Η απόφαση των τραπεζιτών να αρνηθούν να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις με την ομοσπονδία
των τραπεζοϋπαλλήλων, ΟΤΟΕ, υπονομεύοντας τον θεσμό των κλαδικών συλλογικών
διαπραγματεύσεων, αποτελεί μια ωμή πρόκληση προς τους Έλληνες εργαζόμενους, κι όχι μόνο τους
τραπεζοϋπαλλήλους.
Στόχος τους δεν είναι μόνο η κατάργηση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων, είναι ακόμα
παραπέρα, το να σπάσουν τη ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος στις τράπεζες, να το
διασπάσουν, να φτιάξουν ακόμα περισσότερα εργοδοτικά σωματεία, ώστε να του αφαιρέσουν τη
δυνατότητα του να διεκδικεί στο μέλλον.
Η πρόκληση των τραπεζιτών είναι διπλή γιατί την ίδια στιγμή που ακολουθούν αυτή την τακτική,
αποτελούν τον πιο κερδοφόρο τομέα του ελληνικού κεφαλαίου, με τα κέρδη των μεγάλων τραπεζών να
έχουν αυξηθεί κατά 40 – 50% σε σχέση με πέρυσι – που αποτελεί ρεκόρ όχι μόνο σε ελληνικό αλλά σε
πανευρωπαϊκό επίπεδο.
“Αλήτες, αλήτες, τραπεζίτες”
Δεν είναι μόνο η στάση των τραπεζιτών απέναντι στους τραπεζοϋπαλλήλους που δείχνει την
προκλητική ασυδοσία τους.
Ας θυμηθούμε, πιο πρόσφατο παράδειγμα, τη στάση της Εμπορικής Τράπεζας απέναντι στους
εργαζόμενους στο εργοστάσιο των Φωσφορικών Λιπασμάτων, (στο οποίο κατέχει το 42,6% των μετοχών)
το οποίο κλείνει πετώντας στο δρόμο 650 εργαζόμενους, επειδή έτσι θέλει η διοίκηση της Εμπορικής και οι
επίδοξοι Γάλλοι αγοραστές της Credit Agricole.
Το σύνθημα λοιπόν “Αλήτες, αλήτες, τραπεζίτες” που φώναξαν για πρώτη φορά οι εργαζόμενοι στα
Φωσφορικά Λιπάσματα πρέπει να γίνει το σύνθημα όλων των εργαζομένων.
Διεύρυνση του μετώπου, κλιμάκωση του αγώνα
H OTOE καλεί για μαζική συμμετοχή στην 24ωρη γενική απεργία που καλεί η ΓΣΕΕ για τις 15 Μάρτη.
Αυτό είναι απόλυτα σωστό, αλλά δεν είναι αρκετό.
Για να καμφθούν οι τραπεζίτες χρειάζεται πιο δυναμική αντιμετώπιση.
Ασφαλώς ο κλάδος των τραπεζοϋπαλλήλων δεν έχει συνέλθει ακόμα από την απεργία του προηγούμενου
χρόνου που κράτησε σχεδόν ένα μήνα. Επομένως η απεργιακή δράση στις τράπεζες, αυτή τη στιγμή δεν
μπορεί να πάρει, εδώ και τώρα, τη μορφή, για παράδειγμα, της απεργίας διαρκείας (όπως πέρυσι).
Χρειάζεται όμως σιγά-σιγά να κλιμακωθεί η πάλη σ’ αυτή την κατεύθυνση, με επαναλαμβανόμενες 24ωρες
και 48ωρες απεργίες, σε συνδυασμό πάνω απ’ όλα με την κοινή δράση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα.
Το ποιες μορφές, ποιας έντασης και έκτασης κινητοποιήσεις, αντέχει ο κλάδος των
τραπεζοϋπαλλήλων σ’ αυτή τη φάση είναι κάτι που ο ίδιος ο κλάδος μέσα από γενικές συνελεύσεις και
ουσιαστική συζήτηση μπορεί να αποφασίσει. Κι αυτό είναι που χρειάζεται να γίνει τώρα.
Το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα όμως πρέπει να δει τη μάχη των τραπεζοϋπαλλήλων και σαν δικό
του αγώνα. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και ο κατακερματισμός του συνδικαλιστικού
κινήματος, αποτελεί γενική επιδίωξη του συνόλου των Ελλήνων καπιταλιστών και της ελληνικής
κυβέρνησης. Αυτό που ξεκίνησαν οι τραπεζίτες θα επεκταθεί και αλλού, αν περάσει. Γι αυτό και η
αντίσταση πρέπει να είναι δυναμική και συνολική.
Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο μετά την επιστράτευση και το κλείσιμο της απεργίας των ναυτεργατών.
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ
Η ευθύνη για το γενικό συντονισμό του κινήματος βρίσκεται στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Οι ηγεσίες
όμως των δύο μεγάλων συνομοσπονδιών βρίσκονται εντελώς μακριά από τις ανάγκες του κινήματος και
της κοινωνίας. Καλούν απεργίες χωρίς σωστή ενημέρωση και οργάνωση, συχνά οι εργαζόμενοι μαθαίνουν
μέσα από διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση πως γίνεται απεργία. Δεν υπάρχει ένας ευρύτερος, συνολικός
σχεδιασμός απεργιακών κινητοποιήσεων που να καλύπτει 6, 8, ή 12 βδομάδες, πράγμα απαραίτητο αν
είναι να μπει φρένο στην κυβερνητική πολιτική. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά συμμετοχή στο πάρσιμο
των αποφάσεων ούτε στον έλεγχο της πορείας του αγώνα και των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται το κίνημα κι αυτά για τα οποία χρειάζεται να παλέψουμε σε όλους
τους χώρους είναι:
* Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης που να περιλαμβάνει μια σειρά γενικών απεργιών, 24ωρων και
48ωρων, στην προοπτική των επόμενων 2 – 3 μηνών, που να ξεσηκώνουν όλη την κοινωνία και να μην
αφήνουν την κυβέρνηση ούτε στιγμή να “ανασάνει”.
* Είναι σίγουρο πως το εργατικό κίνημα συνολικά θα ανταποκριθεί θετικά, γιατί η αγανάκτηση είναι
τεράστια – προϋπόθεσή όμως γι’ αυτό είναι οι εργαζόμενοι να δουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης που
να τους πείθει ότι μπορεί να νικήσουν.
* Δυναμική κλιμάκωση μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια των κινητοποιήσεων των τραπεζοϋπαλλήλων με
επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες.
* Ο θεσμός των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων σε όλους τους χώρους και η εκλογή απεργιακών
και συντονιστικών επιτροπών είναι απαραίτητα για την ουσιαστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις που
αφορούν τον σχεδιασμό και την πορεία των κινητοποιήσεων, καθώς και τον έλεγχο των συνδικαλιστικών
ηγεσιών.
