Δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο τακτικός αναγνώστης και συνεργάτης της ιστοσελίδας μας, σύντροφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης, εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας.
Η δημοκρατία από την εποχή που εμφανίστηκε ως έννοια, αλλά και από τότε που λειτούργησε για πρώτη φορά ως πολιτικό σύστημα βρίσκεται στα χείλη όλων. Δημοκράτες ονομάζονται όσοι πραγματικά την πιστεύουν, αλλά και οι δικτάτορες αυτοαναγορεύονται σαν τέτοιοι. Όλοι ομνύουν στο όνομα της, υπόσχονται ότι θα την κάνουν καλύτερη και δεσμεύονται ότι θα τη σεβαστούν. Αγώνες έγιναν πολλοί και αίμα χύθηκε για να εδραιωθεί. Σήμερα η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι στατική, αλλά βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι το διαρκώς ζητούμενο. Όσοι πραγματικά την πιστεύουν χρειάζεται να επαγρυπνούν, γιατί πρώτοι την πληγώνουν όσοι υποκριτικά την επικαλούνται.
Ένα από τα αιτήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν η ελευθερία, η οποία συνδέεται άμεσα με τη δημοκρατία, με το βάθεμα και το πλάτεμα της. Μετά την πτώση της χούντας πολλοί πίστεψαν ότι, επιτέλους, θα λειτουργήσουμε ως χώρα δημοκρατικά. Πράγματι έγιναν κάποια βήματα, αναγκαία πολλές φορές για να δείξουμε ένα πρόσωπο ανάλογο των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Όμως οι προσδοκίες γρήγορα διαψεύστηκαν και κάθε φορά που φούντωναν τα λαϊκά αιτήματα οι κυβερνήσεις αμέσως έβγαζαν από την τσέπη τους το χαρτί του αυταρχισμού και της βίας: επιβολή του αστυνομικού κράτους, ψήφιση αντιδημοκρατικών νόμων, χτύπημα διαδηλώσεων, συλλήψεις, παρακρατικές συμπεριφορές , νεκροί διαδηλωτές κ.α. Από το 2010 και μετά η Βουλή σε ορισμένες περιπτώσεις μετατράπηκε σε δήμιο της δημοκρατίας, όταν ενέκρινε μνημόνια χιλιάδων σελίδων, τα οποία οι βουλευτές δεν είχαν διαβάσει, και όταν αποφάσιζε το ξεπούλημα της χώρας στους δανειστές. Με την άνοδο του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ξαναζωντάνεψε η πίστη ότι η δημοκρατία θα αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς, όμως, η ελπίδα γρήγορα ενταφιάστηκε.
Καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται (Και το πολίτευμα ως προς το όνομα καλείται δημοκρατία γιατί η εξουσία δε βρίσκεται στα χέρια των λίγων(ολιγαρχικών), αλλά των πολλών(δήμου)), μας λέει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το ζήσαμε και μάλιστα στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με το δημοψήφισμα, όταν χρειάστηκε να φανεί ποιοι σέβονται τη δημοκρατία στην πράξη. Οι πλείονες έστειλαν το μήνυμα του ΟΧΙ , αυτήν τη γενναία απόφαση, και οι ολίγοι(με τη σημασία της μειοψηφίας), οι ολίγιστοι ορθότερα, το έκαναν ΝΑΙ για το καλό των πολλών !! Ο ορισμός της εκτίμησης στη δημοκρατία και μάλιστα στην άμεση, δηλαδή στην καλύτερη μορφής της. Από κει και πέρα η κατρακύλα δεν έχει σταματημό.
Ό ,τι και να λέει ο πρωθυπουργός και η παρέα του είναι λόγια του αέρα. Η δημοκρατία στη χώρα που γεννήθηκε κουτσουρεύεται και ακρωτηριάζεται από τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Η πρόθεση τους να αλλάξουν το νόμο με τον οποίο λαμβάνεται η απόφαση για απεργία είναι χαρακτηριστική. Η τροπολογία για τους πλειστηριασμούς, και όπως κατατέθηκε και όπως τελικώς ψηφίστηκε, αποδεικνύει πως εννοούν τη δημοκρατία. Οι βιαστές της χώρας, ντόπιοι και ξένοι, έντρομοι από τις επιτυχίες του κινήματος φοβήθηκαν τη γιγάντωση του. Έτσι αποφάσισαν να ποινικοποιήσουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας και μάλιστα κάτω από τα χειροκροτήματα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Από δω και πέρα αναμένονται συλλήψεις και φυλακίσεις όσων παρακωλύουν και ακυρώνουν πλειστηριασμούς και σώζουν την πρώτη κατοικία φτωχών οικογενειών. Είναι σημαντικό επιπλέον να αναφέρουμε ότι η ΝΔ, η ΔΗ.ΣΥ. και το Ποτάμι ψήφισαν λευκό. Μετά από λίγες μέρες θα δούμε τους αρχηγούς των παραπάνω κομμάτων να ορκίζονται ξανά στη δημοκρατία και να χύνουν υποκριτικά δάκρυα για λογαριασμό της. Όπως άλλωστε κάνει και ο κ Τσίπρας.
Εν κατακλείδι η δημοκρατία της μεταπολιτευτικής περιόδου πριονίστηκε από τις κυβερνήσεις που διοίκησαν αυτόν τον τόπο. Κηλιδώθηκε από πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές , κομματικά στελέχη και όλους εκείνους οι οποίοι συγκροτούσαν ό,τι ονομάζουμε εξουσία. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο όμως, ότι η δημοκρατία , η οποία δε στηρίζεται στη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις και η οποία δε σέβεται τις συλλογικές προτάσεις και τις κρίσεις τους είναι μια νόθα δημοκρατία. Αυτήν ζούμε σήμερα. Παρόλα αυτά χρέος της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι να εμποδίσει το ψαλίδισμα και το πετσόκομμα έστω αυτής της ανάπηρης αστικής δημοκρατίας και να αγωνιστεί για τη διεύρυνση της και για την καθιέρωση της γνήσιας μορφής της. Διότι “Δημοκρατία κέκληται….”
