Του Ρολάνδου Παύλου
Η Ιταλία βρέθηκε για μια ακόμα φορά στο επίκεντρο μαζικών και μαχητικών εργατικών κινητοποιήσεων. Το νέο αυτό κύμα, με την έκταση που πήρε και την αλληλεγγύη που κέρδισε σε πλατιά στρώματα, έκανε τόσο την κυβέρνηση όσο και τις ηγεσίες των συνδικάτων να ανησυχούν.
FIAT
Μια από τις πιο σημαντικές μάχες δόθηκε στη Φίατ, όπου 5.000 εργάτες της εργοστασιακής μονάδας της εταιρίας στο Μέλφι της Νότιας Ιταλίας κατέβηκαν σε απεργία για αρκετές βδομάδες, ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς τους που είναι 20% πιο χαμηλοί από τους συναδέλφους τους σε άλλες μονάδες της Φίατ κι αντιδρώντας στα εξοντωτικά ωράρια (μέχρι και 15 συνεχόμενες νυχτερινές βάρδιες χωρίς ρεπό).
Η απεργία χαρακτηρίστηκε από ένα χωρίς προηγούμενο κλίμα ενότητας, όπου οι εργαζόμενοι, ξεπερνώντας τις διαφορές των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, πήραν τον έλεγχο της απεργίας στα χέρια τους. Εκλέξανε εκπροσώπους από κάθε τμήμα, μια «διαρκής συνέλευση» έκανε απολογισμό και σχεδιασμό της δράσης σε κάθε στάδιο, ενώ στην αρχή κάθε βάρδιας οι εργαζόμενοι ξαναψήφιζαν για τη συνέχιση της απεργίας.
Την ίδια στιγμή, οι συνάδελφοι τους στην υπόλοιπη χώρα έδειχναν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με απροειδοποίητες απεργίες και στάσεις εργασίας, ενώ στις 5 Μάη κατέβηκαν όλοι μαζί σε μαζική διαδήλωση στα κεντρικά γραφεία της Φίατ στη Ρώμη.
Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζομένων στο Μέλφι έδειξαν όμως και οι εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους που κατέβηκαν σε στάσεις εργασίας, μετά τη βάρβαρη επίθεση των Καραμπινιέρων στα απεργιακά μπλόκα που κατέληξε σε τραυματισμό πολλών απεργών.
Alitalia
Ένας άλλος επίσης σημαντικός αγώνας ξέσπασε στην αεροπορική εταιρία Αλιτάλια, μετά την ανακοίνωση της διοίκησης ότι θα απολυθούν 1.100 εργαζόμενοι και θα υποχρεωθούν σε «εθελούσια έξοδο» άλλοι 2.100.
Τα συνδικάτα απάντησαν με 48ωρη απεργία, που αγκάλιασαν μαζικά οι εργαζόμενοι, παραλύοντας τα αεροδρόμια με αποκλεισμό των αεροδιαδρόμων και των εγκαταστάσεων. Αλλά και μετά το τέλος της 48ωρης, αρκετοί εργαζόμενοι συνέχισαν σε διάφορα σημεία την απεργιακή δράση, εκφράζοντας έτσι την αμφισβήτηση τους για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Κορυφή του παγόβουνου
Οι δύο αυτοί απεργιακοί αγώνες ουσιαστικά δεν έκλεισαν. Αποτελούν την «κορυφή του παγόβουνου», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Τζιουλιάνο Επίφανι, ηγέτης της CGIL, της μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας της Ιταλίας, καθώς την τελευταία περίοδο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μπαράζ κινητοποιήσεων εργατών, δικηγόρων, καθηγητών, φοιτητών. Αυτές οι κινητοποιήσεις προκάλεσαν ρήγματα στην κυβέρνηση, με κατηγορίες από υπουργούς, αλλά και τον Iταλό πρόεδρο, για την οικονομική ύφεση της χώρας.
