Πολλή συζήτηση έχει γίνει ήδη γύρω από την πρόσφατη συνέντευξη της Νατάσας Μποφίλιου, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στην οποία ανάμεσα σε άλλα είπε:
«…σε αυτό το σύστημα, από τη στιγμή που είσαι μέσα στο σύστημα, δεν μπορείς να κάνεις την ανατροπή. Η επανάσταση γίνεται μόνο από τον λαό. Ψηφίζω ΚΚΕ, αν και διαφωνώ σε πολλά σημεία, για δύο λόγους: επειδή το νιώθω ως τιμή για την οικογένειά μου και τους παππούδες μου που ήταν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και σκοτώθηκαν στην Αντίσταση κι επειδή πιστεύω στην οργανωμένη πάλη.
»Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό. Αλλά τώρα αισθάνομαι εντελώς παροπλισμένη».
Επιπλέον, δήλωσε
«…Θα ήταν ωραίο να γινότανε μια παγκόσμια επανάσταση. Εγώ στα βάθη της ψυχής μου είμαι τροτσκίστρια»
Χαρακτήρισε την Ε.Ε. δικτατορία και αναφέρθηκε στις απειλές που έχει δεχτεί στο παρελθόν από τη Χρυσή Αυγή.
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς, συνολικά ή εν μέρει με τις παραπάνω δηλώσεις, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια καλλιτέχνη που όχι μόνο κινείται στο χώρο της Αριστεράς, πολλές φορές με μαχητικό τρόπο, αλλά και για έναν άνθρωπο που δε διστάζει να πάρει θέση για όσα συμβαίνουν γύρω του.
Η Ν. Μποφίλιου έχει πάρε μέρος σε αντιφασιστικές συναυλίες, στην συναυλία αλληλεγγύης στην Ηριάννα, έχει πάρει μέρος στην καλλιτεχνική πρωτοβουλία αλληλεγγύης «Αγάπη ρε ματζόρε» που έκανε αντιρατσιστικές δράσεις, κτλ. Γι’ αυτή της την τοποθέτηση και δράση δέχτηκε επιθέσεις από τους φασίστες (στην συνέντευξη αναφέρει ότι την απειλήσαν ότι θα «την κρεμάσουν από τα έντερα στο Σύνταγμα» και την έχουν φτύσει στο δρόμο…). Όμως δεν σταμάτησε, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι χάνει ένα μέρος του κοινού της. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι ενοχλεί… τον κύριο Τατσόπουλο!
Ο «σοβαρός κύριος Τατσόπουλος» και οι φίλοι του
Ως έχων άποψη για τους πάντες και τα πάντα, ο λαμπερός αστέρας της λογοτεχνίας και της πολιτικής ζωής, ο «έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα», ο πάντα σοβαρός κύριος Τατσόπουλος, έσπευσε να απαντήσει:
«Νατάσα, γλυκιά μου. Δεν είσαι τροτσκίστρια. Μια χαζοβιόλα είσαι. Οι άνθρωποι που ανέβαιναν στο βουνό ρίσκαραν τη ζωή τους. Εσύ δεν ρισκάρεις τίποτε. Μην σε κρατάμε όμως. Εάν νιώθεις τόσο άσχημα στη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου κάπου αλλού. Τα σύνορα είναι ανοιχτά ακόμη…»
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι γραφικό, που ένας βολεμένος άνθρωπος του συστήματος αναλαμβάνει να μας εξηγήσει τι είναι το βουνό, πως είναι να ρισκάρεις τη ζωή σου, τι είναι δικτατορία, κτλ.
Το θέμα όμως είναι αλλού. Όταν σου επιτίθεται όλος ο συρφετός του νεοφιλελευθερισμού (Τατσόπουλος, Μπογδάνος, Γ. Λοβέρδος, Μ. Βουλαρίνος) με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, σημαίνει ότι τους πάτησες τον κάλο.
Τους ενοχλούν κατ’ αρχήν οι απόψεις που αναφέρονται στην πραγματική Αριστερά, στην επανάσταση, στους αγώνες. Όταν δε αυτές εκφράζονται από ανθρώπους με επιρροή, αυτό τους θορυβεί. Ενοχλούνται από κάθε κίνηση που προσβάλλει ή απειλεί το σύστημα που τους θρέφει, γιατί ξέρουν ότι είναι σάπιο και κλυδωνίζεται.
Αυτό όμως που δεν συγχωρούν με τίποτα, είναι να κάνει τέτοιες δηλώσεις μια νέα γυναίκα, που είναι και καλλιτέχνιδα! Ε, αυτό παραπάει! Από που και ως που έχουν οι γυναίκες άποψη (και μάλιστα αντικαθεστωτική) για την πολιτική; Οι γυναίκες είναι εκ φύσεως χαζοβιόλες (ειδικά όταν δεν συμφωνούν με τις απόψεις των ανδρών). Οι γυναίκες όταν είναι αριστερές πρέπει να εκπληρώνουν το ακροδεξιό φαντασιακό της «άπλυτης, αχτένιστης με αμπέχωνο», αλλιώς είναι δήθεν. Αυτός είναι ο «ευρωπαϊκός πολιτισμός» του συστήματος, αυτές οι αξίες του…
Και δεν είμαστε οι «γλυκιές σου» Τατσόπουλε και κάθε Τατσόπουλε.
Και η (πολύ) Αριστερά
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είδαμε δυστυχώς και σχόλια ανθρώπων των κινημάτων και της Αριστεράς, που ψάχνουν να βρουν το «λάθος» στις δηλώσεις της Μποφίλιου, αφήνοντας στην άκρη την ουσία της συζήτησης. Χρησιμοποιούν τη φράση από τη συνέντευξη της
«Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό. Αλλά τώρα αισθάνομαι εντελώς παροπλισμένη».
Όταν ένας (οποιοσδήποτε) άνθρωπος περιγράφει με τον παραπάνω τρόπο την αγωνία του να βγει στην οργανωμένη δράση και την αίσθηση ματαιότητας που του προκαλεί η απουσία μιας πραγματικά πειστικής και αποτελεσματικής Αριστεράς, τότε δεν πρέπει να ψάχνουμε το λάθος που κάνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Πρέπει να ψάχνουμε το λάθος που κάνει η Αριστερά!
Το «ζουμί» της υπόθεσης και η ουσία των δηλώσεων της Ν. Μποφίλιου βρίσκεται στην εκκωφαντική απουσία μιας μαζικής Αριστεράς που να μπορεί να εμπνεύσει και να βγάλει τον κόσμο στο δρόμο. Μιας Αριστεράς, που όσο εξακολουθεί να απουσιάζει, να είναι διασπασμένη σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει μια κοινή πορεία(!) αφήνει το πεδίο ελεύθερο, όχι μόνο στον κάθε γλοιώδη εξυπνάκια τύπου Τατσόπουλου, αλλά και στη συνέχιση του καθεστώτος των Μνημονίων και την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής.
