Στα πλαίσια του 26ου κάμπινγκ Antinazi Zone-YRE, μιλήσαμε με τον Thomas White, μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Τρανς Υπερηφάνειας στο Δουβλίνο και μέλος του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» (αδερφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία) για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα Τρανς άτομα[1] στη Καθολική Ιρλανδία, τα προχωρήματα στη συνείδηση της κοινωνίας και το Τρανς Pride που οργανώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια.
- Πώς είναι για ένα νέο άνθρωπο και ιδιαίτερα για ένα νέο τρανς άτομο να ζει σήμερα στην Ιρλανδία;
Το να είσαι νέος ή νέα στην Ιρλανδία, με την Καθολική Εκκλησία να κάνει ακόμα κουμάντο σε πολλές πτυχές της ζωής μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Για παράδειγμα, τα σχολεία παραμένουν σε πολύ μεγάλο ποσοστό διαχωρισμένα σε αρρένων και θηλέων, οι σχολικές ποδιές είναι υποχρεωτικές, το εάν και πώς θα διδαχτεί το μάθημα του σεξουαλικού προσανατολισμού σε κάθε σχολείο κρίνεται από την εκάστοτε διεύθυνση. Έτσι, μπορεί να υπάρχουν σχολεία όπου η στολή να είναι πολύ αυστηρών προδιαγραφών, ή όπου για παράδειγμα τα κορίτσια πρέπει να φορούν μόνο φούστες και αυτές με συγκεκριμένο μήκος, σχολεία όπου το μάθημα του σεξουαλικού προσανατολισμού διδάσκει τα παιδιά πόσο πολύτιμη είναι η παρθενιά τους.
Φανταστείτε λοιπόν ένα τρανς αγόρι (δηλαδή ένα άτομο που με βάση το βιολογικό του φύλο είναι κορίτσι, αλλά αισθάνεται -και άρα είναι- αγόρι) να βρίσκεται μόνο του, σε ένα σχολείο όπου όλα τα υπόλοιπα παιδιά είναι κορίτσια! Και την ίδια ώρα, να φοιτά σε καθολικό σχολείο (στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα ιρλανδικά σχολεία ελέγχονται από την καθολική εκκλησία) το οποίο του διδάσκει πως οι επιθυμίες του αποτελούν αμαρτία!
- Και μάλλον η κατάσταση δε βελτιώνεται μετά την ενηλικίωση…
Η κατάσταση στα σχολεία είναι μόλις μία πτυχή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην Ιρλανδία. Η αλλαγή των εγγράφων για άτομα άνω των 18 γίνεται πλέον με μία αίτηση και ένα παράβολο των 100 ευρώ, χωρίς να χρειάζεται επιπλέον ιατρική ή ψυχιατρική γνωμάτευση, κάτι που αποτελεί ένα σημαντικό προχώρημα. Από εκεί και πέρα όμως, η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Καταρχήν η επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου ουσιαστικά δε γίνεται στα νοσοκομεία, με τα περισσότερα τρανς άτομα που επιθυμούν να κάνουν επέμβαση να αναγκάζονται να ταξιδέψουν στην Πολωνία. Όσο για τις ορμόνες, το ραντεβού με ενδοκρινολόγο έχει λίστα αναμονής που φτάνει τους 33 μήνες. Και ακόμη χειρότερα, ο ένας και μοναδικός γιατρός που είναι υπεύθυνος για τη χορήγησή τους, εξαιρετικά τρανσφοβικός και υποβάλλει τα τρανς άτομα σε απαράδεκτες ερωτήσεις, όπως «Είχαν καλή σχέση οι γονείς σου όταν μεγάλωνες;» ή «Με τι παιχνίδια έπαιζες όταν ήσουν παιδί;». Και τελικά, για να αποφασίσει αν θα συνταγογραφήσει ορμόνες σε τρανς άτομο, αυτό θα πρέπει να παρουσιάσει εντελώς στερεοτυπική συμπεριφορά του φύλου του/της. Με άλλα λόγια, η πρόσβασή μας στις παροχές υγείας είναι στα χέρια ενός μεροληπτικού, τρανσφοβικού γιατρού που έχει την εξουσία να αποφασίσει για τις ζωές μας!
- Και σαν απάντηση σε όλες αυτές τις καταστάσεις, πήρατε την πρωτοβουλία για να οργανώσετε Τρανς Pride και να αναδείξετε τις διακρίσεις που αντιμετωπίζετε;
Τα τελευταία δύο χρόνια, μέλη του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» (ΣΚ) πήραμε την πρωτοβουλία να διοργανώσουμε Φεστιβάλ Τρανς Υπερηφάνειας στο Δουβλίνο, νιώθοντας πως το παραδοσιακό «Pride Δουβλίνου», με τον τρόπο που οργανώνεται, αποτυγχάνει να αναδείξει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Τρανς άτομα. O στόχος μας ήταν να οργανώσουμε ένα Pride που θα θέτει τα αιτήματα των τρανς και ταυτόχρονα να ξαναπιάσει το αγωνιστικό νήμα του Stonewall.
Χρειαζόμαστε ένα Pride που δε θα έχει χορηγούς εταιρείες, αλλά θα συνδέεται με τα εργατικά σωματεία, θα στηρίζεται από κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και φυσικά θα δίνει χώρο στα Τρανς άτομα για να εκφραστούν. Ένα Pride που θα γίνει σημείο συνάντησης τόσο για τους τρανς όσο και για όλα τα ΛΟΑΤ άτομα[2]. Γνωρίζαμε για αντίστοιχες πετυχημένες πρωτοβουλίες σε άλλες χώρες και πιστεύαμε πως το ίδιο θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς!
Και πράγματι, την πρώτη χρονιά συμμετείχαν πάνω από 1.000 άτομα, ενώ την δεύτερη διπλασιάσαμε τις δυνάμεις μας με 2.000 άτομα να συμμετέχουν, με την τρανς κοινότητα να δηλώνει παρούσα! Παράλληλα, θεωρούμε πολύ σημαντική επιτυχία το γεγονός πως αντί για χορηγίες επιχειρήσεων, εμείς είχαμε «χορηγούς» σωματεία, που μας στήριξαν είτε οικονομικά, είτε καλώντας και συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ.
Την ημέρα του Φεστιβάλ οργανώσαμε δύο συζητήσεις, πριν και μετά την πορεία, με εκπροσώπους ομάδων και συνδικάτων να παίρνουν το λόγο, όπως το FORSA, το μεγαλύτερο συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων στη Νότια Ιρλανδία, όπως και το UNITE και το NIPSA, τα μεγαλύτερα συνδικάτα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα από τη Βόρεια Ιρλανδία. Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν διαβάστηκε η επιστολή ενός τρανς ατόμου που ήταν Ρομά και φοβόταν να μιλήσει δημόσια, όπου περιέγραφε το πόσο δύσκολο είναι να ανήκεις ταυτόχρονα σε δύο από τις πιο ευάλωτες και καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες.
- Ποια ακριβώς είναι τα αιτήματα που αναδείξατε κατά τη διάρκεια του Τρανς Pride;
Καταρχήν να πούμε ότι στο κάλεσμα για το Pride ξεκαθαρίζαμε από την αρχή πως επιδιώκουμε τη συμμετοχή όλων όσοι στηρίζουν τις διεκδικήσεις των τρανς ατόμων, αλλά ότι ακόμη και αν νιώθουν πως τα δικά μας αιτήματα δεν τους ταιριάζουν, είναι καλοδεχούμενοι να έρθουν με τα δικά τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συμμετέχουν όλες οι ΛΟΑΤ ομάδες, ακόμα και οι πιο επιφυλακτικές απέναντι στο καθαρό πολιτικό μας πρόγραμμα και στη σύνδεσή που επιδιώκουμε με το εργατικό κίνημα.
Ανάμεσα στα πολλά ζητήματα που προβάλαμε, ήταν το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που δικαιούμαστε και χρειαζόμαστε, υποχρεωτική σεξουαλική εκπαίδευση στα σχολεία, προφανώς με έλεγχο του τι διδάσκεται στα παιδιά και όχι υπό την καθοδήγηση της καθολικής εκκλησίας. Διεκδικούμε επίσης στέγαση για όλους και για όλες, κάτι που αποτελεί έτσι κι αλλιώς διεκδίκηση της ιρλανδικής κοινωνίας και συνδέεται άμεσα με τα τρανς άτομα, αφού είναι πολύ συνηθισμένο έφηβα τρανς άτομα να μένουν άστεγα επειδή οι γονείς τους τα διώχνουν από το σπίτι και αναγκάζονται να φιλοξενηθούν σε φίλους ή και να μείνουν στο δρόμο. Γενικά, θελήσαμε να συνδεθούμε τα υπόλοιπα κινήματα και τα αιτήματα τους, δείχνοντας παράλληλα ποιες πτυχές τους επηρεάζουν επιπλέον τα τρανς άτομα.
Το κεντρικό μας όμως σύνθημα ήταν το αίτημα για διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, αίτημα που αγγίζει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
- Η καθολική εκκλησία έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα τα τελευταία χρόνια, σωστά;
Ναι, τα τελευταία χρόνια η επιρροή και η εξουσία της καθολικής εκκλησίας έχουν δεχτεί ισχυρό πλήγμα, κάτι που αντανακλάστηκε σε δύο πολύ σημαντικές μάχες που δόθηκαν σχετικά πρόσφατα: το Δημοψήφισμα για την ισότητα στο γάμο, το δικαίωμα δηλαδή των ομόφυλων ζευγαριών να παντρεύονται και το Δημοψήφισμα για την κατάργηση του άρθρου 8 του Συντάγματος που ποινικοποιούσε τις αμβλώσεις.
Το γεγονός ότι και τα δύο δημοψηφίσματα αποτέλεσαν εξαιρετικές στιγμές για το κίνημα και μεγάλες επιτυχίες, έχει αυξήσει την αυτοπεποίθηση του γυναικείου κινήματος και των ΛΟΑΤ ατόμων, αλλά και της νεολαίας και των εργατικών στρωμάτων γενικότερα. Έδωσαν σε πλατιά στρώματα της κοινωνίας αυτοπεποίθηση να μιλάει ανοιχτά και να διεκδικεί τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, να παλεύει για να μπει τέλος στην επιβολή της καθολικής εκκλησίας στην καθημερινότητά τους.
Είναι ενδεικτικό πως μετά τη νίκη του Δημοψηφίσματος για τις αμβλώσεις, νέα ΛΟΑΤ άτομα «βγαίνουν από τη ντουλάπα», μιλάνε δηλαδή για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου τους ανοιχτά, με μεγαλύτερη ευκολία και περισσότερη αυτοπεποίθηση! Βλέπουμε δηλαδή στην πράξη το πώς η νίκη μίας κοινωνικής ομάδας και ενός κινήματος, είναι νίκη και για τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες!
Κάτι που φυσικά έχει τρομοκρατήσει τόσο την Καθολική Εκκλησία, όσο και τα καθεστωτικά κόμματα αφού οι αυστηροί κανόνες της Εκκλησίας και ο συντηρητισμός που επιβάλλει αποτελούν ένα εξαιρετικά χρήσιμο κατασταλτικό εργαλείο για το σύστημα.
- Όλα λοιπόν δείχνουν πως το 3ο Τρανς Pride που έρχεται έχει όλες τις προοπτικές για να είναι ακόμα πιο πετυχημένο!
Ναι, είμαστε πολύ αισιόδοξοι/ες και παράλληλα έχουμε αποκτήσει εμπειρία από τις δύο προηγούμενες χρονιές και έχουμε μάθει από τις αδυναμίες μας. Θέλουμε να εμπλέξουμε στη διοργάνωση περισσότερο κόσμο και θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε το 3ο Τρανς Pride να είναι ακόμα πιο μαζικό!
- Ευχαριστούμε Thomas, και ευχόμαστε καλή επιτυχία και καλή δύναμη στους αγώνες σας!
