Αναδημοσιεύουμε κείμενο της Κικής Τζανετάκου
Τη δόξα του χουντικού υπουργού Ν. ΕΦΕΣΙΟΥ (δεξιού, όσο δεν παίρνει χεριού του Γ. Παπαδόπουλου) ο οποίος το 1973 εισηγήθηκε (ανεπιτυχώς, όπως προέκυψε στη συνεχεία) τη θέσπιση της πλειοψηφίας 50+1 για την απόφαση για την κήρυξη απεργίας φαίνεται ότι ζήτησε η «αριστερή»… υπουργός εργασίας, η οποία ανερυθρίαστα πρωταγωνιστεί ως αρμόδια υπουργός στην εισαγωγή της χουντικής ρήτρας για απεργία επί ημερών «πρώτη φορά αριστερά».
Η ρήτρα για την απεργία περιλαμβανόταν στον «Κωδικά Εργασίας» με τον οποίο η χούντα επιχειρούσε να θέσει ασφυκτικά πλαίσια σε όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων.
Ηταν δε τόσο «φιλεργατικός» αυτός ο κώδικας που μέχρι και οι εγκάθετοι της χούντας εργατοπατέρες αντέδρασαν και ζήτησαν – «ευπειθώς» βέβαια και με τον προσήκοντα σεβασμό – την απόσυρση του γιατί παραβιάζει κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου.
Και επειδή η Ιστορία καμιά φορά εκδικείται, το σχετικό άρθρο στον Κώδικα Εργασίας για το δικαίωμα της απεργίας είχε αριθμό 509(!), αριθμό πολύ οικείο από αρνητικής, βέβαια σκοπιάς για κάθε αριστερό στην εμφυλιακή, μετεμφυλιακή και χουντική Ελλάδα.
Κάποιοι στο Μαξίμου με στοιχειώδη γνώση ιστορίας θα μπορούσαν -και λόγω ηλικίας και εμπειρίας – να πουν τι σημαίνει το “509” για την κήρυξη απεργίας.
Για τη διευκόλυνση των φιλομαθών -και πάντα, διαχρονικά μετά το 2015- ευαίσθητων για τα δικαιώματα των εργαζόμενων, βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, παραθέτουμε το σχετικό άρθρο του χουντικού Κώδικα Εργασίας για την απεργία με την αναγκαία διευκρίνηση ότι κάθε ομοιότητα με τη διάταξη της «πρώτης φοράς αριστερά» είναι συμπτωματική και… έργο σκοτεινών δυνάμεων:
“άρθρο 509: η απεργία κηρύσσεται και πραγματοποιείται μόνον εφόσον αποφασίσει περί ταύτης δια μυστικής ψηφοφορίας η συνέλευσις των μελών του εργασιακού σωματείου… εις πάσαν περίπτωσιν δια πλειοψηφίας του ημίσεος πλέον ενός των δικαιώμενων ψήφου μελών…!
Η διατύπωση αυτή είναι η πλέον κατάλληλη για το αναγκαίο «μασάζ» των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές και ψυχολογικές ευαισθησίες τους.
Για την καλύτερη ψυχολογική στήριξη όσων ψηφίσουν την συγκεκριμένη διάταξη διατυπωμένη με «αριστερή» φιλοσοφία υπενθυμίζεται ανακοίνωση μέχρι και της χουντικής ΓΣΕΕ (3 Οκτωβρίου 1973) σύμφωνα με την οποία… «ο εν λόγω Κώδιξ Εργασίας εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των εργοδοτών, οι δε επιπτώσεις εις βάρος των εργαζομένων είναι προδήλως απαράδεκτοι».
Αντίθετα ο τότε ΣΕΒ σε άλλο προφανώς -ευεξήγητο- πνεύμα υποστήριζε την ανάγκη καταρτισμού… «ενός Κώδικος Εργασίας ανταποκρινόμενου εις τας συγχρόνους παραγωγικάς ανάγκας»…
Για την ιστορία ο Κώδιξ Εργασίας επρόκειτο να προωθηθεί προς ψήφιση στη λεγόμενη «Συμβουλευτική Επιτροπή»… η οποία ήταν κατασκεύασμα της χούντας που υποτίθεται ότι αντικαθιστούσε τη Βουλή και αποτελείτο από εγκάθετους της χούντας «εκπρόσωπους» διάφορων κοινωνικών τάξεων.
Πρόεδρος της Σ.Ε ήταν ένας Α. Βογιατζής, ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ(!) αργότερα νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ, μετά υπουργός Εργασίας της χούντας και «εκκαθαριστής» των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά την επιβολή της δικτατορίας.
Αντιπρόεδρος αυτού του μορφώματος ήταν ένας συνδικαλιστής από τον χώρο των τεχνικών τύπου ο οποίος -έχοντας προφανώς ισχυρές χουντικές πλάτες- είχε εγγράφως αποφανθεί ως εισηγητής του Κώδικα Εργασίας (προφανώς ως προφήτης) ότι:…
…δια του Κώδικος επέρχεται σύγχυση και αβεβαιότης περί του μέλλοντος του Έλληνος εργαζόμενου… εις τρόπον ώστε οι εναπομείναντες εν Ελλάδι ολίγοι τον αριθμόν να αναγκασθώμεν να αποδημήσουμεν και ημείς εις την ξένην…
Συντάκτης του Κώδικα Εργασίας ήταν ένας (συνταξιούχος) καθηγητής εργατικού δικαίου (με προοδευτικό παρελθόν αλλά με δύσοσμο τότε παρόν) ο οποίος υπεραμεινόμενος της διάταξης του άρθρου 509 για το δικαίωμα της απεργίας αποφαίνεται σε επιστημονικό του πόνημα ότι:
“…η απεργία είναι ένα όπλον επικίνδυνο του οποίου η χρήσις δέον να γίνεται ουχί εική ως έτυχεν, αλλά μετά πολλής προσοχής και περισκέψεως…”
Προφανώς αυτήν την «προσοχή» και «περίσκεψιν» ευαγγελίστηκαν οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι βρήκαν έτοιμη την ιδεολογική δικαιολογία για νέο (αντί)απεργιακό νόμο (άρθρο) 509.
Σε διαφορετικό μήκος κύματος -το 1973- χουντικός εργατοπατέρας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής, μιλώντας στο όργανο αποφαινόταν ότι:
“ο Κώδικας… ομοιάζει περισσότερον με στρατιωτικόν κανονισμόν περί πόλεων και φρουρίων δυνάμενος να εφαρμοστεί επί στρατευμένων μόνον πολιτών, πάρα με κώδικα εργασίας…”
Αν τώρα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται υπερήφανοι που τους… βγαίνει από αριστερά και η χουντική συνδικαλιστική «εκπροσώπηση» είναι δικό τους πρόβλημα.
Ένας από τους αποδέκτες των διαφωνιών εκείνης της εποχής (1973) ήταν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας. Επρόκειτο για ένα ανώτατο συνδικαλιστικό στέλεχος του Εμπορικού Συλλόγου (σ.σ. εργδοτικός φορέας) ο οποίος προφανώς τοποθετήθηκε εκεί για να προασπίσει τα συμφέροντα και δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο σημερινός διάδοχος του στη θέση αυτή είναι γόνος μεγάλης αριστερής οικογένειας με σημαντική συμμετοχή και συμβολή στο αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα της «επικίνδυνης» αριστεράς – και του δικαιώματος της απεργίας – εποχές του μεσοπόλεμου και της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Και οι δυο αυτοί αξιωματούχοι – πάρα τις προφανείς διαφορές τους – φαίνεται ότι συμφωνούν για τον (αντί)απεργιακό 509.
…που είσαι νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος…
