Με άρθρο της στις 10/4 η ιστοσελίδα ΙΣΚΡΑ (που εκφράζει την βασική συνιστώσα της ΛΑΕ, το Αριστερό Ρεύμα) μπαίνει ακόμα πιο βαθιά σε ένα κατήφορο όσον αφορά τις αναλύσεις της για τα διάφορα εθνικά ζητήματα.
Το άρθρο (διαβάστε το ολόκληρο εδώ) υπογράφεται από τον Ανδρέα Ζαφείρη, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Αριστερού Ρεύματος, και αποτελεί μνημείο διολίσθησης σε εθνικιστικά μονοπάτια, και απόρριψης κάθε ταξικής ανάλυσης. Ήδη από τον τίτλο η ΙΣΚΡΑ ξεκαθαρίζει τη θέση της: «Καμία Ουδετερότητα! Καθαρή στήριξη στον άξονα Συρίας-Χεζμπολάχ-Ρωσίας-Ιράν-Παλαιστίνης!».
Με λίγα λόγια, η ιστοσελίδα ενός αριστερού φορέα μας καλεί να συνάψουμε συμμαχία με μια σειρά αντιδραστικά- θεοκρατικά καθεστώτα της περιοχής όπως το Ιράν, να υποστηρίξουμε τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της Ρωσίας, να μην πάρουμε θέση κατά των φρικαλεοτήτων του καθεστώτος του Άσαντ στη Συρία! Και αυτό παρουσιάζεται σαν αριστερή τοποθέτηση!
Συρία – ποιος πολεμάει ποιόν
Στην ανάλυσή του ο Ζαφείρης αναφέρει σαν λόγο για αυτό το κάλεσμα συστράτευσης, την ακραία επιθετικότητα του «άξονα του Πολέμου» (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ-μοναρχίες του Κόλπου) απέναντι στον «αμυντικό άξονα Συρίας-Χεζμπολάχ-Ρωσίας-Ιράν-Παλαιστίνης».
Δηλαδή, επειδή οι ΗΠΑ υιοθετούν μια «ακραία επιθετική πολιτική», απέναντι στην οποία είμαστε φυσικά κάθετα και μαχητικά αντίθετοι, η Αριστερά καλείται να συνταχτεί με κάθε ανταγωνιστικό ιμπεριαλιστή ή αντιδραστικό δικτάτορα!
Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι που φαίνεται να έχει ο αρθρογράφος στο μυαλό του: Όντως, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν μια επιθετική/ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική. Όπως κάθε καπιταλιστική χώρα που κυριαρχεί απέναντι σε άλλες, οι ΗΠΑ επιδιώκουν μέσω της συντριπτικής στρατιωτικής τους ισχύος να επεκτείνουν τα συμφέροντα τους σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο κάνει και το Ισραήλ στην περιοχή της Μ. Ανατολής.
Συγκεκριμένα, στη Συρία αναπτύσσεται, με μια έννοια, ένας «παγκόσμιος» πόλεμος σε μικρογραφία, όπου όλες οι «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής μας έχουν εμπλακεί, απ’ ευθείας ή μέσω αντιπροσώπων, για να πάρουν κομμάτι της λείας, για να διατηρήσουν ή επεκτείνουν τις σφαίρες επιρροής τους.
Η εκτόξευση των ανταγωνισμών λόγω της κρίσης είναι φυσικά κάτι πολύ επικίνδυνο. Εξάλλου, οι παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν μετά από τέτοιες κρίσεις του συστήματος. Η Αριστερά λοιπόν οφείλει να βρει τρόπο να απαντήσει σε αυτούς τους κινδύνους.
Αυτοί είναι προοδευτικοί;
Ποιος είναι όμως αυτός ο τρόπος; Η ΙΣΚΡΑ μας συμβουλεύει να στηρίξουμε όσες άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ. Να στηρίξουμε δηλαδή χώρες και καθεστώτα που όχι μόνο εκμεταλλεύονται στυγνά τους εργαζόμενους τους προκειμένου να ζει στη χλιδή μια πλούσια ελίτ καπιταλιστών-ολιγαρχών, αλλά τους στερούν και βασικά δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα:
- χώρες με ακραία θεοκρατικά καθεστώτα όπως του Ιράν, όπου καταπιέζονται αφόρητα εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες, τα γυναικεία δικαιώματα.
- χώρες που δεν παρέχουν στους πολίτες τους στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα κι ελευθερίες όπως η Ρωσία, όπου στην πραγματικότητα οι διαδηλώσεις είναι παράνομες. Η Ρωσία εξάλλου είναι μια από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πλανήτη, παρότι μικρότερης ισχύος απ’ ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ.
- χώρες όπου κυριαρχούν στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, όπως του Άσαντ στη Συρία όπου κάθε φωνή αντίστασης καταστέλλεται με μαζικές σφαγές.
Οι χώρες αυτές παρουσιάζονται από τμήματα της Αριστεράς, όπως είναι η ΙΣΚΡΑ, ως «πιο συμπαθείς» γιατί βρίσκονται σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, αλλά κάνουν τα ίδια (κάποιες φορές και χειρότερα) απέναντι στους εχθρούς τους.
Ο μεγαλύτερος τρομοκράτης ως γνωστόν βέβαια είναι ο αμερικάνικος στρατός, αλλά αυτό όχι γιατί οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί στρατοί είναι πιο ηθικοί, απλά γιατί είναι μικρότεροι!
Ο Λένιν και τα «ιδεολογήματά» του
Σε πολέμους που γίνονται για το μοίρασμα της λείας, πολέμους ιμπεριαλιστικούς δηλαδή, η Αριστερά δεν πρέπει να παίρνει θέση υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς! Όσες φορές η Αριστερά διάλεξε και υποστήριξε τον «λιγότερο κακό» καπιταλιστή σε έναν πόλεμο το πλήρωσε ακριβά. Αυτή η αντίληψη κυριάρχησε στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η πλειοψηφία των αριστερών κομμάτων της εποχής (κυριαρχούσαν τότε τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) στήριξε το καθένα τη δική του αστική τάξη ενάντια στην «επιθετικότητα του αντιπάλου». Έτσι οδήγησαν τους λαούς στο σφαγείο του 1ου παγκόσμιου πολέμου.
Μάχη ενάντια σε αυτή την αντίληψη έδωσαν οι Μπολσεβίκοι, και ιδίως ο Λένιν και ο Τρότσκι, όπου δεν πήραν θέση στο πόλεμο υπέρ κανενός στρατοπέδου. Αυτή την ανάλυση ο Ζαφείρης τη χλευάζει ως «ιδεολόγημα των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων»…
Όπως αναφέρει ο Λένιν,
«από την πλευρά του Μαρξισμού, δηλαδή του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, το βασικό ζήτημα προς συζήτηση για το πώς θα εκτιμήσουμε τον κάθε πόλεμο και τη στάση που θα κρατήσουμε απέναντι του είναι: για ποιο λόγο γίνεται ο πόλεμος, και ποιες κοινωνικές τάξεις τον διευθύνουν».
Με λίγα λόγια, για ποιών κοινωνικών τάξεων τα συμφέροντα γίνεται αυτός ο πόλεμος. Θέλει να μας πει ο Ζαφείρης ότι η Ρωσία σήμερα κάνει πόλεμο με τις ΗΠΑ εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;
Στη συνέχεια βέβαια, διαστρεβλώνοντας πλήρως τις θέσεις των Μπολσεβίκων, οι σταλινικοί επανέφεραν τη ρεφορμιστική αντίληψη της υποστήριξης του «λιγότερο κακού» καπιταλιστή. Στα πλαίσια του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, ήταν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν με κάθε κράτος ή ηγέτη που εμφανιζόταν «αντι-ιμπεριαλιστής» στη διεθνή σκακιέρα. Περιττό να πούμε ότι τα κινήματα και οι λαοί πλήρωσαν πολύ ακριβά τέτοιες «αντι-ιμπεριαλιστικές» συμμαχίες (με τραγικότερο παράδειγμα όλων την ήττα στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, αλλά και τη «δική μας» Βάρκιζα…).
Πως θα αποτρέψουμε τα πολεμικά σχέδια;
Η Αριστερά χρειάζεται να πάρει άμεσα αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στην περιοχή μας, για να αποτρέψει τις πολεμικές συγκρούσεις. Για να το κάνει αυτό πρέπει να απευθυνθεί και να στηρίξει όχι τους ηγέτες των χωρών αυτών, αλλά τα κινήματα, τα συνδικάτα, τα αριστερά κόμματα και γενικά τον αγώνα των λαών. Μόνο με αυτό τον τρόπο, αν οι λαοί καλλιεργήσουν σχέσεις φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης στην περιοχή, μπορούν να αποτραπούν οι πόλεμοι που έρχονται σαν συνέπεια των καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Και σε αυτή τη διαδικασία, τοποθετήσεις όπως αυτή της ΙΣΚΡΑ δεν βοηθάνε καθόλου. Γιατί, πώς να αναπτύξουμε σχέσεις φιλίας με τα κινήματα στη Ρωσία όταν θα στηρίζουμε τον Πούτιν- όπως μας καλεί η ΙΣΚΡΑ να κάνουμε; Πως θα χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης με αυτούς τους ανθρώπους όταν θα υποστηρίζουμε το καθεστώς που τους καταπιέζει;
Οι τοποθετήσεις αυτές οδηγούν την Αριστερά να γίνει ουρά του εθνικισμού. Αυτό εξάλλου έχει φανεί και από τη θέση της ΙΣΚΡΑ και για το Μακεδονικό, αλλά και από τις πρόσφατες αποχωρήσεις στελεχών (διαβάστε εδώ και εδώ).
Για να μπορέσει η Αριστερά να παίξει πραγματικά έναν αντιπολεμικό ρόλο πρέπει να απομονώσει τέτοιες απόψεις- και να στραφεί σε μια πραγματικά διεθνιστική και ταξική πολιτική.
Και μια λαθροχειρία
Υστερόγραφο: Δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε τη λαθροχειρία που γίνεται στο άρθρο του Ζαφείρη σχετικά με την Τουρκία. Είναι γνωστό ότι η Τουρκία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τις ΗΠΑ και προσπαθεί να παίξει «ανεξάρτητο» ρόλο, που να υπηρετεί τα συμφέροντα του τουρκικού κατεστημένου στην περιοχή, χτίζοντας παράλληλα συμμαχίες με Ιράν, Συρία, Ρωσία (διαβάστε εδώ και εδώ)… Αυτούς που η ΙΣΚΡΑ θέλει να κάνουμε και εμείς συμμάχους στον αντιιμπεριαλιστικό μας αγώνα.
Στην πρόταση του για «μέτωπο» όμως ο Ζαφείρης εντέχνως αφήνει απ’ έξω την Τουρκία! Γιατί η στάση της ΙΣΚΡΑ όσον αφορά τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό αντιφάσκει με την «αντι-ιμπεριαλιστική» τοποθέτηση αφού η Τουρκία-αντίπαλος στα ελληνοτουρκικά δεν είναι δυνατό να είναι Τουρκία-σύμμαχος στο αντι-ιμπεριαλιστικό μπλοκ απέναντι στις ΗΠΑ.
