Του Παναγιώτη Βογιατζή
Το σύνθημα αυτό συνόψισε με τον καλύτερο τρόπο την οργή και την αποφασιστικότητα των διαδηλωτών στις πορείες που ακολούθησαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11 του Μάρτη στη Μαδρίτη. Πάνω από 12 εκατομμύρια συμμετείχαν στις πορείες που διοργανώθηκαν στη μνήμη των νεκρών την επομένη των επιθέσεων.
Λίγες ώρες μόνο αργότερα, δεκάδες χιλιάδες ξαναβγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, με την λύπη να έχει δώσει πια τη θέση της στο θυμό και την οργή ενάντια στην κυβέρνηση του Αθνάρ και το Λαϊκό Κόμμα (ΛΚ), που προσπάθησαν, λέγοντας απροκάλυπτα ψέματα, να χρησιμοποιήσουν για την προεκλογική τους εκστρατεία τους 200 νεκρούς και τους 1400 τραυματίες από τις επιθέσεις, φορτώνοντας τες στην βασκική οργάνωση ΕΤΑ.
Η αυθόρμητη αυτή αντίδραση καθώς και η συντριβή του ΛΚ στις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν είναι γεγονότα που προκάλεσαν έναν πραγματικό πολιτικό σεισμό, όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και διεθνώς.
Αυτή ήταν η πρώτη εκλογική συντριβή κυβέρνησης που είχε ταχθεί υπέρ της αμερικάνικης εισβολής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και έχει ήδη τρομοκρατήσει τα επιτελεία των υπολοίπων της συμμορίας, τόσο του αρχηγού Μπους όσο και των Μπλερ, Μπερλουσκόνι και Σία. Η Πολωνική κυβέρνηση πήρε ήδη το μήνυμα και αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων που έχει στείλει στο Ιράκ και η Κορεάτικη κυβέρνηση ανέστειλε την αποστολή δικών της στρατιωτών.
Για τους υποστηρικτές του πολέμου, βέβαια, τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών αποτελούν "συνθηκολόγηση απέναντι στη διεθνή τρομοκρατία"! Σχόλια σαν κι αυτά δεν μπορούν παρά να μας θυμίσουν την ειρωνική παρατήρηση του Μπρέχτ, πως τα σταλινικά καθεστώτα "θα έπρεπε να εκλέξουν καινούριο λαό, μια και ο λαός δεν συμπεριφέρεται κατά τα γούστα τους"!
Ψήφος καταδίκης του Αθνάρ
Η νίκη του Θαπατέρο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί υποστήριξη των πολιτικών του PSOE (του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισπανίας). Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την καθολική σχεδόν (92%) αντίθεση των Ισπανών στη συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ, το ΛΚ ήταν σχεδόν σίγουρος νικητής στις επερχόμενες εκλογές. Oι μνήμες της προηγούμενης διακυβέρνησης των Σοσιαλιστών, που είχε καταρρεύσει μέσα σ’ ένα πρωτοφανές κλίμα σκανδάλων και διαφθοράς, είναι ακόμα νωπές.
Μάλιστα, αμέσως μετά τις εκλογές, ο υπ. Οικονομικών της νέας κυβέρνησης έσπευσε να καθησυχάσει το διεθνές κεφάλαιο, δηλώνοντας πως "…στόχος μας θα είναι η δημοσιονομική σταθρότητα και η επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων… η κυβέρνηση μας θα είναι φιλική προς τις αγορές".
Στην πραγματικότητα ήταν ο ισπανικός εργαζόμενος λαός που γκρέμισε την φιλοπόλεμη κυβέρνηση του Αθνάρ. Σ’ αυτή τη βάση, η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει σε κανενός είδους "περίοδο χάριτος". Ακόμη κι αν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της για απόσυρση των στρατευμάτων από το Ιράκ και μια πιο ήπια αντιμετώπιση των εθνικιστικών κινημάτων στο εσωτερικό, οι πολιτικές της θα την φέρουν από αύριο κιόλας αντιμέτωπη με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας που σ’ αυτή την εκλογική μάχη πήραν μια πρώτη γεύση της πραγματικής τους δύναμης.
Ποιος όμως θα είναι ο εκφραστής αυτών των διεκδικήσεων; Η Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ), που είδε τίς ψήφους της να μειώνονται κατά 110.000 και να συγκεντρώνει τα μικρότερα ποσοστά από το 1986, έσπευσε ήδη να δηλώσει τη "νομιμοφροσύνη" της προς τη νέα κυβέρνηση και είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να παίξει το ρόλο της εναλλακτικής λύσης απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό.
"Η μέχρι τώρα συνεργασία της ΕΑ με το PSOE σε πολλούς δήμους και περιφερειακές κυβερνήσεις, όπως της Καταλωνίας, είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική…Θα δώσουμε λοιπόν ψήφο εμπιστοσύνης στην νέα κυβέρνηση…το PSOE μπορεί να στηριχτεί στις δυνάμεις της αριστεράς για να ασκήσει εξουσία". (Από συνέντευξη του ευρωβουλευτή Πέδρο Μαρσέτ, της ΕΑ στην "Εποχή" της 21/3/04).
Οι Ισπανοί εργάτες και νεολαίοι δίκαια θεωρούν την πτώση του ΛΚ σαν μια δική τους νίκη.
Ωστόσο, για να μη μείνει αυτή η νίκη ανολοκλήρωτη, η δημιουργία ενός νέου μαζικού κόμματος της αριστεράς είναι αναγκαία. Ενός κόμματος που θα αντιπαρατεθεί συνολικά στις πολιτικές των φιλοκαπιταλιστικών κομμάτων, τόσο στην Ισπανία όσο και σε διεθνές επίπεδο, πολιτικές που γεννάνε την ίδια στιγμή τη φτώχεια και την ανεργία, τον πόλεμο και τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα.
