Ό­ταν ο γάλ­λος πρω­θυ­πουρ­γός Ν.Βιλ­πέν το 2003 εκ­φω­νού­σε τον α­ντι­πο­λε­μι­κό του λό­γο στην ΓΣ του Ο­Η­Ε ε­νά­ντια στην ε­πέμ­βα­ση στο Ι­ράκ ή ό­ταν έ­γρα­φε ποι­ή­ματα μιας και εί­ναι και ποι­η­τής α­σφα­λώς δεν θα μπο­ρού­σε να φα­ντα­στεί την εικό­να του ό­ταν στις 10/4 βγή­κε στα ΜΜΕ σαν βρεγ­μέ­νη και δαρ­μέ­νη γά­τα και ε­ξη­γούσε ό­τι «α­πο­σύ­ρει το άρ­θρο 8 του νό­μου για τη Σύμ­βα­ση Πρώ­της Α­πα­σχό­λη­σης (CPE) για­τί δεν τον κα­τά­λα­βαν οι ε­πι­χει­ρή­σεις και η νε­ο­λαί­α»

Για να γί­νει πιο κα­τα­νο­η­τό στους ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες φρό­ντι­σε να α­ντι­κα­τα­στή­σει το άρ­θρο 8 με δια­τά­ξεις που προ­βλέ­πουν: οι­κο­νο­μι­κή ε­νί­σχυ­ση του κά­θε ερ­γο­δό­τη που θα προ­σλά­βει μη προ­νο­μιού­χο νέ­ο 16-24 ε­τών της τά­ξε­ως των 400 ευ­ρώ το μή­να για τον πρώ­το χρό­νο και 200 ευ­ρώ για τον δεύ­τε­ρο χρό­νο. Συ­νο­λι­κά το ποσό που θα κα­τα­βά­λει ο κρα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός –δηλ. οι πο­λί­τες- α­νέρ­χεται στα 150 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ για το 2006 και στα 300 ε­κα­τομ­μύ­ρια ευ­ρώ το 2007.

Η νί­κη της γαλ­λι­κής νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων εί­ναι με­γά­λη και δί­νει χα­ρά, η­θι­κό και αυ­το­πε­ποί­θη­ση στο κί­νη­μα ό­χι μό­νο της Γαλ­λί­ας αλ­λά ό­λης της Ευ­ρώ­πης.

10 βδο­μά­δες δια­δη­λώ­σε­ων, α­περ­γιών, κα­τα­λή­ψε­ων σχο­λεί­ων, σχο­λών, δρό­μων, σταθμών τραί­νου, συ­γκρού­σε­ων με τα CRS (σημ. γαλ­λι­κά ΜΑΤ), ε­κα­το­ντά­δων συλ­λή­ψε­ων και δε­κά­δων τραυ­μα­τι­σμών, κα­τά­φε­ραν να κά­νουν την κυ­βέρ­νη­ση να υ­πο­χω­ρή­σει. Το «κοι­νω­νι­κό ερ­γα­στή­ρι των κι­νη­μά­των της Ευ­ρώ­πης» όπως α­πο­κα­λούν πολ­λοί τη Γαλ­λί­α, για μια α­κό­μα φο­ρά, δεί­χνει το δρό­μο.

Ό­πως έ­γι­νε το 1986 με την α­να­τρο­πή του α­ντιεκ­παι­δευ­τι­κού νό­μου Ντε­βα­κέ, το 94-95 με την α­να­τρο­πή των σχε­δί­ων Μπα­λα­ντίρ-Ζι­πέ ε­νά­ντια στους δη­μό­σιους υ­παλλή­λους, το 2005 με το Ο­ΧΙ στο ευ­ρω­σύ­νταγ­μα.

Σε αυ­τές τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις η νε­ο­λαί­α των πα­νε­πι­στη­μί­ων και των σχο­λεί­ων ή­ταν αυ­τή που έ­δω­σε τον τό­νο. Κυ­ριο­λε­κτι­κά α­πό τα κά­τω. Χω­ρίς κα­νέ­νας να το πε­ρι­μέ­νει. Με υ­πο­δειγ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων και κατα­νό­η­σης της ση­μα­σί­ας α­πεύ­θυν­σης στην κοι­νω­νί­α και ει­δι­κά στην σύν­δε­ση του α­γώ­να με το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

Πα­ρά και ε­νά­ντια στις η­γε­σί­ες του σο­σια­λι­στι­κού κόμ­μα­τος και των συν­δικά­των που ε­λέγ­χει που α­πο­φά­σι­σαν να κα­λέ­σουν σε δια­δή­λω­ση μό­λις στις 4/4 δηλα­δή στο τέ­λος.

Πα­ρά και ε­νά­ντια στην η­γε­σί­α του ΚΚ που το μό­νο που έ­κα­νε ή­ταν να ψά­χνει φόρμου­λες συμ­βι­βα­σμού με την κυ­βέρ­νη­ση.

Τώ­ρα α­νοί­γει μια νέ­α πε­ρί­ο­δος για τη Γαλ­λί­α. Ή­δη οι φοι­τη­τές κα­λούν την κυβέρ­νη­ση να α­πο­σύ­ρει το α­νά­λο­γο νο­μο­σχέ­διο για το συμ­βό­λαιο πρώ­της πρό­σλη­ψης (CNE) που έ­χει ή­δη ψη­φι­στεί και ι­σχύ­ει γε­νι­κά για κά­θε νέα πρό­σλη­ψη και ό­χι μό­νο για τη νε­ο­λαί­α και ε­πι­τρέ­πει α­πο­λύ­σεις χω­ρίς προει­δο­ποί­η­ση και με ε­λά­χι­στη α­πο­ζη­μί­ω­ση. Πα­ράλ­λη­λα εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι αυ­τή η νί­κη θα ε­πη­ρε­ά­σει και άλ­λα στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας και ι­διαί­τε­ρα το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα (αλ­λά και τους α­γρό­τες) και αυ­τό θα ε­νι­σχύ­σει την πά­λη ε­νά­ντια στα α­ντερ­γα­τι­κά σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης.

Και βέ­βαια το πο­λι­τι­κό κε­νό που προ­κα­λεί η έλ­λει­ψη ε­μπι­στο­σύ­νης στην ξανα­ζε­στα­μέ­νη σού­πα του σο­σια­λι­στι­κού κόμ­μα­τος και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς (Κ.Κ, πρά­σι­νοι κτλ.) θα ε­ντεί­νει τις διερ­γα­σί­ες μέ­σα στο κί­νη­μα και την α­να­ζήτη­ση πο­λι­τι­κών ε­ναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων. Το έ­δα­φος για την α­νά­πτυ­ξη των ε­πα­ναστα­τι­κών μαρ­ξι­στι­κών ι­δε­ών εί­ναι στα­θε­ρά ευ­νο­ϊ­κό στη Γαλ­λί­α. Αυ­τό φά­νη­κε κα­ταρ­χήν α­πό το 10% που πή­ραν οι 2 ορ­γα­νώ­σεις που μι­λούν στο ό­νο­μα του τρο­τσκι­σμού (LCR και LO) το 2002 και το 22% των πο­λι­τών που σκε­φτό­ταν να τους ψη­φί­σει. Και ή­ταν –ό­πως ε­ξη­γού­με πα­ρα­κά­τω- μό­νο η λα­θε­μένη πο­λι­τι­κή των η­γε­σιών αυ­τών των 2 ορ­γα­νώ­σε­ων που δεν ε­πέ­τρε­ψε μέ­χρι τώρα να α­ξιο­ποι­η­θούν αυ­τές οι τε­ρά­στιες δυ­να­τό­τη­τες.

Το γαλ­λι­κό τμή­μα της CWI – GAUCHE REVOLUTIONAIRE (σημ. Ε­πα­να­στα­τι­κή Α­ρι­στε­ρά) πα­λεύ­ει με ό­λες του τις δυ­νά­μεις με στό­χο την συ­νερ­γα­σί­α των δυ­νά­με­ων της ε­πα­να­στα­τι­κής α­ρι­στε­ράς με στό­χο τη δημιουρ­γί­α ε­νός νέ­ου φο­ρέ­α με σο­σια­λι­στι­κές, διε­θνι­στι­κές ι­δέ­ες που θα δώ­σει πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο στα ε­κα­τομ­μύ­ρια δια­δη­λω­τών και α­περ­γών και θα αλ­λά­ξει τον πο­λι­τι­κό χάρ­τη της Γαλ­λί­ας και ό­λης της Ευ­ρώ­πης.

Τά­κης Γιαν­νό­που­λος

__________________

Α­γώ­νας πα­ρά­δειγ­μα

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις της γαλ­λι­κής νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων της τε­λευ­ταί­ας πε­ριό­δου έρ­χο­νται να ε­πι­βε­βαιώ­σουν ό­σους υ­πο­στή­ρι­ζαν ό­τι με­τά το βρο­ντε­ρό «ό­χι» του γαλ­λι­κού λα­ού στο ευ­ρω­σύ­νταγ­μα ά­νοι­ξε μί­α πε­ρί­ο­δος α­να­τα­ρα­χής για τη χώ­ρα.

Ε­δώ και έ­να χρό­νο με­τά το «ό­χι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να η­συ­χά­σει. Το πε­ρα­σμέ­νο φθι­νό­πω­ρο εί­χα­με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις της νε­ο­λαί­ας (κυ­ρί­ως μα­θη­τών) ε­νά­ντια στο «νό­μο Fillon», α­μέ­σως με­τά ξέ­σπα­σε η ε­ξέ­γερ­ση των με­τα­να­στών 2ης και 3ης γε­νιάς στις υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νες πε­ριο­χές των γκέ­το και σή­με­ρα έ­χου­με τις μα­ζι­κό­τα­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις της νε­ο­λαί­ας και των ερ­γα­ζο­μέ­νων ε­νά­ντια στο νό­μο για την CPE (σύμ­βα­ση 1ης πρό­σλη­ψης).

Θα ή­ταν του­λά­χι­στον α­φε­λής ό­ποιος πι­στεύ­ει ό­τι τα πα­ρα­πά­νω γε­γο­νό­τα εί­ναι α­σύν­δε­τα ή α­πο­τε­λούν τυ­χαί­α πε­ρι­στα­τι­κά. Εί­ναι ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι μέ­σα στην γαλ­λι­κή κοι­νω­νί­α έ­χει συσ­σω­ρευ­τεί ορ­γή α­πό τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και χτυ­πή­μα­τος δι­καιω­μά­των που α­κο­λου­θού­νται ε­δώ και χρό­νια ό­χι μό­νο α­πό την ση­με­ρι­νή συ­ντη­ρη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Βιλ­πέν αλ­λά και α­πό τις προ­η­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις της λε­γό­με­νης ”πλη­θυ­ντι­κής α­ρι­στε­ράς” την πε­ρί­ο­δο 97 – 02 (Σο­σια­λι­στές, Πρά­σι­νοι και Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα). Ο νό­μος για τη CPE δεν α­πο­τε­λεί τί­πο­τα άλ­λο α­πό το α­πο­κο­ρύ­φω­μα μί­ας σκλη­ρής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής χρό­νων.

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των Γάλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας α­πο­τε­λού­νε πα­ρά­δειγ­μα τό­σο για την μα­χη­τι­κό­τη­τα ό­σο και για τον τρό­πο ορ­γά­νω­σης που α­κο­λου­θεί το κί­νη­μα. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι στην η­γε­σί­α του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος, δη­λα­δή στην ε­θνι­κή φοι­τη­τι­κή συ­ντο­νι­στι­κή ε­πι­τρο­πή (δεν α­να­φε­ρό­μα­στε στην α­ντί­στοι­χη Ε­ΦΕ­Ε) δεν βρί­σκο­νται κά­ποιοι γρα­φειο­κρά­τες αλ­λά εκ­πρό­σω­ποι γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων των πα­νε­πι­στη­μί­ων, οι ο­ποί­ες μά­λι­στα γί­νο­νται κά­θε ε­βδο­μά­δα και α­να­νε­ώ­νουν ή ό­χι την ε­μπι­στο­σύ­νη των φοι­τη­τών στους εκ­προ­σώ­πους τους. Ση­μα­ντι­κό ε­πί­σης ρό­λο παί­ζουν και οι συ­ντο­νι­στι­κές ε­πι­τρο­πές τό­σο οι το­πι­κές ό­σο και η ε­θνι­κή οι ο­ποί­ες ε­λέγ­χο­νται και αυ­τές α­πό τις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις. Τέ­λος, η προ­σπά­θεια που έ­γι­νε, σε με­ρι­κές μά­λι­στα πε­ριο­χές (πχ Μασ­σα­λί­α) πο­λύ ε­πι­τυ­χη­μέ­να για την δη­μιουρ­γί­α κοι­νών συ­ντο­νι­στι­κών φοι­τη­τών, μα­θη­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων α­πο­τε­λούν πα­ρα­κα­τα­θή­κη για το μέλ­λον και πα­ρά­γο­ντα νί­κης για το κί­νη­μα.

Η ση­μα­σί­α της α­περ­γί­ας

Με­τά α­πό δύ­ο μή­νες μα­ζι­κό­τα­των δια­δη­λώ­σε­ων, δύ­ο με­γά­λες α­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που ανά­γκα­σαν την κυ­βέρ­νη­ση σε πλή­ρη α­να­δί­πλω­ση, εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι τώ­ρα πα­ρά πο­τέ εί­ναι α­να­γκαί­α μί­α α­ντε­πί­θε­ση που θα α­να­τρέ­ψει συ­νο­λι­κά την α­ντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης και α­κό­μα και την ί­δια την κυ­βέρ­νηση. Για να ε­πι­τευ­χθεί αυ­τός ο στό­χος θα πρέ­πει το κί­νη­μα να κι­νη­θεί στην κα­τεύ­θυν­ση της γε­νι­κής α­περ­γί­ας που θα μπλο­κά­ρει την οι­κο­νο­μί­α και θα πα­ρα­λύ­σει ο­λό­κλη­ρη τη χώ­ρα. Δεν εί­ναι άλ­λω­στε τυ­χαί­ο ό­τι οι δύ­ο με­γά­λες α­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις (28/3 και 4/4) ή­ταν αυ­τές που δη­μιούρ­γη­σαν τα με­γα­λύ­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στην κυ­βέρ­νη­ση. Με­τά την ε­ξαγ­γε­λί­α της πρώ­της α­περ­γί­ας άρ­χι­σαν να εμ­φα­νί­ζο­νται οι πρώ­τες ρωγ­μές στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο με τις δη­μό­σιες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις με­τα­ξύ Βιλ­πέν και Σαρ­κο­ζί, ε­νώ με­τά την 2η κι­νη­το­ποί­η­ση η κυ­βέρ­νη­ση και ο πρό­ε­δρος άρ­χι­σαν να μι­λά­νε για αλ­λα­γές στο νό­μο και διά­λο­γο.

Την α­να­γκαιό­τη­τα της γε­νι­κής α­περ­γί­ας σή­με­ρα κα­τα­νο­ούν πρώ­τα και κύ­ρια οι ί­διοι οι γάλ­λοι α­γω­νι­στές. Με­τά την α­περ­γί­α στις 4/4 μί­α σει­ρά α­πό σω­μα­τεί­α και ο­μο­σπον­δί­ες πή­ραν α­πο­φά­σεις για συ­νέ­χι­ση της α­περ­γί­α και τις ε­πό­με­νες μέ­ρες πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι οι η­γε­σί­ες των συν­δι­κά­των δεν εί­χαν κα­λέ­σει για κά­τι τέ­τοιο.

Τα συν­δι­κά­τα

Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές η­γε­σί­ες ό­μως, με χα­ρα­κτηρι­στι­κή τη στά­ση της CGT (πρό­σκει­ται στο ΚΚ) εί­ναι οι μό­νες που αρ­νού­νται την α­να­γκαιό­τη­τα για μί­α κα­θο­λι­κή γε­νι­κή α­περ­γί­α. Οι δύ­ο με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις (28/3 και 4/4), οι ο­ποί­ες αν και στην Ελ­λά­δα πα­ρου­σιά­στη­καν ως γε­νι­κές α­περ­γί­ες, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα α­πο­τε­λού­σαν α­πλά «μέ­ρες δρά­σης» των συν­δι­κά­των με με­γά­λες α­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις κυ­ρί­ως στο δη­μό­σιο το­μέ­α. Η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α ό­μως πα­ρέ­μει­νε σε ό­λη τη διάρ­κεια του κι­νή­μα­τος πί­σω α­πό τις α­νά­γκες του. Δεν εί­ναι άλ­λω­στε κα­θό­λου τυ­χαί­ο ό­τι ε­νώ η ε­θνι­κή συ­ντο­νι­στι­κή ε­πι­τρο­πή των φοι­τη­τών και διά­φο­ρα το­πι­κά συν­δι­κά­τα κα­λού­σαν τις συ­νο­μο­σπον­δί­ες να κα­λέ­σουν γε­νι­κή α­περ­γί­α α­πό τις 7 Μάρ­τη οι πρώ­τες α­περ­γί­ες κα­λέ­στη­καν για τις 28.

Α­πό την άλ­λη στε­λέ­χη της 2ης με­γα­λύ­τε­ρης συ­νο­μο­σπον­δί­ας (CFDT) που πρό­σκει­ται στο σο­σια­λι­στι­κό κόμ­μα, δή­λω­σαν ό­τι εί­ναι πρό­θυ­μοι να συ­ζη­τή­σουν με την κυ­βέρ­νη­ση για να βρε­θεί λύ­ση στην κρί­ση.

Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι κά­ποιοι συν­δι­κα­λι­στές «τσί­μπη­σαν» πο­λύ εύ­κο­λα το δό­λω­μα του δια­λό­γου, που η κυ­βέρ­νη­ση μέ­σω της συ­νέ­ντευ­ξης τύ­που του πρω­θυ­πουρ­γού (5/4) κά­λε­σε σε διά­λο­γο σε μί­α τε­λευ­ταί­α προ­σπά­θεια να δια­σπά­σει το κί­νη­μα σε «διαλ­λα­κτι­κούς» και «α­διάλ­λα­κτους».

Η α­ρι­στε­ρά

Την ί­δια στιγ­μή η ε­πί­ση­μη γαλ­λι­κή α­ρι­στε­ρά φαί­νε­ται να χά­νει την μί­α ευ­και­ρί­α με­τά την άλ­λη. Το ΣΚ -που δεν είναι καθόλου αριστερό- προ­σπα­θεί α­πε­γνω­σμέ­να να το­πο­θε­τη­θεί α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κά και να θυ­μη­θεί την πα­λιά του α­ρι­στε­ρή ρη­το­ρεί­α. Ό­μως α­πό τό­τε που ο Μι­τε­ράν έ­γι­νε ο 1ος «σο­σια­λι­στής» πρό­ε­δρος της χώ­ρας έ­χουν αλ­λά­ξει πολ­λά και οι Γάλ­λοι ερ­γα­ζό­με­νοι έ­χουν χά­σει την ε­μπι­στο­σύ­νη τους στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­α. Οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές κυ­βερ­νή­σεις του Ζο­σπέν και οι πο­λι­τι­κές που ε­φάρ­μο­σαν ή­ταν αυ­τές που έ­στρω­σαν το δρό­μο για τα μέ­τρα που περ­νά η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Το μό­νο στο ο­ποί­ο προσ­δο­κά τε­λι­κά το ΣΚ εί­ναι μί­α ε­κλο­γι­κή ά­νο­δος και νί­κη στις ερ­χό­με­νες ε­κλο­γές. Αυ­τό ό­μως σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δε θα ση­μά­νει νέ­ες αυ­τα­πά­τες α­πό την γαλ­λι­κή κοι­νω­νί­α και μί­α εν­δε­χό­με­νη νέ­α κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση κά­θε άλ­λο πα­ρά ά­φε­ση α­μαρ­τιών θα πά­ρει α­πό τους ερ­γα­ζο­μέ­νους και τη νε­ο­λαί­α που θα την πε­ρι­μέ­νουν κα­θη­με­ρι­νά «στη γω­νί­α».

Το ΚΚΓ α­πό την άλ­λη πα­ρα­μέ­νει δέ­σμιο του ρε­φορ­μι­σμού και του κυ­βερ­νη­τι­σμού του. Η α­γω­νί­α του για να μη σπά­σει τη συμ­μα­χί­α με το ΣΚ ώ­στε να συμ­με­τά­σχει σε μί­α νέ­α κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας βά­ζουν συ­γκε­κρι­μέ­να ό­ρια στη δρά­ση του. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι το ΚΚΓ μοιά­ζει σή­με­ρα πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με έ­να κόμ­μα ε­ξου­σί­ας πα­ρά με μί­α α­ρι­στε­ρή διέ­ξο­δο για τις μά­ζες. Εί­ναι το ΚΚΓ άλ­λω­στε που ε­λέγ­χει τη CGT, τη με­γα­λύ­τε­ρη ερ­γα­τι­κή συ­νο­μο­σπον­δί­α, και φέ­ρει και το ί­διο την ευ­θύ­νη για το γε­γο­νός ό­τι τα συν­δι­κά­τα άρ­γη­σαν να κα­λέ­σουν α­περ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Και ε­νώ για τα κόμ­μα­τα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς η στά­ση αυ­τή εί­ναι λί­γο πο­λύ α­να­με­νό­με­νη εί­ναι να α­πο­ρεί κα­νείς με τη στά­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων που α­πο­κα­λού­νται ε­πα­να­στα­τι­κές, την LO και την LCR.

Η LO (Ερ­γα­τι­κή Πά­λη) ε­δώ και και­ρό φαί­νε­ται να κι­νεί­ται ε­κτός τό­που και χρό­νου τρα­βώ­ντας το δρό­μο α­πο­μο­νω­τι­σμού. Για μί­α ορ­γά­νω­ση που α­πο­κα­λεί­ται τρο­τσκι­στι­κή και έ­χει στις γραμ­μές της πά­νω α­πό 8000 μέ­λη εί­ναι α­κα­τα­νό­η­το το γε­γο­νός ό­τι δεν έ­χει ε­μπλα­κεί σχε­δόν κα­θό­λου στο κί­νη­μα και δεν έ­χει κά­νει κα­μί­α σο­βα­ρή εκ­στρα­τεί­α για τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις.

Η LCR (Ε­πα­να­στα­τι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Λί­γκα) α­πό την άλ­λη εμ­φα­νί­ζε­ται με δύ­ο πρό­σω­πα. Α­πό τη μί­α έ­χει ση­μα­ντι­κή ε­πιρ­ρο­ή στο κί­νη­μα και κυ­ρί­ως στη νε­ο­λαί­α ό­πως φαί­νε­ται και α­πό την εκ­προ­σώ­πη­ση της με 4 μέ­λη στην 16με­λή ε­θνι­κή φοι­τη­τι­κή συ­ντο­νι­στι­κή ε­πι­τρο­πή. Σε ό­λα τα τε­λευ­ταί­α γκά­λοπ μά­λι­στα ο Ο­λι­βιέ Μπε­ζαν­σε­νό, η­γε­τι­κό στέ­λε­χος της LCR, εμ­φα­νί­ζε­ται με με­γά­λα πο­σο­στά α­πο­δο­χής στα νε­ο­λαι­ί­στι­κα στρώ­μα­τα. Ε­πι­πλέ­ον μέ­σα α­πό την ε­φη­με­ρί­δα και τις α­να­κοι­νώ­σεις της κα­λεί τό­σο σε γε­νι­κή α­περ­γί­α ό­σο και σε α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης του Βιλ­πέν.

Μέ­χρι ε­δώ ό­λα κα­λά, αλ­λά ό­πως εί­πα­με αυ­τό εί­ναι το έ­να πρό­σω­πο της LCR. Το άλ­λο πρό­σω­πο της εί­ναι αυ­τό της συ­νερ­γα­σί­ας με το ΣΚ. Α­πό την ε­πο­χή του ό­χι στο ευ­ρω­σύ­νταγ­μα η LCR α­κο­λου­θεί μί­α τα­κτι­κή συ­νερ­γα­σί­ας με τις λε­γό­με­νες δυ­νά­μεις του α­ρι­στε­ρού «ό­χι». Αυ­τό ό­μως στην πρά­ξη ση­μαί­νει την συμ­με­το­χή της σε κοι­νές ε­πι­τρο­πές «κο­ρυ­φής» με το ΣΚ, που για την γαλ­λι­κή κοι­νω­νί­α δεν α­πο­τε­λεί έ­να α­ρι­στε­ρό κόμ­μα αλ­λά το α­ντί­στοι­χο του ΠΑ­ΣΟΚ στην Ελ­λά­δα.

Τώ­ρα εί­ναι η ώ­ρα

Στη Γαλ­λί­α σή­με­ρα οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η στά­ση της α­ρι­στε­ράς σε αυ­τές α­πο­κα­λύ­πτουν με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρό­πο το πο­λι­τι­κό κε­νό και τις χα­μέ­νες ευ­και­ρί­ες για την α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή α­ρι­στε­ρά. Εί­ναι η 3η φο­ρά με­τά το 10% και τα 3 ε­κα­τομ­μύ­ρια ψή­φους της συ­νερ­γα­σί­ας LO και LCR το 2002, και την κα­τα­ψή­φι­ση του ευ­ρω­συ­ντάγ­μα­τος που η ευ­και­ρί­α για τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός νέ­ου μα­ζι­κού α­ρι­στε­ρού κόμ­μα­τος φαί­νε­ται να χά­νε­ται. Την ευ­θύ­νη για αυ­τό φέ­ρουν πρώ­τα απ’ ό­λα οι η­γε­σί­ες των δύ­ο ορ­γα­νώ­σε­ων που δεν πή­ραν κα­μί­α πρω­το­βου­λί­α συ­νερ­γα­σί­ας προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση. Οι συν­θή­κες στη Γαλ­λί­α για μί­α τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη εί­ναι ώ­ρι­μες. Έ­νας τέ­τοιος πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός θα βο­η­θού­σε το κί­νη­μα να κερ­δί­σει α­πό τη μί­α ε­νώ α­πό την άλ­λη θα έ­δι­νε πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο στους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαί­α α­πε­γκλω­βί­ζο­ντας τους α­πό την συ­νερ­γα­σί­α ΚΚΓ – ΣΚ. Οι ε­πι­τρο­πές α­γώ­να και ο συ­ντο­νι­σμός α­πό τα κά­τω των φοι­τη­τών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων α­πο­τε­λούν μί­α πρώ­τη μα­γιά για τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός μα­ζι­κού α­ρι­στε­ρού κόμ­μα­τος και σε αυ­τές θα έ­πρε­πε να α­πευ­θυν­θεί πρώ­τα η «ά­κρα α­ρι­στε­ρά» α­ντί να συν­δια­λέ­γε­ται με τις η­γε­σί­ες του ΚΚΓ και του ΣΚ, ρί­χνο­ντας νε­ρό στο μύ­λο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς.

Δη­μή­τρης Πα­ντα­ζό­που­λος

__________________

«Σύμ­βα­ση Πρώ­της

Πρό­σλη­ψης»:

Με­τά τα χαρ­το­μά­ντι­λα μιας χρή­σε­ως,

οι γε­νιές μιας χρή­σε­ως

Η «Σύμ­βα­ση Πρώ­της Πρό­σλη­ψης» (CPE), α­πο­τε­λεί κομ­μά­τι του νο­μο­σχε­δί­ου για «ί­σες ευ­και­ρί­ες», ε­νός νο­μο­σχε­δί­ου για την νε­α­νι­κή α­πα­σχό­λη­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση χρη­σι­μο­ποιώ­ντας σαν δι­καιο­λο­γί­α τα με­γά­λα πο­σο­στά α­νερ­γί­ας στους νέ­ους και ι­διαί­τε­ρα στους νέ­ους των περι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων προ­α­στί­ων προ­σπά­θη­σε να α­να­τρέ­ψει κε­κτη­μέ­να του ερ­γατι­κού κι­νή­μα­τος, ό­πως η στα­θε­ρό­τη­τα στην ερ­γα­σί­α, και να ει­σά­γει την α­να­σφά­λεια και την κα­κο­πλη­ρω­μέ­νη και χω­ρίς δι­καιώ­μα­τα ερ­γα­σί­α για τους νέ­ους έ­ως 26 χρό­νων.

Τι πε­ρι­λαμ­βά­νει ο νό­μος

Η «Σύμ­βα­ση Πρώ­της Πρό­σλη­ψης» προ­βλέ­πει ό­τι ε­πι­χει­ρή­σεις με πε­ρισ­σό­τερους α­πό 20 ερ­γα­ζό­με­νους θα μπο­ρούν να α­πο­λύ­ουν ερ­γα­ζό­με­νους μέ­χρι 26 χρο­νών, χω­ρίς αι­τιο­λο­γί­α και χω­ρίς α­πο­ζη­μί­ω­ση, τα 2 πρώ­τα χρό­νια α­πό την πρό­σλη­ψη τους.

Για τους α­πο­λυ­μέ­νους προ­βλέ­πε­ται μό­νο ε­πί­δο­μα α­νερ­γί­ας ύ­ψους 450 ευ­ρώ (την στιγ­μή που ο κα­τώ­τε­ρος βα­σι­κός μι­σθός στη Γαλ­λί­α εί­ναι 1.100) για μό­λις 2 μή­νες!

Ο νό­μος δί­νει στην ε­πι­χεί­ρη­ση το δι­καί­ω­μα να ε­πα­να­προ­σλά­βει τον ερ­γα­ζόμε­νο έ­πει­τα α­πό 3 μή­νες με τους ί­διους ό­ρους ερ­γα­σί­ας.

Ε­πι­πλέ­ον, το νο­μο­σχέ­διο για «ί­σες ευ­και­ρί­ες» δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα να ερ­γαστεί κά­ποιος σαν μα­θη­τευό­με­νος α­πό τα 14, ε­νώ κα­τε­βά­ζει το η­λι­κια­κό ό­ριο για νυ­χτε­ρι­νή ερ­γα­σί­α στα 15.

Η προ­σω­πο­ποί­η­ση του ερ­γα­σια­κού με­σαί­ω­να με άλ­λα λό­για…

Τι ι­σχύ­ει στην υ­πό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη

Η γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν εί­ναι η πρώ­τη ού­τε η τε­λευ­ταί­α που προ­σπα­θεί να α­να­τρέ­ψει τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις προς ό­φε­λος των κερ­δών των κα­πι­τα­λιστών.

Στην Ελ­λά­δα, οι νέ­οι ερ­γα­ζό­με­νοι έ­χουν λι­γό­τε­ρα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα ακό­μα και α­πό αυ­τά που προ­σπα­θεί να πε­ρά­σει ο Ντε Βιλ­πέν. Το πο­σο­στό α­νερ­γί­ας στις η­λι­κί­ες 15-24 στην Ελ­λά­δα φτά­νει το 26,5% και εί­ναι το υ­ψη­λό­τε­ρο σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη.

Οι «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» τό­σο του ΠΑ­ΣΟΚ ό­σο και της ΝΔ με­τέ­τρε­ψαν την ερ­γα­σί­α σε α­πα­σχό­λη­ση και ε­πα­νέ­φε­ραν ερ­γα­σια­κές σχέσεις προ­η­γού­με­νων αιώ­νων…

Ποιος μπο­ρεί να ξε­χά­σει την προ­ε­κλο­γι­κή πρό­τα­ση του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου το 2004, που δεν πρότεινε τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω α­πό τη θε­σμο­θέ­τη­ση της α­να­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας, (δες άρθρο σελ. 15).

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ α­πό την άλ­λη, λει­τουρ­γεί με βά­ση το δί­πτυ­χο «δια­σφά­λι­ση των δι­καιω­μά­των των ή­δη ερ­γα­ζό­με­νων» και «αφαί­ρε­ση των κε­κτη­μέ­νων για τους και­νού­ριους». Με βά­ση αυ­τό το σκε­πτι­κό λει­τουρ­γούν μια σει­ρά α­πό προ­γράμ­μα­τα που χρη­μα­το­δο­τού­νται κυ­ρί­ως α­πό κοι­νο­τι­κά τα­μεί­α (προ­γράμ­μα­τα του Ο­Α­ΕΔ, τα stage, οι ε­θε­λού­σιες έξο­δοι κ.α.) και α­φο­ρούν θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στον δη­μό­σιο το­μέ­α.

Εν­δει­κτι­κό της κα­τά­στα­σης εί­ναι ό­τι το πο­σο­στό των συμ­βά­σε­ων ο­ρι­σμέ­νου χρό­νου έ­χει φτά­σει το 16,5%, που εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό στην Ευ­ρώ­πη!

Στην Μ. Βρε­τα­νί­α ο Μπλερ κα­τά­φε­ρε να πε­ρά­σει α­ντί­στοι­χο νό­μο με τον CPE χω­ρίς να προ­κλη­θούν τριγ­μοί. Α­ντί­στοι­χα, στην Ιρ­λαν­δί­α, την Φιν­λαν­δί­α, την Ι­σπα­νί­α, την Ι­τα­λί­α και τη Γερ­μα­νί­α, τό­σο οι νε­ο­φι­λε­λεύθε­ρες ό­σο και οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές κυ­βερ­νή­σεις, προ­ω­θούν μέ­τρα που χτυ­πούν τα ερ­γα­σια­κά και α­σφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Μαρία Μπουτζαρέλου

__________________

Το χρονικό του κι­νή­μα­τος

7 Ο­κτω­βρί­ου: Αρ­χί­ζει στο κοι­νο­βού­λιο η συ­ζή­τη­ση για τη «Σύμ­βα­ση Πρώ­της Πρό­σλη­ψης»(CPE). Το αί­τη­μα για την α­πό­συρ­ση του νό­μου συ­σπει­ρώ­νει τα συν­δι­κά­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τις φοι­τη­τι­κές και μα­θη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις. 300.000 δια­δη­λω­τές τάσ­σο­νται κα­τά του νό­μου. Το κί­νη­μα έ­χει κά­νει τα πρώ­τα του βή­μα­τα…

Πα­ρά τις α­ντι­δρά­σεις, η κυ­βέρ­νη­ση, ε­πι­κα­λού­με­νη την «έ­κτα­κτη α­νά­γκη» της ε­φαρ­μο­γής του νο­μο­σχε­δί­ου για την «ι­σό­τη­τα ευ­και­ριών» στο ο­ποί­ο πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η «Σύμ­βα­ση Πρώ­της Πρό­σλη­ψης», πε­τυ­χαί­νει την ψή­φι­ση του με έ­κτα­κτη δια­δι­κα­σί­α, η ο­ποί­α ε­πι­τρέ­πει τη σύ­ντο­μη υ­ιο­θέ­τη­ση νο­μο­σχε­δί­ων χω­ρίς κοι­νο­βου­λευ­τι­κή συ­ζή­τη­ση και ψη­φο­φο­ρί­α.

7 Μαρ­τί­ου: Ε­θνι­κή η­μέ­ρα δρά­σης ε­νά­ντια στο CPE. Μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις με του­λά­χι­στον έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο φοι­τη­τές, μα­θη­τές και ερ­γα­ζό­με­νους.

Σε 40 α­πό τα 88 πα­νε­πι­στή­μια γί­νε­ται α­περ­γί­α, με δια­κο­πή μα­θη­μά­των και κα­τα­λή­ψεις σε αμ­φι­θέ­α­τρα, ό­πως στη Σορ­βόν­νη. Το κί­νη­μα δεί­χνει ο­λο­έ­να την δυ­να­μι­κή του α­πέ­να­ντι στην α­διαλ­λα­ξί­α της κυ­βέρ­νη­σης.

11 Μαρ­τί­ου: Α­στυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις ει­σβάλ­λουν στη Σορ­βόν­νη που τε­λεί υ­πό κα­τά­λη­ψη και με την χρή­ση χη­μι­κών και βί­ας εκ­κε­νώ­νουν το πα­νε­πι­στή­μιο.

Την ί­δια η­μέ­ρα η ε­θνι­κή συ­ντο­νι­στι­κή ε­πι­τρο­πή των φοι­τη­τών κα­λεί τα συν­δι­κά­τα να κα­λέ­σουν γε­νι­κή α­περ­γί­α στις 23 Μάρ­τη. Οι η­γε­σί­ες των ε­θνι­κών συν­δι­κά­των (CGT και CFDT) αρ­νού­νται.

Ω­στό­σο, κα­λού­νται δια­δη­λώ­σεις για τις 16, 18 και 23 Μάρ­τη.

Μέ­χρι στιγ­μής υ­πό κα­τά­λη­ψη τε­λούν 45 α­πό τα 88 πα­νε­πι­στή­μια.

13 Μαρ­τί­ου: Οι δια­δη­λώ­σεις συ­νε­χί­ζο­νται, τα πα­νε­πι­στή­μια υ­πό κα­τά­λη­ψη αυ­ξά­νο­ντα (54 α­πό τα 88) και η κυ­βέρ­νη­ση ε­ξα­κο­λου­θεί να προ­σπα­θεί να πεί­σει για την α­να­γκαιό­τη­τα του νό­μου.

Την ί­δια στιγ­μή α­πα­ντά στους δια­δη­λω­τές με συ­νε­χώς αυ­ξα­νό­με­νη κα­τα­στο­λή.

Ο Ζακ Σι­ράκ πα­ρεμ­βαί­νει προ­σω­πι­κά προ­σπα­θώ­ντας να βγά­λει τον Ντε Βιλ­πέν α­πό την δύ­σκο­λη θέ­ση.

16 Μαρ­τί­ου: Χι­λιά­δες νέ­οι βγαί­νουν ξα­νά στους δρό­μους α­παι­τώ­ντας την α­πό­συρ­ση του νό­μου. 64 α­πό τα 88 πα­νε­πι­στή­μια συμ­με­τέ­χουν στις δια­δη­λώ­σεις ε­νώ 30 λύ­κεια στο Πα­ρί­σι και δε­κά­δες άλ­λα σε άλ­λες πό­λεις μπαί­νουν δυ­να­μι­κά στο κί­νη­μα. Ο πρω­θυ­πουρ­γός Ντε Βιλ­πέν κά­τω α­πό την τε­ρά­στια πί­ε­ση που δέ­χε­ται α­πό το κί­νη­μα δη­λώ­νει: «Εί­μα­στε ό­λοι μας έ­τοι­μοι για διά­λο­γο, για να βελ­τιώ­σου­με τη σύμ­βα­ση πρώ­της ερ­γα­σί­ας».

Το κί­νη­μα ό­μως εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νο: α­πό­συρ­ση του νό­μου πρώ­τα και έ­πει­τα διά­λο­γος.

18 Μαρ­τί­ου: Ε­θνι­κή η­μέ­ρα δρά­σης έ­πει­τα α­πό το κά­λε­σμα των με­γά­λων ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των και των φοι­τη­τι­κών και μα­θη­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. 1,5 ε­κατ. δια­δη­λω­τές κα­τε­βαί­νουν στους δρό­μους σε 160 πό­λεις. Στο Πα­ρί­σι μό­νο, ο α­ριθ­μός των δια­δη­λω­τών φτά­νει τις 400.000.

Θύ­μα της α­στυ­νο­μι­κής βί­ας πέ­φτει 39χρο­νος συν­δι­κα­λι­στής που με­τα­φέ­ρε­ται σε κω­μα­τώ­δη κα­τά­στα­ση στο νο­σο­κο­μεί­ο α­φού έ­χει πο­δο­πα­τη­θεί και χτυ­πη­θεί στο κε­φά­λι α­πό την α­στυ­νο­μί­α.

Τα συν­δι­κά­τα δί­νουν 48ω­ρη διο­ρί­α στην κυ­βέρ­νη­ση για να α­πο­σύ­ρει το νό­μο και την α­πει­λεί με γε­νι­κή α­περ­γί­α.

Η διο­ρί­α τε­λειώ­νει και η κυ­βέρ­νη­ση αρ­νεί­ται να α­πο­σύ­ρει το νό­μο. Προ­τεί­νει μό­νο δυο τρο­πο­ποι­ή­σεις: να γί­νε­ται αι­τιο­λό­γη­ση των α­πο­λύ­σε­ων και να μειω­θεί η δο­κι­μα­στι­κή πε­ρί­ο­δος για τους νε­ο­προ­σλαμ­βα­νό­με­νους νέ­ους σε έ­να χρό­νο α­ντί για δύ­ο.

Το κί­νη­μα πα­ρα­μέ­νει α­νυ­πο­χώ­ρη­το στο αί­τη­μα για την α­πό­συρ­ση του νό­μου.

Ω­στό­σο, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές η­γε­σί­ες δι­στά­ζουν να κα­λέ­σουν γε­νι­κή α­περ­γί­α και α­ντί για αυ­τό κα­λούν «Η­μέ­ρα Δρά­σης» για τις 28 Μαρ­τί­ου.

28 Μαρ­τί­ου: 3 ε­κατ. δια­δη­λω­τές σε πά­νω α­πό 135 δια­δη­λώ­σεις, ι­στο­ρι­κός α­ριθ­μός για την Γαλ­λί­α, δή­λω­σαν ξα­νά την α­ντί­θε­ση τους στη «Σύμ­βα­ση Πρώ­της Πρό­σλη­ψης».

Με­γά­λη συμ­με­το­χή εί­χαν οι α­περ­γί­ες στον το­μέ­α των με­τα­φο­ρών (α­ε­ρο­δρό­μια, τρέ­να, με­τρό και λε­ω­φο­ρεί­α), ό­πως και στον δη­μό­σιο το­μέ­α, στην εκ­παί­δευ­ση και τα μέ­σα ε­πι­κοι­νω­νί­ας.

Μα­ζί με την α­πό­συρ­ση του νό­μου η γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση της συ­ντο­νι­στι­κής ε­πι­τρο­πής των φοι­τη­τών και των μα­θη­τών ζή­τη­σε την πα­ραί­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης.

Η ε­πι­τρο­πή κά­λε­σε τις συν­δι­κα­λι­στι­κές η­γε­σί­ες να κα­λέ­σουν γε­νι­κή α­περ­γί­α για τις 4 Α­πρί­λη.

4 Α­πρι­λί­ου: «Η­μέ­ρα α­περ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων»: Έ­πει­τα α­πό ο­κτώ ε­βδο­μά­δες δια­δη­λώ­σε­ων το κί­νη­μα ε­νά­ντια στον CPE εί­ναι α­κό­μα δυ­να­τό και α­πο­φα­σι­σμέ­νο να νι­κή­σει. Πά­νω α­πό 3 ε­κατ. δια­δή­λω­σαν σε πε­ρί­που 200 πό­λεις σε ό­λη τη Γαλ­λί­α.

Η κύ­ρια ερ­γο­δο­τι­κή έ­νω­ση, η Medef, παίρ­νει α­πο­στά­σεις α­πό την κυ­βέρ­νη­ση ε­νώ ο πρό­ε­δρος της δή­λω­σε πως ο νό­μος, πράγ­μα­τι, βά­ζει με­γά­λα βά­ρη στις πλά­τες της νε­ο­λαί­ας…

Η δυ­να­μι­κή του κι­νή­μα­τος έ­χει προ­κα­λέ­σει προ­βλή­μα­τα και στο ε­σω­τε­ρι­κό του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος (UMP). Ο Ντε Βιλ­πέν έ­χει α­πο­μο­νω­θεί α­πό το ί­διο του το κόμ­μα. Ο Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δή­λω­σε ό­τι «ο Βιλ­πέν δεν έ­κα­νε διά­λο­γο πριν πε­ρά­σει ο νό­μος».

9 Α­πρι­λί­ου: Η ε­θνι­κή συ­ντο­νι­στι­κή ε­πι­τρο­πή μα­θη­τών και φοι­τη­τών της Λυών α­πο­φά­σι­σε νέ­ες κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις 11-13 και 18-4 αν η κυ­βέρ­νη­ση δεν υ­πο­χω­ρή­σει.

10 Α­πρι­λί­ου: Σι­ράκ και Ντε Βιλ­πέν α­να­κοι­νώ­νουν την α­ντι­κα­τά­στα­ση του άρ­θρου 8 του νό­μου για το Συμ­βό­λαιο Πρώ­της Α­πα­σχό­λη­σης.