Το δικαίωμα στην εργασία έχει γίνει ομηρία για τους περίπου 250.000 εργαζόμενους που θεωρούνται εργαζόμενοι β’ κατηγορίας, τους συμβασιούχους.
H κατάσταση είναι εκρηκτική. Εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις δήμων. Στη Χαλκίδα οι 130 περίπου συμβασιούχοι κάνουν κατάληψη στο αμαξοστάσιο του δήμου. Στην Κεφαλλονιά, το Ρέθυμνο, το Μενίδι, η οργή και η αγανάκτηση των συμβασιούχων κορυφώνονται. Στην πορεία της 16 Νοέμβρη, οι συμβασιούχοι δέχτηκαν επίθεση πρωτοφανούς αγριότητας από τα ΜΑΤ, γνωρίζοντας και αυτοί από πρώτο χέρι το “δόγμα Πολύδωρα” για τις νέες πρακτικές της αστυνομίας.
Η ιστορία με τις συμβάσεις ξεκινά από τη δεκαετία του 80, όταν για πρώτη φορά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προσλάμβαναν εργαζόμενους που μπορεί να δούλευαν με πλήρες ωράριο αλλά το καθεστώς εργασίας τους ήταν συνεχόμενες συμβάσεις έργου. Τις επόμενες δεκαετίες οι κυβερνήσεις συνέχισαν την πρακτική αυτή, βλέποντας τους συμβασιούχους και σαν ψηφοθηρικό εργαλείο λίγο πριν τις εκάστοτε εκλογές.
Τελευταία πρακτική αυτού του είδους η προσωπική δέσμευση του ίδιου του Καραμανλή λίγο πριν τις εκλογές του 2004 για μονιμοποίηση των 250.000 εργαζομένων με συμβάσεις.
Το διάταγμα Παυλόπουλου μονιμοποίησε λιγότερους από 30.000 εργαζομένους! Συμβασιούχοι με 20 και 25 χρόνια προϋπηρεσία δεν περιλήφθηκαν στις ρυθμίσεις του νέου νόμου! Τώρα ο Καραμανλής προσποιείται πως ξέχασε τις υποσχέσεις του, ή ακόμα πως δεν τις έκανε ποτέ!
Πολλοί από τους αδικημένους σύγχρονους δουλοπάροικους προσπάθησαν να παλέψουν δικαστικά και κάποιοι κατάφεραν να δικαιωθούν.
Εδώ ήρθε η κυβέρνηση να διακηρύξει πως ακόμα και αυτοί οι οποίοι δικαιώθηκαν δικαστικά δεν πρόκειται να μονιμοποιηθούν. Η αρχική πρόθεση της κυβέρνησης μάλιστα ήταν να μην τους πληρώσει ούτε καν τα δεδουλευμένα, στη συνέχεια όμως, κάτω από τη γενική κατακραυγή, υποχώρησε.
Το υπουργείο εσωτερικών χρησιμοποίησε σαν πρόσχημα απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, βάσει της οποίας απαγορεύεται να πληρωθούν όσοι συμβασιούχοι δικαιώθηκαν στα δικαστήρια. Επίσημη δικαιολογία για αυτή την απόφαση ήταν πως αυτοί που δικαιώθηκαν στα δικαστήρια και οι συμβάσεις τους μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου δεν πέρασαν από ΑΣΕΠ! Απέναντι σε ποια λογική μπορεί να σταθεί το γεγονός πως εργαζόμενοι, με 5, 10 ή ακόμα και 20 χρόνια εργασίας στους δήμους δεν μονιμοποιούνται;
Tο θέμα είναι καθαρά πολιτικ. Πρέπει να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι των δήμων και των οργανισμών. Γιατί η εργασία τους είναι όχι μόνο χρήσιμη, αλλά απαραίτητη, οι θέσεις τους καλύπτουν πάγιες και οργανικές ανάγκες.
Είναι σίγουρο πως πολλές από τις προσλήψεις που έγιναν με συμβάσεις ήταν ρουσφετολογικές. Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ χρησιμοποίησαν τους συμβασιούχους ως εργαλεία για εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων σε προεκλογικές περιόδους. Αυτό όμως δε σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί, που εργάζονται σαν οδοκαθαριστές, σαν σχολικοί τροχονόμοι, σαν νοσηλευτές ή δάσκαλοι σε δημοτικά ωδεία (Πετρούπολη), δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Η κοινωνία έχει μόνιμη και διαρκή ανάγκη από την εργασία και την προσφορά αυτών των ανθρώπων.
Και δεν είναι δυνατό αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το ρουσφέτι, δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να αρνούνται να μονιμοποιούν αυτούς που προσέλαβαν επειδή οι προσλήψεις ήταν … ρουσφετολογικές!
Αν η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει χρήματα για τη μονιμοποίησή τους, όπως λέει, (όπως “δεν μπορεί να βρει” λεφτά για την παιδεία και την υγεία), ας φορολογήσει τις τράπεζες και τους έλληνες εφοπλιστές που δηλώνουν υπερκέρδη. Ας φορολογήσει την Εκκλησία που με τέτοια περιουσία απολαμβάνει φοροαπαλλαγές δις ευρώ. Όχι μόνο αυτό δεν κάνει αλλά με τον πρόσφατο ασφαλιστικό νόμο που πέρασε απαλλάσσει τους μεγάλους επιχειρηματίες από πολλές δεκάδες εκ. ευρώ χρεών στα ασφαλιστικά ταμεία, τη στιγμή που η φορολογία των φυσικών προσώπων είναι μεγαλύτερη από εκείνη των Α.Ε.
Το θέμα των συμβασιούχων είναι ένα μεγάλο θέμα που αφορά όλη την κοινωνία. Και αυτό θα απαιτούσε την δυναμική παρέμβαση της ΓΣΕΕ πάνω στο ζήτημα για να εξαλειφθεί το φαινόμενο. Θα απαιτούσε με τη στήριξη και το συντονισμό της ΓΣΕΕ, απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλους τους χώρους που υπάρχουν συμβασιούχοι, κινητοποιήσεις όχι μόνο των συμβασιούχων αλλά του συνόλου των εργαζομένων.
Που όμως…
Πέρα από την αγωνιστική της ανεπάρκεια, ποια είναι η πρόταση της ΓΣΕΕ για το θέμα; Τι σημαίνει η θέση της “να μονιμοποιηθούν όσοι συμβασιούχοι καλύπτουν οργανικές θέσεις”; Ποιες και πόσες είναι αυτές;
Αντίστοιχη κριτική πρέπει μνα γίνει και στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, την ομοσπονδία των εργαζομένων σε δήμους, η οποία επίσης δεν έχει δώσει ιδιαίτερη μάχη για το θέμα.
Είναι ανάγκη όμως και οι ίδιοι οι συμβασιούχοι να σταματήσουν να πιστεύουν τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” πριν τις εκλογές και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για τα δυο κόμματα εξουσίας που τους εμπαίζουν τόσα χρόνια.
Απαραίτητος είναι ο συντονισμός σε μια ενιαία και μαχητική ομοσπονδία συμβασιούχων όλων των επιμέρους σωματείων τους.
Μόνο η κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους, με τοπικά αλλά και κεντρικά κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις δημαρχείων ή υπουργείων και γενικά ενέργειες που θα έκαναν πιο γνωστό το πρόβλημα σε τοπικό αλλά και κεντρικό επίπεδο θα έδινε αέρα νίκης σε αυτό το κίνημα των συμβασιούχων.
Παράλληλα, θα μπορούσαν να προβούν σε δυναμικές απεργίες, στην αρχή 24ωρες και 48ωρες και στη συνέχεια διαρκείας, αποδεικνύοντας στην πράξη πως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς κοινωνικές ανάγκες.
Με τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να σύρουν και την ηγεσία των ομοσπονδιών και της ΓΣΕΕ σε δυναμικές μορφές συμπαράστασης.
Η νίκη των συμβασιούχων είναι πιο αναγκαία από ποτέ, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για το συνολικό ελληνικό εργατικό κίνημα.
