Η πολιτική της ΝΔ μπορεί να ανατραπεί μέσα από μαζικούς και συντονισμένους αγώνες διάρκειας.
Το δρόμο δείχνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία της Γαλλίας
____________
Η γενική απεργία της 15ης Μάρτη αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων 3-4 χρόνων. Η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν μαζική και έφτασε το 90% στο δημόσιο τομέα και το 70% στις μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Δεκάδες χιλιάδες, σε όλη την Ελλάδα διαδήλωσαν κάτω από δυνατή βροχή, για να στείλουν το μήνυμα της αντίστασης στην πολιτική και τα ψέματα της κυβέρνησης.
Αγανάκτηση
Η επιτυχία της οφείλεται στην τεράστια αγανάκτηση που νοιώθουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα λόγω των διαρκών επιθέσεων της Ν.Δ. Πέρα από τη μείωση του βιοτικού επιπέδου, πέρα από την ανατροπή του οκταώρου και του 40ωρου, πέρα από την αντικατάσταση των υπερωριών από απλήρωτη ”υπερεργασία”, πέρα από την κατάργηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα, η κυβέρνηση χτυπά και το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας.
Τράπεζες και ναυτεργάτες
Είναι χαρακτηριστική η άρνηση των τραπεζιτών να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις με την ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ). Αυτό σημαίνει όχι μόνο πως αρνούνται την αναγνώριση του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων αλλά κι ότι προσπαθούν να διασπάσουν την Ομοσπονδία και να προχωρήσουν στη δημιουργία εργοδοτικών σωματείων ανά τράπεζα. Είναι επίσης χαρακτηριστική η επιστράτευση των ναυτεργατών. Που δείχνει πως η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί το σεβασμό του δικαιώματος της απεργίας.
Οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καμαρώνουν για την επιτυχία της απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων. Οι εργαζόμενοι όμως ξέρουν πως η επιτυχία των κινητοποιήσεών τους δεν οφείλεται στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Ακριβώς το αντίθετο. Είναι διάχυτη η πεποίθηση στην κοινωνία πως οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων. Και πως το βασικό που τους απασχολεί είναι οι καρέκλες τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι δύο προηγούμενοι πρόεδροι της ΓΣΕΕ ”προβιβάστηκαν” σε υπουργούς για να εφαρμόζουν τις αντεργατικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ.
Η Γαλλία δείχνει το δρόμο
Η κυβέρνηση της ΝΔ όπως και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ ”υπόσχονταν” ότι μετά από μια περίοδο ”προσαρμογής” θα ερχόταν ευημερία και απασχόληση. Μόνο ανόητοι μπορούν πια να τους πιστεύουν. Εξάλλου χρειάζεται μόνο μια ματιά στο τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη για να καταλάβουμε τι μας περιμένει.
Η πιο σκληρή λιτότητα αυτή τη στιγμή εφαρμόζεται στην πιο πλούσια χώρα της ΕΕ, τη Γερμανία, η οποία έχει καθιερώσει τις ”δουλειές του 1 ?” την ώρα (δηλαδή 160 ? το μήνα αν δουλεύεις 40ωρο), την οποία υποχρεώνεσαι να αποδεχτείς από το γερμανικό ΟΑΕΔ και έτσι δεν θεωρείσαι άνεργος!!!
Στη δε Γαλλία έχουν περάσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο ο εργοδότης μπορεί να απολύει ελεύθερα, χωρίς αιτία ή αποζημίωση, στα πρώτα δύο χρόνια της πρόσληψης! Έτσι οι παλιοί εργαζόμενοι θα απολύονται σταδιακά για να τους αντικαταστήσουν ”αναλώσιμοι” νεοπροσληφθέντες.
Η γαλλική νεολαία και οι γάλλοι εργαζόμενοι απάντησαν στην κυβέρνησή τους με τον τρόπο που πρέπει, στους δρόμους: 1,5 εκατομμύριο διαδήλωσαν το προηγούμενο Σάββατο (18 Μάρτη) απαιτώντας να πάρει πίσω η κυβέρνηση το νόμο.
Ελλάδα – συντονισμός και κλιμάκωση
Μια 24ωρη γενική απεργία δεν είναι αρκετή από μόνη της για να ανατρέψει την πολιτική των κυβερνώντων. Κάθε εργαζόμενος το κατανοεί αυτό. Χρειάζεται συντονισμός των αγώνων και κλιμάκωση τους, με διάρκεια.
– Χρειάζεται ένας συνολικός σχεδιασμός που να περιλαμβάνει μια σειρά γενικών απεργιών 24ωρων και 48ωρων στην προοπτική των επόμενων μηνών.
– Ανάμεσα στις γενικές απεργίες θα πρέπει να υπάρχουν κυλιόμενες απεργίες ανά κλάδο και ανά πόλη. Έτσι η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί σε χλωρό κλαρί.
– Χρειάζεται η διεξοδική ενημέρωση όλων των εργαζομένων σε όλους τους χώρους και η ζωντανή συμμετοχή τους στις αποφάσεις που αφορούν ένα τέτοιο σχεδιασμό.
– Χρειάζεται να περάσουν οι αποφάσεις μέσα από γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Χρειάζεται να είναι όλοι γνώστες του στόχου που είναι η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Και να είναι γνώστες του σχεδίου με το οποίο θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Χρειάζεται η εκλογή απεργιακών επιτροπών ή συντονιστικών επιτροπών.
Μόνο έτσι θα έχουμε καλή οργάνωση των κινητοποιήσεων, μαζική συμμετοχή και υψηλό ηθικό με αποφασιστικότητα από τη μεριά των εργαζομένων.
Μπορούμε να νικήσουμε.
Τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση άρχισε να δείχνει σημάδια υποχώρησης ή μια αντιφατική στάση σε μια σειρά από μέτωπα.
Έτσι, ξαφνικά άρχισε να καλεί στον ΣΕΒ να είναι πιο γενναιόδωρος στις αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων! Ο Αλογοσκούφης ανακάλυψε ξαφνικά πως η οικονομία πάει αρκετά καλά ώστε του χρόνου να κάνει παροχές!! Οι διοικήσεις των ζημιογόνων ΔΕΚΟ εμφανίζονται αδύναμες να προχωρήσουν άμεσα στην επιβολή των νέων κανονισμών – την επόμενη μέρα η κυβέρνηση δηλώνει πως τα χρονοδιαγράμματα θα κρατηθούν. Στους εργαζόμενους των Φωσφορικών Λιπασμάτων (στη Θεσσαλονίκη) υπόσχεται ότι το εργοστάσιο θα μείνει ανοικτό – την επόμενη μέρα οι τραπεζίτες τη διαψεύδουν και δηλώνουν ότι αυτό δεν ισχύει.
Όλα αυτά δείχνουν πως η κυβέρνηση από τη μια θέλει να συνεχίσει αμείωτη την επίθεση, από την άλλη όμως φοβάται την αγανάκτηση που συσσωρεύεται μέσα στην κοινωνία και τον αντίκτυπο του κινήματος στη Γαλλία. Η υποχωρητικότητα ή οι αμφιταλαντεύσεις της κυβέρνησης είναι ενδεικτικές της αδυναμίας της, κι αυτό δίνει τα περιθώρια στο κίνημα να τη στριμώξει περισσότερο, να τη νικήσει, να ανατρέψει την πολιτική της.
Μόνο που πρέπει να είμαστε καθαροί πως αυτό δεν πρόκειται να το φέρει σε πέρας ο Πολυζωγόπουλος και η υπόλοιπη συνδικαλιστική ηγεσία. Αυτοί δεν πρόκειται να πάρουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση από μόνοι τους, παρά μόνο κάτω από την πίεση της βάσης του εργατικού κινήματος.
Οι συνδικαλιστές της βάσης
Οι ανιδιοτελείς ταξικοί αγωνιστές της βάσης του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν ένα πολλαπλό ρόλο να παίξουν. Από τη μια πρέπει να εντείνουν τις ζυμώσεις μέσα στο εργατικό κίνημα και την πίεση προς τις ηγεσίες. Από την άλλη πρέπει να συνδεθούν μεταξύ τους, να συντονιστούν, να περάσουν κοινά επεξεργασμένες προτάσεις πάλης μέσα από παρατάξεις και σωματεία. Έτσι να συμβάλουν στην αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος που έχει φθαρεί και εκφυλιστεί στα χέρια του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Τέλος πρέπει να θέσουν συγκεκριμένο τον στόχο του κτισίματος μιας νέας αριστεράς, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνία. Γιατί όλοι τελικά πρέπει να κατανοήσουν πως αν εξακολουθούν να κυριαρχούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ., γι’ αυτό δεν φταίνε οι εργαζόμενοι (όπως υποστηρίζει η ηγεσία του ΚΚΕ) αλλά φταίνε οι ηγεσίες των μαζικών κομμάτων της αριστεράς, ΣΥΝ και Κ.Κ.Ε., που δεν μπορούν να πείσουν, δεν προσφέρουν διέξοδο και δεν μπορούν να εμπνεύσουν.
