Ανακοίνωση της Izquierda Revolucionaria («Επαναστατική Αριστερά») αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στην Ισπανία
Μετά την άγρια αστυνομική καταστολή που εξαπέλυσε την 1η Οκτωβρίου ενάντια στον λαό της Καταλονίας, η ισπανική άρχουσα τάξη και ο κρατικός της μηχανισμός συνεχίζουν την επίθεση τους ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα. Η φυλάκιση χωρίς εγγύηση του Τζόρδι Κουιχάρτ και του Τζόρδι Σάντσεζ (επικεφαλής των δυο μεγαλύτερων οργανώσεων υπέρ της ανεξαρτησίας – Καταλανική Εθνική Συνέλευση και Omnium) ακολουθήθηκε από την ενεργοποίηση του άρθρου 155 από την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος (ισπανική δεξιά) με την στήριξη του PSOE (ισπανικού αντίστοιχου του ΠΑΣΟΚ) και των «Πολιτών» (Ciudadanos – ισπανικό αντίστοιχο του «Ποταμιού) και την πιθανή αναστολή της αυτονομίας της Καταλονίας, τις απειλές νέων συλλήψεων και, ακόμη, την πιθανότητα να τεθούν εκτός νόμου οργανώσεις που δεν «σέβονται την ενότητα της Ισπανίας». Αυτό ζήτησε ο εκπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος, Πάμπλο Κασάδο, και ο ηγέτης του στην Καταλονία, ο ακραίος, δεξιός, σοβινιστής και ξενοφοβικός, Ξαβιέρ Γκαρθία Αλμπιόλ.
Η οργή του Ισπανικού εθνικισμού, της Καταλανικής αστικής τάξης που τον υπηρετεί πιστά, και όλων των κομμάτων και των ΜΜΕ που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των προνομιούχων και την καπιταλιστική καθεστηκυία τάξη, δείχνει ότι αντιμετωπίζουμε μια ιστορική ευκαιρία να τελειώνουμε με το ολιγαρχικό καθεστώς του 1978 (σημ: το 1978 είναι η χρονιά μετάβασης από τη δικτατορία του Φράνκο στην κοινοβουλευτική δημοκρατία) να εξασκήσουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης της Καταλονίας και να ανοίξουμε πιθανά το δρόμο σε έναν μελλοντικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Γι’ αυτό πρέπει να επανακαταλάβουμε τους δρόμους, απαιτώντας μαζική κινητοποίηση και γενική απεργία.
Το καθεστώς του ’78 και η επαναστατική κρίση στην Καταλονία
Η συμμετοχή περισσότερων από 2 εκατομμυρίων ανθρώπων στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου αντιπροσώπευε, χωρίς υπερβολή, έναν θρίαμβο της λαϊκής θέλησης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό συνέβη σε ένα περιβάλλον «έκτακτης ανάγκης» και «αστυνομικού κράτους» αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Μια μέρα μετά τη γενική απεργία της 3ης Οκτώβρη, η κινητοποίηση στη Καταλονία ήταν τόσο τεράστια που ανάλογη της υπήρξε μόνο σε ένα ιστορικό προηγούμενο: όταν οι μάζες των εργαζομένων και του λαού της Καταλονίας εξεγέρθηκαν στις 18 και 19 Ιούλη του 1936 για να καταπολεμήσουν το φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα και κατάφεραν να αφοπλίσουν, μετά από ώρες σκληρής μάχης, τις δυνάμεις της αντίδρασης!
Η σημερινή επαναστατική κρίση στη Καταλονία προήλθε από δυο βασικούς πολιτικούς παράγοντες: από την μια την εθνική καταπίεση από την ισπανική άρχουσα τάξη και το συγκεντρωτικό κράτος της, που αρνείται να αναγνωρίσει ότι η Καταλονία αποτελεί ένα έθνος και απορρίπτει βίαια και με μαζική καταστολή το δικαίωμα του στην αυτοδιάθεση· και από την άλλη την αγανάκτηση που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση, η μαζική ανεργία, οι εξώσεις, η εργασιακή επισφάλεια, οι χαμηλοί μισθοί και η έλλειψη μέλλοντος για τη νεολαία. Η πάλη ενάντια στην εθνική και ενάντια στην ταξική καταπίεση αλληλοσυμπληρώθηκαν και όπως και σε άλλες περιπτώσεις (1909, 1931, 1934, 1936, 1977) δημιούργησαν μια εξαιρετική επαναστατική δυνατότητα.
Η χολή ενάντια στο κίνημα των μαζών στη Καταλονία, κοινή σε όλα τα τμήματα της αστικής τάξης, δεν είναι τυχαία. Αυτό το κίνημα «δείχνει» κατευθείαν στην κορυφή του καθεστώτος του ’78 που η ισπανική άρχουσα τάξη δημιούργησε σε συνεργασία με τους ρεφορμιστές αριστερούς ηγέτες του ΚΚ Ισπανίας, του «σοσιαλιστικού» PSOE και των Συνδικάτων. Για αυτό είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για το τι συνέβη τότε και να απαντήσουμε σε εκείνα τα τμήματα της Αριστεράς που, αναγνωρίζοντας ότι το «καθεστώς του 78» έχει εξαντλήσει τα όριά του, προσφέρουν σαν εναλλακτική τον συμβιβασμό και τον διάλογο με τις ίδιες ακριβώς δυνάμεις που υποστηρίζουν το καθεστώς του ’78.
Ανάμεσα στο 1976 και το 1978 οι πολιτικοί της εποχής της δικτατορίας του Φράνκο μετατράπηκαν σε «νέους δημοκράτες» (ο Μαρτίν Βίγια, ο Αδόλφο Σουάρεθ και πολλοί άλλοι) ακολουθώντας τις συμβουλές του μεγάλου ισπανικού και διεθνούς κεφαλαίου. Συμφώνησαν με τους ηγέτες του PSOE (Φελίπε Γκονζάλες) και του ΚΚ Ισπανίας (Σαντιάγο Καρίγιο) να εκτροχιάσουν μια επαναστατική κατάσταση, στην οποία η εργατική τάξη και η νεολαία σε όλες τις περιοχές της χώρας είχαν ρίξει στα σκοινιά την δικτατορία και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Αυτή η μεγάλη συμφωνία, ή η μεγάλη προδοσία, σύμφωνα με την ταξική άποψη που υιοθετούμε, υποτίθεται πως θα αναγνώριζε νόμιμα κάποιες από τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα που είχαν ήδη κατακτηθεί από τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση. Σε αντάλλαγμα, επιτράπηκε στην ισπανική άρχουσα τάξη να επανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης και ο Χουάν Κάρλος ο Α’ στέφθηκε βασιλιάς με τις ευλογίες του δικτάτορα Φράνκο.
Το καθεστώς του ’78 εγκαινίασε μια «κοινοβουλευτική μοναρχία» που επικύρωσε την ατιμωρησία των εγκλημάτων του καθεστώτος του Φράνκο. Επέτρεψε την παραμονή στα χέρια των συνήθων αντιδραστικών του κρατικού μηχανισμού, του δικαστικού σώματος, της αστυνομίας και του στρατού. Το Σύνταγμα που υιοθετήθηκε εξασφάλισε την οικονομία της «ελεύθερης αγοράς» και την αδιαμφισβήτητη εξουσία των καπιταλιστών, την ίδια στιγμή που αρνούνταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για την Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων και τη Γαλικία. Αναγνώριζε μεν το δικαίωμα της αποκαλούμενης κατάστασης αυτονομίας, αλλά διατήρησε το πνεύμα της δικτατορίας, «Ισπανία – μια, μεγάλη και ελεύθερη», προβλέποντας μέτρα όπως το άρθρο 155 και όλα αυτά υπό την κηδεμονία του στρατού.
Τα επιχειρήματα των ρεφορμιστικών ηγεσιών της Αριστεράς για να δικαιολογήσουν την αποδοχή από μέρους τους αυτής της «συμφωνίας» ήταν εκείνα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους ρεφορμιστές σε μια επαναστατική κατάσταση για να δικαιολογήσουν την ήττα: η απειλή του πραξικοπήματος και ο «δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων».
Ο ρόλος της καταλανικής άρχουσας τάξης και η υποχώρηση του Πουιτζδεμόντ
Τα θεσμικά όργανα του καθεστώτος του ’78, το Λαϊκό Κόμμα, οι Ciudadanos, το PSOE και τα ΜΜΕ του κατεστημένου υποστηρίζουν τη «δημοκρατία» και το «κράτος δικαίου», αλλά το δείχνουν με εντυπωσιακό τρόπο: ενθαρρύνοντας την άγρια καταστολή της αστυνομίας και της εθνοφρουράς ενάντια στον λαό που προσπαθεί να εξασκήσει το δικαίωμα του να ψηφίσει ειρηνικά. Χειροκροτούν τους Καταλανούς καπιταλιστές που εκβιάζουν το λαό με την απειλή του χάους και της οικονομικής καταστροφής. Εφαρμόζουν το άρθρο 155 και κλείνουν τελείως το δρόμο προς τον διάλογο, που διακηρυκτικά υποτίθεται πως υποστηρίζουν, ενώ κοιτάνε αλλού όταν οι φασιστικές ομάδες επιτίθενται βίαια στον κόσμο. Αυτό το αντιδραστικό μέτωπο, που κινείται στο ρυθμό του πιο υστερικού ισπανικού εθνικισμού, το οποίο χειραγωγεί και ψεύδεται με πλήρη ατιμωρησία, επιδιώκει να γονατίσει το λαό της Καταλονίας που τόλμησε να απαιτήσει το δικαίωμα του να αποφασίσει και να διακηρύξει πως θέλει την ανεξαρτησία του.
Υπό αυτή την έννοια, οι Καταλανοί καπιταλιστές έχουν καταλάβει πολύ καλύτερα από τους ρεφορμιστές ηγέτες της Αριστεράς την επαναστατική σημασία των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα. Απειλούν και προσπαθούν να εκβιάσουν τον λαό απαιτώντας την άμεση αντιστροφή της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας. Προσπαθούν να τρομάξουν τους ανθρώπους επιταχύνοντας την μεταφορά των κεντρικών γραφείων περισσότερων από 700 εταιρειών από την Καταλονία σε μόλις 15 μέρες! Η ολιγαρχία, οι τραπεζίτες, οι μεγάλοι βιομήχανοι της Καταλονίας, όπως έκαναν πάντα διαμέσου της Ιστορίας, συνδέουν την μοίρα τους με την ισπανική άρχουσα τάξη και την ισπανική σημαία ενάντια σε ένα κίνημα που μπορεί να υποσκάψει την οικονομική και πολιτική τους εξουσία!
Ο ρόλος του κράτους, σαν ενός μέσου κυριαρχίας για τους καπιταλιστές, έχει γίνει πλέον σαφέστερος από ποτέ. Όταν ο πληθυσμός θέλει να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα, αυτό έρχεται σε αντίθεση με το νόμο και δεν μπορεί να αλλάξει! Αλλά όταν η τράπεζα Caixa και άλλες μεγάλες εταιρείες θέλουν να απομακρυνθούν από την Καταλονία, ο νόμος αλλάζει μέσα σε 24 ώρες, με σκοπό να σπείρει την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης.
Δείχνουν έτσι τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα αλλά και τον φόβο τους για την επαναστατική κινητοποίηση των μαζών. Πολλοί Καταλανοί επιχειρηματίες, που θεωρούνται φίλοι των αυτοαποκαλούμενων οπαδών της «εθνικής κυριαρχίας», έχουν επίσης ανακοινώσει την αναχώρηση τους. Οι οικογένειες που έχουν στην κατοχή τους ομίλους επιχειρήσεων, όπως η οικογένεια Γκριφόλ με τον όμιλο Idilia Foods ή η επιχειρηματίας Άνγκελς Βάλβε, σύζυγος του προέδρου του χρηματιστηρίου της Βαρκελώνης, αποτελούν τέτοια παραδείγματα.
Αυτή η επίθεση της καταλανικής αστικής τάξης ενάντια στην κήρυξη της ανεξαρτησίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με το να αρνηθούμε απλά ότι συμβαίνει. Ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι χτίζοντας ένα δυνατό μαζικό κίνημα, που να παλεύει για μια Καταλανική Δημοκρατία στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων. Πράγμα που σημαίνει την ανάληψη σοσιαλιστικών μέτρων που θα επιτρέψουν στην Καταλανική Δημοκρατία να ελέγξει τους κύριους οικονομικούς μοχλούς της εξουσίας για να αποτραπεί το οικονομικό σαμποτάζ των καπιταλιστών. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων θα έδινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους της Καταλονίας για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.
Η εμπειρία δείχνει πολύ καθαρά πως η δημιουργία μιας Καταλανικής Δημοκρατίας δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να δοθεί μάχη για την εξουσία με την ίδια ολιγαρχία που έχει καταπιέσει τον λαό της Καταλονίας τα τελευταία 40 χρόνια σχηματίζοντας συμμαχίες με το κεντρικό κράτος και τα κόμματα που έχουν στηρίξει το καθεστώς του ’78 και που πολιτικά εκπροσωπούνταν τόσο καιρό από το καταλανικό κόμμα CiU και τώρα το PDeCAT (σ.σ.: αστικά καταλανικά κόμματα).
Aυτό που συνέβη στις 10 Οκτώβρη, όταν ο πρωθυπουργός Πουτζδεμόντ έριξε ένα κουβά με παγωμένο νερό πάνω στο κίνημα αναστέλλοντας την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, δείχνει ότι δεν μπορείς να αφήσεις ούτε την μάχη ενάντια στην καταστολή, ούτε το έργο της διακήρυξης και της υλοποίησης της Καταλανικής Δημοκρατίας στα χέρια του κυβερνώντος PDeCAT.
Ο Πουτζδεμόντ και οι υπόλοιποι είναι έμπειροι πολιτικοί που εκπροσωπούν βασικά τμήματα της καταλανικής άρχουσας τάξης. Πιεσμένοι από την εντυπωσιακή κινητοποίηση των μαζών αναγκάστηκαν να προχωρήσουν περισσότερο απ’ όσο ήθελαν και κάλεσαν το δημοψήφισμα. Όταν η καταλανική άρχουσα τάξη διαπίστωσε ότι το κίνημα νίκησε την καταστολή δημιουργώντας μια επαναστατική κρίση, απάντησε με έναν ωμό εκβιασμό και απαίτησε από τους ηγέτες του PDeCAT να υποχωρήσουν, κάτι το οποίο κάνουν με όλων των ειδών τις μανούβρες.
Πολλοί από αυτούς τους πολιτικούς της καταλανικής Δεξιάς προτείνουν να μπουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου «στο ψυγείο» και να παγώσουν «προσωρινά» την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, απευθύνοντας έκκληση για την ανάγκη «διεθνών μεσολαβητών». Εννοούν πως θέλουν οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης να παρέμβουν στην κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος επιτρέποντας τους να κερδίσουν κάποιο περιθώριο χρόνου και κινήσεων. Αλλά ο κύριος όγκος της ευρωπαϊκής και διεθνούς άρχουσας τάξης έχουν ήδη ξεκαθαρίσει πως, παρότι οι εικόνες της άγριας καταστολής της αστυνομίας μπορεί να τους ενοχλούν, αυτό που τους προκαλεί πανικό και δεν πρόκειται με τίποτα να ανεχτούν είναι το επαναστατικό παράδειγμα που αντιπροσωπεύει η Καταλονία. Εκατομμύρια εργαζόμενων και καταπιεσμένων σε πολλές χώρες έχουν παρακολουθήσει στην τηλεόραση τη μαζική άμεση δράση των εργατικών μαζών, την βία του κράτους εναντίον τους αλλά και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να φτάσουν μέχρι το τέλος. Η Ευρώπη του κεφαλαίου που το PDeCAT παρουσιάζει ως «δημοκρατική» πανάκεια, είναι με τη μεριά του Ραχόι.
Παρότι η άρνηση του Λαϊκού Κόμματος και των συμμάχων του να διαπραγματευτούν οτιδήποτε άλλο πέρα από τους όρους της παράδοσης μπορεί να σπρώξει τον Πουτζδεμόντ στο να συγκρουστεί εκ νέου με την κεντρική κυβέρνηση, θα ήταν σοβαρό λάθος να αφήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων στα χέρια του και να υποταχθούμε στις απαιτήσεις του PDeCAT και της καταλανικής άρχουσας τάξης. Μόνο η μαζική οργάνωση και η κινητοποίηση από τα κάτω, όπως κάναμε την 1η και 3η Οκτώβρη, μπορεί να νικήσει το Λαϊκό Κόμμα και τους συμμάχους του και να εκπληρώσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Το να αναλύσουμε τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, όταν όλα τα κόμματα και οι πολιτικές τους δοκιμάστηκαν, είναι σημαντικό. Οι επαναστάτες μαρξιστές έχουν επανειλημμένα απευθυνθεί στα μέλη και στελέχη του CUP (σημ: το βασικό κόμμα της Αριστεράς στην Καταλονία) εξηγώντας ότι: η καταλανική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, το PDeCAT, προδίδουν την υπόθεση της Καταλονίας, την ελευθερία του λαού και την Καταλανική Δημοκρατία. Παρά τη δημαγωγία, που έχει χρησιμοποιήσει όλα τα τελευταία χρόνια, ο Πουτζδεμόντ υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.
Είναι ως εκ τούτου απαραίτητο να σπάσει το CUP, μια για πάντα, με το PDeCAT και την καταλανική άρχουσα τάξη. Το να παραμείνει στην παλιά του θέση μπορεί να μόνο να έχει ως αποτέλεσμα την απογοήτευση και να προετοιμάσει νέες ήττες. Είναι ώρα να κάνει μια στροφή 180 μοιρών: να βάλει ένα τέρμα στην πολιτική του συμβιβασμού και του «διαλόγου» με την αντίδραση και να σταματήσει την υποταγή του στο PDeCAT. Είναι ώρα να χτιστεί ένα ισχυρό αριστερό μέτωπο στην Καταλονία, με ένα ταξικό, επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, που να παλεύει για την ανεξαρτησία και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Για την οργάνωση γενικής απεργίας, την επέκταση των Επιτροπών Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος και το χτίσιμο ενός Αριστερού Μετώπου
Η απόφαση να βάλουν φυλακή, χωρίς εγγύηση, τους ηγέτες του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας, Τζορδί Σάντσεθ και Τζορδί Κουιχάρτ, είναι χαρακτηριστική δικτατορικών καθεστώτων. Αποτελεί ένα ποιοτικό άλμα στην κλιμάκωση της καταστολής. Ο Σάντσεθ και ο Κουιχάρτ κατηγορούνται για «συμμετοχή» σε μια αυθόρμητη μαζική κινητοποίηση στις 20 Σεπτεμβρίου, κατά την οποία διαμαρτυρήθηκαν κατά της αστυνομικής καταστολής και των συλλήψεων που γινόντουσαν κατ’ εντολή της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος για να αποτρέψουν το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου.
Η εφαρμογή του νόμου με αυτό τον τρόπο σημαίνει ότι αύριο μπορούν να φυλακίσουν, για το ίδιο «έγκλημα», οποιονδήποτε ηγέτη του εργατικού, λαϊκού ή φοιτητικού κινήματος συμμετέχει σε κοινωνικά κινήματα όπως αυτό εναντίον των εξώσεων ή για την υπεράσπιση της δημοσίας παιδείας και υγείας.
Για να παραφράσουμε τον Λένιν, η επανάσταση καμιά φορά χρειάζεται το μαστίγιο της αντεπανάστασης. Και οι δυνάμεις της ισπανικής αντίδρασης χτύπησαν σκληρά, χωρίς καμία αντίδραση από το PDeCAT και την κυβέρνηση του Πουτζδεμόντ, για μέρες. Οι συλλήψεις των δυο αξιωματούχων του καταλανικού κοινοβουλίου μπορεί να δώσουν ώθηση στο κίνημα, ώστε να έχουμε ξανά το ξέσπασμα πρωτοβουλιών από τα κάτω και μαζικές κινητοποιήσεις του πληθυσμού. Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να υπερασπίσουμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και μόνο τότε θα καταστεί αποτελεσματική η λαϊκή βούληση που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη.
Πρέπει να αποκτήσουμε ξανά τη δύναμη που παρουσίασε το κίνημα την 1η και 3η Οκτώβρη, αλλά σε ένα ακόμα ανώτερο επίπεδο. Η 48ωρη γενική απεργία στο χώρο της Παιδείας και της νεολαίας, που το Συνδικάτο Σπουδαστών και Μαθητών (σημ: οργάνωση νεολαίας που έχει ιδρύσει η Επαναστατική Αριστερά) οργανώνει στις 25 και 26 Οκτώβρη, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση!
Με την ίδια δύναμη πρέπει να απαντήσουμε στην ενεργοποίηση του άρθρου 155 και την απειλή αναστολής της αυτονομίας. Οι διαδηλώσεις δεν είναι αρκετές. Η Καταλονία πρέπει να παραλύσει ξανά. Σαν Επαναστατική Αριστερά καλούμε το CUP, το Ποδέμος και τις άλλες αριστερές εργατικές και φοιτητικές οργανώσεις να προχωρήσουν άμεσα στην οργάνωση μιας γενικής απεργίας διαρκείας για να νικήσουν την κρατική καταστολή και με στόχο την ανακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας.
Η εργατική τάξη πρέπει να είναι βασικός παράγοντας στην πάλη ενάντια στην καταστολή και για την δημιουργία της Καταλανικής Δημοκρατίας. Πρέπει να συνδέσουμε αυτόν τον στόχο με την πάλη ενάντια στις περικοπές και τη λιτότητα, για θέσεις εργασίας και αξιοπρεπείς μισθούς για όλους, ενάντια στην εργασιακή επισφάλεια και τις εξώσεις, για δημόσια παιδεία και υγεία υψηλής ποιότητας. Πρόκειται για μια στρατηγική πτυχή: η τεράστια δύναμη της καταλανικής εργατικής τάξης είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για την έκβαση του αγώνα ενάντια στο κράτος και την κυβέρνηση και για να κερδίσουμε τα αιτήματα μας. Χωρίς μαζική συνειδητή συμμετοχή της εργατικής τάξης, θα είναι αδύνατο να φτάσουμε στη νίκη. Είναι επίσης απαραίτητο να κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να επεκτείνουμε και να συντονίσουμε τις Επιτροπές Υπεράσπισης του Δημοψηφίσματος απλώνοντας τις σε κάθε γειτονία, χώρο δουλειάς ή σπουδών, ώστε να γίνουν δημοκρατικοί και αντιπροσωπευτικοί φορείς όλων των ανθρώπων που παίρνουν μέρος στον αγώνα
Η ευθύνη της ισπανικής Αριστεράς
Μετά τις συλλήψεις των ηγετών του καταλανικού κοινοβουλίου και την ενεργοποίηση του άρθρου 155, καθώς και άλλων επιθέσεων στα δημοκρατικά δικαιώματα που μπορεί να ακολουθήσουν, οι ηγέτες των Unidos Podemos (σημ: η συνεργασία μεταξύ Ποδέμος και Ενωμένης Αριστεράς) και των συνδικάτων έχουν μια τεράστια ευθύνη.
Ωστόσο ηγέτες όπως ο Αλμπέρτο Γκαρθόν, γενικός συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς, συνεχίζουν να ισχυρίζονται πως η λύση είναι να κάτσουμε σε ένα τραπέζι με την κυβέρνηση του Ραχόι, όταν αυτή και οι σύμμαχοι της έχουν κάνει ξεκάθαρο πως δεν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν το οτιδήποτε.
Για πόσο καιρό οι ηγέτες των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών, CCOO (σ.σ.: «κομμουνιστική») και UGT (σ.σ: «σοσιαλιστική») θα συνεχίσουν να κρατάνε μια παθητική στάση αποχής απέναντι στις μάζες που παλεύουν για να γίνουν σεβαστά τα δημοκρατικά τους δικαιώματα και ενάντια σε αυτή την διεφθαρμένη κυβέρνηση που αρνείται στον καταλανικό λαό τα δικαιώματα του με κλομπ, πλαστικές σφαίρες και φυλακίσεις;
Οι ηγέτες του Unidos Podemos και των εργατικών συνομοσπονδιών οφείλουν να εκθέσουν με σαφήνεια το τι σημαίνει για την εργατική τάξη η καταστολή του Λαϊκού Κόμματος και η εφαρμογή μέτρων όπως η φυλάκιση για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ή η ενεργοποίηση του άρθρου 155. Έχουν ευθύνη να εγκαταλείψουν την παθητική τους στάση και να οργανώσουν κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε όλη την χώρα, συμπεριλαμβανομένης μιας γενικής απεργίας με αιτήματα την άμεση απελευθέρωση των Τζορδί Σάντσεθ και Τζορδί Κουιχάρτ, ενάντια στην ενεργοποίηση του άρθρου 155 και υπέρ του σεβασμού στο δικαίωμα του καταλανικού λαού να αποφασίσει για το μέλλον του.
Στο βαθμό που αρνούνται, το καθήκον όλων των αγωνιστών της βάσης της Αριστεράς, του συνδικαλιστικού κινήματος και των κοινωνικών κινημάτων είναι να προωθήσουν την κινητοποίηση των μαζών από τα κάτω, ξεπερνώντας αυτούς τους ηγέτες που γίνονται εμπόδιο στον αγώνα για να νικηθεί η επίθεση του κράτους και των δυνάμεων καταστολής.
Ζούμε σε αποφασιστικές στιγμές! Η ισπανική άρχουσα τάξη, το Λαϊκό Κόμμα, οι Ciudadanos και η ηγεσία του PSOE είναι προετοιμασμένοι να εξαλείψουν τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και να εφαρμόσουν μέτρα που εφάρμοζε η δικτατορία του Φράνκο προκειμένου να αποτρέψουν μια νίκη του επαναστατικού κινήματος των μαζών στην Καταλονία, η οποία θα ξεσήκωνε τους άλλους καταπιεσμένους λαούς που ζουν στην επικράτεια του ισπανικού κράτους, καθώς και την εργατική τάξη της χώρας σαν σύνολο. Όλοι όσοι αγωνίζονται για πραγματικές πολιτικές και οικονομικές αλλαγές πρέπει να οργανωθούν για να απαντήσουν σε αυτή την βάναυση επίθεση, συνδέοντας τον αγώνα για εθνική απελευθέρωση της Καταλονίας με την πάλη για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας
