Της Ελένης Μήτσου
Τέσσερις μήνες μετά την "λήξη" του πολέμου στο Ιράκ ο πληθυσμός δεν έχει ούτε ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό. Τρομερή ανεργία, φτώχεια, πείνα, ουρές για τα πάντα. Στη χώρα με τα τρίτα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου παγκόσμια, ο κόσμος δεν έχει πια βενζίνη για να κινήσει τα οχήματα που έχουν απομείνει, ούτε πετρέλαιο για να λειτουργήσουν τα εργοστάσια ηλεκτρικής παραγωγής.
Στον ιρακινό λαό που διαδηλώνει ζητώντας τρόφιμα, νερό και ρεύμα, τα κατοχικά στρατεύματα απαντούν με σφαίρες.
"Εκδημοκρατισμός και ειρήνη" …. με σφαίρες!
Ο πόλεμος έχει τελειώσει σύμφωνα με τον πρόεδρο Μπους και το Ιράκ "οδεύει προς τον εκδημοκρατισμό και την ειρήνη". Η ειρήνη στο Ιράκ είναι όμως πιο αιματηρή από τον πόλεμο.
8.000 αγνοούμενοι Ιρακινοί από την 1η Μάη (τη "λήξη" του πολέμου).
5.000 από αυτούς, εκτιμάται ότι είναι φυλακισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Αμερικανών. Οι υπόλοιποι 3.000 αγνοούμενοι έχουν σκοτωθεί από τα κατοχικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων ή εχθροπραξιών (στοιχεία Newsweek 18/9/2003). Οι συγγενείς τους ψάχνουν, μάταια συνήθως, γυρνώντας τις φυλακές, τα νοσοκομεία και τέλος τα νεκροτομεία.
Καθημερινές επιδρομές, δολοφονίες και συλλήψεις αθώων χωρικών
Οι επιδρομές στα σπίτια των ιρακινών είναι καθημερινές. Τα κατοχικά στρατεύματα με την επίφαση ότι ψάχνουν ανθρώπους του Σαντάμ και τρομοκράτες, περικυκλώνουν ολόκληρα χωριά, σπάνε τις πόρτες των σπιτιών και μπαίνουν μέσα ουρλιάζοντας. Συλλαμβάνουν μερικές δεκάδες χωριάτες και σκοτώνουν εν ψυχρώ όποιον αντισταθεί, για να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους, έτσι ώστε να μην ενισχυθεί η ιρακινή αντίσταση.
Η ταχτική αυτή γυρνά ωστόσο μπούμερανγκ στους αμερικανούς, καθώς μετά από τέτοια περιστατικά, το μίσος των ιρακινών για τα στρατεύματα κατοχής δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει και να ενισχύει την ιρακινή αντίσταση αλλά και τις ομάδες αυτοκτονίας των ισλαμιστών φονταμενταλιστών. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του 7χρονου γιου της Αμάλ Αμπντουλά Μοσούλ, ο οποίος καθημερινά της λέει: "δείξε μου το στρατιώτη που πήρε το μπαμπά. Θέλω να τον σκοτώσω"!
Οι Ιρακινοί δεν θα σταματήσουν ν’ αντιστέκονται
Οι Ιρακινοί δεν πρόκειται να σταματήσουν να αντιστέκονται. Δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά όταν ζουν μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση – και σε καθεστώς κατοχής. Η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Ήδη η αμερικανική κυβέρνηση αδυνατεί να συνεχίσει να πληρώνει τους μισθούς (πείνας) των ιρακινών δημοσίων υπαλλήλων, ψάχνει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησής τους και δηλώνει ότι δεν πρόκειται να τους δώσει αύξηση. Για τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τους ανέργους δεν γίνεται καν λόγος.
Μεγαλύτερες οι απώλειες της "ειρήνης" και για τις ΗΠΑ
Τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει ο Μπους και τα γεράκια του πολέμου.
Η συμμαχία των Αμερικανών και Βρετανών έχει μεγαλύτερες απώλειες μετά τη λήξη του πολέμου απ’ ότι κατά τη διάρκειά του. Από τους 140 νεκρούς στρατιώτες των κατοχικών στρατευμάτων, οι 100 σκοτώθηκαν την περίοδο της "ειρήνης" στο Ιράκ (στοιχεία μέχρι την 3/9/2003).
Την ίδια στιγμή ο πολεμικός προϋπολογισμός του Μπους έχει πέσει έξω. Ήδη τα κονδύλια που είχαν εξασφαλίσει αδειάζοντας τα ταμεία του Ιράκ έχουν τελειώσει, όπως τελειώνουν και τα χρήματα που είχε προϋπολογίσει η αμερικανική κυβέρνηση για να "εκδημοκρατίσει" το Ιράκ.
Η νίκη της συμμαχίας του πολέμου στο Ιράκ αποδεικνύεται μια "πύρρεια" νίκη και αυτό έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν οι αμερικανοί πολίτες. Το 47% των αμερικανών πολιτών παραδέχεται ότι οι ΗΠΑ δεν ελέγχουν την κατάσταση στο Ιράκ, ενώ το 70% πιστεύει ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ θα "βαλτώσουν" για πολύ καιρό ακόμα στο Ιράκ. Οι όλο και περισσότεροι θάνατοι αμερικανών στρατιωτών οδηγούν το 30% των πολιτών στις ΗΠΑ να ζητά την επιστροφή όλων των στρατευμάτων από το Ιράκ. Παράλληλα η δημοτικότητα του Μπους πέφτει, καθώς το 49% των αμερικανών δηλώνουν ότι δεν θα ήθελαν επανεκλογή του Μπους στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ (Ελευθεροτυπία 1/9/2003).
Το παιχνίδι της εξουσίας
Για να βγει από την δύσκολη κατάσταση ο Μπους ζητά τώρα τη βοήθεια του ΟΗΕ και άλλων χωρών. Ο ΟΗΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα να στείλει κυανόκρανους στο Ιράκ αρκεί να είναι αυτός επικεφαλής των στρατευμάτων και των επιχειρήσεων στο Ιράκ, κάτι που οι αμερικανοί αρνούνται κατηγορηματικά – δεν έκαναν άλλωστε τον πόλεμο για να δώσουν σε άλλον την εξουσία.
Αυτός ο διεθνής "ειρηνευτικός" οργανισμός, αυτή η "μεγάλη εγγυήτρια δύναμη της νομιμότητας", δεν έχει πρόβλημα με τις βιαιότητες και τη βάρβαρη καταστολή των ΗΠΑ στο Ιρακ – δεν έχει κάνει ούτε μια καταγγελία – δεν έχει κανένα πρόβλημα με την καταλήστευση του ιρακινού λαού, δεν αμφισβητεί το ξεπούλημα τον πετρελαιοπηγών του Ιράκ στις αμερικανικές πολυεθνικές, ούτε τα συμβόλαια που δίνουν στις αμερικανικές κατασκευαστικές πάνω από το 50% της αγοράς του Ιράκ. Το πρόβλημα του ΟΗΕ είναι ποιος διοικεί το Ιράκ. Ποιος έχει το πάνω χέρι.
Θα έλυναν τα στρατεύματα του ΟΗΕ το πρόβλημα; Θα διοικούσαν τουλάχιστον το Ιράκ πιο ανθρώπινα; Θα σταματούσαν οι αιματοχυσίες; Ο ΟΗΕ αποδεχόμενος την καταλήστευση του Ιράκ, αποδέχεται και την εξαθλίωση του ιρακινού λαού που τον κάνει να ξεσηκώνεται. Από την άλλη πλευρά, για τους ιρακινούς τα στρατεύματα του ΟΗΕ θα ήταν μια ακόμα κατοχική δύναμη ενάντια στην οποία θα πολεμούσαν. Το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν η σημαία. Εξάλλου οι ιρακινοί έχουν πικρή πείρα από αυτό το διεθνή οργανισμό, ο οποίος στήριζε το 10χρονο εμπάργκο που καταδίκασε σε θάνατο ένα εκατομμύριο παιδιά.
* Καμιά κατοχική δύναμη στο Ιράκ. Απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων τώρα.
* Όχι στις κυβερνήσεις ανδρείκελα της Δύσης.
* Εθνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Ιράκ, όπως είναι οι πετρελαιοπηγές, έτσι ώστε ο ιρακινός λαός να ορθοποδήσει και να ζήσει με αξιοπρέπεια.
* Πάλη για το σοσιαλισμό. Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη στην περιοχή και την αξιοπρεπή διαβίωση του ιρακινού λαού.
