Στις αρχές Αυγούστου, δύο περιστατικά εξόργισαν την κοινωνία του Μεξικού. Μία 17χρονη κοπέλα κατήγγειλε ότι τέσσερις αστυνομικοί τη βίασαν μέσα στο περιπολικό τους, όταν αυτή επέστρεφε σπίτι της και οι αστυνομικοί «προσφέρθηκαν» να τη συνοδεύσουν. Λίγες μέρες μετά, μία 16χρονη κοπέλα κατήγγειλε πως ένας επίσης αστυνομικός τη βίασε στο Μουσείο Φωτογραφίας.
Η αφορμή και η αιτία
Τα δύο αυτά περιστατικά αποτέλεσαν την αφορμή για να βγουν γυναίκες αλλά και άντρες στους δρόμους, για να καταγγείλουν τόσο τα παραπάνω περιστατικά, όσο και τη συνολική κατάσταση του φόβου, της σεξιστικής βίας και της ανισότητας που επικρατεί στο Μεξικό.
«Βγαίνουμε από το σπίτι κάθε μέρα με το φόβο πως θα παρενοχληθούμε στο δρόμο, στα ΜΜΜ, στη δουλειά ή στο σχολείο».
Έγραφε ένα κείμενο που μοιράστηκε σε μία πορεία, περιγράφοντας γλαφυρά το τι πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες στο Μεξικό, όπου μόνο αυτή τη χρονιά έχουν καταγραφεί 9000 περιπτώσεις βιασμών ενώ σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, 9 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα!
«Δε με προστατεύουν, με βιάζουν»
Σε ένα τέτοιο τοπίο λοιπόν, το γεγονός ότι αυτοί που θεωρητικά οφείλουν να προστατεύουν τις γυναίκες που ζουν ήδη σε έναν εξαιρετικά επικίνδυνο κόσμο, αποτελούν μέρος του προβλήματος και βιάζουν νέα κορίτσια, δε θα μπορούσε παρά να πυροδοτήσει μαζικές και οργισμένες διαδηλώσεις.
Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου, οι διαδηλώτριες και οι διαδηλωτές έσπασαν τις γυάλινες πόρτες του Γραφείου του Γενικού Εισαγγελέα του Μεξικού και έριξαν κουβάδες νερού γεμάτο με ροζ γκλίτερ στον Υπουργό Ασφαλείας Ιησού Ορτα Μαρτινεζ, φωνάζοντας «δικαιοσύνη» και «τέλος στην ατιμωρησία». Συνθήματα που ταιριάζουν τόσο στη γενική κατάσταση που επικρατεί, όσο και στους πρόσφατους βιασμούς, αφού έξι αστυνομικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, αλλά μόνο ένας έχει συλληφθεί (μόνο για το ένα περιστατικό).
Την Παρασκευή 16 Αυγούστου, καλέστηκε εκ νέου πορεία, όπου τμήμα των διαδηλωτών/τριων προσπάθησε να βάλει φωτιά σε αστυνομικό τμήμα, ενώ νέα διαδήλωση με συγκρούσεις με την αστυνομία έγινε και το Σάββατο 17/8. Και ενώ οι μεξικάνικες αρχές προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω περιστατικά για να καταγγείλουν το γυναικείο κίνημα ενάντια στους βιασμούς, οι περισσότεροι/ες τείνουν να σχολιάσουν πως «δεν είναι δυνατό λίγο ροζ γκλίτερ και μία σπασμένη πόρτα να σας προσβάλλουν περισσότερο από όσο το γεγονός πως μία νέα γυναίκα βιάστηκε από αστυνομικούς».
«Καμία Λιγότερη»
Τα τελευταία χρόνια το γυναικείο κίνημα έχει αναπτυχθεί σε πολλές χώρες του πλανήτη, με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής να έχουν μπει μαζικά στον αγώνα για ισότητα, με το ζήτημα της βίας και των δολοφονιών των γυναικών να είναι κεντρικό. Το σύνθημα «Καμία Λιγότερη», που ξεκίνησε από την Αργεντινή μετά το βιασμό και τη δολοφονία της 16χρονης Λουσία Πέρες, έχει πλέον μετατραπεί σε βασικό αίτημα για το γυναικείο κίνημα στη Λατινική Αμερική, που χωρίς καμία υπερβολή μετράει καθημερινά θύματα στο βωμό του σεξισμού και των ανισοτήτων. Υπολογίζεται ότι στην Αργεντινή κάθε 30 ώρες μια γυναίκα δολοφονείται, ενώ με βάση τα επίσημα στοιχεία, μόνο το 2016 καταγράφηκαν 133 δολοφονίες γυναικών, ενώ στη Βραζιλία μία γυναίκα δολοφονείται κάθε περίπου 2 ώρες!
Έτσι, δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι οι γυναίκες αλλά και οι άντρες που διαδηλώνουν σήμερα, σε κάθε χώρα, είναι γεμάτες/οι οργή, ενάντια στις κυβερνήσεις και τις Αρχές, που είτε δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξει η κατάσταση, είτε συμμετέχουν (όπως στα πρόσφατα περιστατικά στο Μεξικό) στη σεξιστική βία.
Η οργή αυτή έχει αναπτυχθεί μετά από αιώνες καταπίεσης, βίας και σεξισμού και σήμερα εκφράζεται μέσα από μεγαλειώδη κινήματα παγκόσμια. Τα κινήματα αυτά όμως, για να είναι νικηφόρα, πρέπει να συνδέονται και με τον αγώνα ενάντια στο σύστημα που γεννά τη βία και το σεξισμό, το καπιταλιστικό σύστημα. Οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, οι τοπικές Αρχές, η Αστυνομία δεν προστατεύουν τα συμφέροντα των πολλών, αλλά αυτά των λίγων. Και για να μπορέσουν να τα προστατεύσουν, έχουν ανάγκη να μας κρατούν διασπασμένους, επιστρατεύοντας κάθε είδους διακρίσεις, ανάμεσά στις οποίες και το σεξισμό και την ανισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών.
Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως τα σημερινά κινήματα δεν μπορούν να πετύχουν σημαντικές νίκες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της μεγάλης νίκης του κινήματος για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων, που έδωσε στις γυναίκες της Ιρλανδίας το δικαίωμα στην επιλογή. Την ίδια ώρα όμως, όσα κερδίζουμε σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα είναι έτοιμο να μας τα πάρει πίσω με την πρώτη ευκαιρία. Ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε πραγματική ισότητα που δε θα απειλείται, είναι να χτίσουμε μία νέα κοινωνία, όπου δε θα χωράει ο σεξισμός και οι διακρίσεις, μία σοσιαλιστική κοινωνία.
