Του Φοίβου Γούζιου
Πολύ επιτυχημένη ήταν η εκδήλωση του «Ξ» στα μέσα Νοέμβρη με τίτλο «Αμερική και Ευρώπη – Κρίση και Αγώνες», στην Αθήνα. Προσκεκλημένοι στην εκδήλωση ήταν η Σίντυ Σίχαν, γνωστή ακτιβίστρια του αντιπολεμικού και αριστερού κινήματος της Αμερικής, ο Τζο Χίγγινς, Ευρωβουλευτής με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιρλανδίας, η Ελένη Πορτάλιου, επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από πλευράς προσέλευσης η εκδήλωση σημείωσε επιτυχία παρότι η μέρα (Πέμτπη) κάθε άλλο παρά προσφερόταν για κάτι τέτοιο. Την παρακολούθησαν 165 με 170 άτομα εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία έκατσε μέχρι το τέλος αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας κουβέντας.
Άνοιγμα του Τ. Γιαννόπουλου
Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο σ. Τάκης Γιαννόπουλος, ο οποίος εισήγαγε τους καλεσμένους, ιδιαίτερα τους συντρόφους/σσες από το εξωτερικό και αναφέρθηκε συνοπτικά στις θέσεις του «Ξ» για την τρέχουσα κρίση και στα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών.
Αναφέρθηκε στην κρίση του χρέους στην Ευρωζώνη, τις διαφωνίες που εκφράζονται δημόσια ανάμεσα στις ηγεσίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση και την αδυναμία του καπιταλισμού να φέρει ανάπτυξη. Πρόσθεσε πως μέσα από αυτό το σκηνικό προκύπτει η ανάγκη για μια αριστερά που θα ανατρέψει το σύστημα. Μια αριστερά επαναστατική, διεθνιστική που θα δώσει στον κόσμο διέξοδο από τον καπιταλισμό.
Ο σ. έκανε αναφορά στα μέτρα τα οποία πάρθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση αλλά και αυτά τα οποία ετοιμάζονται. Αυτά τα μέτρα έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιστάσεις και αγώνες από την πλευρά των εργαζομένων σε όλες τις χώρες. Σημαντικά παραδείγματα αποτελούν η Γαλλία, η Ιρλανδία, η Ρουμανία, η Πορτογαλία αλλά ακόμα και η Βρετανία που είχε καιρό να βγει στο μέτωπο των αγώνων.
Το πιο σημαντικό ερώτημα όμως το οποίο απασχόλησε και όλους τους επόμενους ομιλητές ήταν το πώς είναι δυνατόν η αριστερά σε αυτές τις συνθήκες να είναι πολυδιασπασμένη και ανίκανη να δώσει διεξόδους. Εκεί αναφέρθηκε και το παράδειγμα των πρόσφατων αποτελεσμάτων της Αριστεράς στις Τοπικές και Αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ελλάδα και η αδυναμία των μαζικών κομμάτων (ΚΚΕ και ΣΥΝ) να εξάγουν τα σωστά συμπεράσματα.
Cindy Sheehan (Σίντι Σίχαν)
Η Cindy Sheehan ξεκίνησε λέγοντας ότι όλα όσα κέρδισε η εργατική τάξη στις ΗΠΑ κάποιες δεκαετίες πριν, άρχισαν να εξανεμίζονται από τη δεκαετία του 1980 και σήμερα απειλούνται με τρόπο δραματικό. Εξήγησε πως ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι υπάρχει ταξική πάλη στην Αμερική. Αυτή τη στιγμή υπάρχει το μεγαλύτερο χάσμα εισοδημάτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών από τη δεκαετία του 1930.
Στις πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές στην Αμερική οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στους Δημοκρατικούς και τον Ομπάμα με αποτέλεσμα οι Ρεπουμπλικάνοι να ξανακερδίσουν τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων. Η ομιλήτρια χαρακτήρισε «δημοκρατική τυραννία» την περίοδο Ομπάμα.
Σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε σημαντικούς αγώνες να αναπτύσσονται ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Παρόλα αυτά, το κίνημα στις ΗΠΑ είναι ακόμα πίσω, ανέφερε η σ. Σίντυ. Ένας από τους λόγους είναι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στη χώρα είναι στενά συνδεδεμένες με το Δημοκρατικό Κόμμα και αρνούνται να αγωνιστούν εναντίον του.
Όπως εξήγησε η σ. Cindy στην Αμερική, μόνο κατ’ επίφαση υπάρχουν επιλογές στις εκλογές. Ουσιαστικά το σύστημα είναι μονοκομματικό σε μία χώρα μάλιστα που υπήρξε ο κύριος κατήγορος μονοκομματικών καθεστώτων όπως η ΕΣΣΔ. Άρα, πρέπει να υπάρξει μια σοσιαλιστική εναλλακτική, παρά το ότι η λέξη «σοσιαλισμός» είναι «απαγορευμένη» στις ΗΠΑ.
Αργότερα η συντρόφισσα αναφέρθηκε στην πρόταση αριστερών κομμάτων και οργανώσεων να είναι αυτή υποψήφια για τις επόμενες προεδρικές εκλογές απέναντι σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Σημείωσε ότι δυστυχώς σήμερα η μόνη εναλλακτική που εμφανίζεται σε μαζικό επίπεδο είναι το ακροδεξιό Tea Party που προήλθε από τους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τη δημιουργία μιας αριστερής εναλλακτικής, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό κυρίως λόγω του φόβου των εργαζομένων ότι μια τέτοια πρόταση απλά θα δώσει την Προεδρία στους Ρεπουμπλικάνους κόβοντας ψήφους από τους Δημοκρατικούς.
Κλείνοντας την τοποθέτησή της, η Cindy Sheehan είπε λίγα λόγια για το πώς βρέθηκε διαμαρτυρόμενη έξω από το ράντσο του Μπους στο Τέξας αφού έχασε τον γιό της στον πόλεμο του Ιράκ και είπε πως δεν χρειαζόμαστε πια ανθρώπους που θα διαμαρτύρονται «από τον καναπέ τους» αλλά ανθρώπους που δε θα συμβιβαστούν, δε θα υποχωρήσουν αλλά θα σηκωθούν και θα παλέψουν ενάντια στον καπιταλισμό, όχι μόνο στην Αμερική αλλά σ’ όλο τον κόσμο.
Joe Higgins (Τζο Χίγγινς)
Το λόγο μετά πήρε ο σύντροφος Joe Higgins για να αρχίσει με μια διαπίστωση, ότι αυτό τον καιρό η Ιρλανδία και η Ελλάδα φαίνονται σαν δύο δίδυμα κράτη λόγω της παρόμοιας κρίσης που τις μαστίζει.
Εξήγησε αναλυτικά πως και γιατί η Ιρλανδική οικονομία έφτασε στην κατάσταση που είναι σήμερα και πως παρόλο που μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει στη χώρα μαζικούς δυναμικούς αγώνες, όλοι οι αναλυτές πιστεύουν ότι αυτό θα γίνει σύντομα. Σε αυτή την καθυστέρηση πολύ σημαντικό ρόλο έχουν παίξει τα επίσημα ιρλανδικά συνδικάτα που κάνουν ότι μπορούν για να ανακόψουν τα κινήματα. Η κατάσταση όμως αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει και μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις της νεολαίας.
Ο Τζο αναφέρθηκε επίσης στην κίνηση του Ιρλανδού υπουργού Γεωργίας να μοιράσει δωρεάν τυρί στους πιο φτωχούς πολίτες της χώρας ως αντιστάθμισμα στην κρίση και αυτό προκάλεσε τα γέλια των παρευρισκομένων. «Νομίζουν μάλλον ότι είμαστε ποντίκια» είπε χαρακτηριστικά ο Τζο.
Κάνοντας ένα flashback ο σύντροφος εξήγησε πως δεκαετίες νεοφιλελεύθερων πολιτικών, κερδοσκοπία, μέτρα λιτότητας κοκ, έφεραν σήμερα χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία στο χείλος της καταστροφής. Σε αυτές τις χώρες τα κινήματα είναι ήδη μεγάλα και οι απεργίες συχνές. Ειδική αναφορά έκανε ο Τζο και στις κινητοποιήσεις στη Γαλλία.
Παρόλα αυτά τα εργατικά συνδικάτα και τα μαζικά αριστερά κόμματα δεν έχουν ούτε πρόγραμμα, ούτε στρατηγική για το πώς θα απαντήσουν σε αυτές τις επιθέσεις. Σύμφωνα με τον Τζο δεν καταλαβαίνουν σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει η επίθεση των καπιταλιστών οι οποίοι μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τις τρομακτικές επιθέσεις εναντίων της εργατικής τάξης.
Από εκεί προκύπτει και το καθήκον της αριστεράς να γεμίσει αυτό το πολιτικό κενό που υπάρχει στην κοινωνία, να προτείνει αυτό το πρόγραμμα, να κινητοποιήσει της μάζες προς την κατεύθυνση της άρνησης των χρεών, της εθνικοποίησης των τραπεζών και τελικά το σπάσιμο της δικτατορίας του κεφαλαίου, για το κτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, είπε κλείνοντας ο σ. Τζο.
Ελένη Πορτάλιου
Η συντρόφισσα Ελένη Πορτάλιου ξεκίνησε με δύο διαπιστώσεις. Την έλλειψη μαζικότητας των αγώνων και των κοινωνικών οργανώσεων και την έλλειψη πρωτοβουλιών που να δείχνουν τη διέξοδο από την κρίση από τη μία, και από την άλλη την αδυναμία της αριστεράς παγκόσμια να αποτελέσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή που φουντώνει η επίθεση του καπιταλισμού.
Από τη μεταπολίτευση έχουμε δει – τόνισε η συντρόφισσα – μαζικές εξεγέρσεις και αγώνες σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης οι οποίες όμως ηττήθηκαν και άνοιξαν το δρόμο στο κεφάλαιο για να ανασυγκροτηθεί και να αντεπιτεθεί. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε τώρα.
Η Ελένη Πορτάλιου σημείωσε πως η αποχή έφτασε κατά μέσο όρο το 40% στις πρόσφατες εκλογές – στις οποίες η ίδια συμμετείχε ως υποψήφια δήμαρχος Αθηνών – παρά το δίλλημα που έβαλε ο Γ. Παπανδρέου για εθνικές εκλογές σε περίπτωση ήττας. Η αποχή αυτή σύμφωνα με την ομιλήτρια περιέχει μεγάλους κινδύνους για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η απουσία μεγάλων και μαζικών κινημάτων όμως, έδωσε την ευκαιρία και στη φασιστική Χρυσή Αυγή να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν επιζητά εκλογές, τόνισε η συντρόφισσα. Αυτό συμβαίνει λόγω της απουσίας των μαζών από τις κοινωνικές οργανώσεις και την σχετικά περιορισμένη επιρροή της Αριστεράς. Παρά το ότι υπάρχουν αγώνες συνεχώς, είναι αποσπασματικοί. Σε αυτό παίζει ρόλο η αποδόμηση και πολυδιάσπαση της αριστεράς, για την οποία το ΚΚΕ φέρει μεγάλες ευθύνες.
Παρά τη χαμένη ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα της επαναθεμελίωσης της αριστεράς ξανατίθεται σήμερα. Η αριστερά πρέπει να αλλάξει για να συμβάλει στην αλλαγή των πραγμάτων. Αυτή η αριστερά θα πρέπει όμως να έχει και σχέδιο, κάτι που σήμερα λείπει. Η διαμαρτυρία και η οργή πρέπει να γίνει δράση μέσω της ένταξης των ατόμων και των αριστερών σε συλλογικές πρακτικές.
Η ίδια η αριστερά χρειάζεται ένα είδος επανάστασης – έκλεισε η Ελένη Πορτάλιου – που να βασίζεται στο τρίπτυχο: Δημοκρατία, πρόγραμμα και σχέδιο, κοινωνική προσήλωση στα κινήματα και τους αγώνες.
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Τα εκλογικά αποτελέσματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δεν χαροποιούν μόνο αλλά και γεμίζουν ευθύνες αυτό το χώρο – μ’ αυτό τον τρόπο ξεκίνησε την τοποθέτηση του σ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Και πρέπει να υπάρξει τεράστια προσοχή έτσι ώστε τα κέρδη αυτά των εκλογών να μην εξανεμιστούν στη συνέχεια.
Σύμφωνα με τον ομιλητή, η πιο σημαντική διάσπαση στην αριστερά από το 1989 και μετά ήταν η κάθετη διάσπαση ανάμεσα στην αριστερά των κινημάτων και την αριστερά της θεωρίας. Αυτή η διάσπαση διαπέρασε όλα τα στρώματα της αριστεράς.
Τα σημαντικά κινήματα στην Ευρώπη δε σταμάτησαν αλλά οι ευκαιρίες χάθηκαν η μία μετά την άλλη για την αριστερά. Η κατάσταση όμως άρχισε να αλλάζει στην κρίση του 1997 όταν το υπόδειγμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αρχίζει να κλονίζεται. Η αριστερά δυναμώνει αρχικά στη Λ. Αμερική και μετά στην Ευρώπη.
Ο σ. Παπακωνσταντίνου ανέφερε πως το δεύτερο ποιοτικό άλμα γίνεται τώρα, με την παρούσα κρίση η οποία έχει περάσει ήδη πέντε στάδια και μπαίνει σε έκτο. Και μέσα σε αυτές τις εξελίξεις, το ρόλο των αδύναμων κρίκων παίζουν χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιρλανδία.
Η Ελλάδα βαδίζει ταχύτατα σε συνθήκες εθνικής κρίσης, διαπίστωσε ο σύντροφος Παπακωνσταντίνου. Και σε αυτό το πλαίσιο είναι λάθος να υποστηρίζουμε ότι η αποχή στις πρόσφατες εκλογές δείχνει αδιαφορία και παθητικότητας των λαϊκών τάξεων. Αυτό που δείχνουν τα αποτελέσματα είναι την «Αργεντινοποίηση» που εξελίσσεται στην Ελλάδα.
Υπάρχουν δυσκολίες, τόνισε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου. Και η αριστερά πρέπει να έχει κάποιες προϋποθέσεις για να δυναμώσει: Ξεκάθαρο πρόγραμμα απέναντι στην κρίση, μια κρίσιμη μάζα που να στηρίζει αυτό το πρόγραμμα μέσω ενός ενιαίου μετώπου και με το ΚΚΕ, αλλά και ένα στρατηγικό βάθος περιγράφοντας την κοινωνία που θέλουμε να δημιουργήσουμε.
Ανδρέας Παγιάτσος
Στη συνέχεια μίλησε ο σ. Ανδρέας Παγιάτσος αναπτύσσοντας αναλυτικά τις απόψεις του «Ξ». Μίλησε για το πώς η συνείδηση προχωρά στην εποχή που διανύουμε, χρησιμοποιώντας (μετά από δική της βέβαια συμφωνία) το παράδειγμα της Cindy Sheehan. Η οποία, από μια απολίτικη γυναίκα της εργατικής τάξης, που ανήκε στα δεκάδες εκατομμύρια των ανασφάλιστων της Αμερικής μεταμορφώθηκε σε μια σπουδαία αγωνίστρια, αφού έχασε το γιο της στον πόλεμο του Ιράκ, είδε από κοντά τους Δημοκρατικούς και τους σιχάθηκε, αρνούμενη να εξαγοραστεί, και σταδιακά μετακινήθηκε στις ιδέες του επαναστατικού σοσιαλισμού. Στις αρχές του 2011 θα ξέρουμε αν η υπόλοιπη αμερικανική αριστερά θα συμφωνήσει στην Cindy Sheehan την κοινή αριστερή υποψήφια στις αμερικανικές εκλογές (το 2012) ενάντια στους Δημοκρατικούς και τους Ρεμπουπλικάνους, εξακολουθώντας να παραμένει μια από τις γυναίκες της εργατικής τάξης που ανήκουν στα 60 εκατ. των ανασφάλιστων Αμερικανών.
Είμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση, τη μεγαλύτερη επίθεση, την ανάγκη για τις πιο μεγάλες αντιστάσεις, κι η αριστερά, αντί να απογειώνεται βρίσκεται σε κρίση. Μετά τις τοπικές εκλογές όλοι βρήκαν κάποιο λόγο να θριαμβολογήσουν, όμως όλο αυτό δεν είναι παρά ένα στημένο θέατρο. Η πρωτοφανής αποχή που στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως Αθήνα και Πειραιά κυμάνθηκε στο 55-60% (και σε λαϊκές συνοικίες ξεπέρασε ακόμα και το 70%) και το λευκό και άκυρο που στην περιφέρεια Αττικής πλησίασε το 10% αποτελούν το πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα των εκλογών. Αν και κράτησε τα ποσοστά του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σε απόλυτους ψήφους, ενώ οι επιλογές και του Μετώπου (Αλαβάνος) και του ΣΥΝ (Μητρόπουλος) ηττήθηκαν στις εκλογές, αλλά ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά δείχνουν ικανές να βγάλουν συμπεράσματα.
Το ΚΚΕ είχε μικρή άνοδο η οποία δεν του επιτρέπει καμία θριαμβολογία καθώς η εποχή απαιτεί από την αριστερά μεγάλες ανατροπές και στην κοινωνία και στην πολιτική σκηνή. Σημαντική άνοδο των δυνάμεών της είχε μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – αλλά ήταν μια ψήφος διαμαρτυρίας η οποία εύκολα μπορεί να εξανεμιστεί αν δεν την διαχειριστεί με σώφρονα τρόπο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο ομιλητής αναφέρθηκε στο παράδειγμα της πρόσκλησης προς το Ξεκίνημα στα πρώτα βήματα της δημιουργίας του ΕΝΑΝΤΙΑ, μετέπειτα ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το Ξεκίνημα έστειλε αντιπρόσωπο στην πρώτη αυτή συνάντηση, αλλά ο εκπρόσωπος του ΣΕΚ, Πέτρος Κωνσταντίνου, που άνοιξε την πόρτα, δεν άφησε τον εκπρόσωπο του «Ξ» να μπει στο κτίριο, με το επιχείρημα «κακώς έχετε προσκληθεί». Με τέτοιες λογικές δεν θα κτιστεί ποτέ η αριστερά, είπε ο σ. Α. Παγιάτσος.
Εξήγησε πως η κρίση της αριστεράς είναι πολιτική. Έχει να κάνει με την αδυναμία της να δώσει πολιτική κατ’ αρχήν απάντηση στην κρίση. Για το «Ξ» υπάρχουν 4 κρίσιμες θέσεις τις οποίες αν η αριστερά αρνηθεί να υιοθετήσει τότε «δεν έχει καμία προοπτική, είναι τελειωμένη». Αυτές είναι
-
η άρνηση αποπληρωμής του χρέους
-
η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος,
-
η εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
-
ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση, για να αντιμετωπιστεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση στον εθνικοποιημένο δημόσιο τομέα.
Γι’ αυτές τις πολιτικές θέσεις η αριστερά οφείλει να παλέψει προτείνοντας ένα συγκεκριμένο σχέδιο πάλης, μαχητικών απεργιών και γενικών απεργιών, πορειών, αποκλεισμών, καταλήψεων, κοκ, στη βάση του εργατικού κινήματος και με επιδίωξη τη δημοκρατική εκλογή συντονιστικών επιτροπών αγώνα από τα κάτω. Για να σύρει από τη μια τις επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες κι από την άλλη για να αλλάξει τα ισοζύγια στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε αυτό να περάσει πραγματικά στα χέρια των εργαζομένων κι όχι των γραφειοκρατών.
Αυτή η πάλη, αντικειμενικά, συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, που έχει αποκαλύψει την πλήρη σήψη και τον απάνθρωπό του χαρακτήρα. Η πάλη για το σοσιαλισμό δεν ανήκει σε κάποιο άλλο μέλλον, για να την φέρουν σε πέρας κάποιες άλλες γενιές (όπως απορρέει από τις θέσεις και του ΚΚΕ και του ΣΥΝ) αλλά πρέπει να ξεκινήσει σήμερα, σαν απόρροια της κρίσης και της πάλης για την αναχαίτιση της επίθεσης που δεχόμαστε. Αυτή την πάλη δεν μπορεί να τη φέρει σε πέρας η υπάρχουσα αριστερά – η οποία ακριβώς γι’ αυτό το λόγο βρίσκεται σε κρίση.
Τα αισιόδοξα μηνύματα της εποχής, όμως, πέρα από τους αγώνες που δημιουργούν νέες συνειδήσεις, εμφανίζονται στις διεργασίες για το χτίσιμο μιας «άλλης» αριστεράς, όπως αυτές που βλέπουμε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιρλανδίας, με τις διεργασίες στις ΗΠΑ, με τις εξελίξεις στο συνδικάτο Μετάλλου (ΦΙΟΜ) στην Ιταλία, με το ρόλο που τείνουν να αναπτύξουν τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών και των πυροσβεστών στη Βρετανία. Βρίσκονται στις πρωτοβουλίες που παίρνουν από τα κάτω οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια και την παιδεία στη Γαλλία, κοκ. Βρίσκεται σε διεργασίες στο εσωτερικό σχηματισμών όπως του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου υπάρχουν «υγιείς» δυνάμεις που δίνουν σκληρές μάχές ενάντια και στο ρεφορμισμό και τον σεχταρισμό – κι αντίστοιχες αναπτύσσονται και σε άλλους σχηματισμούς στο εξωτερικό. Χρειαζόμαστε μια μαζική αριστερά ταξική, διεθνιστική, επαναστατική, όπως την περιγράψανε και την εκπροσώπησαν η Cindy Sheehan και ο Joe Higgins, όπως αυτή για την οποία παλεύει το «Ξ» μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI, κατέληξε ο ομιλητής.
