Του Ανδρέα Παγιάτσου
Στις 29 Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα και πόλη της Ευρώπης κατεβαίνουν σε κοινές κινητοποιήσεις. Πρόκειται για την μέρα πανευρωπαϊκής δράσης ενάντια στη λιτότητα που αποφάσισε η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ).
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της που η ΣΕΣ προχωρά στο κάλεσμα πανευρωπαϊκής ημέρας δράσης! Αυτό, δεν έγινε γιατί οι χθεσινοί γραφειοκράτες συνδικαλιστές έγιναν ξαφνικά επαναστάτες. Αλλά γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά κάτω από την τεράστια πίεση των εκατομμυρίων εργαζομένων της Ευρώπης που δέχονται αυτή την περίοδο την χειρότερη επίθεση που μπορούν να θυμηθούν τρεις γενιές εργαζομένων!
Σαν αποτέλεσμα θα έχουμε σχεδόν σε όλη την Ευρώπη κινητοποιήσεις. Η πιο «προχωρημένη» μέχρι αυτή τη στιγμή, έχει ανακοινωθεί στην Ισπανία, όπου τα συνδικάτα καλούν 24ωρη γενική απεργία. Σε άλλες χώρες έχουμε το κάλεσμα μερικών ή κλαδικών γενικών απεργιών και σε άλλες το κάλεσμα διαδηλώσεων. Η κινητοποίηση θα επικεντρώσει επίσης σε μια μεγάλη, πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες την ίδια αυτή μέρα, όπου οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούν για τουλάχιστον 100.000 διαδηλωτές.
Όσο και αν το κάλεσμα μιας «πανευρωπαϊκής μέρας δράσης» έχει μεγάλη διεθνιστική σημασία, είναι στην ουσία πίσω από τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος σήμερα. Δεν πρόκειται να τρομάξει τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης όσο χρειάζεται, ούτε να αναχαιτίσει την βάναυση επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι όλης της ηπείρου. Παρόλα αυτά η σημασία της δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Γιατί αποτελεί ένα πρώτο βήμα συντονισμένης διεθνιστικής πάλης πάνω στο οποίο κάθε αγωνιστής του κινήματος μπορεί να επενδύσει.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό, να παλέψουμε για την επιτυχία της μαζικότητας της 29ης Σεπτέμβρη, να συμβάλουμε στο ανέβασμα του ηθικού των εργαζομένων μέσα από την αίσθηση της κοινής συντονισμένης πανευρωπαϊκής πάλης, να χτίσουμε πάνω σ’ αυτό και να προετοιμάσουμε τα επόμενα βήματα.
Από τα πιο σημαντικά καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας είναι η προσπάθεια να μετατρέψουμε την «ημέρα δράσης» σε ημέρα απεργίας. Αυτό είναι δυνατόν σε μια σειρά χώρες, ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού νότου. Πέρα από την Ισπανία, στην Ελλάδα την Πορτογαλία και την Ιταλία υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που πιέζουν για να γίνει η 29η Σεπτέμβρη μέρα 24ωρης γενικής απεργίας.
Η στάση της ΓΣΕΕ η οποία μέχρι στιγμής δεν έχει προχωρήσει στην εξαγγελία γενικής απεργίας είναι απαράδεκτη, όπως έχει καταγγείλει το «Ξ» από τις αρχές του Σεπτέμβρη (βλ σχετικό δελτίο τύπου στο www.xekinima.org, 4/9/10).
Σ’ αυτό τον αγώνα ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του! Αν η ΓΣΕΕ δεν θέλει, τότε η ΑΔΕΔΥ οφείλει να προχωρήσει, η ΟΛΜΕ το ίδιο, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ τις συγκοινωνίες, κοκ, οφείλουν να προχωρήσουν χωρίς την ηγεσία της ΓΣΕΕ! Αυτός εξάλλου είναι και ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να πιεστεί και να συρθεί ο Παναγόπουλος.
Η 29η Σεπτέμβρη πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα πρώτο βήμα. Η επιτυχία του, θα το μετατρέψει σε ένα σημαντικό σταθμό. Πάνω σ’ αυτό μπορούμε να στηριχτούμε για να παλέψουμε για να οργανωθεί σε επόμενη φάση η πρώτη 24ωρη πανευρωπαϊκή γενική απεργία. Κάτι τέτοιο θα συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της ηπείρου μας. Οι συνθήκες για κάτι τέτοιο δημιουργούνται σήμερα. Οι ανιδιοτελείς αγωνιστές της βάσης, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή από το να αδράξουμε αυτή την ευκαιρία και να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες που παρέχονται. Για να «σπάσουμε τον τρόμο» και να τον σπείρουμε στις γραμμές της άρχουσας τάξης, για να μπούμε στην αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή του σάπιου και βάρβαρου καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στηριγμένης στην εργατική δημοκρατία.
