Σχόλιο του «Ξ»
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Συνομοσπονδία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και τις ΔΕΚΟ (ΓΣΕΕ) δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει το συνέδριό της. Οι λόγοι και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες ναυάγησαν δύο φορές οι απόπειρες διεξαγωγής του συνεδρίου, είναι ενδεικτικά του εκφυλισμού ο οποίος επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στις μεγάλες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες. Ας δούμε τα γεγονότα.
Πρώτη απόπειρα για συνέδριο (14 Μάρτη)
Το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 14 Μάρτη στην Καλαμάτα -σε πολυτελές ξενοδοχείο- και θα ολοκλήρωνε τις εργασίες του με εκλογή νέας διοίκησης της Συνομοσπονδίας στις 17 Μάρτη, από τους αντιπροσώπους 146 ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων. Με βάση το πρόγραμμα του, το συνέδριο θα άνοιγε με εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Τόσο όμως η εναρκτήρια εκδήλωση, όσο και το συνέδριο στο σύνολό του, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αρκετές μέρες πριν την έναρξή του, το ΠΑΜΕ με ανακοινώσεις του είχε καταγγείλει ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ προετοιμάζει ένα συνέδριο με αντιπροσώπους εκλεγμένους σε νοθευμένες διαδικασίες, αλλά και συμμετοχή εργοδοτικών σωματείων που είχαν «εκλέξει» ως αντιπροσώπους μετόχους και διευθύνοντες συμβούλους ανώνυμων εταιρειών, μέλη ΔΣ τραπεζών κλπ.
Την ώρα της εκδήλωσης, το ΠΑΜΕ οργάνωσε κινητοποίηση διαμαρτυρίας με κεντρικό σύνθημα «Συνδικάτα εργατών όχι των εργοδοτών» και στη συνέχεια πραγματοποίησε «παρέμβαση» στην εκδήλωση, με τα μέλη του να εισέρχονται στην αίθουσα στην οποία θα γινόταν και πρακτικά να τη διαλύουν.
Κανονικά, την ίδια μέρα (14 Μάρτη) με βάση το πρόγραμμα του συνεδρίου, θα έπρεπε από τις 9 το πρωί να πιστοποιούνται οι σύνεδροι. Το ΠΑΜΕ κατήγγειλε ότι δεν υπήρχε επιτροπή πιστοποίησης και εγγραφής των συνέδρων. Αντ’ αυτού οι καμαριέρες του ξενοδοχείου άφηναν τις κάρτες των συνέδρων κάτω από τα μαξιλάρια τους. Το ΠΑΜΕ έχοντας κατεβάσει κόσμο με πούλμαν από την Αθήνα δεν επέτρεψε στον συνέδριο να ξεκινήσει, ενώ η ΓΣΕΕ από την πλευρά της κατήγγειλε ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ διέλυσαν την εκδήλωση και το συνέδριο, κατηγορώντας το για τραμπουκισμούς.
Νέα απόπειρα (4 Απρίλη)
Μετά τη διάλυση των διαδικασιών του Μάρτη, η ΓΣΕΕ σε έκτακτη συνεδρίασή της όρισε νέα ημερομηνία διεξαγωγής του συνεδρίου την 4η Απρίλη, αυτή τη φορά στη Ρόδο -και πάλι σε πολυτελές ξενοδοχείο. Το ΠΑΜΕ μία μέρα πριν, πραγματοποίησε πορεία στη Ρόδο. Την ημέρα έναρξης του συνεδρίου προχώρησε σε κατάληψη στα (άδεια) γραφεία της ΓΣΕΕ στην Αθήνα ενώ στη Ρόδο κατήγγειλε ότι η διοίκηση της ΓΣΕΕ είχε μετατρέψει το ξενοδοχείο σε απόρθητο φρούριο με σεκιούριτι και μπράβους και απαγόρευση εισόδου στους δημοσιογράφους. Η ΓΣΕΕ από τη μεριά της κατήγγειλε ότι «οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ» μπούκαραν με σιδηρολοστούς στο ξενοδοχείο χτυπώντας αδιακρίτως μέλη της ηγεσίας της Συνομοσπονδίας και υπαλλήλους. Η πιο τραγική δήλωση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ ήταν ωστόσο αυτή που ανέφερε ότι υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ κυβέρνησης και ΠΑΜΕ, με στόχο να τρομοκρατήσουν και να χειραγωγήσουν τα συνδικάτα!
Μέχρι τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, είναι άγνωστο αν και πότε θα υπάρξει νέα απόπειρα για συνέδριο, ενώ είναι πολύ πιθανό να οριστεί προσωρινή διοίκηση από το Πρωτοδικείο.
Κοινωνική συμμαχία και δημοψήφισμα
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η ηγεσία της ΓΣΕΕ δε χάνει ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει προ πολλού περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο και αντί για τα συμφέροντα των εργαζομένων και την οργάνωση των αγώνων τους, υπερασπίζεται τους εργοδότες. Από τη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος του 2015, στην οποία η ΓΣΕΕ πήρε καθαρά και δημόσια θέση υπέρ του ΝΑΙ, των συμφερόντων των δανειστών και του μεγάλου κεφαλαίου, μέχρι την «Κοινωνική Συμμαχία» που δημιούργησε σε συνεργασία με εκπροσώπους των εργοδοτών τον περασμένο χρόνο, δείχνει καθαρά τον πραγματικό της χαρακτήρα.
Στην τελευταία περίπτωση μάλιστα, έχοντας δημιουργήσει μια συμμαχία με φορείς όπως η ΓΣΕΒΕΕ (βιοτέχνες και έμποροι) κ.α. κάλεσε τους εργαζόμενους σε απεργία, χωρίς κανένα εργατικό αίτημα! Αντί γι’ αυτό, το πλαίσιο της «απεργίας» μιλούσε για «πολιτικές ενίσχυσης της υγιούς επιχειρηματικότητας» και για «παροχή φορολογικών κινήτρων συνδεδεμένων με την υγιή ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας…». Καλούσε δηλαδή τους εργαζόμενους να απεργήσουν για τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων!
Εργοδοτικός συνδικαλισμός: έπεσε κανείς από τα σύννεφα;
Την ίδια στιγμή, όσα καταγγέλλει (και σωστά) το ΠΑΜΕ για το φετινό συνέδριο της ΓΣΕΕ συνέβαιναν και σε προηγούμενα συνέδρια. Τα σωματεία φάντασμα, οι αντιπρόσωποι που ήταν ταυτόχρονα διευθυντές και εργοδότες, σωματεία με τους ψηφίσαντες να είναι περισσότεροι από τα εγγεγραμμένα μέλη κλπ, αποτελούσαν για πάρα πολλά χρόνια αδιαμφισβήτητα γεγονότα, ενώ τα παζάρια για τη πιστοποίηση και εγγραφή σωματείων και συνέδρων ήταν το μόνο μέρος στα συνέδρια τόσο των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων όσο και της ΓΣΕΕ που ενδιέφερε πραγματικά τους συνέδρους (οι οποίοι στη συνέχεια εγκατέλειπαν την αίθουσα των συζητήσεων για να γυρίσουν μόνο στις ψηφοφορίες).
Πώς αντιμετωπίζεται ο εκφυλισμός;
Ο εκφυλισμός των ηγεσιών και των διαδικασιών του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί όμως να λυθεί με τις μεθόδους του ΠΑΜΕ. Οι έφοδοι και το ξύλο στους εκπροσώπους των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα. Ούτε συνειδήσεις ξυπνά, ούτε συσχετισμούς αλλάζει, ούτε φοβίζει τους Παναγόπουλους και ΣΙΑ που δεν έχουν φοβηθεί να ξεπουλήσουν τα πάντα. Αντίθετα, δίνει στους εργατοπατέρες τη δυνατότητα να παρουσιαστούν ως «θύματα».
Επιπλέον, οι ευθύνες του ΠΑΜΕ για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορούν να αγνοηθούν. Το ΠΑΜΕ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στη ΓΣΕΕ εδώ και δεκαετίες και η μεγαλύτερη και πιο συγκροτημένη συνδικαλιστική παρέμβαση από την πλευρά της Αριστεράς. Παρόλα αυτά η ηγεσία του ΠΑΜΕ δεν έχει καταφέρει εδώ και δεκαετίες να αποτελέσει μια πειστική εναλλακτική απέναντι στη σαπίλα των καθεστωτικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κι’ αυτό γιατί το ΠΑΜΕ αρνείται κατηγορηματικά να συνεργαστεί με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, προσπαθεί να καπελώσει και να ελέγξει κάθε εργατικό αγώνα που βρίσκει στο δρόμο του κι αν δεν το καταφέρει, τον σαμποτάρει ανοιχτά, ενώ εκτός από τους γραφειοκράτες και τους εκπροσώπους της εργοδοσίας καταγγέλλει (συχνά ως εργοδοτικούς) και κάθε συνδικαλιστή, παράταξη, ή και σωματεία ολόκληρα με τα οποία διαφωνεί ή τα οποία απλά δεν είναι στο ΠΑΜΕ. Τα στελέχη του ΠΑΜΕ δεν χρησιμοποιούν φυσική βία και προπηλακισμούς μόνο απέναντι στους συνδικαλιστές του κατεστημένου αλλά και ενάντια στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τους οποίους επίσης τσουβαλιάζουν στους «εργοδοτικούς». Με αυτές τις μεθόδους, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν είναι δυνατό να προσφέρουν οποιαδήποτε προοπτική, πολύ περισσότερο να αποτελέσουν έμπνευση για τους εργαζόμενους και να δώσουν την απάντηση που χρειάζεται στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Υπάρχει εναλλακτική;
Πολλοί συνδικαλιστές βάσης συζητάνε αυτή την περίοδο με ποια μέτρα μπορούν να αντιμετωπιστούν οι εκφυλιστικές και νοθευμένες διαδικασίες εκλογής συνέδρων και πολλά από τα μέτρα που αναφέρονται είναι σωστά όπως π.χ. ηλεκτρονικό μητρώο μελών σωματείων το οποίο να είναι προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή από όλους τους εργαζόμενους, κατάθεση από όλους τους συνέδρους βεβαίωσης ετήσιας μισθοδοσίας (από εργοδότη) κλπ.
Τα διάφορα μέτρα, διαδικασίες και καταστατικά, όσο καλά και να είναι όμως δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα όσο θα εφαρμόζονται από συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως οι σημερινές, που έχουν κάνει την κοινωνία να θεωρεί το συνδικαλισμό συνώνυμο της μίζας, της τεμπελιάς και της διαφθοράς.
Η επίπονη δουλειά του μυρμηγκιού για το ξαναχτίσιμο του συνδικαλιστικού κινήματος από τους αγωνιστές της Αριστεράς και τους ανένταχτους μαχητικούς εργαζόμενους είναι απαραίτητη. Η συνεργασία και ο συντονισμός δε αυτών των δυνάμεων, χωρίς μικροκομματικούς ανταγωνισμούς, είναι απαραίτητος για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να δώσουν μάχες με προοπτική νίκης και να εκθρονίσουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Κι όλα αυτά, ασφαλώς, θα πρέπει να είναι ενταγμένα σε ένα στόχο ριζικής κοινωνικής ανατροπής και αντικαπιταλιστικής πάλης – γιατί όσο η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος περιορίζει την πάλη της μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού η υποταγή της στις πιέσεις των εργοδοτών, η διαφθορά και η σήψη είναι αναπόφευκτες.
