Της Ελένης Μήτσου
Συνήθως οι ηγέτες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD) πήγαιναν στα συνέδρια των μεγάλων συνδικάτων για να δείξουν ότι το κόμμα τους συνεχίζει να έχει στενούς δεσμούς με τους εργαζόμενους. Τα πράγματα όμως άλλαξαν.
Μετά την εξαγγελία της αντεργατικής επίθεσης του SPD με την Ατζέντα 2010, η υποδοχή του Σρέντερ στο συνέδριο της IGMetall ήταν αποκαλυπτική. Οι σύνεδροι τον υποδέχθηκαν με αποδοκιμασίες και απειλές για απεργιακές κινητοποιήσεις. Το συνέδριο μάλιστα του μεγαλύτερου γερμανικού συνδικάτου Ver.Di. αποφάσισε ομόφωνα να συμμετέχει στην αντικυβερνητική διαδήλωση ενάντια στην Ατζέντα 2010, που οργανώνεται στο Βερολίνο την 1η Νοέμβρη.
Το μέγεθος και η έκταση της επίθεσης του SPD, ήταν ένα σοκ για τους εργαζόμενους που δεν το περίμεναν. Σε μια εποχή που οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες βγάζουν τεράστια κέρδη (Daimler Chrysler 6.9 δις ευρώ, Deutsche Bank 3.5 δις ευρώ, BMW 3.3 δις ευρώ), ενώ η ανεργία έχει ξεπεράσει επίσημα τα 4.2 εκ. (10.1%), η κυβέρνηση Σρέντερ προσπαθεί τώρα να ανατρέψει τις κατακτήσεις των εργαζομένων.
Με την Ατζέντα 2010 χτυπιούνται τα επιδόματα ανεργίας, γίνονται ευκολότερες οι απολύσεις, υπονομεύεται η δημόσια υγεία, οι συντάξεις, οι μισθοί, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά δήθεν τα γερμανικά προϊόντα. Όλα αυτά στην ουσία σημαίνουν μεγαλύτερη ανεργία και μεγαλύτερη φτώχεια.
Τέτοια είναι η αγανάκτηση των εργαζομένων που η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει τώρα πέσει στο 22%. Ενώ το SPD έχει χάσει 100.000 μέλη από την εκλογική του επιτυχία το 1998 και μόνο φέτος 30.000 μέλη.
Η κυβέρνηση του Σρέντερ κατάφερνε μέχρι τώρα να μην έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις εξαιτίας του ρόλου των φιλοκυβερνητικών ηγετών των μεγάλων συνδικάτων. Η πίεση όμως ολοένα και μεγαλώνει και οι αριστεροί συνδικαλιστές βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση.
Όταν τον περασμένο Αύγουστο η SAV (γερμανικό τμήμα CWI) οργάνωσε μια συνδιάσκεψη μαχητικών συνδικαλιστών και πρότεινε να οργανωθεί στο Βερολίνο μια μεγάλη κεντρική διαδήλωση ενάντια στην Ατζέντα 2010, πολλοί πίστευαν ότι κάτι τέτοιο ήταν ακατόρθωτο και είχαν μόνο τοπικές διαδηλώσεις. Σήμερα το ακατόρθωτο είναι πια πραγματικότητα.
Η συγκέντρωση/διαδήλωση στο Βερολίνο την 1η Νοέμβρη, θάναι μόνο το πρώτο βήμα. Ήδη έχει ξεκινήσει μια ευρεία συζήτηση για την ανάγκη δυναμικής κλιμάκωσης του αγώνα με μια 24ωρη γενική απεργία, πιθανά στις 18 Νοέμβρη.
