Γράφει ο Νίκος Αναστασιάδης
Η μεγαλύτερη κρίση που χτυπάει τον παγκόσμιο καπιταλισμό από αυτήν του ’30. Γενικές απεργίες και διαδηλώσεις σε πολλές χώρες σε όλες τις ηπείρους. Κρίση κατεύθυνσης στα επιτελεία όλων των χωρών. Εθνικές διαμάχες και συγκρούσεις. Αμφισβήτηση του «μονοπολικού» κόσμου.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, έγινε στο Βέλγιο το 10ο συνέδριο της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (Committee for a Workers’ International- CWI).
Παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι και παρατηρητές από δεκάδες χώρες απ’ όλες τις ηπείρους. Η CWI έχει παρουσία σε 47 χώρες σε όλες τις ηπείρους και έγινε προσπάθεια να είναι όλοι παρόντες. Αυτό δεν ήταν δυνατό. Σύντροφοι από χώρες όπως το Πακιστάν και την Βολιβία δεν κατάφεραν να πάρουν βίζες για την Ευρώπη.
Οι βασικές συζητήσεις του συνεδρίου ήταν
Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, της ταξικής πάλης και των διεθνών σχέσεων,
Η Ευρώπη με ιδιαίτερη αναφορά στην κρίση του χρέους, στην ταξική πάλη όπως αναπτύσσεται και στην κατάσταση της αριστεράς – παλιών κομμάτων και νέων σχηματισμών.
Η Λατινική Αμερική
Η Ασία
Και η κατάσταση της δουλειάς της CWI στις διάφορες χώρες με ανταλλαγή απόψεων και ιδεών για το παραπέρα κτίσιμο και τον συντονισμό των δυνάμεων της.
Η συζήτηση έγινε στη βάση 7 διαφορετικών ψηφισμάτων/αποφάσεων. Το συνέδριο συζήτησε, τροποποίησε και ψήφισε αυτά τα κείμενα τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά την τελική μορφή στο www.socialistworld.net. Θα γίνει προσπάθεια για τη μετάφραση των κειμένων αυτών στα ελληνικά, στο βαθμό του δυνατού, και θα αναρτηθούν στο www.xekinima.org μέσα στις επόμενες βδομάδες.
Παρακάτω παρουσιάζουμε τα βασικά σημεία των συζητήσεων που έγιναν στο συνέδριο
Παγκόσμια οικονομία: Βαθιά κρίση και αντιφάσεις
Μακρινές φαντάζουν οι εποχές, όταν πριν λίγα μόλις χρόνια, οι αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο διαβεβαίωναν ότι «όλα πάνε καλά», και ότι η παγκόσμια οικονομία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Σήμερα, όλες οι βασικές καπιταλιστικές χώρες έχουν μπει σε ύφεση, και δεν φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ.
Σε όλες τις χώρες βλέπουμε ή θα δούμε απότομες αλλαγές στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Η κρίση αντικειμενικά οδηγεί στην αμφισβήτηση του σημερινού μοντέλου και ωθεί τους εργαζόμενους σε μαχητικούς αγώνες, που κλονίζουν τις κυβερνήσεις.
Η ανεργία έχει μεταβληθεί σε εφιάλτη για εκατομμύρια εργαζόμενους. 8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας έχουν χαθεί μόνο στις ΗΠΑ από το 2007. Συνολικά στις χώρες του ΟΟΣΑ (οι πιο ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη) 17 εκατομμύρια έχουν απολυθεί το τελευταίο διάστημα. Και αυτό το στοιχείο δεν περιλαμβάνει τις μειώσεις των ωρών εργασίας που έχουν επιβληθεί στους εργαζόμενους. Το βιοτικό επίπεδο σε πολλές χώρες έχει μειωθεί λόγω των μέτρων λιτότητας ως και 25%. Τριτοκοσμικές καταστάσεις έρχονται πια στις «ανεπτυγμένες» χώρες, με μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να γίνονται «νεόπτωχοι».
<Ο χαρακτήρας της κρίσης
Η κρίση αυτή δεν έχει τα χαρακτηριστικά προηγούμενων, κυκλικών, «μικρών» και «διαχειρήσιμων» κρίσεων που είδαμε μετά το ’90. Είναι μια γενικευμένη κρίση, που αγκαλιάζει όλες τις βασικές χώρες, και έχει πρωτοφανείς επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.
Η βάση της κρίσης βρίσκεται στον τρόπο που λειτουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και όχι στις ιδιαιτερότητες κάποιων χωρών. Οι αναλυτές των μεγάλων ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι στην Ελλάδα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, στην Ιρλανδία φταίνε οι τραπεζίτες μόνο, κτλ. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι οι εργαζόμενοι παράγουν έναν αριθμό προϊόντων με την εργασία τους, αλλά, λόγω της εκμετάλλευσης από τους εργοδότες, δεν πληρώνονται για όλο το αποτέλεσμα της εργασίας τους, παρά για ένα μικρό κομμάτι της. Σαν συνέπεια, υπάρχουν προϊόντα που έχουν παραχθεί, αλλά δεν μπορούν να αγοραστούν. Για να αντιμετωπίσουν οι καπιταλιστές αυτό το πρόβλημα, επέκτειναν τα δάνεια τόσο πολύ που δημιουργήθηκαν τεράστιες φούσκες στον τραπεζικό τομέα. Επίσης, για να βρούνε επενδύσεις για τα υπερκέρδη τους, άρχισαν να τζογάρουν μαζικά στα χρηματιστήρια (τα λεφτά που τζογάρονται κάθε χρόνο στις λεγόμενες «αγορές» είναι 11 φορές όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ!).
Όταν αυτές οι «φούσκες» άρχισαν να σκάνε, οι καπιταλιστές πίεσαν τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν τα λεγόμενα «πακέτα στήριξης», που στην ουσία έσωσαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που είχαν πρόβλημα. Με αυτό τον τρόπο όμως εκτινάχτηκαν τα δημόσια χρέη. Στην ουσία δηλαδή, το δημόσιο κλήθηκε να πληρώσει την κρίση του μεγάλου κεφαλαίου.
Που θα βρεθούν όμως αυτά τα λεφτά; Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών απαντούν με μια φωνή: από τους εργαζόμενους! Αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη τάση στα αστικά επιτελεία είναι «λιτότητα μέχρι τελικής πτώσης». Αυτά τα μέτρα βέβαια δεν λύνουν το πρόβλημα, αντίθετα ρίχνουν την παγκόσμια οικονομία ακόμα πιο βαθιά στην ύφεση.
Στην πραγματικότητα οι αναλυτές του συστήματος δεν έχουν να προτείνουν καμία λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αν συνεχίσουν με τις πολιτικές τις λιτότητας κόβουν από την ανάπτυξη και την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, και δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία. Αν ακολουθήσουν επεκτατική οικονομική πολιτική (τη λεγόμενη «κεϋνσιανή») θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα χρέη του δημόσιου τομέα κι έτσι στην ουσία θα μεταθέσουν το πρόβλημα για αργότερα. Με βάση τη λογική του συστήματος, ο μόνος τρόπος να βγούμε από την κρίση είναι η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων (εργοστάσια, μηχανήματα, άνθρωποι) σε ένα βαθμό, ώστε να μπορέσει η οικονομία να πάρει ξανά ανοδική τροχιά.
<Διπλή βουτιά
ή παρατεταμένη ύφεση
Σε κάθε περίπτωση οι σημερινές κυβερνήσεις, που είναι δεμένες στο άρμα του μεγάλου κεφαλαίου, θα συνεχίσουν την επίθεση στα λαϊκά στρώματα, προσπαθώντας να μεταφέρουν το βάρος τις κρίσης προς τα κάτω. Σε όλες τις χώρες οι εργαζόμενοι δέχονται ακόμα μεγαλύτερες επιθέσεις από την προηγούμενη περίοδο. Οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο πιέζονται προς τα κάτω, ξηλώνονται εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις και ξεπουλιέται όλος ο δημόσιος πλούτος.
Μετά την απότομη πτώση της παγκόσμιας οικονομίας το 2007-08, φέτος είχαμε μια αναιμική ανάκαμψη. Με βάση αυτό το στοιχείο πολλοί αναλυτές προέβλεψαν το «τέλος της κρίσης». Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Η μικρή ανάπτυξη που υπήρχε οφείλεται βασικά στην Κίνα (δες παρακάτω), και είναι εξαιρετικά ασταθής. Σε κάθε περίπτωση, σε καμία κρίση, ούτε καν σε αυτή του ’30, δεν υπήρχε μια ευθεία καθοδική πορεία. Όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία των ίδιων των καπιταλιστών, οι βασικές πιθανότητες είναι να έχουμε είτε την λεγόμενη «διπλή βουτιά» (δηλαδή μια δεύτερη απότομη πτώση μετά των πρώτη του 2008-9), είτε μια παρατεταμένη περίοδο που η οικονομία θα «σέρνεται» με μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης..
<Διαμάχες- ανταγωνισμοί
Σε κάθε κρίση, λόγω της μείωσης της «πίτας», αυξάνονται και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των χωρών για κυριαρχία στη διεθνή αγορά. Ο κάθε εθνικός καπιταλισμός, για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα του, επιτίθεται στους εργαζόμενους της χώρας του για να μειώσει το κόστος της παραγωγής. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην αναζωπύρωση των εντάσεων και των εθνικισμών.
Φυσικά σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση την μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως έγινε με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (ο οποίος ήταν αποτέλεσμα της κρίσης του ’30). Η τάση είναι όμως να ενταθούν οι μικρότερες τοπικές συρράξεις. Με το οπλοστάσιο όμως που υπάρχει σήμερα αυτές μπορεί να είναι εξαιρετικά αιματηρές.
<Μέση Ανατολή και Ασία
Στις σημερινές συνθήκες, όπου ο «μονοπολικός» κόσμος που είχαν καθιερώσει οι ΗΠΑ μετά την κατάρρευση του σταλινικού μπλοκ δεν υπάρχει πια, ο «παγκόσμιος χωροφύλακας» δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να ελέγξει την κατάσταση.
Στο Ιράκ, είναι πια φανερό ότι ο πόλεμος αυτός «δεν μπορεί να κερδηθεί». Όλοι οι «στόχοι» που είχε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχουν καταρρεύσει, εκτός από έναν: την εκμετάλλευση των πετρελαίων της χώρας από αμερικάνικες εταιρίες. Αυτό όμως εξοργίζει και τους λαούς της περιοχής και ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των πολιτών της ίδιας της υπερδύναμης. Τώρα ο Ομπάμα θέλει να εμφανίσει μια εικόνα «απόσυρσης» των αμερικάνικων δυνάμεων από το Ιράκ. Θα εξακολουθήσουν όμως να διατηρούν ένα στρατό 50.000, και έχουν κατασκευάσει μια σειρά νέων βάσεων στην γύρω περιοχή, με μονάδες έτοιμες να επέμβουν όταν αυτό χρειαστεί.
Η κατάσταση δεν είναι για τους ιμπεριαλιστές καλύτερη ούτε στο Αφγανιστάν. Η εμπλοκή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν σήμερα έχει ξεπεράσει σε χρονική διάρκεια αυτή του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο αμερικάνικος στρατός δεν έχει πια κανένα έρεισμα στον τοπικό πληθυσμό, και το «δημοκρατικό» πολιτικό καθεστώς που έχουν εγκαθιδρύσει είναι μια φαρσοκωμωδία.
Όλη η Μέση Ανατολή και η Ασία βρίσκονται σε μια έκρυθμη κατάσταση. Οι ΗΠΑ θα ήθελαν την εγκαθίδρυση σταθερών φιλοδυτικών κυβερνήσεων στις περιοχές αυτές ώστε να τις ελέγχουν πολιτικά και να εκμεταλλεύονται οικονομικά τις χώρες αυτές και ως αγορές και ως πηγή πρώτων υλών. Σήμερα όμως όλες οι φιλοδυτικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σκληρή αντιπολίτευση και έχουν ελάχιστη κοινωνική αποδοχή.
Οι πιθανότητες να προκύψουν εστίες έντασης που θα ταρακουνήσουν τις εύθραυστες ισορροπίες όλης της περιοχής είναι μεγάλες, όπως έδειξε το πρόσφατο θερμό επεισόδιο μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας, αλλά και όπως προϊδεάζει η εκρηκτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σχεδόν διαιρεμένο Πακιστάν.
<Ο ρόλος της Κίνας
Η Κίνα έχει παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της κρίσης μέχρι τώρα. Για να αποφύγει τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης το κινέζικο καθεστώς έριξε στην οικονομία ένα τεράστιο πακέτο στήριξης, και στις τράπεζες αλλά και στις υποδομές (κατασκευαστικά έργα, κτλ) με σκοπό να τονώσει την εσωτερική ζήτηση. Το πακέτο αυτό μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να κρατήσει ψηλά τους ρυθμούς ανάπτυξης της κινέζικης οικονομίας. Με βάση αυτή την ανάπτυξη η Κίνα εξακολουθεί να αγοράζει μαζικά πρώτες ύλες από διάφορες χώρες, και να κάνει επενδύσεις σε κάποιες άλλες. Με αυτό τον τρόπο μια σειρά από χώρες έχουν αποφύγει προς το παρόν τις πιο καταστροφικές επιπτώσεις της κρίσης.
Η φάση αυτή όμως δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ, για δύο κυρίως λόγους. Ό ένας είναι ότι ρίχνοντας τόσο μεγάλα ποσά στην οικονομία το κινέζικο καθεστώς τροφοδοτεί τις τεράστιες φούσκες στο εσωτερικό του. Η φούσκα των ακινήτων σήμερα στην Κίνα είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των ΗΠΑ πριν ξεσπάσει η κρίση το 2007. Στις μεγάλες κινέζικες πόλεις υπάρχουν «ουρανοξύστες- φαντάσματα» στους οποίους δεν μένει κανείς, είναι διαμερίσματα αγορασμένα αποκλειστικά για τζογάρισμα. Τεράστιες φούσκες υπάρχουν όμως και στα χρηματιστήρια, και στον τραπεζικό τομέα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ η κινέζικη οικονομία είναι το 40% της αμερικάνικης, κυκλοφορούν 20% παραπάνω χρήματα απ’ ότι στις ΗΠΑ.
Ο άλλος καθοριστικός παράγοντας στην εξέλιξη της Κίνας είναι ότι οι εργαζόμενοι αρχίζουν να διεκδικούν μερίδιο από αυτή την ανάπτυξη. Είδαμε τους πρώτους αγώνες το καλοκαίρι που μας πέρασε σε μια σειρά από μεγάλες εταιρίες. Μια αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος στην Κίνα θα μειώσει σημαντικά την ευχέρεια κινήσεων του καθεστώτος, που έχει βασίσει όλο το μοντέλο ανάπτυξης στην εξαιρετικά φθηνή εργασία των κινέζικων μαζών.
<Λατινική Αμερική
Ο ρόλος της Κίνας είναι κρίσιμος και για την αλλαγή στην κατάσταση στην Λατινική Αμερική, που τα προηγούμενα χρόνια ήταν στο προσκήνιο των αγώνων, με μια σειρά εξεγέρσεων αλλά και αριστερών λαϊκίστικων κυβερνήσεων που ήρθαν στην εξουσία.
Μετά από μια απότομη πτώση της παραγωγής το 2008, αυτή τη στιγμή οι περισσότερες χώρες της ηπείρου έχουν ξανά ανάπτυξη. Η Κίνα, καλύπτοντας το κενό από την μείωση της οικονομικής κυριαρχίας των ΗΠΑ στην περιοχή, έχει αρχίσει να αγοράζει μαζικά πρώτες ύλες από αυτές τις χώρες.
Με αυτό τον τρόπο εισρέουν κάποια κεφάλαια προς την Λατινική Αμερική, αλλά με ένα τεράστιο κόστος που αποκρύβεται από τους αριθμούς. Οι χώρες αυτές, που τις προηγούμενες δεκαετίες καταφέραν να αναπτύξουν σε ένα βαθμό την βιομηχανία τους, μετατρέπονται ξανά σε χώρες εξαγωγής πρώτων υλών. Υπάρχει δηλαδή τάση ενίσχυσης του νεο-αποικιακού μοντέλου, όπου μια χώρα έχει πολύ μικρή βιομηχανική παραγωγή και βασικά βασίζεται στις εξαγωγές 1 ή 2 προϊόντων. Όσο οι τιμές αυτών των προϊόντων στην παγκόσμια αγορά είναι σχετικά ψηλές, η χώρα αυτή φαίνεται ότι έχει κάποια ανάπτυξη. Μόλις οι τιμές όμως πέσουν, σε μια επόμενη περίοδο, θα βρεθεί αντιμέτωπη με ακόμα πιο μεγάλη κρίση.
Έτσι, παρά τη σχετική «ηρεμία» που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην περιοχή, τα επόμενα χρόνια θα δούμε ξανά εκρηκτικούς αγώνες από τους εργαζόμενους και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής.
<Περιβάλλον
Η κρίση του συστήματος βέβαια δεν είναι μόνο οικονομική και κοινωνική, αλλά και περιβαλλοντική. Γίνεται όλο και πιο κατανοητό από πλατιά στρώματα, ότι όσο το σύστημα του κέρδους παραμένει, το περιβάλλον θα καταστρέφεται όλο και περισσότερο για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Κάποιοι αναλυτές στην αρχή της κρίσης υποστήριζαν ότι η ύφεση μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στην εξέλιξη της περιβαλλοντικής κρίσης, γιατί θα μειώσει την ανάγκη για εξαγωγή πρώτων υλών περιορίζοντας έτσι την εξάντληση των φυσικών πόρων. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί αντίθετα, η μείωση της κερδοφορίας κάνει τους καπιταλιστές πιο επιθετικούς, καθώς προσπαθούν να αντισταθμίσουν την μείωση των κερδών απομυζώντας τους φυσικούς πόρους με ακόμα μεγαλύτερη μανία.
Ένα κομμάτι των καπιταλιστών προσπαθεί να αξιοποιήσει την μαζική περιβαλλοντική συνείδηση που έχει αναπτυχθεί και να την χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει ένα νέο πεδίο κερδοφορίας μέσω της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης», δηλαδή των επενδύσεων σε νέες μορφές ενέργειας, που να λειτουργούν όμως με καπιταλιστικά κριτήρια. Με αυτό τον τρόπο όμως δοκιμάζουν να περάσουν το κόστος της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής στους εργαζόμενους μέσω των «πράσινων φόρων», του κλεισίματος εργοστασίων ή των κρατικών επιδοτήσεων για τέτοιες επενδύσεις. Αυτή η λογική πρέπει να χτυπηθεί από τους εργαζόμενους με αιτήματα για πραγματική στροφή σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας που να είναι όμως προς όφελος της κοινωνίας. Την περιβαλλοντική κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν. Και αυτό αναγκαστικά θα περάσει μέσα από την οργάνωση και τον αγώνα των εργαζομένων, μια και (όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες συναντήσεις κορυφής με τελευταία στην Κοπεγχάγη) οι κυβερνήσεις δεν είναι διατεθειμένες να συγκρουστούν με τα συμφέροντα των εταιριών που ευθύνονται για την περιβαλλοντική καταστροφή.
<Η απάντηση των
εργαζομένων
Όπως η CWI είχε εξηγήσει από την αρχή, η κρίση δεν συνδέεται άμεσα και αυτόματα με εκρηκτικές καταστάσεις στην βάση της κοινωνίας. Η συνείδηση των εργαζομένων χρειάζεται χρόνο μέχρι να υπάρξει πλήρης συνειδητοποίηση της έκτασης της επίθεσης, και του ρόλου του συστήματος στην καταστροφή της ζωής μας.
Παρόλα αυτά, βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε είναι η διάθεση που υπάρχει πια σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού ενάντια στους τραπεζίτες, στις κυβερνήσεις, στους χρηματιστές και γενικά στις ελίτ που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση. Όσο θα προχωράει η κρίση και θα αποκαλύπτεται ότι το σύστημα δεν έχει να προσφέρει λύσεις για τα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε, η διάθεση αυτή θα παίρνει όλο και περισσότερο τη μορφή μιας γενικευμένης αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Στην αναζήτηση των εργαζομένων και της νεολαίας για μια εναλλακτική λύση στην σαπίλα που βιώνουν, και σε συνδυασμό με την εμπειρία από τους αγώνες που αναπτύσσονται, θα δούμε και στοιχεία επανεμφάνισης των σοσιαλιστικών ιδεών σε μαζική κλίμακα.
Η κρίση όμως οδηγεί σαν μονόδρομο τις κοινωνίες να απαντήσουν στις επιθέσεις με σκληρούς και μαζικούς αγώνες. Τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα κλίμακα: Στην Κίνα είδαμε τις απαρχές της κίνησης του εργατικού κινήματος, μέσα σε συνθήκες σκληρής καταστολής. Στην Ινδία είδαμε την γενική απεργία στην οποία συμμετείχαν 100 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Στην Νότια Αφρική είδαμε την γενική απεργία στον δημόσιο τομέα, μια από τις μεγαλύτερες από την πτώση του Απαρντχάϊντ. Και υπήρχαν πολύ σημαντικά κινήματα σε χώρες όπως η Λετονία και Ισλανδία. Οι πιο μεγάλοι αγώνες βέβαια αφορούν τις χώρες της Ευρώπης (δες διπλανές σελίδες).
Οι αγώνες αυτοί όμως μέχρι στιγμής είχαν την αχίλλειο τους πτέρνα. Και αυτή δεν ήταν άλλη από τις ηγεσίες της αριστεράς και των συνδικάτων σε όλες τις χώρες. Στην μάχη που δίνει και θα δώσει η εργατική τάξη την επόμενη περίοδο χρειάζεται ένα στρατηγικό επιτελείο που να την ενώνει, να την εξοπλίζει πολιτικά και να προβάλλει μαχητικά μια προοπτική για τους αγώνες της. Γι’ αυτό υπάρχουν οι ηγεσίες! Με ελάχιστες εξαιρέσεις όμως δεν έχουν ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον.
Τα αριστερά κόμματα από την αρχή της κρίσης εμφανίστηκαν άτολμα, δεν μπήκαν μπροστά να οργανώσουν τους αγώνες και να προτείνουν μια στρατηγική που να οδηγεί σε νίκες, δεν είχαν απαντήσεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση, πολύ περισσότερο για το αν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες από την άλλη στην πλειοψηφία τους υιοθέτησαν την λογική της «μικρότερης αντίστασης» για να σωθούν υποτίθεται κάποιες έστω λίγες κατακτήσεις. Σε μια εποχή όμως που το κεφάλαιο επιτίθεται σε όλη του την δύναμη, μια τέτοια τακτική είναι συνταγή για ήττες. Γι’ αυτό βλέπουμε μια γενική απαξίωση των συνδικάτων στα μάτια των εργαζομένων, όταν αυτά αρνούνται να δώσουν ακόμα και τις στοιχειώδεις μάχες.
Αυτή η κατάσταση έχει σαν συνέπεια να καθυστερούν οι διεργασίες στην βάση της κοινωνίας, και να δημιουργούνται μπερδέματα και αντιφάσεις στην συνείδηση. Στο βαθμό που οι εργαζόμενοι είχαν μαχητικές ηγεσίες που να συντονίζουν τους αγώνες, οι συσχετισμοί θα ήταν τελείως αλλαγμένοι.
Το καθήκον λοιπόν των μαρξιστικών οργανώσεων στην εποχή μας είναι διπλό: από την μία το χτίσιμο των επαναστατικών δυνάμεων που προετοιμάζονται για τις απότομες και εκρηκτικές αλλαγές που θα έρθουν την επόμενη περίοδο. Και από την άλλη η προσπάθεια να χτιστούν, μερικές φορές από την αρχή, οι μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων, είτε πρόκειται για μαζικά κόμματα της αριστεράς, είτε για μαχητικά συνδικάτα.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι χρόνια εκρηκτικών καταστάσεων, σκληρών συγκρούσεων και αγώνων. Οι δυνάμεις της CWI προετοιμάζονται για τα γεγονότα που έρχονται, για να μπορέσουν να παίξουν ένα προωθητικό ρόλο στις κοινωνικές αλλαγές που θα συμβούν.
Ευρώπη: Ηφαίστειο που βράζει
Το επίκεντρο του ενδιαφέροντος αυτή τη στιγμή, και όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις και όσον αφορά τους αγώνες των εργαζομένων, είναι η ευρωπαϊκή ήπειρος.
Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα έζησαν την προηγούμενη περίοδο τις μεγαλύτερες εργατικές κινητοποιήσεις στην σύγχρονη ιστορία τους. Ίσως πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι και μια σειρά από χώρες που είναι παραδοσιακά πιο «δυσκίνητες» όσον αφορά τους αγώνες, όπως η Αγγλία, η Ιρλανδία και η Γερμανία, είχαν πρωτοφανείς μάχες από τη νεολαία και τους εργαζόμενους.
Στην Αγγλία είχαμε την πολύ δυναμική κινητοποίηση των φοιτητών ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων με τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Στην Ιρλανδία, παρά την υποχωρητική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών απέναντι στην κυβέρνηση είδαμε 100.000 άτομα να διαδηλώνουν στο Δουβλίνο ενάντια στην είσοδο της χώρας στο μηχανισμό «στήριξης» ΔΝΤ-ΕΕ. Στην Στουτγκάρδη της Γερμανίας εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους σε πρωτοφανείς σε σκληρότητα συγκρούσεις με την αστυνομία για να εμποδίσουν τα σχέδια της τοπικής κυβέρνησης που θέλει να καταστρέψει τον παλιό σταθμό του τραίνου και το πάρκο γύρω από αυτόν για να κάνει την περιοχή φιλέτο για τους κερδοσκόπους.
Σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία έγιναν οι μεγαλύτερες γενικές απεργίες και συγκεντρώσεις από την δεκαετία του ‘70. Στην Γαλλία, σε 8 μέρες «πανεθνικής απεργιακής δράσης» αθροιστικά 17,5 εκατομμύρια συμμετείχαν στις διαδηλώσεις.
Στην Ευρώπη κάτι αρχίζει να αλλάζει. Και αλλάζει γρήγορα και ριζικά. Από μοντέλο «κοινωνικής ειρήνης» μετατρέπεται σε αρένα κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων.
<Η κρίση του ευρωπαϊκού μοντέλου
Όταν οι καπιταλιστές ηγέτες υπέγραφαν στην Λισαβόνα το 2000 την λεγόμενη «Ατζέντα 2010» σίγουρα δεν μπορούσαν να φανταστούν την κατάσταση που επικράτησε στην Ευρώπη αυτή την χρονιά.
Μόλις πριν μια δεκαετία επικρατούσε μια «ευρωπαϊκή ευφορία», και ο στόχος της πολιτικής ενοποίησης ήταν βασική προτεραιότητα. Σήμερα η Ευρώπη χτυπιέται πολύ άσχημα από την κρίση, οι εντάσεις μεταξύ των «εταίρων» είναι συνεχείς, και έχει αρχίσει να συζητιέται ανοιχτά ακόμα και το ενδεχόμενο διάλυσης του κοινού νομίσματος.
<Το ευρώ μέσα στην κρίση
Η προπαγάνδα όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων τα προηγούμενα χρόνια ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε όλοι θυσίες για να κρατήσουμε το ευρώ, και ότι αυτό θα μας πρόσφερε ευημερία και προστασία από την κρίση. Σήμερα αποκαλύπτεται η αλήθεια: το ευρώ ήταν και είναι ένα όργανο μεταφοράς πλούτου από τις φτωχότερες χώρες προς τις πλουσιότερες. Και ταυτόχρονα ήταν η ευκαιρία για τις κυβερνήσεις για να επιβάλλουν μια σειρά μέτρα που μετέφεραν πλούτο από τα φτωχότερα στρώματα στα πλουσιότερα.
Τα πακέτα χρηματοδοτήσεων της ΕΕ (που παρουσιάστηκαν ως μάννα εξ ουρανού) ήταν απλά τα «καθρεφτάκια» που έδιναν στους «ιθαγενείς» προκειμένου να κρύψουν αυτή την αλήθεια. Και επιπλέον το ευρώ σε μια περίοδο κρίσης που κάθε χώρα κοιτάει να εξυπηρετήσει το δικό της συμφέρον μοιάζει με καρυδότσουφλο σε τρικυμία.
Τα σενάρια που κυκλοφορούν για πιθανή «αποβολή» των «άτακτων» χωρών από το ευρώ έχουν μια πραγματική βάση. Οι πιο ανεπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά δεν έχουν καμία διάθεση να μπουν στο λυσσαλέο ανταγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη λόγω της συρρίκνωσης των αγορών κουβαλώντας «βαρίδια». Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο να δοκιμάσουν να πετάξουν έξω χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιρλανδία σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Βέβαια, αν η κρίση είναι πολύ βαθιά, μπορεί να δούμε και το σενάριο της απόφασης της Γερμανίας να εγκαταλείψει το ευρώ, το οποίο φυσικά θα οδηγήσει σε κατάρρευση όλο το εγχείρημα.
<Και μια συμφωνία:
Να πληρώσουν οι
εργαζόμενοι
Όλες οι κυβερνήσεις όμως ανεξαιρέτως προσπαθούν να φορτώσουν το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους. Το κοινωνικό κράτος (ότι απόμεινε απ’ αυτό) ξηλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και η πολιτική που εφαρμόζεται μοιάζει με οδοστρωτήρα πάνω στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των κοινωνιών.
Η ατζέντα των κυβερνητικών μέτρων σε όλες τις χώρες είναι πάνω κάτω κοινή: Μειώσεις στους μισθούς, κόψιμο των επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας, περικοπές σε Υγεία και Παιδεία, διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, χτυπήματα ενάντια στο Ασφαλιστικό σύστημα με αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις. Και την ίδια στιγμή νέες φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και κίνητρα για τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο.
<Η κρίση της αριστεράς
Και προσπαθούν να περάσουν αυτά τα μέτρα ως απαραίτητα και αναγκαία! Πως όμως το καταφέρνουν;
Ο λόγος είναι ότι στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι έχουν μείνει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση. Τα κόμματα της αριστεράς περνάνε αυτή την περίοδο μια κρίση ίσως πιο βαθιά από αυτή του καπιταλισμού. Γιατί σε περιόδους «ομαλές», μπορούσαν με τα γενικά τους συνθήματα να διατηρούνε ένα ποσοστό υποστήριξης, τουλάχιστον εκλογικά. Όσο όμως οξύνεται η κατάσταση, ο κόσμος δεν αρκείται πια σε γενικότητες αλλά αναζητά συγκεκριμένες και πειστικές απαντήσεις. Αυτή είναι η βάση της κρίσης της αριστεράς.
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (ΝΑΚ) στην Γαλλία, ενώ στην αρχή είχε σημαντική υποστήριξη, αυτή τη στιγμή παρουσιάζει στασιμότητα και πτώση όσον αφορά την ενεργοποίηση της βάσης του, την περίοδο που είχαμε το μεγαλύτερο κίνημα των τελευταίων ετών στην χώρα. Το ΝΑΚ, ενώ συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, δεν έκανε καμία πρόταση για το πώς αυτές θα μπορούσαν να κλιμακωθούν, ούτε για την πολιτική προοπτική του κινήματος.
Το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία, καταθέτει προτάσεις που είναι τελείως αναντίστοιχες με την κρισιμότητα της κατάστασης. Η βασική τους πρόταση με το ξέσπασμα της κρίσης ήταν η δημιουργία ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης της οικονομίας, και η έκδοση ευρωομολόγου, προτάσεις δηλαδή που υιοθετούν ακόμα και τα πρώην σοσιαλδημοκρατικά (σήμερα αστικά) κόμματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην εξουσία!
Το Γερμανικό Die Linke (Η Αριστερά), στα χαρτιά έχει υιοθετήσει ένα πολύ ριζοσπαστικό πρόγραμμα, που αναφέρεται ακόμα και στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, μιλάει για «κρίση του καπιταλισμού» ζητά «εθνικοποίηση των τραπεζών» κοκ. Στην πράξη όμως όλα αυτά θάβονται κάτω από μια γενικόλογη προπαγάνδα, και ταυτόχρονα χάνουν το νόημα τους λόγω της συμμετοχής κομματιών του σε τοπικές κυβερνήσεις που εφαρμόζουν περικοπές!
Στην Ιταλία, που λίγα μόλις χρόνια πριν ήταν το πρότυπο για την αριστερά πανευρωπαϊκά, η κατρακύλα δεν έχει όριο. Η πρόσφατη κίνηση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης αφορά την συνένωση της με ένα άλλο κόμμα, την Ένωση Ιταλών Κομμουνιστών. Θα μπορούσε να δει κανείς ένα θετικό βήμα σε μια ενωτική κίνηση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ένωση δεν γίνεται πάνω σε μια πολιτική βάση, πάνω σε μια βάση αρχών, αλλά είναι μια συμμαχία για να μπορέσει το νέο κόμμα να μπει στην βουλή, χωρίς να απασχολεί την ηγεσία η παρέμβαση στα κινήματα.
Υπάρχουν όμως και θετικά παραδείγματα, όπως αυτό της συγκρότησης της Ενωμένης Αριστερής Συμμαχίας στην Ιρλανδία (βλ. σελ. 11).
Στον βαθμό που η Αριστερά δεν βγει μπροστά στους αγώνες με τολμηρές θέσεις όπως η άρνηση πληρωμής του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας, βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο, κτλ, θα συνεχίζει να μαστίζεται από την κρίση της, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε διάλυση ιστορικών κομμάτων.
<Διεργασίες στην βάση
Μην βρίσκοντας «λύση» στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, οι εργαζόμενοι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες στρέφονται στους εργασιακούς τους χώρους για να βρούνε απαντήσεις. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία όμως δεν είναι καθόλου καλύτερη.
Λόγω αυτής της στάσης των συνδικαλιστών οι γενικές απεργίες που γίνονται παίρνουν ένα χαρακτήρα περισσότερο συμβολικής διαμαρτυρίας για τα μέτρα, μια και καμία ηγεσία δεν είναι πραγματικά διατεθειμένη να αναπτύξει ένα πρόγραμμα πάλης που να τα ανατρέψει.
Οι αγώνες των εργαζομένων δεν είναι πάντα νικηφόροι. Από τις νίκες και από τις ήττες όμως βγαίνουν συμπεράσματα για τις επόμενες μάχες. Ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα που φαίνεται ότι έχει μαζικό χαρακτήρα είναι για την ανάγκη πανευρωπαϊκού συντονισμού των αγώνων. Αφού η επίθεση που δεχόμαστε είναι κοινή, η απάντηση μας πρέπει να είναι συντονισμένη. Ποια δύναμη θα μπορούσε να κοντράρει μια αποφασιστική πανευρωπαϊκή γενική απεργία;
<Κίνδυνος ακροδεξιάς
Λόγω των αργών διαδικασιών εξαγωγής συμπερασμάτων, μπερδέματα και αντιφάσεις θα προκύψουν. Είδαμε σε χώρες όπου η αριστερά είναι πολύ αδύναμη ή που απέτυχε να προχωρήσει μπροστά, την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων και διαθέσεων.
Στην Ουγγαρία το Jobbik πήρε 17% στις τελευταίες εκλογές και οργανώνει πογκρόμ κατά των μεταναστών. Στην Σουηδία οι «Σουηδοί Δημοκράτες» εξέλεξαν 20 βουλευτές. Στην Αυστρία και το Βέλγιο τα ακροδεξιά κόμματα είναι σε άνοδο. Η τάση αυτή πρέπει να λειτουργήσει σαν καμπανάκι για το κίνημα, που πρέπει να οργανώσει δυναμικές εκστρατείες ενάντια στα ρατσιστικά φαινόμενα. Αν η αριστερά δεν καταφέρει να προσφέρει διέξοδο στην κοινωνία, είναι αναπόφευκτο ότι αυτό το κενό θα το καλύψει η ακροδεξιά, όπως έγινε (σε διαφορετικές βέβαια συνθήκες) και μετά την κρίση του ’30.
Το θέμα της μετανάστευσης χρησιμοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις για να διασπάσει τους εργαζόμενους σε ντόπιους και «ξένους». Για να αντιμετωπιστεί αυτή η προπαγάνδα δεν αρκούν γενικά συνθήματα για «αλληλεγγύη στους μετανάστες», αλλά χρειάζονται πρωτοβουλίες για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στις επιπτώσεις της κρίσης που μας χτυπάει όλους.
<Νέα περίοδος
Στην Ευρώπη έχει ανοίξει μια νέα περίοδος κρίσης, αγώνων και κοινωνικής αναταραχής. Η αριστερά πρέπει να μπει μπροστά στις μάχες που έρχονται για να τις στρέψει σε μια συνολική αμφισβήτηση του συστήματος. Γιατί αν δεν το κάνει, το μέλλον που μας επιφυλάσσεται είναι ζοφερό. Χρειάζεται το κίνημα να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα για μην ζήσουμε καταστάσεις που θα μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω.
Από την δράση της CWI
Οργάνωση της αντίστασης
Η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή είναι μια διεθνής οργάνωση που προσπαθεί να χτίσει την αντίσταση των εργαζομένων σε 47 χώρες σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία 2 χρόνια οι δυνάμεις της CWI είχαν μια σημαντική γεωγραφική επέκταση σε νέες χώρες όπως η Αργεντινή, το Χόνγκ Κόνγκ, η Ταϊβάν, το Κεμπέκ, η Μαλαισία, η Ισπανία και η Ιταλία.
Σε κάθε χώρα υπάρχουν φυσικά οι εθνικές ιδιαιτερότητες, αλλά οι πολιτικές θέσεις και η μέθοδος της δουλειάς είναι στα βασικά της σημεία κοινή, όπως φαίνεται από τις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου (δες προηγούμενες σελίδες).
Παρακάτω μεταφέρουμε μερικά μόνο από τα παραδείγματα της δράσης σε διάφορες χώρες. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο site μας www.xekinima.org
<Ευρώπη
Στην Αγγλία είδαμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις της νεολαίας ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Ήταν ένας αγώνας που ταρακούνησε την αγγλική κοινωνία με την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα του. Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» (ΣΚ) συμμετείχε στο κίνημα αυτό με προτάσεις για συντονισμό των φοιτητών με το εργατικό κίνημα της χώρας, το οποίο αυτή την περίοδο βρίσκεται σε φάση συζήτησης για τον τρόπο αντιμετώπισης των σκληρών μέτρων της νέας κυβέρνησης Συντηρητικών- Φιλελεύθερων. Το ΣΚ έχει σημαντική παρουσία στο εργατικό κίνημα της χώρας και προωθεί την ιδέα για γενική απεργία στον δημόσιο τομέα, ως πρώτη απάντηση του κινήματος. Ταυτόχρονα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο NSSN (Δίκτυο Συνδικαλιστών Βάσης) το οποίο μπαίνει συχνά μπροστά και οργανώνει δράσεις ώστε να αναπτυχθεί η αντίσταση των εργαζομένων – ιδιαίτερα όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρνείται να καλέσει κινητοποιήσεις.
Στην Γερμανία η οργή του κόσμου εκφράστηκε πρόσφατα ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης της Στουτγκάρδης για την οικοπεδοποίηση ενός μεγάλου πάρκου στο κέντρο της πόλης. Η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» (SAV) πήρε άμεσα την πρωτοβουλία για την δημιουργία μιας οργάνωσης νεολαίας για αυτό το θέμα, η οποία κατέβασε τα σχολεία στις κινητοποιήσεις. Οι μαθητές έπαιξαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο να μπλοκάρουν τις μπουλντόζες που έκοβαν τα δέντρα και να πετύχουν το προσωρινό πάγωμα των έργων.
Στην Ιταλία, το Controcorrente (Ενάντια στο Ρεύμα) έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας αριστεράς, λόγω της κατάρρευσης της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Οι εργαζόμενοι εκεί λόγω της κατάστασης, στρέφουν τα μάτια τους προς τη FIOM, την συνδικαλιστική ομοσπονδία στο χώρο του μετάλλου που κράτησε πολύ μαχητική στάση στις διαπραγματεύσεις με την FIAT. Η FIOM καλείται να παίξει έναν ευρύτερο πολιτικό ρόλο, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αναγέννηση της ιταλικής αριστεράς – κι αυτό γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό από πολλούς αγωνιστές της βάσης. Το Νοέμβρη που πέρασε η ΦΙΟΜ κάλεσε μια διαδήλωση στη Ρώμη της οποίας η επιτυχία ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη, με 500.000 κόσμο – κάτι που η αριστερά, με τα απανωτά καταστροφικά της λάθη ούτε κατά διάνοια μπορεί να προσεγγίσει. Το Controcorrente έχει σημαντική παρουσία μέσα στη ΦΙΟΜ με σημαντικό αριθμό συντρόφων εκλεγμένων στο κεντρικό συμβούλιο. Έτσι οι σύντροφοι εκεί έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία με σειρά εκδηλώσεων και δράσεων με γενικό τίτλο «Παλεύουμε για μια αριστερά όπως τη FIOM» – με άλλα λόγια μια αριστερά μαχητική και ταξική.
<Ασία
Στο Πακιστάν, μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης, οι σύντροφοι του «Σοσιαλιστικού Κινήματος Πακιστάν» πήραν την πρωτοβουλία για την δημιουργία μιας νέας εργατικης συνομοσπονδίας, της «Προοδευτικής Εργατικής Ομοσπονδίας», που αντιπροσωπεύει μέχρι στιγμής 500.000 εργαζόμενους. Αυτή η προσπάθεια γίνεται για να σπάσει η απουσία παραδόσεων του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Ήδη η νέα συνομοσπονδία έχει μπει μπροστά σε σημαντικούς αγώνες, όπως η σκληρή απεργία των εργατών στις τηλεπικοινωνίες και έχει οργανώσει και εκστρατεία στήριξης των πλημμυροπαθών μετά τις καταστροφικές πλημμύρες του προηγούμενου χρόνου.
Στη Σρι Λάνκα, μετά από δεκαετίες εμφυλίου μεταξύ του στρατού των Σινχάλα και του αντάρτικου των Ταμίλ, ο πόλεμος τελείωσε με μια μαζική εθνοκάθαρση στις βόρειες περιοχές. Το «Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα» (USP) κατάφερε, μέσα σε συνθήκες ακραίου εθνικισμού και σκληρής καταστολής, να κρατήσει ψηλά την σημαία της ταξικής ενότητας μεταξύ των κατοίκων του νησιού. Οι σύντροφοι αναγκάστηκαν να δουλέψουν τα τελευταία 2 με 3 χρόνια σε συνθήκες ημιπαρανομίας, λόγω των επιθέσεων από παρακρατικούς. Με το τέλος του πολέμου, η μάχη για δημοκρατικά δικαιώματα παραμένει, αφού το καθεστώς δεν έχει μαλακώσει την στάση του, αντίθετα αυξάνει τα μέτρα καταστολής.
Στο Καζακστάν, το «Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν» πήρε την πρωτοβουλία για την δημιουργία ενός πλατιού μετώπου που περιλαμβάνει όλα τα κοινωνικά κινήματα και ονομάζεται «Καζακστάν 2012» (λόγω της ημερομηνίας των επόμενων εκλογών). Τα κινήματα αυτά θα δώσουν την μάχη ενάντια στο καθεστώς Ναζαρμπάγιεφ, που ασκεί δικτατορικές εξουσίες στην χώρα. Παράλληλα, γίνεται προσπάθεια να φτιαχτεί μια συνομοσπονδία όλων των μαχητικών συνδικάτων, που έχει ήδη υιοθετήσει πολύ ριζοσπαστικές θέσεις όπως η εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο.
<Λατινική Αμερική
Στην Βραζιλία, σε μια κατάσταση κρίσης και διασπάσεων της αριστεράς, είχαμε την συγχώνευση δυο οργανώσεων, που τώρα αποτελούν το νέο τμήμα της CWI. Η νέα οργάνωση έχει εκπροσώπηση σε ηγετικό επίπεδο σε μια σειρά συνδικάτα (καθηγητές, τυπογράφοι, εργαζόμενοι στην εταιρία ύδρευσης, κτλ) καθώς και στα κινήματα των ακτημόνων και των αστέγων στις πόλεις.
Στην Βενεζουέλα, παρά την προς τα έξω εικόνα που το καθεστώς εμφανίζεται προοδευτικό και ριζοσπαστικό, η κατάσταση για τους αγωνιστές της αριστεράς που δεν στηρίζουν άκριτα τον Τσάβεζ είναι πολύ δύσκολη. Ο Τσάβεζ έχει πάρει μια σειρά από ριζοσπαστικά μέτρα (που το τμήμα της CWI «Επαναστατικός Σοσιαλισμός» ασφαλώς στηρίζει) αλλά ταυτόχρονα έχει αναπτυχθεί μια γραφειοκρατία σταλινικού τύπου που εμποδίζει να αναπτυχθούν δομές πραγματικής εργατικής δημοκρατίας. Τελευταία πέρασε νόμος που ποινικοποιεί τις διαδηλώσεις, με την δικαιολογία ότι στρέφονται ενάντια στο σοσιαλισμό! Το τμήμα της CWI στη Βενεζουέλα έχει ξεκινήσει εκστρατεία κατά των αντιδημοκρατικών ρυθμίσεων και υπεράσπισης των φυλακισμένων αγωνιστών με αυτό το νόμο.
