Γύρω στα 60 άτομα πέρασαν από την εκδήλωση του Ξεκινήματος στην Αθήνα με θέμα την καταπίεση και τους αγώνες των γυναικών για ισότητα. Η εκδήλωση έγινε στο χώρο «Rosa Parks» και είχε τίτλο: «Ψωμί & Τριαντάφυλλα – Οι γυναίκες αγωνίζονται ακόμα για ισότητα». Έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες και συζήτηση, όπου αναφέρθηκαν πολλές πτυχές της γυναικείας καταπίεσης και της ανισότητας, αλλά και πώς μπορούμε να αγωνιστούμε για να την ανατρέψουμε.
***
Την συζήτηση άνοιξε η Ηλέκτρα Κλείτσα από το σχήμα «Μαχητικές & Ελεύθερες» και μίλησε για τα εντυπωσιακά γυναικεία κινήματα των τελευταίων ετών.
Το «Rage against Rape» (οργή ενάντια στους βιασμούς) στην Ινδία το 2013, αλλά και η αλυσίδα μήκους 620 χλμ που σχημάτισαν οι γυναίκες στα τέλη του περασμένου χρόνου, διεκδικώντας ίσα δικαιώματα. Το κίνημα «Ni una menos» (καμία λιγότερη) που ξέσπασε το 2015 στη Λ. Αμερική ενάντια στη βία και τις δολοφονίες γυναικών. Οι κινητοποιήσεις γυναικών ενάντια στον Τραμπ το 2017. Η περίπτωση της Ισπανίας, όπου το 2018 πάνω από 1 εκατομμύριο μαθητριών και φοιτητριών έκαναν αποχή από τα μαθήματά τους και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις των 100.000 πολιτών ενάντια στην ποινή «χάδι» που επιβλήθηκε στην «αγέλη των βιαστών». Η νικηφόρα απεργία των εργατριών στο Δήμο της Γλασκώβης στη Σκωτία, (23 – 24 Οκτώβρη) οι οποίες αγωνίστηκαν για ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Και βέβαια ο συγκλονιστικός αγώνας που δόθηκε πέρσι για την νομιμοποίηση της άμβλωσης στην Ιρλανδία, η οποία απαγορευόταν από το ίδιο το Σύνταγμα, είναι κάποια από τα παραδείγματα πολύ μαχητικών και μαζικών κινημάτων των τελευταίων χρόνων.
Επίσης οι αποχές και στάσεις εργασίας χιλιάδων εργαζομένων στη Google, που έγιναν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση και οι στάσεις εργασίας για το ίδιο λόγο από τις εργαζόμενες στα MacDonalds στις ΗΠΑ, δείχνουν πως το γυναικείο κίνημα δεν παλεύει μόνο για ζητήματα που έχουν να κάνουν αυστηρά με τα θέματα του σεξισμού, αλλά μπαίνει δυναμικά και σε εργατικές κινητοποιήσεις.
***
Στη συνέχεια τοποθετήθηκε η Ελένη Μήτσου από το Ξεκίνημα, που αναφέρθηκε στον πρόσφατο βιασμό και δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο από τρεις νεαρούς και μίλησε γενικά για το ζήτημα των βιασμών και πώς αντιμετωπίζεται από την ελληνική κοινωνία με την ενοχοποίηση βασικά του θύματος και όχι του θύτη. Ανέφερε πως η Ελληνική ιατροδικαστική εταιρεία υπολογίζει ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα γίνονται 5000 βιασμοί, αριθμός που αντιστοιχεί σε 13-14 βιασμούς την ημέρα, κάτι που δείχνει πώς οι βιασμοί γυναικών δεν είναι εξαίρεση, αλλά ένα φαινόμενο κοινωνικό, ένα φαινόμενο υφασμένο μέσα στους ιστούς της Ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στους ιστούς των κοινωνιών σε όλο τον κόσμο.
Στο θέμα των αμοιβών επίσης υπάρχει ανισότητα σε όλες τις χώρες του πλανήτη όπου οι γυναίκες αμείβονται χαμηλότερα από τους άντρες. Στην Ελλάδα, οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 12,5% χαμηλότερα από τους άντρες, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 16% και σε παγκόσμιο επίπεδο οι μισθοί των γυναικών είναι κατά 37% χαμηλότεροι από τους μισθούς των ανδρών! Έκλεισε λέγοντας ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, την ανισότητα και τους ανταγωνισμούς και χρησιμοποιώντας αυτές τις διαιρέσεις, βάζοντας τη μια κατηγορία ανθρώπων να ανταγωνίζεται μια άλλη, το σύστημα επιβιώνει και οι καπιταλιστές συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη. Ο αγώνας για την ισότητα πρέπει να είναι αγώνας ενάντια στο σύστημα που γεννά τη ανισότητα και τη βία.
***
Ακολούθησε η ομιλία της Ρουθ Κόπιντζερ (μέσω Skype), που είναι βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας (αδελφή οργάνωση του Ξεκινήματος). Η Ρουθ αναφέρθηκε στο γυναικείο κίνημα στην Ιρλανδία και πώς πέτυχε τη συντριπτική νίκη του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα για το δικαίωμα στην άμβλωση, με 68% του κόσμου να ψηφίζει υπέρ της κατάργησης του άρθρου 8 που απαγόρευε τις αμβλώσεις και 32% κατά.
Χιλιάδες γυναίκες στην Ιρλανδία αναγκάζονταν να γίνουν μητέρες χωρίς τη θέλησή τους, να ταξιδέψουν στο εξωτερικό προκειμένου να τερματίσουν μια εγκυμοσύνη, να βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία τους, ακόμη και να πεθάνουν, όπως συνέβη στην περίπτωση της Savita Halappanavar, μετανάστριας από την Ινδία, η οποία πέθανε από επιπλοκές μιας εγκυμοσύνης που δεν της επέτρεψαν να τερματίσει. Κεντρικό ρόλο στην εκστρατεία υπέρ του «ΝΑΙ» έπαιξε η φεμινιστική σοσιαλιστική ομάδα ROSA, αλλά και οι συντρόφισσες και σύντροφοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας, τόσο μέσα στη Βουλή στην Ιρλανδία όσο και με δράσεις όπως «το τρένο για το χάπι της άμβλωσης». Σε αυτή τη δράση ακτιβίστριες έφεραν από τη Βόρεια Ιρλανδία στο Δουβλίνο χάπια άμβλωσης (παράνομα στη Νότια Ιρλανδία) και τα μοίρασαν στις γυναίκες που τα είχαν ανάγκη. Η δράση, πέρα από τη διαμαρτυρία ενάντια στον καταπιεστικό νόμο που στερεί από τις γυναίκες τον έλεγχο πάνω στο σώμα τους, είχε στόχο την ενημέρωση γύρω από το θέμα της άμβλωσης, αλλά και να δείξει ότι το συγκεκριμένο χάπι είναι ασφαλές για την υγεία.
***
Η Πένη Κωνσταντινοπούλου, μαθήτρια Α’ Λυκείου από το Μαθητικό Ξεκίνημα, μίλησε για τις συνθήκες που βιώνουν τα κορίτσια σε διάφορες χώρες του κόσμου όπως η Ινδία, όπου η κοινωνική τους θέση είναι πολύ κατώτερη από των αγοριών ή χώρες στις οποίες νεαρά κορίτσια υπόκεινται σε κλειτοριδεκτομή και τι σημαίνει αυτό για τη μετέπειτα ζωή τους. Αναφέρθηκε στα στερεότυπα γύρω από το βιασμό και πώς ενοχοποιείται το θύμα, με ερωτήσεις σχετικά με τα ρούχα που φορούσε, αν είχε πιει, κλπ, αλλά και στις «ποινές χάδι» στους βιαστές. Στη συνέχεια, μίλησε για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, και πώς η οικογένεια αναπαράγει τα στερεότυπα σε σχέση με την «αδυναμία» των κοριτσιών. Στην εφηβεία τα κορίτσια έχουν πολύ περισσότερους περιορισμούς σε σχέση με τα αγόρια, αλλά και μέσα στο σχολείο διατηρούνται τα στερεότυπα, μέσα από «αστειάκια» συμμαθητών και παγιωμένες αντιλήψεις σχετικά με το ρόλο της γυναίκας.
***
Τέλος, η Αμάντα Κατερίνη, μέλος της Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης, ως εκπαιδευτικός αναφέρθηκε στα στερεότυπα των φύλων μέσα στην εκπαίδευση. Έκανε μια ιστορική αναδρομή για το ρόλο του σχολείου στην ανάδειξη των έμφυλων στερεοτύπων στον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Από το 1834, στα σχολεία (που δεν υπήρχαν μεικτές τάξεις) ο στόχος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης των κοριτσιών ήταν η «ηθικοποίηση», να γίνουν καλές σύζυγοι και μητέρες και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είχαμε τα Παρθεναγωγεία με σκοπό να φτιάξουν καλές νοικοκυρές. Φτάνοντας στο σήμερα, έχουν βελτιωθεί πολλά στα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο τα 2/3 των αναλφάβητων είναι γυναίκες. Βέβαια, ακόμα και σήμερα στις δυτικές χώρες αναπαράγονται τα στερεότυπα σε σχέση με τις κλίσεις των αγοριών και των κοριτσιών και τα επαγγέλματα που πρέπει να επιλέξουν.
***
Ανάμεσα στις ομιλίες προβλήθηκαν βίντεο με ομιλίες αγωνιστριών από τη Ρωσία καθώς και βίντεο που αφορούν την έννοια της συναίνεσης και τη βία κατά των γυναικών.
«Ψωμί και τριαντάφυλλα» ήταν το σύνθημα της απεργίας των εργατριών στις υφαντουργίες του Λόρενς της Μασαχουσέτης το 1912 και ο τίτλος της εκδήλωσης. «Ψωμί και τριαντάφυλλα» φωνάζουμε και διεκδικούμε και σήμερα!
