Το περιστατικό που συνέβη σε λεωφορείο στο Λονδίνο στις 30 Μάη, που κατέληξε σε ξυλοδαρμό 2 γυναικών από 4 άνδρες επειδή ήταν λεσβίες, προκάλεσε σοκ σε πολύ κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει μια συζήτηση για το αν χρειάζεται να γίνονται pride (γιορτές «υπερηφάνειας» για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ* ανθρώπων). Κάποιοι λοιπόν λένε: «για ποιο λόγο να κάνουν πορεία οι ομοφυλόφιλοι, αφού το θέμα αυτό αφορά το τι κάνουν στο κρεβάτι τους»;
Ε, να λοιπόν, γι’ αυτό!
Βίαιη ομοφοβική επίθεση
Δυο κοπέλες, κάθονται στις μπροστινές θέσεις ενός λεωφορείου στο Λονδίνο. Μια παρέα αντρών που κάθεται πιο πίσω, αντιλαμβάνεται ότι οι νεαρές γυναίκες είναι ζευγάρι. Κάνοντας μια σειρά από σεξιστικά, προσβλητικά σχόλια και χειρονομίες, απαιτούν από τις κοπέλες να φιληθούν «για να τις δουν». Η άρνησή τους, οδήγησε σε μια άγρια επίθεση, που ξεκίνησε με ρίψη αντικειμένων προς το μέρος τους και ολοκληρώθηκε με άγριο ξυλοδαρμό που τις άφησε αιμόφυρτες. Οι άντρες που τους επιτέθηκαν μάλιστα, δεν αρκέστηκαν στις γροθιές και τις προσβολές, αλλά φρόντισαν και να τις ληστέψουν πριν εγκαταλείψουν το λεωφορείο. Η Μελάνια και η Κρις, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με τραύματα στο πρόσωπο.
Λίγο αργότερα, η Μελάνια δημοσίευσε τη φωτογραφία τους μετά την επίθεση, θέλοντας να δείξει ποια είναι τα αποτελέσματα των ομοφοβικών αντιλήψεων. Αν και όπως είπε, μέχρι πρόσφατα ένιωθε ασφαλής ως ομοφυλόφιλη γυναίκα στο Λονδίνο (η καταγωγή της είναι από την Ουρουγουάη) τα περιστατικά επιθέσεων και σεξιστικής συμπεριφοράς με τα οποία έχει έρθει αντιμέτωπη η ίδια και το φιλικό της περιβάλλον δεν είναι λίγα:
«Έχω κουραστεί να αντιμετωπίζομαι σαν σεξουαλικό αντικείμενο, να ανακαλύπτω ότι αυτές οι καταστάσεις είναι συχνές, όταν ομοφυλόφιλα φιλικά πρόσωπα κακοποιούνται χωρίς λόγο».
Αντικείμενο διασκέδασης;
Κι ενώ σε μια αντίστοιχη περίπτωση ενός ζευγαριού αντρών, κατά πάσα πιθανότητα η επίθεση θα είχε ξεκινήσει εξαρχής, στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων γυναικών, οι επιτιθέμενοι θεώρησαν πως δικαιούνται να «διασκεδάσουν» βλέποντάς τες να φιλιούνται. Κατά την άποψή τους, η σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού γυναικών δεν ανήκει στις ίδιες, αλλά μπορεί να γίνει αντικείμενο θεάματος.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ομόφυλα ζευγάρια δέχονται επιθέσεις επειδή φιλιούνται δημοσίως, είτε επειδή αρνούνται να το κάνουν, η λογική πίσω από μια ομοφοβική επίθεση είναι η ίδια: οι ΛΟΑΤ άνθρωποι δεν είναι «κανονικοί άνθρωποι», με δική τους ζωή και δικαιώματα, αλλά κάτι άρρωστο, που πρέπει να τιμωρηθεί. Η αγάπη και ο έρωτας έτσι, επειδή κατευθύνονται σε άτομα του ίδιου φύλου, προκαλούν το μίσος και στη συνέχεια τη βία με την αρρωστημένη αντίληψη της ομοφοβίας.
Συλλήψεις μια βδομάδα μετά
Χρειάστηκε να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα και να πάρει το περιστατικό τεράστιες διαστάσεις προκειμένου να κινητοποιηθεί ουσιαστικά η βρετανική αστυνομία. Το νέο της επίθεσης έχει κυκλοφορήσει σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει προκαλέσει μαζικά κύματα οργής, γεγονός που ανάγκασε τελικά τις αρχές να δουν το θέμα πιο σοβαρά. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη τεσσάρων υπόπτων στις 7 Ιούνη.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Ιούνης έχει καθιερωθεί ως μήνας αγώνων για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ανθρώπων, σε ανάμνηση της εξέγερσης του Stonewall. Στις 28 Ιούνη του 1969, το γκέι μπαρ Stonewall Inn στη Νέα Υόρκη, δέχτηκε βίαιη επίθεση από την αστυνομία, γεγονός που ακολουθήθηκε από μαζικές διαδηλώσεις, που ήταν η πρώτη μαζική κινητοποίηση του ΛΟΑΤ κινήματος για την διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων.
Σήμερα, πολλοί ισχυρίζονται ότι δε χρειαζόμαστε πλέον τη μνήμη του Stonewall, ούτε και απαιτείται η συνέχιση των αγώνων για ισότητα. Ότι πλέον τα αιτήματα του ΛΟΑΤ κινήματος είναι κατεκτημένα και δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζουν τα ΛΟΑΤ άτομα να «κουράζουν» τους υπόλοιπους με τις διεκδικήσεις τους.
Γεγονότα όπως το παραπάνω όμως, δείχνουν καθαρά ότι κανένα από αυτά τα επιχειρήματα δεν ισχύει, όταν στον υποτιθέμενο «δυτικό κόσμο», του «σεβασμού στη διαφορετικότητα» και των «ίσων δικαιωμάτων», εξακολουθούμε να βλέπουμε περιστατικά ακραίας σεξιστικής, ομοφοβικής βίας. Όσο για τις περισσότερες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, η κατάσταση είναι εντελώς ανεξέλεγκτη, με καθημερινές επιθέσεις, ακόμη και δολοφονίες ΛΟΑΤ ατόμων. Τα παραπάνω είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι παρά τις όποιες κατακτήσεις, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μέχρι να μπορούμε να μιλάμε για πραγματική ισότητα.
Χρειαζόμαστε μια κοινωνία πραγματικής ισότητας!
Και ο δρόμος αυτός περνάει αναγκαστικά μέσα από τον καθημερινό αγώνα, τόσο για την κατοχύρωση δικαιωμάτων όπως ο γάμος, η υιοθεσία, κ.α., όσο και για την εξάλειψη των ομοφοβικών αντιλήψεων και της σεξιστικής βίας. Για να τα πετύχουμε αυτά, δεν αρκούν όμως μόνο τα pride με τον χαρακτήρα που γίνονται σήμερα. Χρειαζόμαστε δυναμικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, με συγκεκριμένους στόχους και διεκδικήσεις για ίσα δικαιώματα, και με σύνδεση με τους αγώνες και τα αιτήματα των υπόλοιπων αγωνιζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Και φυσικά, χρειάζεται αγώνας για μια άλλη κοινωνία, με ισότητα όλων των ανθρώπων, με ελευθερία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια κοινωνία στα οποία τέτοια περιστατικά θα ανήκουν στη σφαίρα του παρελθόντος.
