιότητα τους να απαξιωθούν ακόμη περισσότερο, για να υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα που κερδοσκοπεί.

Για το καλό μας

Τα τεράστια κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων βγαίνουν από το ξεζούμισμα των Ελλήνων εργαζομένων αλλά σύμφωνα με τους καπιταλιστές αυτό είναι για το καλό μας… Γιατί αυτό θα βοηθήσει, υποτίθεται, την οικονομία και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας…

Έξι δις ευρώ είναι οι ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια – πράγμα που επίσης μας λένε ότι είναι καλό για την ελληνική οικονομία, γιατί και αυτό επίσης “θα” (…) φέρει απασχόληση! Κάθε έλληνας εργαζόμενος λοιπόν πρέπει να είναι “εθνικά υπερήφανος”, για τα κέρδη των επιχειρήσεων, έστω και αν είναι άνεργος έστω και αν δεν μπορεί να βγάλει το μήνα, έστω…

Έχουμε φτάσει στο σημείο εργαζόμενοι να προσλαμβάνονται με ημερήσιες συμβάσεις (!!) που να κρατάνε χρόνια, ή με συμβάσεις μισής ώρας εργασίας την ημέρα (!!) με 150 ευρώ μισθό μήνα (και μάλιστα από τον δήμο Θεσσαλονίκης)!

Απεργία στις 13

Η απεργία παραμένει το πιο σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Κάτω από την επίθεση του κεφαλαίου οι απεργιακές κινητοποιήσεις αποτελούν μονόδρομο. Και όταν η επίθεση είναι γενικευμένη, όπως είναι η επίθεση της Ν.Δ. τότε η απάντηση είναι η γενική απεργία. Η οποία βέβαια πρέπει να είναι σωστά προετοιμασμένη.

Η απεργία που καλέστηκε από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ στις 13 Δεκεμβρίου θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης και κινητοποίησης μαζικά του εργατικού κινήματος στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, προκαλώντας ταραχή στις κυβερνητικούς κύκλους και τους κύκλους του κεφαλαίου.

Σε μια εποχή στην οποία οι δάσκαλοι κατέβηκαν σε μια σκληρή απεργία έξι εβδομάδων, που οι συμβασιούχοι βρίσκονται σε απελπισία και καταλαβαίνουν πως η μόνη ελπίδα είναι ο ανυποχώρητος αγώνας, που οι εργαζόμενοι στα λιμάνια κάνουν λευκή απεργία για να σώσουν το δικαίωμά τους στη δουλειά, και που όπου κοιτάξει κανείς επικρατεί αναβρασμός (δημόσια Υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση, πανεπιστήμια, Ψυχική Υγεία κ.λπ.) είναι ξεκάθαρο πως το εργατικό κίνημα είναι διατεθειμένο να δώσει μάχες και μάλιστα μεγάλες για να διασώσει τα δικαιώματα του.

Σωστή προετοιμασία και οργάνωση

Κανείς όμως δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά πως η 24ωρη απεργία στις 13 Δεκέμβρη προετοιμάστηκε σωστά.

Μια σωστά οργανωμένη γενική απεργία θα απαιτούσε εκστρατείες σε όλους τους εργατικούς χώρους με γενικές συνελεύσεις για πλήρη ενημέρωση όλων των εργαζομένων και εκλογή απεργιακών επιτροπών για την οργάνωση της απεργίας. Θα απαιτούσε τη συζήτηση των στόχων της απεργίας και το πώς θα επιτευχθούν. Θα απαιτούσε ένα συνολικό σχέδιο για το εργατικό κίνημα.

Η γενική απεργία στις 13/12 έχει σαν στόχο να καταγγείλει τον αντεργατικό και αντιλαϊκό προϋπολογισμό της Ν.Δ. για το 2007. Έχει κανείς καμία αυταπάτη ότι με μια 24ωρη απεργία θα υποχωρήσει ο Αλογοσκούφης και θα κάνει πίσω η κυβέρνηση από την πολιτική της λιτότητας;

Ούτε για αστείο!

Αν λοιπόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ήθελαν στα σοβαρά να ανατρέψουν την πολιτική της κυβέρνησης όφειλαν να είχαν ένα συνολικότερο σχέδιο κινητοποιήσεων. Σε αυτό η 24ωρη της 13ης Δεκ. θα έπρεπε να ήταν προειδοποιητική και η πρώτη σε μια σειρά μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων.

Αυτό όμως είναι εντελώς έξω από την αντίληψη της ηγεσίας των συνδικάτων. Οι 24ωρες έχουν αποκτήσει περισσότερο εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Και αυτό υποσκάπτει την επιτυχία τους.

Όση μεγάλη σημασία έχει λοιπόν η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία άλλη τόση σημασία έχει οι εργαζόμενοι να έχουν γνώση των πιο πάνω ορίων των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Γιατί μόνο στη βάση αυτής της κατανόησης μπορούν να δώσουν τη μάχη για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για να φύγει από τον έλεγχο του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και να περάσει στα χέρια της βάσης, κάτω από συνθήκες δημοκρατικού ελέγχου και ουσιαστικής συμμετοχής.

_______________

Αρνούνται τον συντονισμό

Σε πρόσφατη συνάντηση του προεδρείου της ΑΔΕΔΥ με τα Δ.Σ. των σωματείων της Αθήνας, ο πρόεδρος της Παπασπύρου, συνεπικουρούμενος από τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, Κουσουμπέλη, δήλωσαν ευθαρσώς στους εργαζομένους ότι ο ρόλος των κεντρικών συνδικαλιστικών ηγεσιών δεν είναι να ανατρέπουν κυβερνήσεις, ότι είναι ενάντια στον συντονισμό των κινητοποιήσεων των διαφορετικών κλάδων, είναι, χαρακτηριστικά, «ενάντια στις κινητοποιήσεις που έχουν αρχή, μέση και τέλος».

Η κυβέρνηση έχει σχέδιο

Απέναντι στο εργατικό κίνημα υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία με τα επιτελεία της σχεδιάζει και επεξεργάζονται σε εξαιρετική λεπτομέρεια, το πώς ακριβώς, το πότε και που, θα προχωρήσουν με την εφαρμογή ποιων μέτρων, στα πλαίσια της συνολικής επίθεσης τους ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Απέναντι σε αυτό τον εξαιρετικό σχεδιασμό, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος απαντά ότι δεν χρειάζεται σχέδιο!

Αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να συντονίσουν τους αγώνες, αν αρνούνται να προχωρήσουν σε σχεδιασμό των απεργιακών κινητοποιήσεων για να μπορέσουν να νικήσουν, τότε τι ρόλο παίζουν;

Αν η απεργία των δασκάλων έδειξε ένα συμπέρασμα είναι ότι ένας κλάδος από μόνος του, όσο σκληρά και να παλέψει, δεν μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική.

Αν δεν μπορέσανε οι δάσκαλοι γιατί να μπορέσουν οι συμβασιούχοι, γιατί οι λιμενεργάτες, γιατί οι εργαζόμενοι στην Υγεία, γιατί οι φοιτητές κοκ;

Συντονισμός από τα κάτω

Με δεδομένη τη στάση αυτών των ηγετών ο μόνος ανοιχτός δρόμος είναι ο συντονισμός των κινητοποιήσεων από τα κάτω. Χρειάζεται οι ομοσπονδίες να συντονιστούν μεταξύ τους. Τα σωματεία το ίδιο.

Αυτό όμως είναι κάτι που δεν έχει πλήρως κατανοηθεί ακόμη. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι ο χώρος της παιδείας. Ενώ βρισκόντουσαν σε αναβρασμό οι πάντες, φοιτητές, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας, μαθητές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, κ.λπ., δεν μπόρεσε να υπάρξει ο αναγκαίος συντονισμός για το χτίσιμο ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου.

Οι δάσκαλοι βιάστηκαν να κινηθούν από μόνοι τους και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν μετά από έξι εβδομάδες απεργίας χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αλλά παρόλα αυτά, ένα κομμάτι της Αριστεράς (όχι μόνο του ΚΚΕ αλλά κι από το χώρο του ΝΑΡ και των Συσπειρώσεων) συμπεριφέρεται σαν να μην συνέβηκε τίποτα, και δεν βγάζει συμπεράσματα για το μέλλον.

_______________

Ελληνική οικονομία: απ’ το κακό στο χειρότερο

Τα τελευταία στοιχεία για την ελληνική οικονομία δείχνουν μια νέα σοβαρή επιδείνωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών: τα λεφτά τα οποία μπαίνουν στην οικονομία από την πώληση των ελληνικών εξαγωγών και άλλους πόρους είναι πολύ λιγότερα από αυτά τα οποία φεύγουν για να πληρώσουν εισαγωγές και “επενδύσεις” στο εξωτερικό. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί για πολλά χρόνια οδηγεί την οποιαδήποτε οικονομία σε κρίση χρεοκοπίας.

Αυτή η τάση είναι αποτέλεσμα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας για την οποία η αιτία βρίσκεται στην τεχνολογική καθυστέρηση. Για την οποία βέβαια υπεύθυνοι είναι οι Έλληνες καπιταλιστές.

Δεν είναι όμως βέβαια δυνατόν, ποτέ, να φταίνε οι καπιταλιστές για τα χάλια της οικονομίας… Επειδή δηλαδή προτιμούν να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους στα Βαλκάνια και αλλού, για να κάνουν υπερήφανους τους Έλληνες εργαζομένους, φταίνε αυτοί που δεν γίνονται επενδύσεις στην Ελλάδα;

Αν θέλετε λοιπόν να ανακαλύψετε τον πραγματικό υπεύθυνο για τα ελλείμματα στο εξωτερικό ισοζύγιο της οικονομίας διαβάστε την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 23 Νοέμβρη (Ν. Νικολάου). Εκεί ανακαλύπτουμε πως φταίνε οι εργαζόμενοι για τα ελλείμματα γιατί… καταναλώνουν υπερβολικά! Ξοδεύουν πολλά λεφτά σε εισαγωγές και έτσι δημιουργούν ελλείμματα. Οι έλληνες εργαζόμενοι… αυτοί οι άθλιοι φταίνε… για όλα!

_______________

Η Αριστερά

Στη λειψή συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις που καλούν τα συνδικάτα, εκτός από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τεράστιες ευθύνες φέρει και η Αριστερά.

Η Αριστερά εμφανίζεται αδύναμη να οργανώσει μια κοινή έστω συγκέντρωση και πορεία – πράγμα για το οποίο οι ευθύνες βαρύνουν κύρια το Κ.Κ.Ε. Με βάση τη λογική ότι οι μόνοι αριστεροί και οι μόνοι αγωνιστές είναι τα μέλη του, το Κ.Κ.Ε. μεθοδικά και συνειδητά διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και αυτό σπάει ακόμη περισσότερο τη διάθεση του κόσμου να συμμετέχει.

Η αρνητική αυτή εικόνα είναι η πραγματικότητα με την οποία το εργατικό κίνημα είναι αντιμέτωπο. Και φυσιολογικά δημιουργεί απογοήτευση σε πολλούς εργαζόμενους. Όμως η άλλη όψη της πραγματικότητας είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την πολυτέλεια της απογοήτευσης. Έχουν μόνο ένα δρόμο ανοιχτό μπροστά τους: αυτόν του αγώνα. Αγώνα για τα δικαιώματα τους, για το δικαίωμα στην εργασία, στην ξεκούραση, στην υγεία, στην σύνταξη, στην παιδεία για τη νέα γενιά, τελικά στη ζωή.

Αυτός ο αγώνας, για να είναι όμως τελικά αποτελεσματικός, πάει χέρι – χέρι με τον αγώνα για μια άλλη Αριστερά.