Του Κρίστιαν Μπανκ, «Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα»
(SLP – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Αυστρία)
Διασκευή Νίκος Κοκκάλης
Η γραμμή 6 του μετρό της Βιέννης θύμιζε κάποιο Σάββατο, την περίοδο που γίνονται τα ψώνια πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων. Ήταν όμως 13 Γενάρη και ο περισσότερος κόσμος που κατευθυνόταν προς το Σιδηροδρομικό σταθμό Westbahnhof και την Πλατεία Κρίστιαν Μπρόντα, στην κορυφή του κεντρικότερου εμπορικού δρόμου της Βιέννης, δεν είχε στο μυαλό του τα ψώνια. Ήταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διαμαρτύρονταν ενάντια στην νέα κυβέρνηση συνεργασίας του δεξιού Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος (OVP) με το ακροδεξιό FPO.
Λιτότητα και ρατσισμός
Η κυβέρνηση αυτή υπάρχει εδώ και λίγες μόνο εβδομάδες, αλλά ήδη έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Άγρια λιτότητα, σε συνδυαμό με ρατσιστικές και αυταρχικές πολιτικές είναι στην ημερήσια διάταξη. Κάποια από τα μέτρα που σχεδιάζουν οι ηγέτες του κυβερνητικού συνασπισμού, Σεμπάστιαν Κουρτς (OVP) και Καρλ Χαηντζ Στράχε (FPO) συμπεριλαμβάνουν την εφαρμογή του 12ώρου στην εργασία, επιθέσεις στο δικαίωμα στην άμβλωση, περικοπές στην παιδεία και σε άλλους τομείς του δημοσίου, επιθέσεις στις παροχές προς τους ανέργους, επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης των εργατικών κατοικιών και των δημόσιων σιδηροδρόμων, αλλαγές στην υγεία, μέτρα που δίνουν περισσότερα δικαιώματα στην αστυνομία, και κάνουν την ζωή προσφύγων και μεταναστών ακόμη πιο δύσκολη. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Το βασικό σύνθημα της διαδήλωσης ήταν «ενάντια στο ρατσισμό και τη λιτότητα». Υπήρχε τεράστιος αριθμός πλακάτ και πανό που είχαν φτιαχτεί από τους διαδηλωτές, με συνθήματα ενάντια στις περικοπές, ενάντια στις επιθέσεις που δέχονται τα δικαιώματα της νεολαίας, των εργαζομένων, των μεταναστών και των ανέργων. Όταν η κεφαλή της πορείας έφτασε στον τελικό της προορισμό, πολλοί από τους συγκεντρωμένους που βρίσκονταν στην «ουρά» της δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει από την πλατεία Κρίστιαν Μπρόντα. Είναι αδύνατον να υπολογιστεί το πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν, εκτιμάται όμως ότι ξεπέρασαν τους 50.000.
Τα μέλη του «Σοσιαλιστικού Αριστερού Κόμματος» (SLP – αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Αυστρία) συμμετείχαν μαζικά στην πορεία. Είχαμε τη δικιά μας κινούμενη εξέδρα πάνω σε φορτηγό, από όπου μπορούσαμε να μιλήσουμε σε χιλιάδες ανθρώπους. Ήταν επίσης μαζί μας ακτιβιστές από μια σειρά χώρους, που συμμετέχουν σε διαφορετικές εκστρατείες. Μέσα από τη ζωντανή μας παρουσία στη διαδήλωση, προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε μια εναλλακτική απέναντι στους γραφειοκράτες της κεντρικής σκηνής. Εκεί, οι ομιλητές ήταν δεξιοί, οπαδοί της λιτότητας και μέλη του «Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Αυστρίας», οι οποίοι προσπάθησαν να παρουσιαστούν ως κομμάτι του κινήματος και της αντίστασης στα μέτρα της κυβέρνησης.
Να μάθουμε από το παρελθόν…
Η Σοσιαλδημοκρατία στην Αυστρία, είχε την εξουσία εδώ και δεκαετίες. Είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα σήμερα. Κατά την προεκλογική περίοδο, προσπάθησαν να φανούν πιο ρατσιστές και απο το FPO, απειλώντας να μεταφέρουν άρματα μάχης στα σύνορα με την Ιταλία, για να μην επιτρέψουν σε άλλους πρόσφυγες να μπουν στη χώρα. Έτσι, η συμμετοχή τους στη διαδήλωση, μόνο υποκριτική μπορεί να χαρακτηριστεί.
Την ίδια ώρα, το κίνημα σήμερα, έχει πολλά να μάθει από την ιστορία της τελευταίας κυβερνητικής θητείας του FPO. Το 2000 η τότε κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μαζικό κίνημα, το οποίο όμως δεν κατάφερε να την ανατρέψει. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει δημοκρατικές δομές, αγνόησε πλήρως την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης και περίμενε απλά ότι η επόμενη κυβέρνηση θα ήταν ξανά μια κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών.
…για να παλέψουμε πιο αποτελεσματικά σήμερα
Πολλοί άνθρωποι ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση γιατί είχαν εξοργιστεί με το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, τα πάντα λειτουργούσαν προς όφελος της διεφθαρμένης ελίτ. Πίστεψαν έτσι τις υποσχέσεις του Κουρτς και του Στράχε (των ηγετών της δεξιάς και της ακροδεξιάς), ότι θα έκαναν τα πράγματα διαφορετικά. Αυτή η κατάσταση, δείχνει πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη του χτισίματος ενός νέου κόμματος των εργαζομένων.
Το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα δεν είχε εμφανιστεί καμία ορατή εναλλακτική από την πλευρά των κινημάτων και της Αριστεράς, άνοιξε το δρόμο προς τον Κουρτς και και τον Στράχε. Όταν όμως άρχισαν να ανακοινώνονται τα μέτρα, οι εργαζόμενοι εξοργίστηκαν. Η μάχη για τους μισθούς, τη χρηματοδότηση για την υγεία, την παιδεία, το κοινωνικό κράτος, για την κατάργηση όλων των ρατσιστικών νόμων, δεν μπορεί να βασίζεται στην ελπίδα επιστροφής της σοσιαλδημοκρατίας. Η δημιουργία μιας εναλλακτικής στο ρατσισμό και τη λιτότητα, ενός νέου εργατικού κόμματος με ένα ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα, είναι υψίστης σημασίας.
