14 Δεκέμβρη: μια κρίσιμη απεργία

συγκέντρωση: Πεδίον Άρεως, 13:00

προσυγκέντρωση Ξ: Ιουλιανού & Πατησίων 12:00

Τη χρο­νιά που φεύ­γει η κυ­βέρ­νη­ση υ­λο­ποί­η­σε μί­α α­πό τις με­γα­λύ­τε­ρες ε­πι­θέσεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων α­φαι­ρώ­ντας σε πο­λύ σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα ι­στο­ρι­κές κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος (8ω­ρο, υ­πε­ρω­ρί­ες κτλ.).

Ε­κα­το­ντά­δες ε­πι­χει­ρή­σεις έ­χουν κλεί­σει ε­νώ άλ­λες 450 ε­τοι­μά­ζο­νται να κλεί­σουν ά­με­σα ρί­χνο­ντας χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους στην α­νερ­γί­α.

Ο νέ­ος νό­μος για τις ΔΕ­ΚΟ στο­χεύ­ει στην πλή­ρη α­να­τρο­πή των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων τό­σο για τους νέ­ους ό­σο και για τους πα­λιούς ερ­γα­ζό­με­νους κα­θώς οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις κα­ταρ­γού­νται και οι ε­σω­τε­ρι­κοί κα­νο­νι­σμοί θα μπορούν να αλ­λά­ζουν ε­φό­σον η ε­πι­χεί­ρη­ση έ­χει ελ­λείμ­μα­τα, κά­τι που ι­σχύ­ει για ό­λες σχε­δόν τις ΔΕ­ΚΟ με ευ­θύ­νη των κυ­βερ­νή­σε­ων και ό­χι των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Πα­ράλ­λη­λα η κυ­βέρ­νη­ση στο­χεύ­ει στο χτύ­πη­μα των ε­να­πο­μεί­να­ντων ι­σχυ­ρών συν­δι­κά­των των ΔΕ­ΚΟ που α­πο­τε­λούν τη ρα­χο­κο­κα­λιά της ΓΣΕ­Ε ώ­στε να μπο­ρεί πιο εύ­κο­λα να τις πα­ρα­δώ­σει στους ι­διώ­τες και τους «ε­θνι­κούς προ­μη­θευ­τές» ό­πως κα­ταγ­γέ­λουν α­κό­μα και τα δι­κά της στε­λέ­χη ( Πα­λαιο­κρα­σάς κτλ.)

Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του 2006 έρ­χε­ται να προ­στε­θεί στον κα­τά­λο­γο των μέ­τρων ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους. Με πρό­φα­ση τη «δη­μο­σιο­νο­μι­κή ε­ξυ­γί­αν­ση της χώ­ρας» η κυ­βέρ­νη­ση ε­τοί­μα­σε έ­να προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που μειώ­νει ό­λες τις δα­πάνες στους το­μείς κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας (παι­δεί­α, υ­γεί­α, μι­σθο­λο­γι­κές αυ­ξήσεις), αυ­ξά­νει τη φο­ρο­λο­γί­α για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις φο­ρο­α­παλ­λα­γές για το κε­φά­λαιο.

Ε­τοι­μά­ζε­ται να (ξα­να)α­νοί­ξει το α­σφα­λι­στι­κό και το πα­ρά­δειγ­μα της Γερ­μανί­ας ό­που ο «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός» αυ­ξά­νει τα ό­ρια συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 67 χρό­νια δε φα­ντά­ζει και τό­σο μα­κρι­νό.

Να α­ντι­δρά­σου­με

Η γε­νι­κή α­περ­γί­α λοι­πόν στις 14 Δε­κέμ­βρη δεν εί­ναι «άλ­λη μί­α α­περ­γί­α». Είναι μί­α κι­νη­το­ποί­η­ση που πρέ­πει και μπο­ρεί να πε­τύ­χει. Πρέ­πει και μπο­ρεί να εί­ναι μί­α δυ­να­μι­κή α­πά­ντη­ση στα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης. Το στρα­τό­πε­δο της κυ­βέρ­νη­σης και του ΣΕΒ εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νο. Το ί­διο α­πο­φα­σι­σμέ­νο και ε­νω­μέ­νο πρέ­πει να εί­ναι και το στρα­τό­πε­δο των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Η στά­ση του ΠΑ­ΜΕ που συμ­με­τέ­χει στην α­περ­γί­α αλ­λά ό­χι στην συ­γκέ­ντρω­ση της ΓΣΕ­Ε εί­ναι για μια α­κό­μη φο­ρά λα­θε­μέ­νη κα­θώς α­πο­μα­ζι­κο­ποιεί τη συ­γκέντρω­ση, δε δί­νει ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση στους ερ­γα­ζό­με­νους και σε τε­λι­κή α­νά­λυση α­φή­νει τον Πο­λυ­ζω­γό­που­λο και τον Που­πά­κη να παί­ζουν μο­νό­τερ­μα τη μέ­ρα της α­περ­γί­ας.

Στα χέ­ρια μας

Η ε­πι­τυ­χί­α λοι­πόν της α­περ­γί­ας εί­ναι κομ­βι­κή. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι ό­μως δεν έχουν κα­μί­α ε­μπι­στο­σύ­νη στις συν­δι­κα­λι­στι­κές η­γε­σί­ες που κα­λούν την α­περγί­α. Πρό­σφα­τα γκά­λοπ α­πο­δει­κνύ­ουν ό­τι μό­λις το 1/3 των ερ­γα­ζο­μέ­νων ε­μπι­στεύ­ε­ται τα συν­δι­κά­τα. Και πώς να κά­νουν δια­φο­ρε­τι­κά οι ερ­γα­ζό­με­νοι ό­ταν όλη την τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο οι η­γε­σί­ες των συν­δι­κά­των έ­χουν α­πο­δεί­ξει πως επί της ου­σί­ας στη­ρί­ζουν την πο­λι­τι­κή τό­σο του ΠΑ­ΣΟΚ ό­σο και της ΝΔ.

Γι’ αυ­τό δεν μπο­ρού­με να α­φή­σου­με την ορ­γά­νω­ση της α­περ­γί­ας α­πλά στα χέρια των συν­δι­κα­λι­στι­κών η­γε­σιών. Οι η­γε­σί­ες αυ­τές άλ­λω­στε δεν έ­κα­ναν και πολ­λά για να ορ­γα­νώ­σουν τις τε­λευ­ταί­ες α­περ­γί­ες που κά­λε­σαν.

Έ­τσι λοι­πόν χρειά­ζε­ται η βά­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς να ανα­λά­βει πρω­το­βου­λί­ες για την ε­πι­τυ­χί­α της α­περ­γί­ας. Αυ­τό πρα­κτι­κά ση­μαίνει να γί­νουν γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις σε κά­θε χώ­ρο που θα ε­κλέ­ξουν α­περ­γιακές ε­πι­τρο­πές, α­νά πά­σα στιγ­μή α­να­κλη­τές, με στό­χο την πλή­ρη ε­νη­μέ­ρω­ση ό­λων των ερ­γα­ζο­μέ­νων κά­θε κλά­δου και τον κα­λύ­τε­ρο συ­ντο­νι­σμό.

Αυ­τές οι ε­πι­τρο­πές σε συ­νερ­γα­σί­α με τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεί­α πρέ­πει να ε­πε­ξερ­γα­στούν τό­σο το πλαί­σιο των αι­τη­μά­των ό­σο και τις πρα­κτι­κές λεπτο­μέ­ρειες για τη συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων ό­χι μό­νο στην α­περ­γί­α αλ­λά και στην α­περ­για­κή δια­δή­λω­ση.

Πολ­λοί ερ­γα­ζό­με­νοι δι­καιο­λο­γη­μέ­να προ­βλη­μα­τί­ζο­νται για τα χα­μέ­να με­ροκά­μα­τα μιας α­περ­γί­ας. Ό­μως τα μέ­τρα της κυ­βέρ­νη­σης θα μας κο­στί­σουν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό με­ρι­κά χα­μέ­να με­ρο­κά­μα­τα.

όλοι μα­ζί μπο­ρού­με

-Να α­παι­τή­σου­με την α­πό­συρ­ση του νό­μου για τις ΔΕ­ΚΟ και των α­ντερ­γα­τι­κών νο­μο­σχε­δί­ων του κα­λο­και­ριού για το ω­ρά­ριο και τις υ­πε­ρω­ρί­ες.

-Να στα­μα­τή­σου­με τα κλει­σί­μα­τα των ε­πι­χει­ρή­σε­ων ζη­τώ­ντας δια­χει­ρι­στι­κό έ­λεγ­χο για να α­πο­κα­λυ­φτούν τα χρέ­η και οι κο­μπί­νες των ι­διω­τών και το πέρα­σμά τους στα χέ­ρια των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των δή­μων και των το­πι­κών φο­ρέ­ων της πε­ριο­χής που βρί­σκο­νται.

-Να ε­πι­βάλ­λου­με δρα­στι­κή αύ­ξη­ση των δα­πα­νών για παι­δεί­α,υ­γεί­α, πρό­νοια και ου­σια­στι­κές αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις.

-Να μειω­θεί η φο­ρο­λο­γί­α στους μι­σθω­τούς, τους α­γρό­τες, τους μι­κρο­μα­γα­ζά­τορες και τους συ­ντα­ξιού­χους και να αυ­ξη­θεί στο με­γά­λο κε­φά­λαιο.

-Να ε­πι­βάλ­λου­με κλι­μά­κω­ση του α­γώ­να με ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νες α­περ­γί­ες στις ΔΕ­ΚΟ πα­ράλ­λη­λα με α­πο­κλει­σμούς κτι­ρί­ων, πο­ρεί­ες, συ­ναυ­λί­ες συ­μπα­ρά­στασης.

-Να α­πα­ντή­σου­με με νέ­α 48ω­ρη γε­νι­κή α­περ­γί­α στο βαθ­μό που η κυ­βέρ­νη­ση δεν υπο­χω­ρή­σει.