Βαγγέλης Κολτσίδης
Γενικός Γραμματέας Σωματείου Εργαζομένων CYTA-Hellas
«Μπες στο δημόσιο για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο». Αυτή την έκφραση τη θυμόμαστε όλοι όσοι έχουμε ζήσει τις δεκαετίες ΄80 και΄90 να ακούγεται από μεγαλύτερους ηλικιακά οι οποίοι μας δίνανε συμβουλές επαγγελματικής αποκατάστασης. Τη συμβουλή αυτή πρέπει να ακολούθησε και ο Παναγιώτης Λάμψιας το 1989 και βρήκε μια μόνιμη θέση εργασίας στον Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού.
Από ότι φαίνεται όμως δεν ήταν και ο πιο επιμελής δημόσιος υπάλληλος, καθώς η απουσία του ήταν αισθητή σε βαθμό που πριν από 3 χρόνια (μετά δηλαδή από… 25 περίπου χρόνια) η διοίκηση του ΟΑΕΔ του επέβαλε ποινή αργίας, παραπέμποντας τον στο αρμόδιο πειθαρχικό όργανο το οποίο επικύρωσε την παραπάνω ποινή.
Το κωμικοτραγικό συμπλήρωμα στο σκάνδαλο είναι ότι το ίδιο διάστημα, που δεν δούλευε, λάμβανε επιπλέον μισθό για υπερωριακή εργασία κάτι το οποίο διαπιστώνεται στις σχετικές λίστες των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από τη «Διαύγεια». Πριν από 3 περίπου μήνες σταμάτησε να λαμβάνει το μισθό του ενώ εκκρεμεί ένορκη διοικητική εξέταση για να αποφασιστεί το μέλλον του στο δημόσιο οργανισμό[¹].
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι δικαιολογημένη η φερόμενη αργομισθία του Π. Λάμψια. Τα τελευταία 30 χρόνια εργαζόταν και ως δημοσιογράφος και μάλιστα σε διευθυντική θέση, παλιότερα στον οργανισμό Λαμπράκη και πολύ πρόσφατα ανέλαβε διευθυντική θέση στην (νεοφιλελεύθερη) εφημερίδα «Φιλελεύθερος», οπότε… πού να προλάβει ο άνθρωπος να κάνει δυο δουλειές ταυτόχρονα;
Την ίδια ώρα όμως δεν παρέλειπε να κατηγορεί μέσα από τις εφημερίδες του το διογκωμένο δημόσιο με τους αργόσχολους υπαλλήλους που κατέστρεψαν την χώρα! Αυτό, όπως καταλαβαίνουμε, ήταν ένα θέμα που γνώριζε πάρα πολύ καλά!
Σε συνέντευξη[²] που παραχώρησε πρόσφατα στην εφημερίδα «Το Ποντίκι», καθώς τους φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι μέχρι πρότινος εργαζόταν στον έντυπο τύπο της κεντροαριστεράς και πλέον εργάζεται σε μια εφημερίδα της κεντροδεξιάς, διαβάζουμε:
«…Γιατί αναλαμβάνω λοιπόν τη διεύθυνση μιας εφημερίδας που εκφράζει τον φιλελεύθερο χώρο; Επειδή στην εποχή μας ο πολιτικός αντίπαλος όλων μας είναι οι δυνάμεις του λαϊκισμού. Ο εχθρός μας είναι αυτό το κύμα που σάρωσε την Ευρώπη, είτε εκφράστηκε με τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς είτε της Άκρας Αριστεράς, που στη χώρα μας έφτασε δυστυχώς να κυβερνήσει. Αυτό το κύμα καλούμαστε να αναχαιτίσουμε με τις δυνάμεις που έχει ο καθένας στη διάθεσή του…»
Μαθαίνουμε λοιπόν από τον εξέχοντα αυτόν διευθυντή–δημοσιογράφο–δημόσιο υπάλληλο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει πολιτικά στο χώρο της άκρας αριστεράς και ότι το θέμα είναι να κινείσαι κάπου στο κέντρο, είτε δεξιά είτε αριστερά, αρκεί να μη φτάνεις στα άκρα!
Για το «κακό» δημόσιο και τον «καλό» ιδιωτικό τομέα έχουμε αναφερθεί[³] αρκετές φορές[⁴] σε παλιότερα άρθρα[⁵] εξηγώντας ότι ο δημόσιος τομέας έχει τα μαύρα του τα χάλια επειδή οι κυβερνήσεις οι οποίες καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας του βολεύονται από την γραφειοκρατία και την κακοδιαχείριση που τον χαρακτηρίζει και την αναπαράγουν. Βολεύονται, καθώς βολεύουν και τους υποστηριχτές-ψηφοφόρους τους σε αυτό, καθώς το εκμεταλλεύονται οι δικοί τους εργολάβοι αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από αυτό και καθώς, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οι διάφοροι επιχειρηματίες και επενδυτικά funds αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τις υποδομές του και εν γένει τον δημόσιο πλούτο της χώρας.
Με απλά λόγια ο δημόσιος τομέας έχει τα «μαύρα του τα χάλια» γιατί το δημόσιο δουλεύει προς όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και όχι για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου!
Αυτό που παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον είναι το αφήγημα ενός… δημοσίου υπαλλήλου για το «καλό» κέντρο και το «κακό» άκρο το οποίο παραπέμπει στην θεωρία των δύο άκρων και την οποία επικαλούνται συχνά όσοι θεωρούν ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα, ακόμη και αν χρειάζεται κάποιες μικροδιορθώσεις, είναι το καλύτερο που υπάρχει. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φτάνουμε σε ακρότητες, όπως π.χ να ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ καθώς υπάρχει περίπτωση εκτροπής. Μάλλον δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούσε ποτέ αριστερό άκρο αλλά μία αριστερή παρέκκλιση μέσα στα πλαίσια του συστήματος η οποία δεν άργησε να αποκαλυφθεί εξυπηρετώντας τις πολιτικές των οικονομικά ισχυρών.
Για τα κόμματα της άκρας δεξιάς θα συμφωνήσουμε ότι αποτελούν τεράστιο κίνδυνο, όπως έχουμε δει και στην χώρα μας από την Χρυσή Αυγή, αλλά όχι για το καπιταλιστικό σύστημα παρά μόνο για όλους όσους αντιστέκονται στο βάρβαρο αυτό σύστημα που τους εκμεταλλεύεται καθημερινά. Για την άρχουσα τάξη η ακροδεξιά δεν είναι η πρώτη επιλογή για την διατήρηση της στην εξουσία, καθώς πολύ εύκολα παρεκτρέπεται, αλλά αποτελεί την έσχατη επιλογή όταν ο κόσμος ξεσηκώνεται και επιχειρεί να ανατρέψει τις δομές που τον εξουσιάζουν.
Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση του Π. Λάμψια για να τονίσουμε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που μας κάνουν καθημερινά διαλέξεις, «ενάντια στα άκρα», υπέρ του «καλού» κέντρου, υπέρ της ελευθερίας της αγοράς και ενάντια στον αντιπαραγωγικό, αναποτελεσματικό, διεφθαρμένο δημόσιο τομέα. Οι άνθρωποι αυτοί αντιπροσωπεύουν την υποκρισία στο αποκορύφωμα της! Το ίδιο άτομο που κατηγορείται για αργομισθία, διαφθορά και στην πραγματικότητα ληστεία δημόσιου πλούτου, έρχεται να δώσει μαθήματα σε όλους εμάς περί ορθής οικονομικής διαχείρισης και ηθικής! Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος!
Εξομοιώνοντας στη συνείδηση του κόσμου οτιδήποτε παρεκκλίνει από την κανονικότητα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας σαν «άκρο» άνθρωποι σαν τον Π. Λάμψια επιχειρούν να καταστήσουν κυρίαρχο για πάντα ένα σύστημα που εξυπηρετεί μία μικρή μειοψηφία σε κάθε κοινωνία και καταδυναστεύει τους υπόλοιπους. Ένα σύστημα στο οποίο οι κανόνες ορίζονται από τους ισχυρούς και φροντίζουν ώστε όλοι οι υπόλοιποι να απασχολούνται με πράγματα που τους χωρίζουν (εθνικά, θρησκευτικά, μικροπολιτικά..) και όχι με αυτά που τους ενώνουν. Γιατί γνωρίζουν ότι εάν καταλάβουμε ότι αυτό που μας ενώνει είναι η πηγή όλων των προβλημάτων μας, αργά ή γρήγορα θα βρούμε τον τρόπο να τους σταματήσουμε.
