Παρουσίαση του κόμικ γύρω από την καθημερινότητα των εξώσεων στην Ισπανία
Η έφηβη Αλίσια και η προσφάτως διαζευγμένη μητέρα της, μετακομίζουν σε ένα φτηνό διαμέρισμα σε μια εργατική γειτονιά της Μαδρίτης. Από την αρχή της διαμονης τους στην πολυκατοικία, η ατμόσφαιρα είναι δύσκολη. Το διαμέρισμα έχει κάποια σημάδια από την παρουσία των προηγούμενων κατοίκων του. Και οι γείτονες τις βλέπουν με μισό μάτι. Ένα ξεχασμένο ημερολόγιο, αλλά και μία αναπάντεχη επίσκεψη, τις οδηγούν στο να μάθουν την αλήθεια για το γιατί βρήκαν αυτό το διαμέρισμα σε μια τόσο χαμηλή τιμή. Πριν από αυτές, στο διαμέρισμα ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Κάρμεν, μαζί με την οικογένεια του άνεργου γιου της, μέχρι που της το πήρε η τράπεζα, μια και ήταν εγγυήτρια στο δάνειο του γιού της.
Στην προσπάθεια της να μάθει την αλήθεια για όσα έγιναν, η Αλίσια βρίσκει όλους τους προταγωνιστές της ιστορίας των εξώσεων. Θύτες, θύματα αλλά και αλληλλέγγυοι, διηγούνται στην Αλίσια τα πάντα γύρω από την κρίση στην Ισπανία και το ρόλο που έπαιξαν σε αυτήν. Η Αλίσια ακούει τραπεζίτες, μεσίτες, δικηγόρους, αλλά και ανθρώπους που τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, ανθρώπους που ζουν με την απειλή της έξωσης, γείτονες, μέλη της τοπικής PAH (Plataforma de Afectados por la Hypoteca – Πλατφόρμα των Θυμάτων των Υποθηκών) καταληψίες στέγης, φοιτητές, αλληλλέγγυους. Συμετέχει σε διαδηλώσεις και προσπάθειες να σταματήσουν εξώσεις και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Και θέτει ηθικά διλλήματα:
«Μαμά, αν ήξερες ότι αυτό το σπίτι, κάποτε ανήκε σε κάποιον που του έκαναν έξωση, θα το αγόραζες;»
Ζει την πραγματικότητα μιας γειτονιάς, όπου οι εξώσεις και τα άδεια σπίτια (ενώ υπάρχουν άστεγοι) είναι κομμάτι της καθημερινότητας και όχι εικόνα στα ΜΜΕ. Αλλά και μιας γειτονιάς, που μέσα από την αντίσταση ενάντια στις εξώσεις, ψάχνει να βρει τη χαμένη της αξιοπρέπεια.
Το «Εδώ Έζησε» (εκδόσεις Angelus Novus) των Isaac Rosa και Cristina Bueno, που κυκλοφορεί στην Ελλάδα μεταφρασμένο από την Κορίνα Βασιλοπούλου, είναι ένα αιχμηρό, αλλά και συγκινητικό κόμικ. Περιγράφει κάτι το οποίο είναι η τραγική πραγματικότητα στην Ισπανία και εσχάτως, στην Ελλάδα: τον εφιάλτη των εξώσεων. Όμως περιγράφει και την αντίθετη πλευρά. Τον ελπιδοφόρο κόσμο του αγώνα. Τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή στέγη. Τους ανθρώπους που αγωνίζονται και φωνάζουν: «Ούτε κόσμος δίχως σπίτι! Ούτε σπίτια δίχως κόσμο!»
