Για να αντιμετωπισθεί η επίθεση που δεχόμαστε χρειάζεται να ριχτούν όλες οι δυνάμεις στη μάχη. Με τέσσερις γενικές απεργίες μέσα στο 2010 το ελληνικό εργατικό κίνημα δείχνει τον δρόμο του αγώνα σε εκατομμύρια εργαζομένων στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην πρόσφατη γενική απεργία του δημόσιου τομέα στην Πορτογαλία οι εργαζόμενοι κρατούσαν πανό με συνθήματα όπως «να ακολουθήσουμε τον δρόμο των Ελλήνων». Την ίδια περίοδο που έχουμε τις γενικές απεργίες στην Ελλάδα έχουμε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στην Πορτογαλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Ρουμανία και την Σλοβενία.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι νιώθουν σήμερα την ανάγκη της κοινής πανευρωπαϊκής πάλης. Ο διεθνισμός προκύπτει σαν μια αναγκαιότητα στη νέα εποχή στην οποία έχουμε μπει. Όμως οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος αρνούνται να ανταποκριθούν σε αυτό το καθήκον. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή από το να πιέσουμε από τα κάτω όσο πιο αποφασιστικά μπορούμε.
Αυτό σημαίνει από τη μια μαζική πίεση στις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες για τη σύγκληση νέων γενικών απεργιών και γενικευμένων κινητοποιήσεων. Σημαίνει όμως ακόμα πρωτοβουλίες από τα κάτω, σε επίπεδο ομοσπονδιών και σωματείων. Που να δώσουν παράδειγμα και να λειτουργήσουν σαν πρότυπο για το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, για να γενικευθεί το κίνημα.
Ομοσπονδίες και σωματεία με μαχητικές παραδόσεις έχουν ένα ιδιαίτερο ρόλο να παίξουν σε αυτές τις συνθήκες. Ακόμα όμως και τα σωματεία του Κ.Κ.Ε., που υπερηφανεύεται για την «ανυποχώρητη» και «σκληρή» τους στάση, δεν προχωρούν σήμερα στις ενέργειες που απαιτούν οι συνθήκες. Σωματεία όπως αυτά της κλωστοϋφαντουργίας, των ναυτεργατών και των οικοδόμων, στα οποία το Κ.Κ.Ε. έχει πολύ ισχυρή παρουσία θα έπρεπε να είναι μπροστά όχι σε ενέργειες εντυπωσιασμού, αλλά σε απεργίες διαρκείας με καταλήψεις διαρκείας στους χώρους τους. Ούτε καν στους φοιτητές δεν έχουμε από τη μεριά του Κ.Κ.Ε. αυτή τη στιγμή προτάσεις για μαχητικές ριζοσπαστικές μορφές πάλης.
Μαχητικά συνδικάτα, με μεγάλη ιστορία αγώνων όπως των εκπαιδευτικών, ή της Δ.Ε.Η., θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να συζητούν συντονισμένους αγώνας από τα κάτω, για να προκαλέσουν την γενικευμένη εργατική αναταραχή που μόνον αυτή μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση της άρχουσας τάξης.
Αυτό που οι ηγεσίες αρνούνται ή διστάζουν να κάνουν βλέπουμε σε πολλές περιπτώσεις να παίρνουν πρωτοβουλίες οι εργαζόμενοι από τα κάτω. Εργαζόμενοι σε δημόσια νοσοκομεία προχωρούν σε επίσχεση εργασίας (βλέπε σελ. 4). Αυτό που δεν είναι πλατιά γνωστό είναι ότι η επίσχεση εργασίας στον δημόσιο τομέα είναι παράνομη!
Εργαζόμενοι σε δημοσιογραφικά συγκροτήματα παίρνουν πρωτοβουλίες γενικών συνελεύσεων, από τα κάτω, για πρώτη φορά και θέτουν ζητήματα αξιοποίησης των ΜΜΕ στη διάρκεια κινητοποιήσεων για την αποκλειστική εξυπηρέτηση του απεργιακού αγώνα.
Οι εργαζόμενοι στο δικαστικό σώμα επιβάλλουν συνελεύσεις από τα κάτω όταν η ηγεσία της ομοσπονδίας τους αναιρεί την απόφαση του συνεδρίου τους για καθημερινές στάσεις εργασίας για όλο το Μάιο.
Αυτός είναι ο δρόμος, ο μόνος δρόμος για το εργατικό κίνημα. Σ’ αυτή την προοπτική χρειάζεται να επικεντρωθεί και να οργανωθεί η πάλη όλων των ανιδιοτελών αγωνιστών και των πιο υγιών κομματιών της αριστεράς, για να πάρουν σάρκα και οστά πρωτοβουλίες κοινής μαχητικής δράσης, για όλο το κίνημα, μακριά από τις διασπαστικές η συμβιβαστικές λογικές που κατατρώνε την αριστερά.
