Πριν από 100 χρόνια, τέτοιες μέρες, έλαβε χώρα η πιο μεγάλη απελευθερωτική προσπάθεια στην ανθρώπινη ιστορία, η Ρωσική Επανάσταση. Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα σύντομο χρονολόγιο των γεγονότων και άρθρα των συντρόφων και συντροφισσών Σεραφείμ Σεφεριάδη, Ελένης Μήτσου και Κατερίνας Κλείτσα που αναφέρονται σε πτυχές αυτού του γεγονότος.
100 χρόνια μετά: Ο Οκτώβρης δεν είναι για το μουσείο…
Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης
Δεκαετίες συστηματικής παραχάραξης ένθεν και ένθεν πολιτικών διαχωριστικών γραμμών και αποχρώσεων, απειλούν την κοσμοϊστορικής σημασίας επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης, κυρίως την πολιτικά ενεργό της μνήμη. Στα καθ’ ημάς, το φαινόμενο επιτείνεται από την επίσημη –πλην συχνά υπόρρητη– διάχυση του δόγματος ΤΙΝΑ («δεν υπάρχει εναλλακτική») καθώς και τη σιωπηλή σύζευξη σοσιαλισμού και απολυταρχίας: «τι να έκαναν οι κυβερνώντες, οι δανειστές ήταν σκληροί και το περιβάλλον αντίξοο. Στο κάτω-κάτω, ποιος θέλει να γίνει…Β. Κορέα»;
Στις περιστάσεις ακυρώνονται με τον τρόπο αυτό τόσο το περιεχόμενο του σοσιαλιστικού οράματος, όσο και οι πολιτικές παρακαταθήκες που είναι απαραίτητες για την επίτευξή του.
Πρέπει λοιπόν να τονιστεί πως σοσιαλισμός δεν είναι τα γραφειοκρατικά εξαμβλώματα που κατέρρευσαν το 1989, αλλά βάθεμα της δημοκρατίας στο κοινωνικό επίπεδο: κοινωνική ιδιοποίηση και διαχείριση του πλούτου που η ίδια η κοινωνία παράγει.
Αυτό μπορεί να διαφεύγει της προσοχής πολλών νοσταλγών ή/και διαπρύσιων αντιπάλων, όμως το σοσιαλιστικό αίτημα είναι σήμερα όχι μόνο υπερώριμο, είναι στην πραγματικότητα η μόνη εφικτή διέξοδος στα συστημικά αδιέξοδα (είναι ο πραγματικός «ρεαλισμός»).
Σε αντίθετη περίπτωση, ελλοχεύει ένα μέλλον εκτράχυνσης της κυριαρχίας με επίταση των αλλεπάλληλων μορφών βαρβαρότητας (ρατσισμός, κοινωνική καταβαράθρωση, κλιματική αλλαγή) ώστε να «έρθουν επενδυτές», χωρίς διόλου να αποκλείεται και ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολέθρου. Πρόκειται βέβαια για συμπέρασμα που δεν θα βρούμε σε όσες αναλύσεις επιχειρούν την «μουσειοποίηση» του Οκτώβρη, τη γνωστική και πολιτική του απονέκρωση (και είναι βέβαιο ότι τέτοιες θα δούμε πολλές) γι’ αυτό και έχει σημασία να αναμετράται κανείς διαρκώς με το τι ακριβώς κατέρρευσε το 1989 και ποιοι μηχανισμοί οδήγησαν στην ανάδυσή του.
Κατέρρευσε καταρχάς το μοντέλο της γραφειοκρατικής λειτουργίας που μπορεί πρόσκαιρα να –αυταπατάται πως– αποκομίζει νίκες, όμως σε βάθος χρόνου εκθρέφει νέες κυριαρχίες και τελικά τον ίδιο του τον καταποντισμό. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό όσοι με άκρως γραφειοκρατικά μέσα παραχάραξαν τη λαϊκή εντολή και σήμερα θρασύτατα –εκλαμβάνοντας την λαϊκή αποκαρδίωση ως «συναίνεση»– επαίρονται για τη διατήρησή τους στην εξουσία.
Συναφώς, πρέπει εδώ να τονιστεί πως η Οκτωβριανή επανάσταση επικράτησε όχι ως γραφειοκρατικό πραξικόπημα, αλλά –το ακριβώς αντίθετο– σε συνθήκες άπλετης και διαρκούς εσωτερικής δημοκρατίας: οι Μπολσεβίκοι έπρεπε να κερδίσουν την πλειοψηφία στα επαναστατικά συμβούλια (το πέτυχαν το Σεπτέμβρη του ’17) και ο ίδιος ο Λένιν την πλειοψηφία στο εσωτερικό του κόμματος των Μπολσεβίκων προτού γίνει το οτιδήποτε. Τότε όμως πώς επήλθε ο σταλινικός εκφυλισμός;
Οι λόγοι είναι πολλοί και ιστορικά συγκεκριμένοι. Όμως μπορούν να συνοψιστούν στην απομόνωση του πρώτου εργατικού κράτους, σε συνδυασμό με την ενσυνείδητη –και άκρως ιδιοτελή– υιοθέτηση του δόγματος του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» από την εκκολαπτόμενη γραφειοκρατία. Είναι κι αυτό που εκκωφαντικά κατέρρευσε.
Το συμπέρασμα είναι εξαιρετικά πολύτιμο γιατί στρέφει την προσοχή στην εγρήγορση που κάθε μετασχηματιστικό υποκείμενο οφείλει να έχει: στο ότι, δηλαδή, ο σοσιαλισμός, εκτός από σύμφυτος με την πραγματική δημοκρατία, είναι σύμφυτος και με το διεθνισμό.
Οι σύμμαχοι της αντιμνημονιακής Ελλάδας, λ.χ., δεν ήταν ποτέ ο Σουλτς, ο Ολλάντ ή άλλοι «ευαίσθητοι παράγοντες», αλλά όσοι κατέκλυσαν τις 200 και πλέον πόλεις σ’ όλη την Ευρώπη (και πέρα απ’ αυτήν) τις παραμονές του δημοψηφίσματος. Ριζική λύση στα ελληνικά προβλήματα δεν μπορεί λοιπόν να επέλθει με εθνικές αναδιπλώσεις αλλά με ενσυνείδητο διεθνικό προσανατολισμό. Τα ισοζύγια για ριζικούς μετασχηματισμούς ήταν και θα παραμείνουν ευνοϊκά.
Για όσες και όσους –κι αυτοί, πάρα τα φαινόμενα, είναι πολυάριθμοι– αναζητούν διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα της πολιτικής υποταγής και της αξιακής συνδιαλλαγής ο Οκτώβρης εξακολουθεί να εμπνέει γιατί, σε πείσμα των ανεπίγνωστων, δείχνει πως εύρωστη εναλλακτική πράγματι υπάρχει: η αριστερή πολιτική που δεν καμώνεται ευκαιριακά ό,τι δεν είναι και δεν αντιποιείται αρχές και πρακτικές, αλλά βρίσκει τον τρόπο να καταστήσει τις αρχές αυτές λειτουργικές –όπως δι-ιστορικά, έτσι και τώρα– επωμίζεται τη μείζονα ευθύνη των καιρών: να φέρει την κοινωνική χειραφέτηση.
* Ο σ/φος Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH). Το άρθρο του αυτού δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα Νέα Σελίδα την Κυριακή 22 Οκτώβρη.
Τρία σημεία σχετικά με τον Οκτώβρη
Παραθέτουμε στη συνέχεια την τοποθέτηση που έκανε η σ. Ελένη Μήτσου εκ μέρους του «Ξ» στην εκδήλωση που οργάνωσαν από κοινού η ΑΡΚ με το «Ξ» στην Αθήνα στις 25.10.2017
Σημείο 1 – τι μας έδωσε ο Οκτώβρης
Το πρώτο μεγάλο δίδαγμα της Οκτωβριανής επανάστασης είναι η απόδειξη ότι η εργατική τάξη μπορεί όχι μόνο να κάνει μια νικηφόρα επανάσταση αλλά και να διατηρήσει την εξουσία.
Η επανάσταση του 1917 ήταν η 2η μεγάλη προσπάθεια ιστορικά. Η πρώτη φορά που η εργατική τάξη κατέλαβε την εξουσία ήταν το 1871 στο Παρίσι, ωστόσο η «Παρισινή Κομμούνα» αιματοκυλίστηκε 3 μήνες αργότερα. Πρόλαβε όμως να αποδείξει ότι η ανάλυση του Μαρξ ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί τους νεκροθάφτες του δεν ήταν κάτι αφηρημένο και ουτοπικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό. Πρόλαβε επίσης να αποδείξει ότι δεν υπάρχει ειρηνική ανατροπή του Καπιταλισμού και ειρηνικό πέρασμα στην εργατική εξουσία. Ότι η άρχουσα τάξη θα πνίξει στο αίμα κάθε προσπάθεια ανατροπής της εξουσίας της.
Η ρωσική επανάσταση χτίστηκε πάνω στην εμπειρία της «Κομμούνας» και βέβαια πάνω στην εμπειρία της επανάστασης του 1905 που ηττήθηκε. Κι’ αυτό το πρώτο δίδαγμα, ότι δηλαδή η εργατική τάξη μπορεί να καταλάβει την εξουσία και να την κρατήσει και μάλιστα κόντρα στην επίθεση του κεφαλαίου όλης της Ευρώπης, παρότι μέσα στους κύκλους των οργανώσεων της Αριστεράς ίσως να φαίνεται τετριμμένο, είναι ένα σημαντικό μήνυμα που πρέπει να τονίζουμε σε μια περίοδο σαν τη σημερινή που κυριαρχεί η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.
Η επανάσταση του Οκτώβρη τελικά εκφυλίστηκε και η εργατική δημοκρατία αντικαταστάθηκε από το καθεστώς του Σταλινισμού που κατέρρευσε το 1989. Αυτό όμως ούτε αναιρεί ούτε μειώνει την ιστορική της σημασία.
Οι Μπολσεβίκοι περίμεναν ότι η ρώσικη επανάσταση θα ήταν μόνο η αρχή… Η αρχή της επανάστασης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πάνω σ’ αυτό στήριζαν τις ελπίδες τους. Ιδιαίτερα ο Λένιν και Τρότσκι, και ιδιαίτερα από τη στιγμή που είδαν ν’ αναπτύσσεται η «γραφειοκρατία» και άρχισαν έναν τεράστιο αγώνα εναντίον της καθώς, για το βάλω με τα λόγια του Λένιν, η γραφειοκρατία «κινδυνεύει να καταπιεί και το κράτος και το κόμμα».
Το επαναστατικό κύμα όντως υπήρξε στην Ευρώπη και δεν άφησε σχεδόν καμία χώρα ανεπηρέαστη. Όμως ηττήθηκε. Στην περίπτωση π.χ. της Ουγγαρίας είχαμε νίκη των σοβιέτ, ήταν η δεύτερη χώρα στην οποία είχαμε εργατική εξουσία, αλλά κράτησε μόνο 6 μήνες. Στη συνέχεια η επανάσταση επεκτάθηκε στη Γερμανία, την πιο σημαντική χώρα της Ευρώπης, εκείνη την περίοδο, αλλά προδόθηκε κι αντιμετώπισε άγρια καταστολή – τότε ήταν που επί κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών δολοφονήθηκαν οι μεγάλοι επαναστάτες Ρόζα Λούξεμπουργκ και Κάρλ Λίμπνεχτ.
Οι επαναστάσεις ή οι επαναστατικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο χάθηκαν γιατί δεν υπήρχαν, τότε, μαζικά και έμπειρα κόμματα που να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο που έπαιξαν οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία. Τα ΚΚ ήταν νέα και είτε μικρά, είτε άπειρα, είτε και τα δύο. Οι αιτίες των ηττών σ’ αυτή την πρώτη φάση του επαναστατικού κύματος που σάρωσε την Ευρώπη οφείλονταν κύρια σ’ αυτό το λόγο.
Το σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ εμφατικά είναι ότι επαναστάσεις και επαναστατικές συνθήκες έχουμε δει να δημιουργούνται πολλές φορές σε πολλές χώρες. Το θέμα δεν είναι αν μπορούν να υπάρξουν. Υπήρξαν και θα υπάρξουν ξανά. Το θέμα είναι αν θα μπορέσουν να νικήσουν. Και για να μπορέσουν να νικήσουν θα πρέπει να χτίσουμε μαζικά κόμματα της Αριστεράς, που να βοηθήσουν αυτές τις επαναστάσεις να ολοκληρώσουν το έργο τους και να αποβούν νικηφόρες.
Ο αυθόρμητος αγώνας των μαζών δεν φτάνει. Πουθενά δεν έφτασε, και ποτέ δεν θα φτάσει.
Και βέβαια η Αριστερά του είδους του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον φανερό σε όλους πού οδηγεί.
Σημείο 2 – Δημοκρατία
Ο σ. Σεφεριάδης ανάφερε κάποια σημεία που δείχνουν ότι το κόμμα των Μπολσεβίκων, πριν ένα αιώνα, ήταν απείρως δημοκρατικότερο, απ’ οποιοδήποτε μαζικό αριστερό ή πρώην αριστερό κόμμα σήμερα. Ανάμεσα στα στοιχεία που ανάφερε ήταν η δημόσια αντιπολίτευση που υπήρχε στο στράτευμα – στον κόκκινο στρατό.
Όταν στον στρατό υπάρχει τόση δημοκρατία ώστε ακόμα και σε συνθήκες πολέμου με όλο τον καπιταλιστικό κόσμο του πλανήτη και με εμφύλιο στο εσωτερικό, να υπάρχει αντιπολίτευση, τότε αυτό δείχνει πως και στο κόμμα αλλά και στην κοινωνία υπάρχει δημοκρατία, τέτοια, που κανένα καπιταλιστικό κράτος σε όλη την ιστορία του συστήματος δεν έδειξε ποτέ και δεν θα μπορούσε να ανεχτεί.
Θα σταθώ όμως και σε ένα άλλο σημείο: τα σοβιέτ.
Αν θέλουμε κάτι παράλληλο με αυτό που ονομάζεται σήμερα «άμεση δημοκρατία» αυτό είναι το «Σοβιέτ». Τα σοβιέτ ήταν συνελεύσεις σε επίπεδο δουλειάς, γειτονιάς και στρατώνα όπου τα μέλη της συνέλευσης συζητούσαν και ψήφιζαν για όλα τα ζητήματα που αφορούσαν τις ζωές τους – από τα μεροκάματα μέχρι νομοθετικές προτάσεις κλπ – και εξέλεγαν αντιπροσώπους για να μεταφέρουν τις αποφάσεις τους και να τους εκπροσωπήσουν σε «συντονιστικά» σε επίπεδο πόλης, υπουργείου και κυβέρνησης. Οι αντιπρόσωποι αυτοί λογοδοτούσαν στις συνελεύσεις και ήταν ανά πάσα στιγμή ανακλητοί.
Τα Σοβιέτ ήταν ο τρόπος με τον οποίο οργανώθηκε και νίκησε η επανάσταση. Ωστόσο στην πρώτη φάση της επανάστασης, το Φλεβάρη του 1917, όταν ανατράπηκε το τσαρικό καθεστώς, οι αστοί και οι ρεφορμιστές της εποχής προσπάθησαν να βάλουν τα σοβιέτ στο περιθώριο. Προσπάθησαν να πουν «ο ρόλος σας τελείωσε, η εξουσία περνά στο κοινοβούλιο». Οι Μπολσεβίκοι πάλεψαν για τη διατήρηση των Σοβιέτ και για να περάσει η εξουσία σε αυτά. Κατακτώντας σταδιακά την πλειοψηφία στα Σοβιέτ, προχώρησαν στην επανάσταση του Οκτώβρη, την πιο δημοκρατική επανασταστική ανατροπή στην ιστορία και έχτισαν ένα κράτος πάνω στο επαναστατικό δημοκρατικό μοντέλο με το οποίο οργανώθηκαν οι εργάτες, οι αγρότες και οι στρατιώτες και νίκησε η επανάσταση.
Σημείο 3 – Μεταβατικό Πρόγραμμα
Και αυτό με φέρνει στο 3ο σημείο. Πώς κατάφεραν οι μπολσεβίκοι να κερδίσουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ; Με τι γλώσσα και με τι πρόγραμμα; Τον Σεπτέμβρη του ‘17 ο Λένιν στην μπροσούρα του «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την καταπολεμήσουμε» αναπτύσσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα, πολλά σημεία του οποίου είναι εξαιρετικά επίκαιρα.
- εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο
- εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων κλειδιά για την οικονομία (κάρβουνο, ατσάλι, ζάχαρη κλπ)
- εργατικός έλεγχος στις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις
- βαριά φορολογία στο κεφάλαιο
- άρνηση πληρωμής του χρέους που έχει δημιουργήσει ο τσάρος (αυτό το αίτημα δεν περιέχεται στην προαναφερόμενη μπροσούρα)
κλπ. Αυτά τα μεταβατικά αιτήματα, ήταν άμεσα συνδεδεμένα με το σοσιαλισμό. Ήταν βήματα προς το σοσιαλισμό, τον οποίο, ο Λένιν καλεί τον κόσμο, καλεί τα σοβιέτ να μην φοβηθούν αλλά να προχωρήσουν σε αυτή την κατεύθυνση…. Όχι «κάποια στιγμή στο μέλλον όταν οι συνθήκες θα έχουν ωριμάσει» κλπ, όπως συνηθίζει να λέει η αριστερά που προδίδει, αλλά άμεσα, σαν τη μόνη λύση, σαν το μόνο τρόπο «να καταπολεμηθεί η καταστροφή που έρχεται».
Υπομονετική εξήγηση και μεταβατικό πρόγραμμα μέχρι το «τέλος» λοιπόν, αλλά, την ίδια στιγμή, επαναστατική τόλμη και εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στα σοβιέτ.
- Το αίτημα με το οποίο συμπληρώνονται τα πιο πάνω είναι ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθούν τα πιο πάνω .
Και πράγματι το παραπάνω πρόγραμμα εφαρμόστηκε! Και εφαρμόστηκε σε συνθήκες απείρως πιο δύσκολες από τις σημερινές, μέσα σε εμφύλιο, μέσα σε επίθεση από τους καπιταλιστές της Ευρώπης και σε συνθήκες οικονομικού αποκλεισμού.
Όταν οι «υποστηρικτές» της Οκτωβριανής Επανάστασης υμνούν τη σεξιστική βία
Της Κατερίνας Κλείτσα
Είδαμε στο facebook την παρακάτω εικόνα, η οποία υποτίθεται ότι περιγράφει την τεράστια σημασία της Οκτωβριανής Επανάστασης που ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια μετά προκαλεί φόβο στην αστική τάξη!
Αυτό όμως που κάνει στην πραγματικότητα αυτή η εικόνα, είναι να αναπαράγει με αισχρό τρόπο κάποια από τα πιο προκλητικά σεξιστικά και ομοφοβικά στερεότυπα! Κι αυτό, οφείλουμε να πούμε στους «αριστερούς επαναστάτες» που είχαν τη φαεινή ιδέα της αφίσας αυτής, είναι πολύ πιο έντονο και πολύ πιο καθαρό από την υπεράσπιση του Οκτώβρη!
Οι λέξεις που χρησιμοποιεί αυτή η εικόνα για να περιγράψει «το κακό» που έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στους αστούς, στην πραγματικότητα εξυμνεί το βιασμό, καμαρώνει για το γεγονός πως μία βίαιη σεξουαλική πράξη προκαλεί ακόμα πόνο, στιγματίζει το πρωκτικό σεξ σαν υποτιμητική, προσβλητική, βάναυση και οδυνηρή διαδικασία και όχι σαν μία σεξουαλική πράξη με συναίνεση, σεβασμό και ικανοποίηση για όλους/ες όσους/ες συμμετέχουν.
Αναπαράγει έτσι τα χειρότερα σεξιστικά πρότυπα. Προσβάλλει βαθιά τόσο τους τότε επαναστάτες και επαναστάτριες, όσο και τους/ις σημερινούς/ες!
Η μάχη των Μπολσεβίκων για την εξάλειψη του σεξισμού
Να θυμίσουμε λοιπόν σε αυτόν που εμπνεύστηκε αυτό το τερατούργημα, ότι η μάχη για την εξάλειψη του σεξισμού ήταν από τις βασικές προτεραιότητες του Μπολσεβίκικου Κόμματος, ήδη από τις πρώτες μέρες της κατάληψης της εξουσίας από τα Σοβιέτ!
Μόλις εφτά εβδομάδες από το σχηματισμό του πρώτου εργατικού κράτους, ο θρησκευτικός γάμος καταργείται και η διαδικασία του διαζυγίου απλοποιείται.
Λίγο αργότερα εισάγεται ο Οικογενειακός Κώδικας που αναγνωρίζει νομικά την ισότητα αντρών και γυναικών και καταργεί τη διάκριση των παιδιών σε νόθα και μη.
Αναγνωρίζεται η άδεια μητρότητας μετ’ αποδοχών πριν και μετά τον τοκετό.
Δημιουργούνται δομές στους χώρους εργασίας ώστε μία γυναίκα να μπορεί να θηλάσει σε ειδικό χώρο, χτίζονται κλινικές, βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, κοινωνικά πλυντήρια και μαγειρεία με σκοπό να απαλλάξουν την γυναίκα από το βάρος των οικιακών εργασιών.
Νομιμοποιείται η έκτρωση. Γίνεται δωρεάν, σε κρατικές δομές και προτεραιότητα έχουν οι εργαζόμενες γυναίκες.
Ο βιασμός ορίζεται από το νόμο ως «μη συναινετική σεξουαλική συνεύρεση στην οποία χρησιμοποιείται σωματική ή ψυχολογική βία».
Αποποινικοποιείται η πορνεία, αλλά τίθεται εκτός νόμου η μαστροπεία.
Αποποινικοποιείται η ομοφυλοφιλία και καταργούνται όλοι οι νόμοι που στρέφονται κατά των ομοφυλόφιλων. Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι νόμιμος.
Τα διεμφυλικά και τα μεσοφυλικά άτομα λαμβάνουν ιατρική φροντίδα, η εγχείριση επαναπροσανατολισμού φύλου γίνεται μετά από αίτηση του/της ενδιαφερόμενου/ης.
Δημιουργείται το «Γραφείο των Γυναικών», με σκοπό να απευθυνθεί στις γυναίκες όλης της χώρας, να τις βοηθήσει να δραστηριοποιηθούν, να μορφωθούν και να μάθουν ποια είναι τα δικαιώματα τους μέσα στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται. Παρά τις ελλείψεις που επικρατούν λόγω του εμφυλίου πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός εφοδιάζει το «Γραφείο των Γυναικών» με το δικό του τρένο και του δίνει πρόσβαση στο σιδηροδρομικό δίκτυο, βοηθώντας τις μετακινήσεις για το χτίσιμο τοπικών παραρτημάτων του Γραφείου σε όλη τη χώρα.
Τα παραπάνω δεν είναι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν, είναι όμως αρκετά για να αποδείξουν ότι οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες της εποχής γνώριζαν πολύ καλά ότι, όπως είχε πει και ο Λένιν το 1920:
«οι προλετάριοι δεν μπορούν να χειραφετηθούν έως ότου κατακτηθεί η ολοκληρωτική χειραφέτηση των γυναικών».
Και προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκαν άμεσα και με μέτρα που είναι σε πολλές περιπτώσεις πιο μπροστά από τα αντίστοιχα του σημερινού «ανεπτυγμένου» κόσμου.
Τα βήματα αυτά βέβαια, πάρθηκαν πίσω με την επικράτηση του Σταλινισμού. Έτσι, δεν μπορεί να προκαλέσει μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι αυτός που χρησιμοποιεί μια εικόνα με τον Στάλιν δίπλα-δίπλα στον Λένιν, έχει τις αντίστοιχες εμετικές αντιλήψεις περί «σούφρας».
Όσο όμως τα σταλινικά κατάλοιπα θα χρησιμοποιούν αυτά τα φτηνά επιχειρήματα και «αστεία» για να εξυμνήσουν, όχι την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά τη σεξιστική βία, όσο θα απομακρύνουν τις καταπιεσμένες ομάδες (όπως την κοινότητα ΛΟΑΤ αλλά και το γυναικείο κίνημα) από τις επαναστατικές ιδέες, εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να απαντάμε και να ρίχνουμε φως στο τί πραγματικά συνέβη τα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Αυτές οι καταπιεσμένες ομάδες, οι γυναίκες, τα ΛΟΑΤ+ άτομα κ.α, έχουν κάθε λόγο να συμμετάσχουν στον αγώνα για μία άλλη κοινωνία, στα βήματα των πραγματικών επαναστατών, του Λένιν, του Τρότσκι, της Κολοντάι, μακριά από τις σταλινικές στρεβλώσεις και βέβαια τις σεξιστικές τους προεκτάσεις.
